İşitme testi - Vikipedi

İşitme testi, bir kişinin işitme duyusunun duyarlılığının değerlendirilmesini sağlar ve çoğunlukla bir odyometre kullanan bir odyolog tarafından gerçekleştirilir. Bir kişinin farklı frekanslarda işitme hassasiyetini belirlemek için bir odyometre kullanılır. Başka işitme testleri de vardır, örneğin Weber testi ve Rinne testi.

İşitme testinin kendisinden önce, hastanın kulakları genellikle kulak kiri olmadığından, kulak zarının sağlam olduğundan, kulaklara bulaşmadığından ve orta kulağın sıvı içermediğinden (orta kulak enfeksiyonuna bir işaret) emin olmak için bir otoskop ile incelenir. İşitme kaybının gelişmesinin en yaygın nedenleri, genetik bozukluk, yaşlanma sorunları, gürültü kirliliğine maruz kalma, enfeksiyonlar, doğum komplikasyonları, kulakta travma, bazı ilaçlar veya toksinlerdir.

Odyolojide en çok kullanılan temel testtir. Her iki kulağın tüm frekanslardaki en az duyma seviyelerini belirleyen bir testtir. Hastalar ses izolasyonu tam olan sessiz kabinlerde test edilir. Kulaklık aracılığı ile hastanın kulağına farklı frekans ve şiddetlerde sesler verilir. Hastalar sesi duyduğu zaman ellerindeki butona basarak işaret verirler. En az duyulan şiddet seviyesine kadar test devam eder ve en son duyulan seviye belirlenerek kişinin işitme seviyesini gösteren odyogram formuna işaretlenir. Burada havayolu işitme seviyesi belirlenir. Daha sonra kemik yolu ile titreşim şeklinde duymamızı sağlayan kemik yolu işitme eşikleri de belirlenir ve odyograma işaretlenir.

Hastanın konuşmayı duyma ve anlama yüzdesini ölçmeye yarayan bir testtir. Hastanın en az duyduğu seviyeye kadar kelimeler söylenir ve tekrar etmesi istenir. İşitme eşikleri belirlendikten sonra hastanın işitebileceği şiddette bazı kelimeler okunur. Hastanın bu kelimelerin ne kadarını tekrar edebildiğine göre ölçüm yapılır.

Orta kulağın basıncını ölçmeye yarayan testtir. Uygulanması çok kolaydır, bebeklere dahi yapılabilir. Ölçümün yapılabilmesi için kulak zarının delik olmaması ve kulak kanalının açık olması gerekir. Sıklıkla kulakta sıvı birikiminin (seröz otitis media) tanısının konmasında kullanılır.

Stapes refleksi, sesli uyaran karşısında orta kulaktaki stapes kasının hareket etmesi ile oluşan bir reflekstir. Timpanometri ile ölçüm yapılır. Bir kulağa yüksek şiddette ses verilerek bu refleks kayıt edilir.

İşitme hakkında önemli bilgiler veren bir testtir. Kişinin iç kulağının (cochlea) fonksiyonunun test edilmesini sağlar. Özellikle işitsel uyarılara tepki veremeyen bebeklerin işitme taramalarında tercih edilmektedir.

Bu test sesli uyarana karşı oluşan cevapların iç kulaktan beyin sapına kadarki iletimi hakkında bilgi verir. Bu yanıtlar elektriksel bazı dalgalar olarak ölçülür. Oluşan dalgaların yorumlanmasıyla işitme seviyesi, iç kulak ve beyinsapı hastalıkları hakkında bilgi sahibi olunur. Ölçüm için hastanın uyuması ve sessiz ortamda kayıt gerektirir. Uyuyamayan hastalarda anestezi altında ölçüm yapılması gereklidir. İşitme seviyesinin saptanmasında en objektif testtir.^[1]

Bir kulakta iletim tipi işitme kaybı varlığını araştırmak amacıyla, o kulağın işitmesinin kemik ve hava yollarından karşılaştırılması esasına dayanan bir diapozon testidir. Hastanın mastoid kemiğine 512 Hz titreşimli bir akort çatalı yerleştirilir ve hastadan sesi artık duyamadığı zaman söylemesini isteyerek yapılır. Hasta duyamadığı anda işaret ettiğinde, hâlâ titreşen akort çatalı işitsel kanaldan 1–2 cm uzağa yerleştirilir. Daha sonra hastadan akort çatalını artık duyamadığı anı tekrar belirtmesi istenir.

Hangi kulakta ne tip bir işitme işitme kaybı olduğunu araştırmak amacıyla her iki kulağın kemik yolundan işitmesinin karşılaştırıldığı bir testtir. Diapozon titreştirildikten sonra kafatası üzerinde orta hatta bir noktaya (alın, glabella, burun kökü, ön dişlerin ortası) yerleştirilir ve hastaya sesi nereden duyduğu sorulur.

Tıp ile ilgili bu madde taslak seviyesindedir. Madde içeriğini genişleterek Vikipedi'ye katkı sağlayabilirsiniz.