Zniekształcenia odwzorowawcze – Wikipedia, wolna encyklopedia

Zniekształcenia odwzorowawcze (kartograficzne) – zniekształcenia siatki geograficznej, a co za tym także idzie obrazu kartograficznego, wynikające z odwzorowania powierzchni kuli ziemskiej na płaszczyznę. Zależą one od przyjętego odwzorowania, zaś ich wartość od położenia geograficznego w danym odwzorowaniu.

Rozróżnia się:

• zniekształcenie odwzorowawcze kątów
• zniekształcenie odwzorowawcze odległości
• zniekształcenie odwzorowawcze powierzchni (pól)

Dana siatka kartograficzna ma swój indywidualny rodzaj zniekształceń. Teoria zniekształceń odwzorowawczych jest jednym z ważniejszych działów kartografii matematycznej, jej twórcą jest Nicolas Auguste Tissot, który sformułował podstawowe dla niej prawa.

 Osobny artykuł: Twierdzenia Tissota.

Jacek Pasławski (red.): Wprowadzenie do kartografii i topografii. Wrocław: Wydawnictwo Nowa Era, 2006, s. 92-104. ISBN 83-7409-229-7.