Zaprawa wapienna – Wikipedia, wolna encyklopedia

Zaprawa wapienna – rodzaj zaprawy murarskiej. Mieszanina wapna z piaskiem i wodą, używana jako materiał wiążący cegieł i kamieni oraz jako tynk.

Zaprawa wapienna składa się z piasku, wody i wapna gaszonego Ca(OH)₂. Otrzymywana jest poprzez zmieszanie jednej części objętościowej wapna gaszonego z trzema lub czterema częściami piasku. Woda jest dodawana odpowiednio w takiej objętości, aby uzyskać ciastowatą konsystencję zaprawy. Zaprawa wapienna twardnieje powoli, tynki wapienne w ciągu kilku tygodni, ściany o grubości 2 cegieł do 3 lat^[1]. Zaprawa wytrzymuje tylko do temperatury +500 °C i używana jest głównie do tynków wewnętrznych i murów nadziemnych.

Obecnie praktycznie całkowicie wyparta została przez zaprawę cementowo-wapienną.