آیه فطرت - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

آیه فطرت

ورقی از قرآن خطی متعلق به قرن هجدهم که در آن، آیه فطرت مشهود است
مشخصات قرآنی
نام آیه	آیه فطرت
نام سوره	روم
شماره آیه	۳۰
محل نزول	مکه
شأن نزول	ندارد
شماره جزء	۳۰
شماره حزب	۴۱
اختلاف در	تفسیر
اطلاعات دیگر
شماره کلمه	۲۲
شماره حرف	۱۱۳
حروف مقطعه	ندارد
ن ب و

آیه فطرت، آیه ۳۰ سوره روم است.

فَأَقِمْ وَجْهَکَ لِلدِّینِ حَنِیفًا ۚ فِطْرَتَ اللَّهِ الَّتِی فَطَرَ النَّاسَ عَلَیْهَا ۚ لَا تَبْدِیلَ لِخَلْقِ اللَّهِ ۚ ذَٰلِکَ الدِّینُ الْقَیِّمُ وَلَکِنَّ أَکْثَرَ النَّاسِ لَا یَعْلَمُونَ (ترجمه: پس حق گرایانه، به سوی این آیین روی آور،[با همان] فطرتی که خدا مردم را بر آن سرشته است. تغییری در آفرینش خدا نیست. آیین پایدار همین است ولیکن بیشتر مردم نمی دانند.)^{[۳۰–۳۰]}

این آیه به وجود فطرت در انسان اشاره می‌کند.

• آیه میثاق
• فطرت
• برهان فطرت

• سکینه نعمتی (۲۵ اردیبهشت ۱۳۸۵)، «بررسی آیه فطرت»، رسالت، ش. ۵۸۶۳، ص. ۱۷