Wiktor Pawłowicz – Wikipedia, wolna encyklopedia

Wiktor Pawłowicz

major dyplomowany piechoty
Pełne imię i nazwisko	Wiktor Aleksander Pawłowicz
Data i miejsce urodzenia	6 stycznia 1893 Oltu
Data i miejsce śmierci	2 grudnia 1961 Manchester
Przebieg służby
Lata służby	1912–1945
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	Komenda Rejonu Uzupełnień Gdynia
Stanowiska	komendant RU
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Wiktor Aleksander Pawłowicz (ur. 6 stycznia 1893^[a] w Oltu, zm. 2 grudnia 1961 w Manchester) – major dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Urodził się 6 stycznia 1893 w Oltu, ówczesnym mieście okręgowym obwodu karskiego, w rodzinie Aleksandra i Marii z Nawlickich^[2]. Uczył się kolejno w gimnazjum państwowym w Tyflisie, Wilnie i Wiłkomierzu^[2].

W 1912 wstąpił do Wileńskiej Szkoły Wojskowej^[2]. 1 października 1914 został mianowany podporucznikiem^[2]. W szeregach armii rosyjskiej walczył w czasie I wojny światowej^[2]. W listopadzie 1917 wstąpił do I Korpusu Polskiego w Rosji, a jesienią 1918 do 5 Dywizji Strzelców Polskich^[2]. Walczył przeciwko bolszewikom w szeregach 3 pułku strzelców polskich. 5 października 1919 „przyczynił się w wysokim stopniu do odniesionego zwycięstwa” w boju pod wsią Lenki(inne języki) na Syberii^[2]. 28 kwietnia 1922 major Franciszek Dindorf-Ankowicz we wniosku na odznaczenie Orderem Virtuti Militari napisał: „w chwilach krytycznych bowiem, w jakich znajdowała się ze wszech stron otoczona grupa 3 pułku strzelców polskich, niejednokrotnie rozstrzygał niebezpieczną sytuację przenosząc rozkazy dowódcy pułku i podtrzymując osobistą interwencją żołnierzy do wytrwania przeciw wściekłym atakom wroga. Kilkakroć, nie zważając na huraganowy ogień dział, samorzutnie niwecząc groźne zamiary wroga. Dzięki tej jego osobistej zapobiegliwości w chwilach największego chaosu i zamętu bojowego udało się przetrzymać najgorętsze chwile krytycznego boju”^[2].

Po kapitulacji Dywizji Syberyjskiej uniknął niewoli i wrócił do Polski, gdzie wstąpił do 1 pułku syberyjskiego, późniejszego 82 pułku piechoty^[2]. W szeregach tego oddziału walczył w Bitwie Warszawskiej^[2]. Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku jako oficer zawodowy i kontynuował służbę w 82 pp w garnizonie Brześć^[3]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 421. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[4]. W 1923 pełnił obowiązki komendanta kadry batalionu zapasowego 82 pp^[5]. 31 marca 1924 prezydent RP nadał mu stopień majora ze starszeństwem z dnia 1 lipca 1923 i 119. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[6]. Z dniem 1 listopada 1924 został przydzielony do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza Kursu 1924–1926^[7][8]. Z dniem 11 października 1926, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr IX w Brześciu^[9]. 23 grudnia 1927 został przeniesiony do kadry oficerów piechoty z pozostawieniem na dotychczas zajmowanym stanowisku w DOK IX^[10]. Z dniem 1 czerwca 1928 został przeniesiony służbowo do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VIII w Toruniu na stanowisko zastępcy szefa sztabu^[2][11][12]. W kwietniu 1929 został przeniesiony służbowo do 15 Dywizji Piechoty w Bydgoszczy na stanowisko szefa sztabu^[13]. W marcu 1931 został przeniesiony do 24 pułku piechoty w Łucku na stanowisko dowódcy II batalionu^{[14][2][15][16]}. W kwietniu 1934 został przeniesiony na stanowisko komendanta Powiatowej Komendy Uzupełnień Gdynia^[17]. 1 września 1938 kierowana przez niego jednostka została przemianowana na Komendę Rejonu Uzupełnień Gdynia, a zajmowane przez niego stanowisko otrzymało nazwę „komendant rejonu uzupełnień”^[18].

W czasie kampanii wrześniowej dostał się do niewoli niemieckiej i przebywał w Oflagu X A Sandbostel (numer jeniecki „363”)^[19].

Zmarł 2 grudnia 1961 i został pochowany na cmentarzu Południowym w Manchester(inne języki)^[20][21].

Był żonaty z Jadwigą z Zaścińskich, z którą miał syna Aleksandra (1917–1991), majora dyplomowanego^[2][21].

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 7707 – 22 czerwca 1922^[22][2][23]
• Krzyż Walecznych dwukrotnie^[2][24]
• Medal Niepodległości – 2 sierpnia 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”^[25][26][27]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[2]
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[2]
• Medal Zwycięstwa^[2][28]

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2023-10-30].
• Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Lista oficerów dyplomowanych (stan z dnia 15 kwietnia 1931 roku). Warszawa: Sztab Główny, 1931.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.