Zamek w Kryłowie – Wikipedia, wolna encyklopedia

Zamek w Kryłowie
	nr rej. A/370 z 11.02.1969
	; Ruiny zamku
Państwo	Polska
Województwo	lubelskie
Miejscowość	Kryłów
Rozpoczęcie budowy	1497
Ważniejsze przebudowy	XVII w.
Zniszczono	1753
Pierwszy właściciel	Jan Tęczyński
Kolejni właściciele	Jan Ostroróg, Hieronim Radziejowski
	Położenie na mapie gminy Mircze Zamek w Kryłowie
	Położenie na mapie Polski Zamek w Kryłowie
	Położenie na mapie województwa lubelskiego Zamek w Kryłowie
	Położenie na mapie powiatu hrubieszowskiego Zamek w Kryłowie
	50°40′54″N 24°03′22″E/50,681667 24,056111
	Multimedia w Wikimedia Commons

Zamek w Kryłowie – zabytkowy^[2] zamek we wsi Kryłów.

Zamek Ostrorogów, „Zamczysko” istniał od początków Kryłowa. Pierwotnie był drewniany, znajdował się prawdopodobnie przy rzece Bug w niedalekiej odległości od wyspy. W 1497 Tęczyńscy rozpoczęli budowę murowanej twierdzy na wzór zamków niemieckich. W XVII w. Jan Ostroróg wystawił obronny murowany zamek, który był rozbudowywany, ale też i kilkakrotnie niszczony przez Szwedów i Kozaków. Popadł w ruinę pod koniec XVIII w. Do dnia dzisiejszego zachowały się fragmenty murów, wały obronne i ogromna ceglana basteja o murach grubości dochodzącej do 2-3 metrów. W 2008 ruiny zamku z wyspą w Kryłowie znalazły się wśród „7 atrakcji Zamojszczyzny”.

Opis zamku

Zamek w Kryłowie został zlokalizowany na wyspie na rzece Bug, na planie trójkąta o wysuniętej fortyfikacji (wieży, bastionu) pomiędzy bastionem południowym a północnym. Posiadał trzy bastiony: największy, dwukondygnacyjny północny o ceglanych murach grubych na kilka metrów, mniejszy południowy oraz murowano-ziemny bastion wschodni, odrestaurowany w 2016.

Pałac

Parterowy pałac, położony na południe od zamku^[3], o wymiarach około 45 na 40 m wybudowany został w 1820 przez Józefa Benedykta Chrzanowskiego, żonatego z Anielą Rzewuską (1797-1858)^[4]^[5]. Obok założono park z pawilonem ogrodowym. W drugiej połowie XIX w. obiekt rozbudowała Józefa Aniela Gabriela Chrzanowska-Horodyska (1833-1901) herbu Korczak^[6]^[7]. Jej syn Antoni Julian Horodyski (1858-1902) herbu Korczak ożenił się w 1894 z Taidą Maria hr. Wodzicką (1871-1937) herbu Leliwa^[8]. Fundamenty pałacu zniszczonego w czasie ostatniej wojny (ruiny rozebrano około 1950) zostały odkryte dopiero w 2016 podczas badań archeologicznych. Wcześniejsze badania archeologiczne były prowadzone w 1960. Do parku prowadzi neogotycka brama z domkiem odźwiernego. Na bramie znajdują się herby Korczak Horodyskich i Leliwa T. Wodzickiej^[8].