Süsleme - Vikipedi

Süsleme, bazı ilavelerle bir şeyi daha çarpıcı bir hale getirme sanatıdır. Başka bir değişle süsleme bir yeri veya bir başka sanat eserini süsleyip güzelleştirmektir. Mimarlık ve dekoratif sanatta, süsleme bir yapının veya nesnenin parçalarını süslemek için kullanılan bir dekorasyondur. Anıtsal heykel ve dekoratif sanattalardaki eşdeğerleri gibi büyük figüratif elemanlar bu terimden dışlanmıştır. Çoğu süs eşyası insan figürlerini içermemektedir. Genel ölçeğe göre küçüklerdir.

Mimari süsleme, sıva veya kil ile oluşturulmuş, taş, ahşap veya değerli metallerden oyulup oluşturulmaktadır. Diğer uygulamalı sanatlarda, nesnenin ana malzemesi boya veya camsı emaye gibi farklı olanı kullanılabilmektedir. Çömlekçilik, mobilya, metal işleri dahil olmak üzere mimarlık ve uygulamalı sanatlar için çok çeşitli dekoratif stiller ve motifler geliştirilmiştir. Tekstil, duvar kağıdı ve dekorasyonun varlığı ana gerekçe olabileceği diğer nesnelerde, terim kalıbı veya tasarımın kullanılması daha muhtemeldir. Süslemede kullanılan engin motifler, geometrik şekiller, desenler, bitkiler, insan ve hayvan figürlerinden esinlenmiştir. Avrasya ve Akdeniz Dünyası'nda üç bin yıldan fazla bir süredir zengin ve bağlantılı bir süsleme geleneği olmuştur. Dünyanın diğer bölgelerinden gelen geleneksel süsleme tipik olarak geometrik ve hayvan motiflerine daha fazla güven oluşmaktadır.

1941'de bir denemede,^[1] tarihçi mimar Sir John Summerson, "Yüzey Modülasyonu" olarak adlandırmıştır. En erken dekorasyon ve süsleme genellikle, dövmeler dahil dekorasyonun kaybolduğu seramikteki basit işaretlerdir. Tarih öncesi kültürlerden hayatta kalmıştır. Potter'ın tekerleğinin kullanıldığı yerde, teknoloji bazı dekorasyon çeşitlerini çok kolaylaşmıştır. Dokuma, aynı zamanda dekorasyona veya deseni de çok kolay bir şekilde ödünç veren başka bir teknolojidir. Bir dereceye kadar formunu belirler, Antik Mısır mimarisinden 20. yüzyıl modernist mimarisinine bir süreçtir. Süsleme eksikliğine kadar, Antik Mısır mimarisinin iddialı olmayan tarihinden bu yana medeniyetler belirgindir.

Süsleme, ahlaksız olmayan bir eşdeğerin de yerine getirebileceği bir fonksiyona sahip olduğunu ima etmektir. Nesnenin böyle bir fonksiyona sahip olmadığı durumlar, yalnızca bir heykel veya boyama gibi bir sanat eseri olmak için, kullanılması daha düşüktür. Son yüzyıllarda, ince sanatlar ve uygulanan veya dekoratif sanatlar arasında bir ayrım uygulanmıştır.^[2]

Birçok kültürde sanatın tarihi, kullanılan süsleme seviyesine bağlıdır. Zaman geçtikçe, keskin bir reaksiyonun sade formlara geri dönüşü olmaktadır. Bir süre boyunca gelişen bir dizi dalga benzeri eğilim göstermektedir. Avrasya süs formlarının ayrıntılı incelemesi, formalist çalışmasında Alois Riegl tarafından başlanmıştır.^[3] Riegl, eski Mısır sanatından, klasik dünya ve eski yakın doğu medeniyetlerinden resmi bir süreklilik ve gelişmeyi izlemiştir. Kunstwollen'in konseptinin bugün birkaç takipçisi vardır. Formların gelişmesinin temel analizi, bugün bilinen örneklerin daha genişlemiştir. Jessica Rawson, Çin sanatının kapsadığını, Çin dekorasyonunun birçok unsurunu aynı geleneğe geri çekmeyi, Çin sanatını kapsayacak şekilde analizi etmiştir. Paylaşılan arka plan, Çin motiflerinin asimilasyonu Moğol ve Fars işgallerinden sonra sanatlarında bozulmalar oluşmuştur.

Antik Yunan uygarlığı, Büyük İskender'in fetihleri ve bazı motifleri biraz değiştirilmiş biçimde Doğu Asya'ya götüren Budizmin genişlemesiyle Avrasya'da yayılan birçok yeni süs eşyası oluşmuştur.^[4]

Birkaç Orta Çağ döneminde kalan kitap günümüze ulaşmıştır. En ünlü olan Villard de Honnecourt (13. yüzyıl), sanatçıların ve zanaatkarların gelecekteki kullandıkları için nasıl gördükleri tasarımları kaydettiğini göstermektedir. Baskının gelişi ile süsleme baskıları, özellikle Almanya'da, baskı çıktısının önemli bir parçası haline gelmiştir. Rönesans stillerinin her türlü nesnenin yapımcılarına hızlı bir şekilde yayılmasında hayati bir rol oynamıştır. Roma iç dekorasyonundan türetilen gülünç figürlerden oluşmuş süsleme tarzı yeniden canlandırılmıştır. Klasik süsleme, bunlar, İslam Arabesk'in Avrupa adaptasyonu olan Fas gibi yeni stilleri içermektedir.^[2]

Yazma işleri daha ucuz hale geldikçe, süsleme baskıları ve kitapları yazılı hale gelmiştir. 16. ve 19. yüzyıldan kalma desen kitapları, dünyanın her yerindeki kültürlerden kaydedilmiştir. Dekoratif unsurlara erişim Avrupa'da düzenlenmiştir. Andrea Palladio'nun I Quattro Libri Dell'Architettura (Venedik, 1570),^[5] Klasik Roma binalarının iki çizimini de içeren,^[5] bu motifleri kullanan Andrea Palladio'nun kendi tasarımlarının her iki çizimini de içeren, mimaride yazılan en etkili kitap oldu. Napolyon'un Description de l'Egypte (1809) açıklamasında belgelenen büyük piramitler ve Mısır tapınakları vardır. Owen Jones, 1856'da Mısır, Türkiye, Sicilya ve İspanya'dan dekorasyonun renkli resimlerle süsleme dilbilgisini yayınlamıştı. Arabesk, hat ve geometrik desenler de dahil olmak üzere, İslami süs eşyalarının süslü detaylarının çizimlerini ve alçı dökümlerini yapmak için Alhambra Sarayı'nda ikamet etmiştir. Klasik mimariye ilgi, büyük turda seyahat etme geleneği ile ve Erken Edebiyatın Vitruvius ve Michelangelo'nun çalışmalarındaki mimarlık hakkındaki çevirileriyle de genişlemiştir.^[6]

19. yüzyılda, kabul edilebilir, süsleme kullanımı ve kesin tanımı, mimarlar ve eleştirmenler tarafından uygun bir tarz aramıştır. Bu arayışlar Batı mimarisinde estetik tartışmaların kaynağı haline gelmiştir. Hem dahili hem de harici olarak tatsız ve kârlı bir süsleme vardır. Her basit materyalin kendi hikâyesini anlatmasına izin verilmiştir. İnşaatın çizgilerini, yapının çizgilerini, ihtişamın niteliklerini bir duyarlılığını etkileyecek şekilde düzenlenmiştir. Çok büyük ölçüde mutlaka "Güç" ve "Gerçek", hayranlıktan vazgeçmeden ve çok önemli bir masraftan tasarruf edemeyebilmişlerdi. Sömürgecilik yoluyla diğer kültürlerle temaslar başlamıştı. Arkeolojinin yeni keşifleri süsleme repertuvarını genişletti. 1880'den sonra, gelişen fotoğrafçılığın etkisiyle süslemenin detayları daha da yaygın olarak kullanılmıştır.^[7]

• Tezhip
• Ebru
• Çömlekçilik
• Çinicilik
• Ahşap oymacılık
• Taşçılık
• Dokumacılık
• Minyatür
• Bakırcılık
• Camcılık
• Kilcilik
• Kilimcilik
• Halı Dokuma
• Keçecilik
• Seramik