William Joppy – Wikipedia, wolna encyklopedia

William Torelle Joppy

Data i miejsce urodzenia	11 września 1970 Waszyngton
Obywatelstwo	USA
Wzrost	175 cm
Styl walki	praworęczny
Kategoria wagowa	średnia
Bilans walk zawodowych[a]
Liczba walk	49
Zwycięstwa	40
Przez nokauty	30
Porażki	7
Remisy	2
↑ Bilans walk aktualny na 12.03.2011.

William Torelle Joppy (ur. 11 września 1970 w Waszyngtonie) – amerykański bokser, były, trzykrotny mistrz świata WBA w wadze średniej.

Walczył w eliminacjach do igrzysk olimpijskich w Barcelonie, przegrywając w 2 walce z Chrisem Byrdem, srebrnym medalistą tych igrzysk. Karierę amatorską zakończył z 48 zwycięstwami i 4 porażkami. Karierę zawodową rozpoczął 26 lutego 1993 pokonując na punkty Dwayne'a Tenneta. Do 1995 roku stoczył 19 wygranych walk, a w swojej 20 walce zmierzył się z Rodneyem Toneyemm, o tytuł NABF. Walka zakończyła się remisem po 12 rundach, a tytuł pozostał bez właściciela.

24 czerwca 1996 roku dostał szansę walki o mistrzostwo świata federacji WBA w wadze średniej. Jego przeciwnikiem był obrońca tytułu, Japończyk Shinji Takehara. Joppy runda za rundą deklasował mistrza na japońskim ringu. W 9 rundzie, Joppy dopadł Takeharę przy linach i po serii ciosów Japończyk został poddany przez sędziego^[1].

W pierwszej obronie tytułu WBA Joppy zmierzył się z rodakiem Rayem McElroyem, zwyciężając przez TKO w 7 rundzie^[2]. W drugiej obronie zmierzył się z numerem 1 na liście pretendentów Brazylijczykiem Peterem Venancio. Brazylijczyk był na deskach w rundzie 4 i 10. Pojedynek zakończył się na punkty zwycięstwem Joppy'ego^[3]. 23 sierpnia 1997 przeciwnikiem Joppy'ego był Julio César Green. Pojedynek lepiej rozpoczął Green, posyłając Joppy'ego w 2 rundzie na deski. Joppy odpłacił mu tym w 3 rundzie, doprowadzając 2 razy do liczenia Dominikańczyka. Jednak lepszy w całej walce okazał się Green, zwyciężając przez jednogłośną decyzję sędziów i zadając Joppy'emu pierwszą porażkę. (116-113, 113-112, 114-112)^[4]. Na rewanż nie trzeba było długo czekać, odbył się on 5 miesięcy później. Tym razem odbyło się bez nokdaunów. Joppy zdominował rywala, zwyciężając jednogłośnie na punkty po 12 rundach i odbierając Greenowi mistrzostwo świata WBA^[5].

Następnym przeciwnikiem Joppy'ego był 47-letni Roberto Durán, żyjąca legenda, były mistrz świata 4 kategorii wagowych. Durán, pomimo dzielnej postawy, nie prezentował dawnej formy. Jeden z najlepszych bokserów lat 80, został poddany w 3 rundzie przez sędziego^[6].

Do kolejnej obrony doszło 24 września 1999 roku oficjalnym pretendentem został Julio Cesar Green, zdobywając tymczasowe mistrzostwo świata WBA. Walka zakończyła się zwycięstwem Joppy'ego przez TKO (Kontuzja lewego oka) w 7 rundzie^[7].

Joppy zaliczył jeszcze 3 udane obrony. Najpierw jego ofiarą padł groźny Meksykanin Rito Ruvalcaba, przegrywając przez TKO w 1 rundzie^[8].

16 września 2000 roku jego rywalem był Francuz Hacine Cherifi, były mistrz świata federacji WBC w wadze średniej. Joppy zdeklasował byłego mistrza, zwyciężając jednogłośnie na punkty, posyłając go na deski w rundzie 8 i 9^[9]. 2 grudnia 2000 roku zmierzył się z niepokonanym Amerykaninem Jonathanem Reidem. Joppy zwyciężył przez TKO w 4 starciu, mając Reida na deskach w 3 rundzie^[10].

W 2001 odbył się turniej, mający na celu wyłonienie najlepszego boksera wagi średniej. W Turnieju wystartowali: mistrz IBF Bernard Hopkins, mistrz WBC Keith Holmes, mistrz WBA William Joppy oraz były mistrz świata wagi półśredniej i junior średniej, niepokonany Félix Trinidad. Joppy zmierzył się z Trinidadem, stawką był pas WBA należący do Joppy'ego. Już w 1. rundzie Joppy znalazł się na deskach, po potężnym lewym sierpowym Trinidada, lecz gong uratował go przed poddaniem. Dopiero w 3 rundzie Joppy doszedł do siebie i pewnie wygrał tę rundę. W rundzie 4 Joppy ponownie był liczony po lewym sierpowym Trinidada. W 5 rundzie po kolejnym nokdaunie Joppy'ego, sędzia postanowił przerwać pojedynek ogłaszając zwycięstwo Portorykańczyka^[11].

Pół roku po porażce z Trinidadem, Joppy dostał szansę walki o wakujący tytuł WBA w wadze średniej. Rywalem Joppy'ego był mistrz Europy, niepokonany Howard Eastman, który legitymował się rekordem 32-0(29KO). Pojedynek był niezwykle wyrównany i trudno było wskazać zwycięzcę. Joppy był na deskach w 12 rundzie, po prawym sierpowym boksera z Gujany. Ostatecznie po 12 rundach sędziowie orzekli, że zwycięzcą został Joppy, który wygrał niejednogłośnie na punkty (115-112, 114-112, 113-113)^[12].

10 października 2002 roku w pierwszej obronie pasa jego przeciwnikiem był japoński bokser Naotaka Hozumi, który został zastopowany w 10 rundzie^[13].

Do spotkania tych bokserów doszło 13 grudnia 2003 roku stawką walki były pasy: WBA Super, WBC, IBF oraz pas dla najlepszego boksera tej kategorii - The Ring. Wielu sądziło, że do tej walki powinno dojść wcześniej i nie mylono się. Hopkins zdeklasował Joppy'ego, wygrywając wysoko na punkty i potwierdzając, że nie ma sobie równych w tej kategorii. Podczas całej walki Hopkins trafił Joppy'ego, aż 419 razy^[14].

Rok później, po porażce z Hopkinsem zmierzył się z przyszłym pogromcą B-Hopa, Jermainem Taylorem. "Bad Intensions" totalnie zdeklasował Joppy'ego, wygrywając jednogłośnie na punkty każdą rundę^[15]. Po pokonaniu kilku słabszych rywali dostał szansę walki o pas IBF w wadze super średniej. Obrońca tytułu Lucian Bute łatwo rozprawił się z Joppym, zwyciężając przez TKO w 9 rundzie. W 2011 roku niespodziewanie zawalczył z Bejbutem Szumenowem^[16] o pasy WBA i IBA w wadze półciężkiej. Joppy przegrał przez nokaut w 6 rundzie, odmawiając dalszej walki po nokdaunie.

• - William Joppy BoxRec