Wiktor Naumowicz – Wikipedia, wolna encyklopedia

Wiktor Naumowicz

Data i miejsce urodzenia	25 lutego 1933 Zdołbunów
Data i miejsce śmierci	31 października 2001 Radom

Wiktor Naumowicz (ur. 25 lutego 1933 w Zdołbunowie, zm. 31 października 2001 w Radomiu) – polski tenisista stołowy i ziemny.

Karierę rozpoczynał w barwach Radomiaka Radom, jednak największe sukcesy odnosił będąc zawodnikiem innego radomskiego klubu – Broni Radom. W 1951 zdobył tytuł Mistrza Polski Juniorów w tenisie stołowym, a w 1954 wywalczył tytuł Mistrza Polski federacji Stal. W tym samym roku został wybrany najlepszym zawodnikiem 1 ligi (najwięcej zwycięskich meczów). W 1955 został brązowym medalistą mistrzostw Polski w grze podwójnej (w parze z Leszkiem Filipkiem)^[1]. Był również wielokrotnie mistrzem województwa kieleckiego (siedmiokrotnie indywidualnie, kilkukrotnie w deblu oraz grze podwójnej mieszanej – z Danutą Szmidt-Calińską).

Był również wielokrotnym reprezentantem kraju^[2].

Po zakończeniu kariery podjął się pracy trenerskiej. W latach 1961–1969 był szkoleniowcem Broni Radom, która w sezonie 1967/1968 awansowała do 2 ligi.

Odznaczony złotą odznaką PZTS oraz odznaką „Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej”.

Odnosił również sukcesy w tenisie ziemnym^[3].

Był żonaty z Sylwią (zm. 2015), z którą miał dwie córki. Jego wnukiem jest muzyk i prezenter radiowy Wiktor Smutek^[4].