Siyasi parti - Vikipedi

Siyasi parti, belirli bir ülkenin seçimlerinde yarışacak adayları koordine eden bir örgütlenmedir. Bir parti üyelerinin genellikle politika konusunda benzer fikirlere sahip olması yaygındır ve partiler belirli ideolojik veya politika hedeflerini destekleyebilir.

Siyasi partiler, modern parti örgütlenmelerinin son birkaç yüzyılda dünya genelinde gelişmesi ve yayılmasıyla neredeyse her ülkenin politikalarının önemli bir parçası haline gelmiştir. Siyasi partilerin olmadığı bir ülke oldukça nadirdir. Bazı ülkelerde sadece bir siyasi parti bulunurken, diğerlerinde birkaç parti mevcuttur. Partiler, otoriter rejimlerin yanı sıra demokrasilerin politikalarında da önemli bir role sahiptir, ancak genellikle demokrasiler otoriter rejimlere kıyasla daha fazla siyasi partiye sahiptir. Otoriter rejimler genellikle ülkeyi yöneten tek bir partiye sahiptir ve bazı siyaset bilimciler iki veya daha fazla parti arasındaki rekabeti demokrasinin temel bir parçası olarak kabul eder.

Partiler, toplumda var olan ayrılıklardan, alt ve üst sınıflar arasındaki ayrılıklardan kaynaklanabilir ve üyelerinin işbirliği yapmasını teşvik ederek siyasi karar alma sürecini kolaylaştırır. Siyasi partiler genellikle parti liderini içerir, parti faaliyetlerinden başlıca sorumlu olan; parti yöneticilerini, lideri seçebilecek ve idari ve organizasyonel görevler yapacak kişileri ve parti üyelerini, partiye yardım etmek, maddi destek sağlamak ve adaylarına oy vermek için gönüllü olabilecek kişileri içerir. Siyasi partilerin yapılandırıldığı ve seçmenden etkileşimde bulunduğu birçok farklı yöntem vardır. Vatandaşların siyasi partilere verdikleri katkılar genellikle yasalarla düzenlenir ve partiler bazen zaman ve para bağışı yapan insanlara yönelik olarak hükûmet politikaları izleyebilir.

Birçok siyasi parti ideolojik hedeflerle motive olmaktadır. Demokratik seçimlerde liberal, muhafazakar ve sosyalist partiler arasında rekabet sıkça görülür; çok büyük siyasi partilerin diğer yaygın ideolojileri arasında komünizm, popülizm, milliyetçilik ve İslamcılık bulunur. Farklı ülkelerde siyasi partiler genellikle kendilerini belirli bir ideolojiyle özdeşleştirmek için benzer renkler ve semboller kullanır. Bununla birlikte, birçok siyasi parti herhangi bir ideolojik bağlantıya sahip olmayabilir ve daha çok hamilik, müşterekçilik veya belirli bir siyasi girişimciyi ilerletmeyle ilgilenir.

Siyasi partiler, siyasi makamlar için yarışmaları organize eden kolektif örgütlerdir.  Bir siyasi partinin üyeleri, ortak bir etiket altında seçimlere katılırlar. Dar bir tanıma göre, siyasi parti sadece bir parti etiketi altında aday olan grup olarak düşünülebilir.  Daha geniş bir tanıma göre, siyasi partiler, belirli bir siyasi partiyle özdeşleşen seçmenler ve gönüllüler, o partinin adaylarının seçimini destekleyen resmi parti örgütleri ve partiyle ilişkili olan hükûmetteki yasama organları da dahil olmak üzere, bir grup adayın seçilmesini destekleyen tüm yapıyı ifade eder. Birçok ülkede siyasi parti kavramı yasal olarak tanımlanır ve hükûmetler, bir örgütün yasal olarak siyasi parti olarak nitelendirilmesi için belirli şartları belirleyebilir.

Anson D. Morse'a göre siyasi parti, "temsil ettiği belirli grup veya grupların çıkarlarının ilerletilmesi ve ideallerinin gerçekleştirilmesi" için birleşen ortak prensiplere dayalı dayanıklı bir örgütlenmedir.

Siyasi partiler, genellikle siyasi fraksiyonlar veya çıkar grupları gibi diğer siyasi gruplardan ve kulüplerden farklı olarak, adayların seçilmesine odaklanmalarıyla ayrılırlar, çünkü çıkar grupları bir politika gündemini ilerletmeye odaklanırlar. Bu, bazen partileri diğer siyasi örgütlerden ayıran diğer özelliklerle de ilişkilidir, bunlar arasında daha geniş bir üyelik, zaman içinde daha büyük bir istikrar ve seçmenle daha derin bir bağlantı yer alır.

İnsanların ortak çıkarlarını savunmak için büyük gruplar veya fraksiyonlar oluşturma fikri eski çağlara dayanır. Platon, Cumhuriyet'te Antik Atina'nın siyasi fraksiyonlarından bahsederken, Aristoteles'e göre farklı türdeki hükûmetlerin fraksiyonlar üretme eğiliminden bahsederken siyasi fraksiyonların var olduğunu belirtir. Bazı eski anlaşmazlıklar da fraksiyonlara dayanmaktaydı, örneğin Konstantinopolis Hipodromu'nda iki fayton yarışı fraksiyonu arasında yaşanan Nika isyanları. Kaydedilmiş siyasi gruplar veya fraksiyonlara örnek olarak Roma Cumhuriyeti'nin Populares ve Optimates fraksiyonları ile Hollanda Cumhuriyeti'nin Oranjistleri ve Staatsgezinde'leri gösterilebilir. Bununla birlikte, modern siyasi partilerin genellikle 18. yüzyılın sonlarında ortaya çıktığı kabul edilir; genellikle Avrupa ve Amerika Birleşik Devletleri'nde ilk kez göründükleri, Birleşik Krallık'ın Muhafazakar Partisi ve Amerika Birleşik Devletleri'nin Demokrat Partisi'nin dünyanın "en eski siyasi partisi" olarak sık sık adlandırıldığı kabul edilir.

Kitle siyasi partilerinin gelişmesinden önce, seçimler genellikle daha düşük düzeyde rekabet içeriyordu, doğrudan karar alma mümkün olacak kadar küçük bölgelerde gerçekleşiyor ve seçimler bağımsız olarak bir adayı zafer kazandıracak bireysel ağlar veya gruplar tarafından domine ediliyordu.

Bazı akademisyenler, modern siyasi partilerin 18. yüzyılda, İngiltere'de Erastirme Krizi ve İhtişamlı Devrim'den sonra geliştiğini iddia etmektedir.  Whig fraksiyonu, başlangıçta mutlak yönetim yerine Protestan anayasal monarşiye destek vermek üzerine örgütlenmiştir, oysa muhafazakar Tory fraksiyonu (başlangıçta İngiliz İç Savaşı'ndaki Kraliyetçi veya Cavalier fraksiyonu) güçlü bir monarşiye destek vermiş ve bu iki grup, Birleşik Krallık politikasındaki anlaşmazlıkları yapılandırmıştır. Rockingham Whigleri, iktidardan düşmüş olsalar bile tutarlı bir parti etiketi ve motive edici ilkeleri korudukları için ilk modern siyasi parti olarak tanımlanmıştır.

Yüzyılın sonunda, Amerika Birleşik Devletleri de Birinci Parti Sistemi olarak adlandırılan bir parti sistemi geliştirdi. 1787 Amerika Birleşik Devletleri Anayasası'nın yazarları, Amerikan siyasi anlaşmazlıklarının temel olarak siyasi partiler etrafında örgütleneceğini beklememiş olsalar da, federal hükûmet yetkilerinin sınırları üzerindeki erken 1790'ların siyasi tartışmaları, iki proto-siyasi parti olan Federalist Parti ve Demokratik-Cumhuriyetçi Parti'nin ortaya çıkmasına yol açmıştır.

19. yüzyılın başlarına gelindiğinde birçok ülkede istikrarlı modern parti sistemleri gelişmişti. İsveç'te gelişen parti sistemi, önceki parti sistemlerinin tam olarak istikrarlı veya kurumsallaşmış olmadığı temelinde dünyanın ilk parti sistemi olarak adlandırılmıştır. Belçika, İsviçre, Almanya ve Fransa da dahil olmak üzere birçok Avrupa ülkesinde, siyasi partiler liberal-muhafazakar ayrım veya dini anlaşmazlıklar etrafında örgütlenmiştir. Parti tabanlı siyaset modelinin yayılması, 1848 Devrimleri ile Avrupa genelinde hızlanmıştır.

Amerika Birleşik Devletleri'ndeki siyasi partilerin gücü İyi Duygular Dönemi sırasında azalmış, ancak 19. yüzyılın ikinci yarısında tekrar değişmiş ve güçlenmiştir. Bu, yüzyılın sonuna gelindiğinde siyasi partilerin gücünün önemli ölçüde arttığı tek ülke değildi; örneğin, bu dönemde İrlanda siyasi lideri Charles Stewart Parnell, parti disiplini gibi birçok yöntem ve yapıyı uygulayarak güçlü temel siyasi partilerle ilişkilendirilecek bazı yapıları hayata geçirmiştir.

20. yüzyılın başında Avrupa'da, çoğu parti sisteminin karakteristik liberal-muhafazakar ayrımı, örgütlü sendikaların desteğini alan sosyalist partilerin ortaya çıkmasıyla bozulmuştur.

20. yüzyılın sömürgecilikten kurtuluş dalgası sırasında, Avrupa ve Kuzey Amerika dışındaki birçok yeni bağımsız ülke, genellikle bağımsızlık hareketlerinden ortaya çıkan parti sistemleri geliştirmiştir. Örneğin, Hindistan'ın bağımsızlık hareketindeki fraksiyonlardan bir siyasi parti sistemi ortaya çıkmış ve 1970'lerde Indira Gandhi'nin politikalarıyla güçlendirilip istikrar kazanmıştır. Hindistan Ulusal Kongresi'nin oluşumu, Hindistan'ın bağımsızlığını destekleyen bir fraksiyon olarak Britanya Hindistanı'nda erken 20. yüzyılda gelişmiş ve Hindistan'ın bağımsızlığından hemen sonra önemli bir siyasi parti haline gelmiştir. Bu, birçok yeni bağımsız ülkede görülen bir dinamiği önceden haber vermiştir; örneğin, Uganda Ulusal Kongresi, bağımsızlık yanlısı bir parti ve Uganda'daki ilk siyasi partidir ve adı Hindistan Ulusal Kongresi'ni örnek alarak gelişmiştir.

Demokrasilerde daha geniş oy kullanma hakları ve sonunda evrensel oy hakkının yavaşça yayılmasıyla birlikte siyasi partiler büyük ölçüde genişlemiş ve ancak o zaman siyasi partilerin tam halk ile hükûmet arasında aracılar olarak bir vizyonu gelişmiştir.

Siyasi partiler, neredeyse tüm modern ülkelerin neredeyse yaygın bir özelliğidir. Hemen hemen tüm demokratik ülkeler güçlü siyasi partilere sahiptir ve birçok siyaset bilimci, iki partiden daha az partiye sahip olan ülkeleri zorunlu olarak otokratik olarak kabul etmektedir. Bununla birlikte, bu kaynaklar, çok sayıda rekabetçi partiye sahip bir ülkenin zorunlu olarak demokratik olmadığına izin verir ve birçok otokratik ülkenin siyasetinin tek bir baskın siyasi parti etrafında düzenlendiğini belirtir. Neredeyse her modern ülkede siyasi partilerin yaygınlığı ve gücü, araştırmacıları siyasi partilerin neredeyse siyasetin bir kuralı olduğunu düşündürmüş ve siyasi partilerin neden modern devletlerin vazgeçilmez bir parçası gibi göründüğünü sormaya yönlendirmiştir. Bu nedenle, siyasi bilimciler siyasi partilerin neredeyse evrensel bir siyasi olgu olmasının nedenlerine yönelik birkaç açıklama getirmiştir.^{[1][2][3][4][4][5][6]}

Siyasi partilerin varoluşunun temel açıklamalarından biri, insanlar arasındaki mevcut ayrılıklardan ortaya çıktığıdır: toplum belirli bir şekilde bölünmüş durumdadır ve bir parti, bu bölünmeyi seçim rekabetine organize etmek için oluşturulur. 1950'lerden itibaren, ekonomistler ve siyaset bilimciler, parti örgütlerinin seçmenlerin siyasi konular üzerindeki tercih dağılımından faydalanabileceğini göstermiş, seçmenlerin inandıklarına yanıt olarak kendilerini ayarlayarak daha rekabetçi hale gelmiştir. 1960'lardan itibaren, akademisyenler, belirli ülkelerdeki sosyal kesimleri tanımlamaya başlamış ve bu kesimlerin belirli partilerin ortaya çıkmasına neden olabileceği gibi özel ülkelerde dini ayrışmalara da yol açmış olabileceğini belirlemişlerdir.

Siyasi partilerin sosyal kesimler tarafından üretildiği teorisi çeşitli eleştirilere maruz kalmıştır. Bazı yazarlar, ya mevcut ayrışmalardan partilerin ortaya çıktığı iddiası için kanıt bulamayarak ya da iddianın deneysel olarak test edilemez olduğunu savunarak bunu empirik olarak sorgulamışlardır. Diğerleri ise, sosyal kesimler siyasi partilerin var olmasına neden olabileceği gibi, tam tersi etkiyi gizlediğini belirtir: siyasi partilerin altında yatan sosyal ayrışmalarda da değişikliklere neden olduklarını ifade ederler.  Başka bir itiraz da, parti kaynaklarının mevcut sosyal ayrışmalardan ortaya çıktığı açıklama ise, bu teorinin siyasi partilerin nereden geldiğine dair eksik bir hikâye olduğudur, çünkü aynı zamanda bu sosyal ayrışmaların kökenlerini de açıklamalıdır.^{[7][8][9][10][11][12][13]}

Dünya çapında siyasi partilerin neden yaygın olduğuna dair alternatif bir açıklama, siyasi partilerin oluşumunun adaylara ve yasama organlarındaki üyelere uyumlu teşvikler sağlamasıdır. Örneğin, siyasi partilerin varlığı, adayları coğrafi bölgeler arasında koordine edebilir, böylece bir seçim bölgesindeki aday, farklı bir bölgedeki benzer bir adaya yardım etme teşviki taşır. Bu şekilde, siyasi partiler, kampanya veya yönetim sırasında benzer hedeflere sahip adayların birbirlerine zarar vermesini önlemek için bir mekanizma olabilir. Bu, partilerin yaygınlığını açıklamaya yardımcı olabilir: Eğer bir grup aday bir parti oluşturur ve birbirlerine daha az zarar verirse, bağımsız siyasetçilere kıyasla uzun vadede daha iyi performans gösterebilirler, bu nedenle parti bağlantısı olan siyasetçiler, partisiz siyasetçilere göre daha başarılı olabilirler.

Partiler aynı zamanda üyelerinin, yasama organında olduklarında teşviklerini uyumlu hale getirebilir. Bir parti teşkilatının varlığı, seçmen koalisyonlarının ideal politika tercihleri konusunda anlaşmalarına yardımcı olabilir, oysa bağımsız üyelerden oluşan bir yasama organı, seçeneklerini sınırlayan bir kurum olmadan asla tek bir en iyi politika tercihi üzerinde anlaşamayabilir.^{[14][14][15][16][17][18]}

Siyasi partilerin varoluşu için başka bir önemli açıklama ise psikolojiktir: Siyasi partiler, birçok bireyin siyasete katılabilmesi için gereklidir çünkü parti, bireylerin her bir adayın değerlerini bilinçli bir şekilde değerlendirmek zorunda kalmadan bilinçli tercihler yapmalarını sağlayan büyük ölçüde basitleştirici bir kuraldır. Siyasi partiler olmadan, seçmenler her seçimde her bir adayı bireysel olarak değerlendirmek zorunda kalırlardı. Ancak siyasi partiler, seçmenlere sadece birkaç gruba yönelik değerlendirmeler yapma imkanı sağlar ve bu değerlendirmeleri o partiye bağlı tüm adaylara uygularlar. Birkaç partinin platformları hakkında bilgi edinmek, birçok adayın kişisel duruşları hakkında bilgi edinmekten çok daha kolay olduğundan, partiler bireylerin bilinçli oy kullanma yükünü azaltır. Bununla birlikte, kanıtlar son birkaç on yılda parti kimliğinin gücünün zayıfladığını göstermektedir, bu yüzden bu parti tarafından sağlanması gereken işlev, geçmişte olduğundan daha az önemli olabilir.^[19][20]

Siyasi partiler genellikle ülkeler arasında benzer şekillerde yapılandırılmıştır. Genellikle tek bir parti lideri, bir grup parti yöneticisi ve bir parti üyeleri topluluğu bulunur.^[21] Demokrasilerdeki partiler genellikle yeni parti liderini seçerken, otoriter rejimlerdeki partilerden daha açık ve rekabetçi yöntemler kullanır. Otoriter rejimlerde ise yeni bir parti liderinin seçimi sıkı bir kontrol altında gerçekleşebilir.^[22] Büyük alt ulusal bölgelere sahip olan ülkelerde, özellikle federalist ülkelerde, ulusal üyelik ve liderliğin yanı sıra bölgesel parti liderleri ve bölgesel parti üyeleri de bulunabilir.^[23]

Partiler genellikle bir parti lideri tarafından yönetilir. Partinin başlıca temsilcisi olan parti lideri genellikle parti politikalarını ve stratejilerini denetleme sorumluluğuna sahiptir. Hükûmeti kontrol eden partinin lideri genellikle devlet başkanı veya başbakan gibi hükûmet başkanı olurken, diğer partilerin liderleri açıkça hükûmet başkanı olmak için rekabet ederler.^[21] Hem başkanlık sistemiyle yönetilen demokrasilerde hem de parlamenter demokrasilerde, bir partinin üyeleri genellikle parti liderinin seçiminde önemli bir etkiye sahiptir. Örneğin, parti konferansında parti liderliği için oy kullanarak parti lideri seçiminde aktif bir rol oynarlar.^[24][25] Büyük bir partinin lideri güçlü ve tanınır bir kişi olduğundan, birçok parti lideri tanınmış kariyer siyasetçileridir.^[26] Parti liderleri, seçmenlerin tüm partiye yönelik algılarını etkileyebilecek kadar önemli olabilir ve bazı seçmenler, farklı partilerin liderlerini ne kadar beğendiklerine bağlı olarak oy verme kararı alabilir.^[27][28]

Parti liderlerini seçme sürecine katılan kişi sayısı, partiler arasında ve ülkeler arasında geniş bir şekilde değişebilir. Bir uçta, parti liderleri tüm seçmenler tarafından seçilebilirken, diğer uçta sadece bir kişi tarafından seçilebilirler.^[29] Daha otoriter ülkelerde ve geçmişte Türkiye gibi ülkelerde parti liderliği geçişlerinde daha küçük bir grup tarafından seçilme, siyasi partilerin varlığının sadece bir yasal siyasi partiye veya yalnızca bir rekabetçi partiye sıkı sıkıya bağlı olduğu durumlarda görülebilir. Çin Komünist Partisi gibi bazı partiler, gelecek parti liderinin seçimini içeren sıkı yöntemlere sahiptir ve bu seçim diğer parti üyeleri tarafından gerçekleştirilir.^[30] Kuzey Kore gibi tek parti rejimlerinde, parti liderliği çocuğa geçen bir geçiş süreci olan hükümdarlık yoluyla devredilir.^[31] Otoriter partiler, liderlik değişimlerinin rejimde büyük değişikliklere yol açmasını engellemek için daha kısıtlayıcı seçim yöntemleri tanır.^[22]

Demokratik ve demokratik olmayan ülkelerde, parti lideri genellikle daha büyük bir parti yönetiminin en önemli üyesidir. Bir parti yönetimi genellikle parti sekreteri ve parti başkanı gibi yönetim pozisyonlarını içerir, bu pozisyonlar parti lideriyle farklı kişiler olabilir.^[32][33] Bu yürütme yapıları, özellikle lider bir otokrat ise, parti liderini sınırlamak için hizmet edebilir.^[34][35] Politik partilerin düzenli olarak düzenledikleri parti konferansları sırasında, parti yürütme organını seçmek ve politika hedeflerini belirlemek gibi önemli liderlik kararları almak yaygındır.^[36]

Başbakanlık görevinde olmayan parti liderleri genellikle en azından aday olarak hükûmetin başına geçmek için yarışmaktadır. Benzer şekilde, tüm parti yönetimi de hükûmette çeşitli pozisyonlar için rekabet edebilir. Örneğin, Westminster sistemlerinde, iktidarda olmayan en büyük parti parlamentoda Resmi Muhalefet Partisi'ni oluşturur ve bir gölge kabinesi seçer. Gölge kabinesi, parti üyelerinin seçimleri kazanması halinde hükûmette hangi pozisyonlarda olacaklarını belirtir.^[37]

Demokrasilerdeki vatandaşlar genellikle belirli bir siyasi partiye üye olurlar. Parti üyeliği, aidat ödeme, aynı anda birden fazla partiye üye olmama anlaşması ve bazen parti politikaları ve platformuna uyum sağlama beyanını içerebilir.^[38] Demokratik ülkelerde siyasi parti üyeleri genellikle parti liderliğini seçmek için seçimlere katılma hakkına sahiptir.^[29] Parti üyeleri, kampanyalar sırasında siyasi partilere destek veren gönüllü aktivistlerin ve bağışçıların temelini oluşturabilir.^[39] Bir ülkenin siyasi kurumları, belirli seçim sistemleri ve parti sistemleriyle birlikte parti üyeliğini teşvik ederek parti organizasyonlarına katılımın derecesini etkileyebilir.^[40] 1980'lerden bu yana, birçok ülkede özellikle uzun süredir var olan Avrupa demokrasilerinde, büyük geleneksel parti örgütlerine üyelik istikrarlı bir şekilde azalmaktadır.^[41]

Politik bilimciler, tarih boyunca gelişen farklı politik parti türleri arasında ayrım yapmaktadır. Bunlar, kadro partileri, kitle partileri, herkesi kucaklayan partiler ve kartel partileri gibi çeşitleri içermektedir.^[42] Kadro partileri, yalnızca seçim kampanyalarına yardım etmeleri gereken dışarıdan gelenlerin etkisini sınırlayan, seçimlere katılmayı önemseyen politik elitlerdi. Kitle partileri ise parti geliri kaynağı olan yeni üyeleri kazanmaya çalışırken, genellikle parti ideolojisini yayma ve seçimlere yardım etme beklentisi içerisindeydi. Amerika Birleşik Devletleri'nde, her iki büyük parti de kadro partileri olduğu için önseçimler ve diğer reformlarla bu partiler, gücü etkileme ve aday belirleme konusunda yarışan aktivistler tarafından kontrol edilen yapıya dönüşmüştür.^[43]

Kadro partisi veya elit parti, evrensel oy hakkının tanıtılmasından önce, 19. yüzyılda baskın olan bir siyasi parti türüdür. Fransız siyaset bilimci Maurice Duverger, "kadro" ve "kitle" partileri arasındaki farkı ilk kez bu iki türün örgütsel yapılarındaki farklardan yola çıkarak ayırt etmiştir.^[44] Kadro partileri, minimal ve gevşek bir örgütlenmeye sahip olmalarıyla karakterize edilir ve genellikle partinin dışından gelen daha az sayıda büyük maddi katkılarla finanse edilir. Kadro partileri, parti üyelik tabanını genişletmeye öncelik vermezler ve liderleri, partinin tek üyeleridir.^[42][45] En eski siyasi partiler, Demokratik-Cumhuriyetçiler ve Federalistler gibi, kadro partileri olarak sınıflandırılır.^[46]

Kitle partisi, toplumdaki ayrışmalardan kaynaklanan bir siyasi parti türüdür ve sıradan vatandaşları veya "kitleleri" siyasi sürece dahil etmek amacıyla gelişmiştir.^[46] Avrupa'da, evrensel oy hakkının getirilmesi, işçi partilerinin oluşturulmasına yol açmış ve daha sonra kitle partilerine dönüşmüştür; bunlardan bir örnek Alman Sosyal Demokrat Partisi'dir.^[42] Bu partiler, daha önce siyasi süreçlerde temsil edilmemiş büyük grupları temsil etmiş ve toplumdaki farklı grupların çıkarlarını dile getirmiştir. Kitle partileri, kadro partilerinin aksine üyeleri tarafından finanse edilir ve büyük bir üyelik tabanına dayanır ve bunu sürdürür. Ayrıca, kitle partileri seçmenlerin harekete geçirilmesine öncelik verir ve kadro partilerinden daha merkeziyetçidir.^[46][47]

"Büyük çadır" terimi, Alman-Amerikan siyaset bilimci Otto Kirchheimer tarafından geliştirilmiştir ve 1950'ler ve 1960'lar boyunca kitle partilerindeki değişimlerin bir sonucu olarak ortaya çıkan partileri tanımlamak için kullanılmıştır.^[42][48] "Büyük çadır partisi" terimi, zaman zaman aynı anlamda kullanılabilir. Kirchheimer, geleneksel kitle partilerinden büyük çadır partilerine geçişi, "partinin ideolojik yükünün önemli ölçüde azaltılması" ve "bireysel parti üyesinin rolünün ikincil hale getirilmesi" gibi gelişmelerin bir seti olarak tanımlamıştır.^[49] Daha geniş kitlelerden destek sağlamak amacıyla yakalama-tümü partileri, merkezi ideolojilerini daha açık uçlu hale getirerek genişletirler. Ayrıca, büyük çadır partileri, devlet veya bağışlar tarafından kısmen finanse edildiği için üye rolünü azaltırlar.^[42] Türkiye ve Avrupa siyasetinde genel olarak Merkez sağ partiler büyük çadır partiler olarak yoluna devam etmektedir.^[50]

Kartel partileri, 1970'lerden sonra ortaya çıkan ve ağır devlet finansmanı ile ideolojinin düzenleyici prensibi olarak azalan bir rolü olan siyasi partilerin bir türüdür. Kartel parti tezi, Richard Katz ve Peter Mair tarafından geliştirilmiştir ve siyasi partilerin "yarı-devlet kuruluşlarına" dönüştüğünü yazmışlardır.^[51] Kartel partileri, toplumun grupları yerine devlet adına hareket eden siyasi partilerdir. 'Kartel' terimi, hükûmetteki önde gelen partilerin yeni partilerin girişini zorlaştırdığı ve böylece kurumsal partilerin bir kartel oluşturduğu anlamına gelir. Büyük çadır partileriyle benzer şekilde, kartel partilerinde üyelerin rolü büyük ölçüde önemsizdir, çünkü partiler, pozisyonlarını siyasi sistem içinde korumak için devletin kaynaklarını kullanır.^[42]

Sorun partileri, göç ve çevre gibi yeni ayrılıklar ve siyasi konuların ortaya çıkması temelinde gelişen siyasi partilerin bir türüdür.^[52] Ana akım veya kapsayıcı partilerin aksine, tek sorun partileri, genellikle sınırlı bir çıkar kümesini temsil eder ve siyasi arenadaki egemen ekonomik sol-sağ ayrımına uymayan bir şekilde bu çıkarları ifade eder. Bu şekilde, diğer partiler içinde önem kazanmayan konulara vurgu yaparlar.^[53] Ayrıca, tek sorun partiler, ana akım partilerin yaptığı kadar halkın görüşlerine tepki vermezler. Yeşil partiler ve Göçmen karşıtlığı üzerine kurulan milliyetçi partiler, tek sorun partilere örnek olarak gösterilebilir.^[54] Ancak zaman içinde bu partiler büyüyerek ve tek sorunlu özelliklerinden bazılarını atarak, Avrupa Yeşil partileri arasında radikal çevreci hareketlerden ana akım merkez-sol partilere dönüşüm süreci gibi, boyut olarak büyüyebilirler.^[53]

Kişisel bir parti, bir siyasi girişimciye odaklanan ve o kişinin veya politikalarının ilerlemesine adanmış bir siyasi partidir.^[55] Bazı siyasi parti tanımlamaları, bir partinin belirli bir ideolojik veya politika hedefini ilerleten bir örgüt olduğunu belirtir.^[56] Birçok siyasi parti, öncelikli olarak ideoloji veya politika motivasyonundan ziyade belirli bir siyasi girişimcinin kariyerini ilerletmek için var olurlar.^[57][58]

Siyasi partiler demokratik ve otokratik ülkelerde yaygındır ve bir ülkede iktidara gelme şansına sahip siyasi partilerin seçimden seçime çok az değişiklik olabilir. Bu durum, bir ülkenin siyasi partilerini bir araya getirerek ülkenin merkezi siyasi kurumlarından biri olan bir parti sistemi olarak düşünmeyi mümkün kılar.^[59] Bir parti sisteminin bazı temel özellikleri, parti sayısı ve hangi tür partilerin en başarılı olduğudur.^[60] Bu özellikler, ülkenin demokratik olup olmadığı, yasalarının siyasi partilere getirdiği kısıtlamalar ve hangi tür seçim sistemlerini kullandığı gibi diğer önemli siyasi özelliklerle yakından ilişkilidir.^[59] Hatta siyasi partilerin sayısının yasal olarak kısıtlanmadığı ülkelerde bile, siyasi kurumlar hangi partilerin var olabileceğini etkiler. Örneğin, tek üye bölge seçim sistemi kullanan demokrasiler genellikle çok az sayıda partiye sahip olurken, orantılı temsil sistemini kullanan ülkeler daha fazla partiye sahip olma eğilimindedir.^[61] Bir ülkedeki parti sayısı, seçim bölgelerinin büyüklüğü ve yasama organındaki koltuk sayısı temel alınarak da doğru bir şekilde tahmin edilebilir.^[61]

Dünya'daki parti sistemlerini sınıflandırmak için bilgilendirici bir yol, içerdikleri parti sayısına göre yapılabilir.^[60] Bazı parti sistemleri, seçimleri kazanma olasılığı çok düşük olan birçok parti içerdiğinden, genellikle kayıtlı parti sayısının yerine parti sayısının etkinliğiyle (partilerin gücüne göre ağırlıklandırılmış sayı) düşünmek daha faydalı olabilir.^[62]

Partisiz bir sistemde, siyasi partiler mevcut değildir veya siyasi partiler siyasi sistemin önemli bir parçası değildir. Siyasi partilerin olmadığı çok az ülke vardır.^[63]

Bazı partisiz ülkelerde, siyasi partilerin oluşumu yasal olarak açıkça yasaklanmıştır.^[64] Otoriter ülkelerde iktidar değişimini engellemek amacıyla siyasi partilerin varlığı yasaklanabilir.^[65] Örneğin, Suudi Arabistan'da siyasi partilerin yasaklanması, monarşiyi koruma amacıyla bir araç olarak kullanılmıştır.^[65] Ancak, uzun demokratik geçmişi olan bazı ülkelerde siyasi partiler yerel veya bölgesel seçimlerde de yasaklanabilmektedir, genellikle güçlü otokratik sistemlere sahip olan ülkelerde.^[66][67][68]

Siyasi partiler, ya yeni kurulmuş olan ya da siyasi düzenlerinde büyük bir çalkantı yaşayan ve henüz istikrarlı bir siyasi parti sistemi oluşturamamış olan ülkelerde geçici olarak var olmayabilir. Örneğin, Amerika Birleşik Devletleri başlangıçta partizansız bir demokrasi olarak başladı ve siyasi partilerin istikrarlı bir sistemini oluşturmak için uzun yıllar boyunca evrim geçirdi.^[69] Bir ülkenin siyasi parti sistemi, dağılabilir ve yeniden oluşması zaman alabilir, bu durumda minimal veya hiç siyasi parti sistemi dönemi ortaya çıkar. Örnek olarak, Alberto Fujimori rejimi sonrasında Peru'da olduğu gibi.^[70] Ancak, siyasi partilere yönelik bir yasak olmayan ve önemli bir aksaklık yaşamamış olan ülkelerde bile, nadir de olsa siyasi partilerin olmaması mümkündür: Palau gibi bazı Pasifik adası demokrasilerinde siyasi partilere varoluş izni verilmesine rağmen, siyasi partiler ulusal siyasetin önemli bir parçası değillerdir.^[64]

Tek parti sisteminde, güç tamamen bir siyasi parti tarafından elde edilir. Tek bir siyasi parti var olduğunda, bu genellikle rekabet eden siyasi partilerin kurulmasının yasaklandığı otoriter devletlerde yaygın bir özelliktir. Örneğin, Küba Komünist Partisi Küba'da izin verilen tek siyasi partidir ve yasama organında sandalye sahibi olabilen tek partidir.^[71] Yasal olarak sadece bir güçlü partiye izin verildiğinde, bu parti üyeliği toplumun çok büyük bir bölümünü kapsayacak şekilde büyüyebilir ve politik yönetimle doğrudan ilgili olmayan sivil toplumda önemli roller oynayabilir; bunun bir örneği Çin Komünist Partisi'dir.^[72] Rekabetçi partilere yönelik yasaklar, diğer tüm siyasi partileri tamamen yasaklamadan bile, yalnızca bir partinin gerçekçi bir şekilde iktidarı ele geçirebileceğini sağlayabilir. Örneğin, Kuzey Kore'de birden fazla parti resmi olarak var olmasına ve hatta yasama organında temsilcileri bulunmasına izin verilir.^[73]

Özgür seçimlere sahip olan ülkelerde, iktidarı elinde tutan sadece bir partinin olması da mümkündür. Bu durumlar bazen baskın parti sistemleri veya parti-krasiler olarak adlandırılır. Bilim insanları, bir ülkede hiçbir zaman iktidarın bir partiden diğerine geçmediği durumlarda bile demokrasi olarak kabul edilebileceğini tartışmışlardır.^[74] Bazı ülkelerde, diğer partilerin hükûmete dahil olmasına engel teşkil etmeyen resmi hukuki engeller olmadan, yalnızca bir parti tarafından yönetim gerçekleştirilen dönemler olmuştur. Bu durum, son dönemlerde Botswana, Japonya, Meksika, Türkiye, Senegal ve Güney Afrika'da görülmüştür ve bu ülkeler genellikle demokratik olarak kabul edilir.^[74] Bir demokratik ülkede rekabetçi bir ulusal parti sistemine sahip olmasına rağmen, bir siyasi parti bir alt ulusal bölgede baskın hale gelebilir; bir örnek, 19. ve 20. yüzyılın büyük bir bölümünde Amerika Birleşik Devletleri'nin güney eyaletleridir. Bu dönemde Demokrat Parti neredeyse tam kontrolü elinde tutarken, Güney eyaletleri işlevsel olarak tek parti rejimleri haline gelmiştir, ancak muhalefet partileri hiçbir zaman yasaklanmamıştır.^[75]

Birçok ülkede, hükûmeti kurmak için gerçekçi bir şansa sahip olan sadece iki parti bulunmaktadır.^[76] Bir örnek olarak, Amerika Birleşik Devletleri'nde (ABD) ulusal hükûmetin büyük bir kısmı tarihinde ya Demokrat Parti ya da Cumhuriyetçi Parti tarafından kontrol edilmiştir. İki parti egemenliğinin uzun süre yaşandığı diğer ülkeler arasında Kolombiya, Uruguay, Malta ve Gana da bulunur. İki parti sistemleri sadece demokrasilere özgü değildir; otoriter rejimlerde de mevcut olabilir. İki parti arasındaki rekabet, Brezilya ve Venezuela gibi tarihsel otoriter rejimlerde de gerçekleşmiştir.^{[77][78][79][80][81]}

Bir demokrasinin siyasi kurumları, sahip olduğu parti sayısını şekillendirebilir. 1950'lerde Maurice Duverger, tek üye bölgesi tek oy çoğunluk sistemli seçimlerin genellikle iki parti sistemlerini ortaya çıkardığını gözlemledi.^[82] Bu fenomen sonrasında Duverger kanunu olarak adlandırılmıştır. Ancak bu kalıbın doğruluğu son birkaç on yıldır yoğun bir şekilde tartışılmaktadır.^[83] Bazı siyaset bilimciler, daha kısıtlayıcı siyasi kurumların (bunlardan biri de çoğunlukla kazananın seçildiği sistem) daha az sayıda siyasi parti oluşumuna yol açtığını iddia etmek için bu fikri genişletmişlerdir, böylece yalnızca iki parti gibi aşırı küçük parti sistemleri, çok kısıtlayıcı kurallara sahip ülkelerde oluşma eğilimindedir.^[84]

İki parti sistemleri, seçmenlerin sahip olduğu seçenekleri sınırlaması nedeniyle yoğun eleştirilere maruz kalmıştır ve bu eleştirilerin çoğu kısıtlayıcı siyasi kurumlarla ilişkilendirilmiştir. Örneğin, bazı yorumcular, Amerika Birleşik Devletleri gibi önde gelen iki parti sistemlerinde siyasi kurumların, hiçbir üçüncü parti rekabetçi hale gelemez şekilde özellikle tasarlandığını iddia etmektedir.^[85]

Çoklu parti sistemleri, iki partiden daha fazla partinin iktidarı elinde tutma ve politikalara etki etme şansının olduğu sistemlerdir.^[78] Dünya genelinde birçok sistem, çoklu parti rekabetinin olduğu dönemleri yaşamıştır.^[86] İki partili demokrasilerde, çoklu parti sistemlerine göre nadir veya yaygın olmayan olarak kabul edilebilir.^[87] Dünyanın büyük demokrasilerinden birçoğu, Hindistan, Endonezya, Pakistan ve Brezilya gibi ülkeler uzun süreli çoklu parti rekabetine sahip olmuştur. Çoklu parti sistemleri, genellikle koalisyon hükûmetlerinin oluşumunu teşvik ederek, daha farklı yönetim biçimlerine olanak sağlar.^{[88][89][90][91][92]}

Birçok rekabetçi siyasi partinin varlığı genellikle daha yüksek bir demokrasi seviyesiyle ilişkilendirilir ve tek parti sistemine sahip bir ülkenin çok parti sistemine geçişi genellikle demokratikleşme olarak kabul edilir.^[93] Otoriter ülkeler çok parti rekabetini içerebilir, ancak genellikle bu durum adil olmayan seçimlerin olduğu durumlarda gerçekleşir.^[94] Bu nedenle, Amerika Birleşik Devletleri gibi iki parti demokrasilerinde, yeni rekabetçi siyasi partilerin oluşturulmasını savunanlar genellikle ülkenin daha demokratik olacağını iddia etmektedir.^[95] Ancak, çoklu parti sistemlerinin iki parti sistemlerine göre daha demokratik olduğu veya daha iyi politika sonuçlarına sahip olduğu sorusu, bilim insanları arasında önemli bir anlaşmazlık konusudur.^{[96][97][98][99]} Tam tersi aşırı durumda, çok sayıda partiye sahip bir ülke, politika açısından çok farklı ideolojik parti içeren yönetim koalisyonları yaşayabilir ve bu durum politika ilerlemesini engelleyebilir. Bu durum ülkenin istikrarsız olmasına ve çok sayıda seçim yapmasına neden olabilir. Bu sorunlara sahip olduğu belirtilen sistemlere örnek olarak Türkiye, İsrail, İtalya ve Finlandiya'nın yakın tarihindeki dönemler verilebilir. Çoklu parti sistemleri genellikle daha adil veya daha temsilci olarak görülse de, tek veya iki parti sistemlerine göre dezavantajları da vardır. Örneğin, çoğunluk oylama sistemine sahip bir sistemde, çok sayıda seçenek arasındaki yarışın galibi yalnızca azınlık desteğiyle sahip olabilir.^{[100][101][102][103]}

Bazı çoklu parti sistemlerinde, diğer partilere göre daha rekabetçi olduğu fark edilen iki parti olabilir.^[104] Bu tür parti sistemlerine "iki artı parti" sistemleri denir. Bu ifade, iki baskın partiyi ve var olan ancak hükûmette nadiren veya hiç iktidara gelemeyen diğer partileri kapsar.^[105] Bu tür partiler, seçim sonuçları açısından önemli bir faktör olabilirler.^[106] Aynı şekilde, Hindistan gibi çok nüfuslu çok parti sistemlerinde, genellikle iki rekabetçi partiye sahip olan ancak toplamda ülkenin ulusal siyasetinde önemli rolleri olan çok daha fazla parti üretebilen bölgesel yarışmaların hakim olduğu bir yapı oluşabilir.^[88]

Sağ-sol yelpazesi de partileri sınıflandırmak için kullanılır ancak sağ ve sol terimlerini herkesin mutabık kalabileceği bir şekilde tanımlamak mümkün değildir. Sağ ve sol terimleri Fransız Devrimi'nden sonraki ilk parlamentoda ortaya çıkmıştır. Belirli görüşleri savunan kişiler parlamentonun sağ kanadında oturmuş, bu görüşe muhalefet eden kişiler ise sol kanatta oturmuşlardır. Bu tarihten beri partileri sağ ve sol şekilde tanımlamak gelenek hâline gelmiştir. Ancak herkes bu terimlerin tanımında ortak bir görüşe sahip olmadığı için bu terimlerin kullanılması bilimsellikten ziyade siyasi bir propaganda hâline gelmiştir.

• Tabela partisi
• Türkiye'deki siyasi partiler listesi
• Türkiye'de tek partili dönem
• Türkiye'de çok partili dönem