Wiktor Czopp – Wikipedia, wolna encyklopedia

Wiktor Czopp
podpułkownik dyplomowany artylerii podpułkownik dyplomowany artylerii
Data i miejsce urodzenia

11 czerwca 1891
Lwów

Data śmierci

1969

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

5 pułk artylerii ciężkiej

Stanowiska

dowódca pułku

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Srebrny Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Zwycięstwa (międzyaliancki)

Wiktor Wilhelm Czopp (ur. 11 czerwca 1891 we Lwowie, zm. 1969) – podpułkownik dyplomowany artylerii Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, wyznania mojżeszowego[1].

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 11 czerwca 1891 we Lwowie, w rodzinie Adolfa (Abrahama) i Laury (lei) z Goldstaubów[2][1][3]. W 1910 ukończył naukę i złożył egzamin maturalny w c. k. Gimnazjum VI we Lwowie[4]. Następnie ukończył studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Franciszkańskiego we Lwowie[2]. W międzyczasie (1912) został członkiem Związku Walki Czynnej i Związku Strzeleckiego[5].

6 sierpnia 1914 wstąpił do oddziałów strzeleckich[3]. Początkowo służył w 4. kompanii III batalionu, a od 28 lutego 1915 w I batalionie 1 Pułku Piechoty[3]. 29 września 1914 został mianowany chorążym[6]. Z dniem 1 lipca 1915 Komenda Legionów Polskich mianowała go podporucznikiem[3]. Od 4 lutego 1915 przebywał w Szpitalu Rezerwowym mieszczącym się w Szkole Ludowej w Kętach[7]. Po wyzdrowieniu wrócił do I batalionu, a następnie został przeniesiony do 6 Pułku Piechoty[3]. 31 stycznia 1916 został przeniesiony do 1 Pułku Artylerii[3]. 21 kwietnia 1916 został przydzielony z macierzystego pułku na stanowisko dowódcy Kolumny Amunicyjnej PA/2 w Dywizyjnym Parku Amunicyjnym[3]. 1 kwietnia został mianowany podporucznikiem artylerii[6]. 13 sierpnia 1917, po kryzysie przysięgowym, został zwolniony z Legionów Polskich[3]. Później służył w Polskim Korpusie Posiłkowym jako I oficer baterii haubic. Po bitwie pod Rarańczą (15–16 lutego 1918) został internowany w Szeklence, a następnie sądzony w procesie legionistów w Máramarossziget (8 czerwca–2 października 1918)[3].

25 października 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia podporucznika[8]. 8 listopada 1918 Rada Regencyjna mianowała go porucznikiem ze starszeństwem z 12 października 1918[9]. 28 maja 1919 został odkomenderowany z 9 Pułku Artylerii Polowej do Oddziału III Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego[10]. 9 września 1920 jako oficer Naczelnego Dowództwa WP został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu kapitana, w artylerii, w grupie oficerów byłych Legionów Polskich[11]. Był także oficerem sztabu 17 Dywizji Piechoty[3].

2 stycznia 1921 został przydzielony do Szkoły Sztabu Generalnego w Warszawie, w charakterze słuchacza II Kursu. Jego oddziałem macierzystym był nadal 9 Pułk Artylerii Polowej[12]. 6 września 1921, po ukończeniu kursu i otrzymaniu „pełnych kwalifikacji do pełnienia służby na stanowiskach Sztabu Generalnego”, został przydzielony do Inspektoratu Armii Nr 2 na stanowisko II referenta[13][14][15]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 13. lokatą w korpusie oficerów artylerii[16]. Z dniem 15 października 1922 został przydzielony do Oddziału IV Sztabu Generalnego w Warszawie[17]. W 1923 pełnił służbę w 2 Dywizji Piechoty Legionów w Kielcach na stanowisku szefa sztabu[18]. 31 marca 1924 prezydent RP nadał mu stopień majora ze starszeństwem z dnia 1 lipca 1923 i 10. lokatą w korpusie oficerów artylerii[19]. Z dniem 15 października 1924 został przeniesiony do 2 Pułku Artylerii Polowej Legionów w Kielcach na stanowisko dowódcy III dywizjonu[20][21]. Później został przeniesiony do kadry oficerów artylerii i ponownie przydzielony do Oddziału IV SG[22], a w październiku 1926 przydzielony do 8 Dywizji Piechoty na stanowisko szefa sztabu[23][24]. W grudniu 1929 został przydzielony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr V w Krakowie na stanowisko szefa Oddziału Ogólnego[25][2]. We wrześniu 1930 został przeniesiony do 5 pułku artylerii ciężkiej w Krakowie na stanowisko dowódcy dywizjonu[26][27]. W październiku 1931 został przeniesiony do 3 Pułku Artylerii Ciężkiej w Wilnie na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[28][29]. 14 grudnia 1931 prezydent RP nadał mu stopień podpułkownika z dniem 1 stycznia 1932 i 1. lokatą w korpusie oficerów artylerii[30][31]. W 1938 został przeniesiony do 5 pac na stanowisko I zastępcy dowódcy pułku[32]. 24 sierpnia 1939 objął dowództwo tego pułku i na jego czele walczył w kampanii wrześniowej[33][34][35]. 20 września 1939, po bitwie pod Tomaszowem Lubelskim, na czele grupy oficerów i żołnierzy zdołał wyjść z okrążenia[36]. Przedostał się do Francji, a następnie Wielkiej Brytanii. Zmarł na emigracji[3].

4 grudnia 1919 ożenił się z Wandą Eberhardt[2] (1897–1968)[37], z którą miał córkę.

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b Sprawozdanie 1910 ↓, s. 61.
  2. ↑ a b c d Łoza 1938 ↓, s. 125.
  3. ↑ a b c d e f g h i j k Żołnierze Niepodległości : Czopp Wiktor Wilhelm. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2023-06-28].
  4. ↑ Sprawozdanie 1910 ↓, s. 61, 73.
  5. ↑ a b c d Łoza 1938 ↓, s. 126.
  6. ↑ a b Lista starszeństwa 1917 ↓, s. 39.
  7. ↑ I Lista strat 1915 ↓, s. 10.
  8. ↑ Dz. Rozp. Kom. Wojsk. Nr 1 z 28 października 1918, s. 7.
  9. ↑ Dz. Rozp. MSWojsk. Nr 5 z 21 listopada 1918, poz. 72.
  10. ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 71 z 28 czerwca 1919, poz. 2284.
  11. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 35 z 15 września 1920, s. 865.
  12. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 290.
  13. ↑ Wszendyrówny 2016 ↓, s. 109.
  14. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 38 z 8 października 1921, s. 1435.
  15. ↑ Stawecki 1997 ↓, s. 72.
  16. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 192.
  17. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 33 z 16 września 1922, s. 723.
  18. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 115, 731, 816.
  19. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 32 z 2 kwietnia 1924, s. 170.
  20. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 107 z 10 października 1924, s. 594.
  21. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 640, 739.
  22. ↑ Lista oficerów SG 1925 ↓, s. 13.
  23. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 45 z 20 października 1926, s. 368.
  24. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 431, 452.
  25. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 20 z 23 grudnia 1929, s. 386.
  26. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 20 września 1930, s. 299.
  27. ↑ Lista oficerów dyplomowanych 1931 ↓, s. 23.
  28. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 23 października 1931, s. 331.
  29. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 179, 703.
  30. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 15 grudnia 1931, s. 398.
  31. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 158.
  32. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 752.
  33. ↑ Zarzycki 1996 ↓, s. 19, 20-23.
  34. ↑ Steblik 1989 ↓, s. 559, 613, 734.
  35. ↑ Głowacki 1986 ↓, s. 336.
  36. ↑ Zarzycki 1996 ↓, s. 24.
  37. ↑ Polish Graves in North, West & South London cemeteries and churches. The Polish Heritage Society. [dostęp 2022-03-24].
  38. ↑ M.P. z 1931 r. nr 218, poz. 296.
  39. ↑ a b Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 179.
  40. ↑ M.P. z 1928 r. nr 65, poz. 89.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wiktor_Czopp&oldid=70749282”