Zjazd głogowski – Wikipedia, wolna encyklopedia

Zjazd głogowski – spotkanie króla Czech Jerzego z Podiebradów i króla Polski Kazimierza IV Jagiellończyka w dniach 17–30 maja^[1] lub 18–29 maja 1462 r.^[2]

Kazimierz Jagiellończyk przybył do Głogowa w pięciotysięcznym orszaku, zaś Jerzy z Podiebradów wraz z dwoma tysiącami ludzi^[2], w tym z Janem II żagańskim^[3]. Władcy Czech towarzyszyli m.in. dwaj synowie, biskup wrocławski Jodok oraz część książąt śląskich^[4]. Jerzy jako suweren Henryka IX głogowskiego i właściciel połowy Głogowa^[2] zamieszkał na czas zjazdu w miejskim ratuszu^[5], a Kazimierz otrzymał na kwatery pomieszczenia zamku^[6], w których czeski monarcha na znak szacunku ustąpił mu miejsca^[5].

Negocjacje, prowadzone przez delegacje składające się z 24 dostojników, zakończono 27 maja 1462 r. podpisaniem umowy złożonej z 24 artykułów^[2]. W porozumieniu zawarto postanowienia dotyczące sojuszu antytureckiego^[1] o charakterze obronnym^[3], deklaracji przyjaźni, zobowiązań do zapewnienia pokoju i bezpieczeństwa na drogach, zakazu bicia fałszywych monet^[2] i uregulowano stosunki handlowe^[3]. Król Czech zobowiązał się również nie rościć sobie pretensji do zajętych przez Polskę terenów Śląska (m.in. Oświęcim, Zator, Żywiec^[5], Siewierz^[7] i Mazowsza^[3]), zaś Kazimierz Jagiellończyk zobowiązał się nie upominać się o dalszą część posagu swojej żony Elżbiety^[5].

W wynegocjowanym traktacie ustalono również, że pretensje Henryka IX głogowskiego do ziem dzierżawionych przez Kazimierza Jagiellończyka i jego poddanych oraz skargi na nich zostaną rozstrzygnięte na zjeździe delegatów obu stron w grudniu 1462 r. w Babimoście oraz w styczniu 1463 r. w Paradyżu. Ustalono również termin następnej tury rozmów, do której miało dojść 6 stycznia 1463 r. w Będzinie i zdecydowano, że ewentualne kolejne spotkanie obu monarchów odbędzie się w jednym z polskich miast^[2].

Na zjeździe obecni byli także posłowie księcia bawarskiego Ludwika, oferując sojusz przeciw krzyżakom w zamian za pomoc wojskową przeciw Brandenburgii^[5]. 14 czerwca 1462 r. w Poznaniu^[1] zawarto natomiast traktat z księciem austriackim Albrechtem VI Szczodrym^[8]. Na zjeździe nie pojawili się przedstawiciele zakonu krzyżackiego, toteż nie doszedł do skutku arbitraż Jerzego między Polską i krzyżakami^[3].

Podczas rozmów Jerzy z Podiebradów zobowiązał się ustnie przedstawić kandydaturę Władysława Jagiellończyka jako swojego następcy^[2].