Zagubione uczucia – Wikipedia, wolna encyklopedia

Zagubione uczucia – polski film psychologiczny z 1957 roku w reżyserii Jerzego Zarzyckiego, do którego scenariusz napisali – oprócz reżysera – Hanna Mortkowicz-Olczakowa, Jerzy Andrzejewski oraz Julian Dziedzina.

Adaptacja krótkiej opowieści Mortkowicz-Olczakowej, zatytułowanej Zośka, ukazywała losy przodownicy pracy z Nowej Huty, która porzucona przez męża nie daje sobie rady z wychowaniem czwórki dzieci. Jej najstarszy, 14-letni syn Adam pomaga wychować matce swoje rodzeństwo i pełni dla nich rolę ojca, co go przerasta. Adam po kłótni z matką zadaje się ze środowiskiem chuliganów, którzy pewnej nocy wyrzucają z nowohuckiego tramwaju motorniczego i pędzą w stronę Placu Centralnego ku przerażeniu pasażerów^[1].

Zagubione uczucia powstały przy współpracy współtwórców Końca nocy – Walentyny Uszyckiej oraz Juliana Dziedziny – i dzielą z nim podobny portret wielkomiejskiej chuliganerii. Po premierze 21 października 1957 film Zarzyckiego okazał się jednak niecenzuralny ze względu na zbyt ponury wizerunek Nowej Huty (projektu państwa komunistycznego) i został zdjęty po kilku dniach z ekranów. Mimo to Zagubione uczucia otrzymały Syrenkę Warszawską dla najlepszego filmu polskiego roku, wespół z Człowiekiem na torze (1956) Andrzeja Munka^[1].

• TadeuszT. Lubelski TadeuszT., Historia kina polskiego 1895-2014, Kraków: Universitas, 2015 .
• Lubelski T., Encyklopedia kina, Kraków 2003.

• Zagubione uczucia w bazie filmpolski.pl
• Zagubione uczucia w bazie IMDb (ang.)