Wysoczyzna Ziębicka – Wikipedia, wolna encyklopedia

Wysoczyzna Ziębicka – mikroregion w południowo-zachodniej Polsce, na Śląsku, w południowej części Wzgórz Niemczańsko-Strzelińskich.

Leży na północ od Pradoliny Nysy, na północy graniczy ze Wzgórzami Niemczańskimi i Strzelińskimi oraz niewielką Kotliną Henrykowską, od zachodu opada ku Obniżeniu Ząbkowickiemu.

Jest to mocno pofalowana wysoczyzna, poprzecinana głębokimi dolinami dopływów Nysy Kłodzkiej i Budzówki. Zbudowana jest z osadów trzeciorzędowych.

• Schemat sieci szlaków turystycznych

• Walczak W.,1970, Dolny Śląsk Cz. 2 Obszar Przedsudecki, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa.
• Jerzy Kondracki: Geografia regionalna Polski. Warszawa: PWN, 2002. ISBN 83-01-13897-1. Brak numerów stron w książce