Endonezya mimarisi - Vikipedi

Endonezya mimarisi, Endonezya'yı bir bütün olarak şekillendiren kültürel, tarihi ve coğrafi etkilerin çeşitliliğini yansıtır. Endonezya'da istilacılar, sömürgeciler, misyonerler ve tüccarlar, yapı stilleri ve teknikleri üzerinde derin etkisi olan kültürel değişiklikler getirdiler.

Takımadalar boyunca Endonezya yöresel evlerinin birkaç türü ortaya çıkmıştır. Endonezya'nın yüzlerce etnik grubunun geleneksel evleri ve yerleşim yerleri son derece çeşitlidir ve hepsinin kendine özgü bir tarihi vardır. Evler toplumda sosyal öneme sahiptir; çevresel ve mekansal organizasyonla ilişkilerinde yaratıcılık gösterirler.^[1]:5

Geleneksel olarak, en önemli yabancı etki Hindistan etkisi olmuştur. Bununla birlikte, Çin, Arap ve Avrupa etkileri de Endonezya mimarisinin şekillenmesinde önemli roller oynamıştır. Dini mimari, yerli formlardan camilere, tapınaklara ve kiliselere kadar çeşitlilik gösterir. Padişahlar ve diğer hükümdarların inşa ettirdiği saraylar ülke mimarisinde önemli yer tutar. Endonezya şehirlerinde önemli bir sömürge mimarisi mirası bulunur. Bağımsız Endonezya, postmodern ve yeni çağdaş mimari paradigmalarının gelişimini yaşamıştır.

Endonezya'daki etnik gruplar genellikle kendilerine özgü rumah adat (geleneksel ev) biçimleriyle ilişkilendirilir.^[2] Evler, köylüleri birbirine bağlayan bir gelenekler, sosyal ilişkiler, geleneksel yasalar, tabular, mitler ve dinler ağının merkezindedir. Ev, aile ve toplum için ana odak noktasıdır ve sakinlerinin birçok faaliyetinin hareket noktasıdır.^[3] Köylüler kendi evlerini inşa ederler ya da bir topluluk, bir usta ve/veya bir marangozun yönetimi altında inşa edilen bir yapı için kaynaklarını bir araya getirirler.^[2]

Endonezya halklarının çoğunluğu ortak bir Avustronezyalı soyunu paylaşır^[4] ve Endonezya'nın geleneksel evleri, diğer Avustronezya bölgelerinden gelen evlerle bir takım özellikleri paylaşır.^[4] En eski Avustronezyalı yapıları, örneğin Batak rumah adat ve Torajan Tongkonan'da görüldüğü gibi, dik eğimli çatıları ve ağır kalkanları olan, sütunlar üzerinde ortak ahşap uzun evlerdi.^[4] Ortak uzun ev ilkesinin varyasyonları, Borneo'nun Dayak halkının yanı sıra Mentawai halkı arasında da bulunur.^[4]

• 
  Torajan köyünde evler
• 
  Kuzey Sumatra'da geleneksel Batak mimarisi örneği
• 
  Kuzey Sumatra'da geleneksel bir ev
• 
  Güney Sulawesi'de bir ev
• 
  Batı Sumba'da geleneksel bir ev

Geleneksel konutlar, Endonezya'nın sıcak ve yağışlı muson iklimine uygun şekilde geliştirilmiştir. Güney Doğu Asya ve Güney Batı Pasifik'te yaygın olduğu gibi, Java ve Bali hariç çoğu rumah adat, sütunlar üzerine inşa edilmiştir.^[2] Yerden yüksek evler inşa etmek, esintilerin sıcak tropik sıcaklıkları yumuşatmasını sağlar; konutu yağmur suyu akışının ve çamurun üzerine yükseltir; nehirler ve sulak alan kenarlarına ev yapılabilmesini sağlar; insanları, eşyaları ve yiyecekleri rutubetten ve nemden korur; yaşam alanlarını sıtma taşıyan sivrisineklerden yukarıda tutar; çürüme ve termit riskini azaltır.^[5] Keskin eğimli çatı, şiddetli tropik yağmurun hızlı bir şekilde örtülmesini sağlar ve geniş sarkan saçak, suyu evin dışında tutarak sıcaklarda gölge sağlar.^[6] Sıcak ve nemli, alçak kıyı bölgelerinde, evlerde iyi çapraz havalandırma sağlayan birçok pencere bulunurken, daha serin dağlık iç bölgelerde evlerin genellikle geniş bir çatısı ve birkaç penceresi vardır.

8. ve 14. yüzyıllar arasında Endonezya'nın büyük Hindu-Budist krallıklarının zirvesi sırasında Java'da bir dizi büyük ve sofistike dini yapı (Endonezya'da candi olarak bilinir) inşa edilmiştir. Java'daki hayatta kalan en eski Hindu tapınakları Dieng Platosundadır. Başlangıçta 400 kadar olduğu düşünülür, bugün ise sadece 8 tane kalmıştır.

Dieng yapıları küçük ve nispeten düzdü, ancak mimari önemli ölçüde gelişti ve sadece 100 yıl sonra İkinci Mataram Krallığı Yogyakarta yakınlarındaki Prambanan kompleksini inşa etti; bu yapı Java'daki Hindu mimarisinin en büyük ve en güzel örneği olarak kabul edilir. Dünya Mirası listesindeki Budist Anıtı Borobudur, MS 750 ila 850 yılları arasında Sailendra Hanedanı tarafından inşa edildi, ancak Budizmin çöküşü ve gücün Doğu Java'ya kayması sonucu tamamlanmasından kısa bir süre sonra terk edildi.

On beşinci yüzyılda İslam, Endonezya'nın en kalabalık iki adası olan Java ve Sumatra'da baskın din haline gelmişti. Kendisinden önceki Hinduizm ve Budizmde olduğu gibi, yeni din ve ona eşlik eden yabancı etkiler özümsendi ve yeniden yorumlandı, camilere benzersiz bir Endonezya/Java yorumu verildi. O zamanlar, Java camileri Hindu, Budist ve hatta Çin mimari etkilerinden birçok tasarım ipucu aldı. Örneğin, 19. yüzyıla kadar Endonezya'da görünmeyen, her yerde bulunan İslami kubbeden yoksundular, ama bugün hala yaygın olan Bali Hindu tapınaklarının pagodalarına benzeyen uzun ahşap, çok katlı çatıları vardı.