Bulgaristan Krallığı - Vikipedi

Bulgar Krallığı Bulgarca: Царство България Tsarstvo Bılgariya Bulgaristan Krallığı
1908-1946
Bayrak Arma 1927-1946
Slogan Бог е с нас (Bog e s nas) "Tanrı bizimle"
Millî marş Шуми Марица (Şumi Maritsa) "Meriç Şırıldar" Kraliyet marşı Химн на Негово Величество Царя (Himn na Negovo Veliçestvo Tsarya) "Çar Majestelerinin Marşı"
II. Dünya Savaşı'nda Bulgaristan İmparatorluğu
Başkent	Sofya
Yaygın dil(ler)	Bulgarca
Hükûmet	Monarşi
Çar
• 1908-1918 I. Ferdinand • 1918-1943 III. Boris • 1943-1946 II. Simeon
Bakanlar Konseyi Başkanı
• 1908-1911 Aleksandar Malinov • 1944-1946 Kimon Georgiev
Yasama organı	Ulusal Meclis
Tarihçe
• Kuruluşu 1908 • Kuruluş 5 Ekim 1908 • Yıkılış 15 Eylül 1946 • Balkan Savaşları 1912-1913 • Dağılışı 1946
Yüzölçümü
• Toplam	122,134 km2
Nüfus
• 1915[1] 4,580,000
Para birimi	Lev
Öncüller Ardıllar Bulgaristan Prensliği Osmanlı İmparatorluğu Bulgaristan Halk Cumhuriyeti

Bulgaristan Krallığı (Bulgarca: Царство България - Tsarstvo Bılgariya) veya Bulgaristan Çarlığı, 1908-1946 yılları arasında var olmuş bir devlet. 1885'te Doğu Rumeli'yi Osmanlılardan alan Bulgaristan Prensliği'nin 5 Ekim 1908 tarihinde krallık olmasıyla kurulmuştur. Bulgaristan de jure olarak Osmanlı'ya karşı bağımsızlığını bildirmiştir.

I. Balkan Savaşı'nın başlatıcısı olmuş ve Balkanlarda etnik bir devlet olmuştu. Ancak II. Balkan Savaşı'nda tek başına kalmış ve Bükreş Antlaşması ile etkinliğini kaybetmiştir. I. Dünya Savaşında İttifak Devletlerinin yanında yer almıştır. Neuilly Antlaşması ile savaştan çekildi. II. Dünya Savaşında Almanya safında savaştı. Dinleri Ortodoksluk ve başkenti Sofya'ydı. 1946 Bulgaristan Krallığı yıkıldı ve Bulgaristan Halk Cumhuriyeti kuruldu.

1878'de Osmanlı İmparatorluğu'nun otoritesi altında Bulgaristan Prensliği'nin kurulmasına ve 1885'te Doğu Rumeli'nin de Bulgaristan'a katılmasına karşın hala Osmanlı egemenliğinde (özellikle Makedonya ve Trakya'da) önemli ölçüde Bulgar nüfusu bulunuyordu. Bulgaristan özellikle Makedonya'daki Bulgar nüfus üzerinde hak iddia ediyordu. Bununla birlikte yine bir Slav ülkesi olan Sırbistan da Makedon Slavları'nın Sırp olduğunu iddia ediyor ve bölgede hak iddia ediyordu. Yunanistan ise tarihi bağlarından dolayı bölgenin Yunan toprağı olması gerektiğini düşünüyordu. Böylece bölge için I. Dünya Savaşı'na kadar sürecek olan üç taraflı bir mücadele başladı.

1903'te Makedonya'da bir Bulgar isyanı çıktı. Bu isyan Osmanlı ve Bulgaristan'ı savaşın eşiğine getirdi. Ancak savaş yaşanmadı ve taraflar barışı korudu.

Ferdinand; 1908'de Bulgaristan'ı bağımsız, kendini ise Çar ilan etmek için büyük güçler arasındaki mücadelelerden yararlandı. Bağımsızlık ilanını 5 Ekim'de Tırnova'daki Aziz Kırk Şehitler Kilisesi'nde yaptı. Bulgaristan her ne kadar bu tarihten itibaren tam bağımsız olsa da Bulgaristan'ın halihazırda 1878'den beri kendi anayasası, bayrağı, marşı ve ayrı bir dış politikası vardı. Yani Bulgaristan, sultanın otoritesini sadece göstermelik olarak tanıyordu

Ferdinand Birinci ve İkinci Bulgar İmparatorluklarının onuruna "Çar" unvanını aldı. Ancak önceki Bulgar Çarları, ülke dışında imparator olarak adlandırılırken Ferdinand ve onun halefleri kral olarak adlandırıldı. Tırnova Anayasası ise hükümdar unvanı olan "prens" yerine "çar" konularak korundu.

1911 yılında Milliyetçi Başbakan İvan Geşov, Yunanistan ve Sırbistan Krallığı ile ittifak kurmaya girişti ve üç müttefik, Osmanlı'ya karşı ortak bir saldırı planlamak için rekabetlerini bir kenara bırakmaya karar verdiler.^[2]

Şubat 1912'de Bulgaristan ile Sırbistan arasında gizli bir antlaşma imzalandı, bu antlaşma ilk başta Avusturya-Macaristan'a karşıydı, ancak daha sonra Bulgaristan tarafından Osmanlı İmparatorluğu'na karşı yeniden yönlendirildi^[3] ve Mayıs 1912'de Yunanistan ile benzer bir antlaşma imzalandı. Karadağ da pakta dahil edildi. Antlaşmalar, Makedonya ve Trakya'nın müttefikler arasında paylaşılmasını öngörüyordu, ancak paylaşım hatları tehlikeli bir şekilde belirsiz bırakılmıştı. Osmanlılar tartışmalı bölgelerde reformları uygulamayı reddettikten sonra, Ekim 1912'de Birinci Balkan Savaşı patlak verdi.

Müttefikler şaşırtıcı bir başarı elde etti. Bulgar ordusu Osmanlı güçlerine birkaç ezici yenilgi yaşattı ve Sırplar ve Yunanlılar Makedonya'nın kontrolünü ele geçirirken Konstantinopolis'e doğru tehdit edici bir şekilde ilerledi. Osmanlılar Aralık ayında barış için dava açtı. Müzakereler bozuldu ve Şubat 1913'te savaş yeniden başladı. Osmanlılar Edirne'yi bir Bulgar görev gücüne kaybetti. Mart ayında ikinci bir ateşkes yapıldı ve Osmanlılar İstanbul'dan çok da uzak olmayan Midia-Enos hattının batısındaki tüm Avrupa topraklarını kaybetti. Bulgaristan, Edirne ve Ege limanı Dedeağaç (bugünkü Dedeağaç) dahil olmak üzere Trakya'nın çoğunu ele geçirdi. Bulgaristan ayrıca Selanik'in kuzeyinde ve doğusunda bir Makedonya parçası (ancak yalnızca batı sınırları boyunca bazı küçük alanlar) kazandı.

Bulgaristan müttefikler arasında en ağır kayıpları veren ülkeydi ve bu temelde ganimetlerin en büyük payını almaya hak kazandığını düşünüyordu. Özellikle Sırplar, olaylara bu şekilde bakmadılar ve Kuzey Makedonya'da ele geçirdikleri toprakların hiçbirini (yani, kabaca bugünkü Kuzey Makedonya Cumhuriyeti'ne denk gelen toprakları) boşaltmayı reddettiler. Bulgar ordusunun Edirne'de savaş öncesi hedeflerine ulaşamadığını (yani, Sırp yardımı olmadan ele geçiremediğini) ve Makedonya'nın bölünmesine ilişkin savaş öncesi anlaşmaların revize edilmesi gerektiğini belirttiler. Bulgaristan'daki bazı çevreler bu konuda Sırbistan ve Yunanistan ile savaşa girmeye meyilliydi. Haziran 1913'te Sırbistan ve Yunanistan, Bulgaristan'a karşı yeni bir ittifak kurdular. Sırp Başbakanı Nikola Pasic, Yunanistan'a, Sırbistan'ın Bulgaristan'ı Makedonya'nın Sırp kesiminden uzak tutmasına yardım ederse Trakya'yı alabileceğini söyledi ve Yunan Başbakanı Eleftherios Venizelos da aynı fikirdeydi. Bunu savaş öncesi anlaşmaların ihlali olarak gören ve Almanya ile Avusturya-Macaristan tarafından gizlice cesaretlendirilen Çar I. Ferdinand, Sırbistan ve Yunanistan'a savaş ilan etti ve Bulgar ordusu 29 Haziran'da saldırdı. Sırp ve Yunan kuvvetleri başlangıçta batı sınırında geri çekiliyordu, ancak kısa sürede üstünlüğü ele geçirdiler ve Bulgaristan'ı geri çekilmeye zorladılar. Çatışmalar çok sert geçti ve özellikle Bregalnica Muharebesi sırasında çok sayıda kayıp verildi. Kısa süre sonra Romanya savaşa girdi ve Bulgaristan'a kuzeyden saldırdı. Osmanlı İmparatorluğu da güneydoğudan saldırdı. Savaş artık Bulgaristan için kaybedilmişti, Makedonya'daki iddialarının çoğunu Sırbistan ve Yunanistan'a terk etmek zorunda kaldı, canlanan Osmanlılar ise Edirne'yi geri aldı. Romanya Güney Dobruca'yı ele geçirdi.^[4]

Balkan Savaşları'nın ardından Bulgar görüşü, Bulgarların kendilerine yardım etmek için hiçbir şey yapmadığını düşündükleri Rusya ve Batılı güçlere karşı döndü. Bulgaristan, Romanya ve Yunanistan başlangıçta tarafsız kaldılar, sempatilerinin nerede olduğuna karar vermeden önce savaşın gidişatını gözlemlediler.^[5]

Vasil Radoslavov hükûmeti altında Bulgaristan, geleneksel düşmanı olan Osmanlıların müttefiki olmayı gerektirmesine rağmen, Almanya ve Avusturya-Macaristan ile ittifak kurdu. Ancak Bulgaristan, Osmanlılara karşı iddialarından vazgeçmişti; Sırbistan, Yunanistan ve Romanya (İngiltere ve Fransa'nın müttefikleri) ise Bulgaristan tarafından Bulgar olarak algılanan topraklara sahipti. Balkan Savaşları'ndan kurtulan Bulgaristan, I. Dünya Savaşı'nın ilk yılında tarafsız kaldı. Almanya, Ayastefanos Antlaşması'nın sınırlarını geri getirme sözü verdiğinde, Balkanlar'daki en büyük orduya sahip olan Bulgaristan, Ekim 1915'te Sırbistan'a savaş ilan etti. Ardından İngiltere, Fransa, İtalya ve Rusya, Bulgaristan'a savaş ilan etti.

Almanya, Avusturya-Macaristan ve Osmanlılarla müttefik olan Bulgaristan, Sırbistan ve Romanya'ya karşı askeri zaferler elde etti. Makedonya'nın çoğunu (Ekim ayında Üsküp dahil) ele geçirdiler, Yunan Makedonyası'na ilerlediler ve Eylül 1916'da Dobruca'yı Rumenlerden aldılar. Ancak savaş, ciddi ekonomik zorluklara katlanan ve Müslüman Osmanlılarla müttefikken Ortodoks Hristiyan kardeşleriyle birlikte savaşmaktan nefret eden Bulgarların çoğunluğu arasında hızla popülerliğini yitirdi. Tarım Partisi lideri Aleksandar Stamboliyski, savaşa karşı çıkması nedeniyle hapse atıldı. Şubat 1917'deki Rus Devrimi, Bulgaristan'ı önemli ölçüde etkileyerek, birlikler ve şehirler arasında savaş karşıtı ve monarşi karşıtı duyguların yayılmasına neden oldu. Haziran ayında Radoslavov'un hükûmeti istifa etti, orduda isyanlar çıktı, Stamboliyski serbest bırakıldı ve bir cumhuriyet ilan edildi.

Eylül 1918'de Fransızlar, Sırplar, İngiliz, İtalyanlar ve Yunanlılar Makedon cephesinde kırıldı ve Çar I. Ferdinand'ı barış aramaya zorladı. Stamboliyski bir devrimden ziyade demokratik reformları savundu. Devrimcileri önlemek için Ferdinand'ı oğlu III. Boris lehine çekmeye ikna etti. Devrimciler bastırıldı ve ordu dağıldı. Neuilly-Cur-Seine Antlaşması'nda (Kasım 1919) Bulgaristan, Ege kıyı şeridini (Batı Tahtası) Yunanistan'a, Makedon topraklarının ve Batı Outlands'ı Yugoslavya'nın yeni krallığına ve Güney Dobruca'yı Romanya'ya kaybetti, ülkenin ordusunu 20.000'e kadar düşünmesi ve 100 milyon doları aşan bir tazminat ödemesi gerekiyordu. Bulgarlar genellikle anlaşmanın sonuçlarını "ikinci ulusal felaket" olarak adlandırırlar.^[6] Mart 1920'de yapılan seçimlerde Tarımcılar önemli çoğunluk elde etti ve Stamboliyski Bulgaristan'ın ilk gerçek demokratik hükûmetini kurdu.^[7]

II. Dünya Savaşı sırasında sosyal demokrat ve tarımcıların desteklediği eski hükümdar Kimon Georgiev önderliğinde yurt dışında kurulan Anavatan Cephesi, 1944'te askeri darbe ile yönetimi ele geçirdi. Bulgaristan, bu olaydan sonra Mihver Devletleri'nden ayrıldı ve savaştan çekildi. Savaşın sonunda Bulgaristan'ın Güney Dobruca'yı tutmasına izin verilirken Yugoslav ve Yunan topraklarındaki tüm hak iddialarından feragat etti. Savaştan sonra 150,000 Bulgar Batı Trakya'dan Bulgaristan'a sürüldü. Darbeci komünistler yeni kurulan hükûmette küçük bir rol üstlendi. Asıl gücü Sovyet temsilciler oluşturuyordu. Komünist parti, diğer partileri korkutmak amacıyla komünist halk milisleri kurdu.

1 Şubat 1945'teki iktidar değişikliği ardından Naip Prens Kiril, eski Başbakan Bogdan Filov gibi yüzlerce eski rejim yetkilisi savaş suçu işledikleri gerekçesiyle tutuklandı. Haziran ayına kadar Kiril, diğer vekiller, 22 eski bakan ve diğer birçok kişi suçlu bulunup idam edildi. Eylül 1946'de monarşi halk oylaması ile kaldırıldı ve genç Çar Simeon sürgüne gönderildi. Komünist partinin resmen iktidara gelmesi ile Vasil Kolarov cumhurbaşkanı, Dimitrov ise başbakan oldu. 1946'da yapılacağı vadedilen serbest seçimlere hile karıştığını öne süren muhalefet, seçimleri boykot etti. Tarımcılar seçimlerden sonraki rejimle iş birliği yapmayı reddetti ve Haziran 1947'de liderleri Nikola Petkov hükûmet tarafından tutuklandı. Meydana gelen uluslararası protestolara rağmen tutuklanmasından üç ay sonra Eylül 1947'de idam edildi. Bu olay Bulgaristan'daki komünist rejimin nihai kuruluşunun ilanı olarak görülür.

• Bulgaristan tarihi

Bulgaristan ile ilgili bu madde taslak seviyesindedir. Madde içeriğini genişleterek Vikipedi'ye katkı sağlayabilirsiniz.

Avrupa tarihi ile ilgili bu madde taslak seviyesindedir. Madde içeriğini genişleterek Vikipedi'ye katkı sağlayabilirsiniz.

Ülke ile ilgili bu madde taslak seviyesindedir. Madde içeriğini genişleterek Vikipedi'ye katkı sağlayabilirsiniz.