French
DeutschWodnicha grubopierścieniowa – Wikipedia, wolna encyklopedia
.JPG) | |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Klasa | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek | wodnicha grubopierścieniowa |
| Nazwa systematyczna | |
| Hygrophorus gliocyclus Fr. Öfvers. K. Svensk. Vetensk.-Akad. Förhandl. 18(1): 27 (1861) | |
.JPG)
Wodnicha grubopierścieniowa (Hygrophorus gliocyclus Fr.) – gatunek grzybów z rodziny wodnichowatych (Hygrophoraceae)[1].
Systematyka i nazewnictwo
[edytuj | edytuj kod]Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Hygrophoraceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Według Index Fungorum jest to takson niezweryfikowany, o niepewnej pozycji taksonomicznej[1].
Synonim Limacium gliocyclum (Fr.) Ricken 1910[2].
Nazwę polską podała Barbara Gumińska w 1997 r.[3]
Morfologia
[edytuj | edytuj kod]Średnica od 3 do 10 cm, młody – nisko wypukły, później płasko rozpostarty, z szerokim tępym garbkiem, brzeg podwinięty i nieprążkowany, u starszych okazów prosty i pofałdowany. Powierzchnia gładka, w wilgotnych warunkach bardzo śliska, w czasie suszy lepka, kremowobiaława, żółtawoochrowa, pośrodku ciemniejsza[4].
Szerokie, rzadkie, zbiegające po trzonie, białawe, bladokremowe lub żółtawe, z różowym odcieniem[4].
Wysokość od 4 do 12 cm, średnica od 1 do 2 cm, pełny, masywny, zwężający się ku podstawie. Jest bardzo oślizgły, w górnej części posiada śluzowatą strefę pierścieniową, która jednak podczas suszy u starszych owocników zanika. Powierzchnia gładka, biaława lub kremowosłomkowa[5].
Miękki, białawy, pod skórką kapelusza żółtawy. Smak i zapach niewyraźne[4].
Biały. Zarodniki elipsoidalne, gładkie, wewnątrz ziarniste[5].
Występowanie i siedlisko
[edytuj | edytuj kod]Opisano występowanie wodnichy grubopierścieniowej w wielu krajach Europy oraz w zachodniej części Ameryki Północnej[6]. W Polsce gatunek rzadki. Znajduje się na Czerwonej liście roślin i grzybów Polski. Ma status V – gatunek narażony, który zapewne w najbliższej przyszłości przesunie się do kategorii wymierających, jeśli nadal będą działać czynniki zagrożenia[7]. Znajduje się na listach gatunków zagrożonych także w Norwegii, Szwecji, Finlandii i Niemczech[3].
Pojawia się od września do listopada w lasach sosnowych, rzadziej w lasach bukowych[4]. Owocniki przeważnie występują w niewielkich grupkach[5].
Znaczenie
[edytuj | edytuj kod]Grzyb jadalny, przed użyciem należy go pozbawić śluzu.
Gatunki podobne
[edytuj | edytuj kod]Minimalna możliwość pomyłki. Wystarczająco charakteryzuje ją oślizgły kapelusz, trzon i pierścieniowata obrączka na trzonie. Z białych, oślizgłych wodnich najbardziej podobna do niej jest wodnicha biała (Hygrophorus eburneus), która jednak nie ma śluzowatego pierścienia i rośnie w lasach bukowych[4].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c Index Fungorum. [dostęp 2013-10-20]. (ang.).
- ↑ Species Fungorum. [dostęp 2015-12-16]. (ang.).
- ↑ a b Władysław Wojewoda: Checklist of Polish Larger Basidiomycetes. Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski. Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003. ISBN 83-89648-09-1.
- ↑ a b c d e Pavol Škubla: Wielki atlas grzybów. Poznań: Elipsa, 2007. ISBN 978-83-245-9550-1.
- ↑ a b c B. Gumińska, Flora Polska (Flora of Poland). Grzyby (Mycota). Tom XXVI. Wodnichowate (Hygrophoraceae), Kraków: Uniwersytet Jagielloński, Instytut Botaniki, 1997, ISBN 83-7052-949-6
- ↑ Discover Life Maps. [dostęp 2016-01-10].
- ↑ Zbigniew Mirek: Red list of plants and fungi in Poland = Czerwona lista roślin i grzybów Polski. Kraków: W. Szafer Institute of Botany. Polish Academy of Sciences, 2006. ISBN 83-89648-38-5.