Iwo Jima Muharebesi - Vikipedi

Iwo Jima Muharebesi
II. Dünya Savaşı Pasifik Cephesi

ABD Deniz Piyadelerinin Iwo Jima çıkarma harekât arkasında Suribachi-yama.
Tarih19 Şubat 1945–26 Mart 1945
Bölge
Iwo Jima, Japonya
Sonuç ABD'nin zaferi
Taraflar
Amerika Birleşik Devletleri Birleşik Devletler Japonya Japon İmparatorluğu
Komutanlar ve liderler
Richmond Kelly Turne
Holland Smith
Harry Schmidt		 Tadamichi Kuribayashi (ölü)
Rinosuke Ichimaru (ölü)
Güçler
110.000 21.000
Kayıplar
6.821 ölü
19.189 yaralı[1]
494 kayıp[1]
Toplam: 26.504 ayrıca USS Bismarck Sea (CVE-95) gemisi, 21 Şubat 1945 günü batmıştır, 318 mürettabat kaybedilmiştir		 20.703 ölü[1]
216 esir[1]
Toplam: 20.919
"Detachment" harekâtı

Iwo Jima Muharebesi (Japonca: 硫黄島の戦い Iwo Tō no tatakai / Iwo Jima no tatakai, İngilizce: Battle of Iwo Jima), 19 Şubat 1945 - 26 Mart 1945 tarihlerinde Pasifik Okyanusunda bulunan Iwo Jima adlı küçük bir adada Japon İmparatorluğu ile Amerika Birleşik Devletleri arasında meydana gelen çatışmadır. 1945 yılı Şubat ayında Amerikan birlikleri Japon ana vatanından sadece 1200 km uzaktaki bir adaya toplanmıştı. Iwo Jima; 21 km² büyüklüğünde volkanik bir ada. Ama Japon ana vatanının istilası için hayati önem taşıyan 2 hava alanına sahipti. İkinci Dünya Savaşının sembol fotoğrafı olan ABD askerlerinin bayraklarını bir tepeye dikmelerini gösteren fotoğraf bu muharebe esnasında çekilmiştir.

ABD, deniz ve hava kuvvetleri üstünlüğü ile kuşattığı adayı Japonlara ağır kayıp verdirerek almıştır. Japonlar bu küçücük adaya asker yığmış, tüneller ve mağaralar kazmıştır. Ama hiçbiri ABD deniz güçlerinin açtığı ateşten kurtulamamıştır. Amerikan zayiatının Japon zayiatını geçtiği tek cephe Iwo Jima olmuştur.

Planlama ve hazırlık

[değiştir | kaynağı değiştir]

Japon hazırlıkları

[değiştir | kaynağı değiştir]
Lieut. Gen. Tadamichi Kuribayashi

Haziran 1944'te, Korgeneral Tadamichi Kuribayashi, Iwo Jima'nın savunmasını yönetmekle görevlendirildi. Kuribayashi, Japonya'nın savaşı kazanamayacağını biliyordu, ancak Amerika Birleşik Devletleri ve Avustralyalı ve İngiliz müttefiklerinin Japonya Ana Adalarının işgalini gerçekleştirmeyi yeniden düşünmesi için Amerikan kuvvetlerine büyük kayıplar vermeyi umuyordu. .

Kuribayashi Peleliu Savaşı 'nda savunmadan ilham alırken, Japon askeri doktrininden kopan bir savunma tasarladı. Sahildeki savunmasını direkt olarak çıkarmayla yüzleşmek için kurmak yerine, ağır makineli tüfek ve topçu gibi statik ve ağır silahları kullanarak güçlü, karşılıklı destek derinlemesine savunma yarattı. Takeichi Nishi 'nin zırhlı tank ları kamufle edilmiş topçu mevzileri olarak kullanılacaktı. Dağı ana güçlere bağlayan tünel hiçbir zaman tamamlanmadığı için, Kuribayashi adanın güney bölgesini kuzeyde inşa edilen ana savunma bölgesi ile yarı bağımsız bir bölge olarak Suribaçi Dağı içinde ve çevresinde organize etti. Beklenen Amerikan deniz ve hava bombardımanı, hazırlanan mevzileri birbirine bağlayan geniş bir tünel sisteminin yaratılmasına yol açtı, böylece temizlenmiş bir korugan yeniden işgal edilebilirdi. Bu sığınak ve korugan ağları savunmayı destekliyordu. Örneğin, Airfield Number 2'nin doğusunda bulunan The Nano Bunker (Southern Area Islands Naval Air HQ), Japonların üç ay dayanması için yeterli yiyecek, su ve cephaneye sahipti. Sığınak 90 fit derinliğindeydi ve çeşitli yönlerde tüneller vardı. Kompleksin içinde su, gazyağı ve jeneratörler için akaryakıt ile doldurulmuş yaklaşık 500 55 galonluk varil bulunuyordu. Radyolar ve aydınlatmanın yeraltında çalıştırılması için benzinle çalışan jeneratörlere izin verilir.[2]

Amerikalıların istila ettiği 19 Şubat 1945'e kadar, planlanan 27 kilometre (17 mi) tünel ağının 18 kilometre (11 mi) kazılmıştı. Nanpo Sığınağının yanı sıra, 75 fit derinliğinde çok sayıda komuta merkezi ve kışla vardı. Birlik hareketinin tespit edilmeden çeşitli savunma pozisyonlarına gitmesine izin verilen tüneller.[3]

Adanın her yerine kara mayını ile birlikte yüzlerce gizli top ve havan mevzisi yerleştirildi. Japon silahları arasında 320 mm tıkaç havan ve çeşitli patlayıcı roket s.[4]

Bununla birlikte, Japon arzı yetersizdi. Askerler, bir tümen tarafından tek bir angajman için yeterli olan standart mühimmat sayısının% 60'ı ve dört ay boyunca yiyecek ve yem sağlandı.[5]

Çok sayıda Japon keskin nişancı ve kamufle makineli tüfek pozisyonları da kuruldu. Kuribayashi, savunmaları özel olarak tasarladı, böylece Iwo Jima'nın her parçası Japon savunma ateşine maruz kaldı; ayrıca düşman filosuna karşı kullanması için bir avuç kamikaze pilotu aldı. [kaynak belirtilmeli] Üç yüz on sekiz Amerikalı denizci, "kamikaze" saldırıları sırasında öldürüldü. savaş. Ancak, isteğine rağmen, Kuribayashi'nin Honshu 'daki üstleri ona bazı plaj savunmaları kurmasını emretti. [kaynak belirtilmeli]

Amerikan hazırlıkları

[değiştir | kaynağı değiştir]
Bu kolay olacak. Japonlar Iwo Jima'yı savaşmadan teslim edecek.

15 Haziran 1944'ten itibaren U.S. Donanma ve U.S. Ordu Hava Kuvvetleri, Pasifik tiyatrosundaki en uzun ve en yoğun olacak olan Iwo Jima'ya karşı deniz bombardımanı ve hava saldırıları başlattı.[6] Bunlar bir kombinasyon içerecektir dokuz aydır devam eden deniz topçuları bombardıman ve hava bombardımanları. 17 Şubat'ta, muhrip eskortu USS  Blessman keşif için Sualtı Yıkım Ekibi 15'i (UDT-15) Blue Beach'e gönderdi. Japonlar piyade onlara ateş ederek bir Amerikan dalgıcısını öldürdü. 18 Şubat akşamı, Blessman bir Japon uçağından çıkan bombayla vuruldu ve 15 UDT üyesi de dahil olmak üzere 40 denizci öldü.

Kuribayashi'nin tünel savunma sisteminden habersiz olan Amerikalıların çoğu, Japon garnizonlarının çoğunun sürekli bombalama baskınlarında öldürüldüğünü varsaydı.

İniş öncesi bombardıman

[değiştir | kaynağı değiştir]

Deniz İniş Kuvvetleri Komutanı Tümgeneral Harry Schmidt Şubat ortasından hemen önce adanın 10 günlük ağır bombardımanını talep etti amfibi saldırı. Bununla birlikte, Amfibi Destek Kuvveti (Görev Gücü 52) komutanı Tuğamiral William H. P. Blandy, böyle bir bombardımanın, çıkarmadan önce gemilerinin mühimmatını doldurması için zaman vereceğine inanmadı; bu nedenle Schmidt'in talebini reddetti. Schmidt daha sonra dokuz gün bombalama talebinde bulundu; Blandy yine reddetti ve üç günlük bir bombardımanı kabul etti. Bu karar, denizciler arasında çok sert duygular bıraktı. Savaştan sonra, Lieut. General Holland M. "Howlin 'Mad" Smith, komutan Sefer Birlikleri (Schmidt'in Beşinci Amfibi Kolordusundan oluşan Görev Gücü 56), Müttefik ada kampanyasının tamamı.[7]

Her ağır savaş gemisine, tüm gemilerle birlikte tüm adayı kaplayan ateş etmek için bir alan verildi. Her savaş gemisi, belirli bir süre durmadan önce yaklaşık altı saat ateş etti. D eksi 3'teki kötü hava, o günün bombardımanı için belirsiz sonuçlara yol açtı. D eksi 2'de, Japonların topçu pozisyonlarını hazırlarken harcadıkları zaman ve özen netleşti. Ağır kruvazör USS  Pensacola kıyı bataryalarının menziline girdiğinde, gemi 6 kez çarptı ve 17 mürettebat öldü. Daha sonra, bir su altı yıkım ekibi 'ni indirmeye çalışan 12 küçük araç, Japon mermileriyle vuruldu ve çabucak emekliye ayrıldı. Bu gemilere yardım ederken, destroyer USS  Leutze de vuruldu ve 7 mürettebat öldü. D eksi 1'de Amiral Blandy'nin topçuları bir kez daha yağmur ve bulutlar tarafından engellendi. General Schmidt, "Gün ışığında yalnızca 34 saat boyunca yaklaşık 13 saat ateş desteği aldık" diyerek duygularını özetledi.[8]

Sınırlı bombardıman, Japonların yoğun bir şekilde kazılması ve güçlendirilmesi nedeniyle düşman üzerinde şüpheli bir etkiye sahipti. Ancak, bombalama sırasında birçok sığınak ve mağara tahrip edildi ve bu da ona sınırlı bir başarı sağladı. Japonlar Mart 1944'ten beri bu savaşa hazırlanıyordu ve bu onlara önemli bir avantaj sağladı.[9] Zamana göre iniş, Iwo Jima açıklarında yaklaşık 450 Amerikan gemisi bulunuyordu. Tüm savaş yaklaşık 60.000 U.S. Denizciler ve birkaç bin ABD Deniz Kuvvetleri Deniz Kızı.[10]

İlgili filmler

[değiştir | kaynağı değiştir]

Galeri

[değiştir | kaynağı değiştir]
  • Iwo Jima Muharebesi sırasında Amerikan askerleri tarafından ele geçirilmiş bir
    Iwo Jima Muharebesi sırasında Amerikan askerleri tarafından ele geçirilmiş bir
  • Iwo Jima'da Amerikan askerleri
    Iwo Jima'da Amerikan askerleri
  • Washington'daki, ABD deniz piyadelerinin Iwo Jima'ya bayrak dikmelerini gösteren anıt
    Washington'daki, ABD deniz piyadelerinin Iwo Jima'ya bayrak dikmelerini gösteren anıt
  • Suribayachi Dağına dikilen bayrak.

Kaynakça

[değiştir | kaynağı değiştir]
  1. ^ a b c d Morison, Samuel Eliot, 1960 2002 Victory in the Pacific, 1945, History of United States Naval Operations in World War II vol. 14, University of Illinois Press, Urbana, Illinois, 2002 (ilk baskı: 1960) ISBN 0-252-07065-8
  2. ^ King, Dan (2014). Iwo Jima Adında Bir Mezar. Pacific Press. ss. 58-59. ISBN 978 -1500343385. 
  3. ^ Hammel, Eric (2006). Iwo Jima. Minneapolis: Zenith Press. s. 36. ISBN 978-0-7603 -3733-2. 
  4. ^ King, Dan (2014). A Tomb Called Iwo Jima. Pacific Press. ss. 80. ISBN 978-1-5003-43385. 
  5. ^ "İmparatorluk Genel Karargah Ordusu Bölümü Tarihi, s. 257". 6 Nisan 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 31 Mayıs 2016. 
  6. ^ "Iwo Jima Savaşı Kronolojisi". 7 Temmuz 2010 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  7. ^ Wright, Iwo Jima 1945: The Denizciler Suribachi Dağı'nda Bayrağı Kaldırıyor , s. 22
  8. ^ Wright, "Iwo Jima 1945: Denizciler Suribachi Dağı'nda Bayrağı Kaldırıyor" ', s. 22–23
  9. ^ "Naval Gunfire". 20 Temmuz 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Şubat 2011.  [ölü/kırık bağlantı]
  10. ^ "Birleşik Devletler Deniz Piyadeleri Savaş Anıtı". George Washington Üniversitesi. 29 Haziran 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Şubat 2011. 

Wikimedia Commons'ta Iwo Jima Muharebesi ile ilgili çoklu ortam belgeleri bulunur.

"https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Iwo_Jima_Muharebesi&oldid=32970141" sayfasından alınmıştır