Złote Góry – Wikipedia, wolna encyklopedia

Zobacz w indeksie Słownika geograficznego Królestwa Polskiego hasło Złote góry

Ten artykuł dotyczy wzgórz, wzniesień. Zobacz też: artykuł o miejscowości Złota Góra, która do 2008 roku również nosiła nazwę Złote Góry.

Złote Góry (dawniej niem. Goldberge, Goldbergen, także Żółte piaski koło Niborka lub Góry żółte (od piasku)^[1]) – słynne z ludowych podań wzgórza niedaleko wsi Muszaki, w powiecie nidzickim (dawniej: niborskim). Według regionalizacji fizycznogeograficznej Polski leżą w południowo-zachodniej części Równiny Mazurskiej^[2]. Najwyższy szczyt: Złota Góra (229 m n.p.m.).

Stało się o nich głośno po zakończeniu I wojny światowej: "Drwal Brattka z Jabłonki miał doświadczać we śnie symbolicznych objawień. Anioł ukazywał mu zepsucie i upadek współczesnego świata, potem wprowadzał do wnętrza gór, w których na złotym tronie zasiadał król. Podziemne bogactwa miały wystarczyć na spłatę przez Niemcy reparacji wojennych."^[3] Do objawień miało dochodzić w latach 1920-1921. Ich sława szybko rozeszła się poza okolicę, ściągając rozmodlone pielgrzymki Mazurów oraz mazurskich Niemców. Oczekiwano wyłonienia się spod ziemi złotego miasta.

• Legenda o Złotych Górach (.pdf)