Zabytek ruchomy – Wikipedia, wolna encyklopedia

Rzeźba Chłopiec z łabędziem, zabytek ruchomy w Chorzowie (2005)

Zabytek ruchomy – polski zabytek (zob. ochrona zabytków w Polsce), odnotowywany w rejestrze zabytków, w księdze-kategorii B[1].

Według ustawowej definicji zabytek ruchomy stanowi: rzecz ruchomą, jej część lub zespół rzeczy ruchomych[2] będące dziełem człowieka lub związane z jego działalnością i stanowiące świadectwo minionej epoki bądź zdarzenia, których zachowanie leży w interesie społecznym ze względu na posiadaną wartość historyczną, artystyczną lub naukową[2].

Zabytki ruchome to m.in. wyposażenie świątyń i przedmioty pozostające w kolekcjach[3]. Liczba zabytków ruchomych w Polsce wynosi 268915 (stan na 29 stycznia 2021)[3]. Do zabytków ruchomych nie zaliczają się: zbiory figurujące w inwentarzach muzealnych, narodowy zasób biblioteczny, obiekty wpisane na Listę Skarbów Dziedzictwa[4].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]