Wyższa Szkoła Pedagogiczna we Wrocławiu – Wikipedia, wolna encyklopedia

Wyższa Szkoła Pedagogiczna
we Wrocławiu
Państwowa Wyższa Szkoła Pedagogiczna
Ilustracja
Kamienica przy placu biskupa Nankiera 4, w której początkowo prowadzono uczelniane zajęcia (2012)
Data założenia

1950

Data likwidacji

1954

Typ

publiczna wyższa szkoła zawodowa

Państwo

 Polska

Adres

Wrocław, plac biskupa Nankiera 4, ul. Stanisława Augusta Poniatowskiego 9[1]

Liczba studentów

118 (suma absolwentów)

Położenie na mapie Wrocławia
Mapa konturowa Wrocławia, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Wyższa Szkoła Pedagogicznawe Wrocławiu”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum po lewej na dole znajduje się punkt z opisem „Wyższa Szkoła Pedagogicznawe Wrocławiu”
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego
Mapa konturowa województwa dolnośląskiego, po prawej znajduje się punkt z opisem „Wyższa Szkoła Pedagogicznawe Wrocławiu”
Ziemia51°07′13,0″N 17°02′35,1″E/51,120278 17,043083

Wyższa Szkoła Pedagogiczna we Wrocławiu (Państwowa Wyższa Szkoła Pedagogiczna[1]) – państwowa uczelnia zawodowa[1] o profilu pedagogicznym, która funkcjonowała we Wrocławiu w latach 1950–1954 a następnie przeniesiona do Opola, gdzie działała jako Wyższa Szkoła Pedagogiczna im. Powstańców Śląskich w Opolu.

Powstała na mocy rozporządzenia Rady Ministrów z dn. 29 listopada 1950 o utworzeniu wyższej szkoły zawodowej z Instytutu Pedagogicznego ZNP utworzonego w 1946 roku[1]. Organizatorami byli Emil Smetana i prof. dr Stanisław Rospond, który został pierwszym rektorem[1]. Do władz uczelni należeli także dziekan Wydziału Matematyczno-Fizycznego dr Witold Kruk-Ołpiński oraz dziekan Wydziału Filologicznego – dr S. Dąbrowski. Na siedzibę szkoły przeznaczono dwa lokale, jeden przy pl. Nankera 4, drugi zaś przy ul. Stanisława Poniatowskiego 9 wspólnie z I Liceum Ogólnokształcącym[1]. Nauka odbywała się w trybie trzyletnim na czterech kierunkach: filologii polskiej, matematyki, fizyki i od 1951 filologii rosyjskiej. Uczelnia miała za zadanie przygotowywać w pełni wykwalifikowanych nauczycieli szkół średnich. Z powodu problemów lokalowych spowodowanych zniszczeniami wojennymi oraz małym zainteresowaniem lokalnych władz rozwojem tej uczelni (w tym czasie we Wrocławiu organizowano 9 szkół wyższych, wśród których WSP była „kopciuszkiem” – określenie prof. Rosponda) władze WSP przyjęły propozycje przeniesienia szkoły do Opola (uchwała R.M. z 26.10.1954), gdzie stała się jedną z instytucji przekształconych wspólnie w Uniwersytet Opolski. Przenosiny uczelni nastąpiły z inicjatyw ówczesnego kuratora opolskiego Teodora Musioła[1], zasłużonego dla rozwoju uczelni w pierwszych latach jej istnienia. W Opolu nie było wówczas żadnej szkoły wyższej, a we Wrocławiu zaistniały trudności lokalowe[1], wobec czego zdecydowano się wznieść nową siedzibę dla przeniesionej uczelni w Opolu[2].

Wybrani absolwenci

[edytuj | edytuj kod]
 Z tym tematem związana jest kategoria: Absolwenci Wyższej Szkoły Pedagogicznej we Wrocławiu.

Studia na Wyższej Szkole Pedagogicznej we Wrocławiu ukończyły dwa roczniki studentów, tj. 118 osób[2], m.in.:

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c d e f g h Malicki 1984 ↓, s. 10.
  2. ↑ a b Malicki 1984 ↓, s. 11.
  3. ↑ Władysław Hendzel. Dr Józef Bar (1930-2008) – rocznicowe wspomnienie. „Kwartalnik Opolski”, s. 119–120, 2009. ISSN 0023-592X. 
  4. ↑ Jędrzyński 2014 ↓, s. 23-24.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Zefiryn Jędrzyński: Bąk Ludwik. W: Krzysztof Mikulski (red.): Toruński Słownik Biograficzny. T. 7. Toruń: Towarzystwo Miłośników Torunia, 2014.
  • Wiesław Malicki: Drogi życiowe absolwentów opolskiej Wyższej Szkoły Pedagogicznej. Opole: Instytut Śląski w Opolu, 1984.
  • S. Rospond, Z Wrocławia do Opola jest tylko… , „Kwartalnik Opolski” 1970, nr 1.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wyższa_Szkoła_Pedagogiczna_we_Wrocławiu&oldid=71328911”