Wzmacniacz selektywny – Wikipedia, wolna encyklopedia

Wzmacniacz selektywny – wzmacniacz pracujący w ściśle określonym paśmie częstotliwości przy jednoczesnym dużym tłumieniu sygnałów poza pasmem.

Głównym zastosowaniem wzmacniaczy selektywnych są urządzenia odbiorcze: radiowe, telewizyjne, radarowe, analogowe systemy telekomunikacyjne, modemy, filtracja sygnałów pomiarowych. Najprostszym natomiast wzmacniaczem selektywnym jest obwód rezonansowy LC.

Głównymi elementami stosowanymi w różnego rodzaju wzmacniaczach selektywnych (sposób konstrukcji zależy od wzmocnienia i zakresu częstotliwości) są tranzystory bipolarne, MOSFET, wzmacniacze operacyjne, obwody RLC, linie długie, filtry piezoelektryczne i cyfrowe układy filtracji.

Głównymi parametrami wzmacniaczy selektywnych są:

• częstotliwość środkowa,
• górna częstotliwość graniczna,
• szerokość pasma przepustowego,
• współczynniki prostokątności p_3/20 i p_6/60,
• skuteczne wzmocnienie mocy,
• impedancje: wejściowa i wyjściowa,
• współczynnik szumów,
• dynamika (stosunek maksymalnej mocy wyjściowej do mocy szumów własnych),
• wzmocnienie różnicowe i sumacyjne,
• stałość wzmocnienia,
• rezystancja wejściowa i sumacyjna,
• rezystancja wyjściowa,
• maksymalna szybkość narastania impulsu wejściowego,
• zniekształcenia sygnału,
• opóźnienie grupowe (dla wzmacniaczy sygnałów z modulacją lub sygnałów impulsowych)

Wzmacniacze selektywne dzielą się na:

• wzmacniacze bezindukcyjne (inaczej filtry aktywne),
• wzmacniacze wielkiej częstotliwości z obwodami LC lub filtrami piezoelektrycznymi.

Granica między tymi dwoma rodzajami wzmacniaczy nie jest dokładnie określona. Przyjmuje się, że współczesne filtry aktywne są stosowane do częstotliwości 1 MHz, a wzmacniacze wielkiej częstotliwości od 150 kHz.