ایمان در هندوئیسم - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

ایمان (انگلیسی: Śraddhāایمان واژه ای دینی و الهیاتی است و بنا بر تعریف غالب، نگرشی درونی است که رابطهٔ انسان را با خدای متعال تبیین می‌کند.

قوهٔ ایمان

[ویرایش]

قوهٔ ایمان به پاکی، توکل و عدالت هم تعبیر شده‌است. ایمان در زبان سانسکریت، به معنای اعتماد و اطمینان است.

سه نوع ایمان

[ویرایش]

در بهگود گیتا از سه نوع ایمان یاد شده‌است:[۱][۲][۳]

  1. ایمان «ساتوکا» (sattvika) یعنی ایمانی که در آن تمایل ساتوا (تصاعدی) برتری دارد. ایمان به خداوند و پروردگار
  2. ایمان «راجاسیکا» (rajasika)، موجودات نیمه الهی را می ستایند.
  3. «تاماسیکا» (tamasika)، اهریمن‌ها را می‌پرستند.

منابع

[ویرایش]
  1. ادیان و مکتبهای فلسفی هند جلد اول، تألیف داریوش شایگان
  2. تأملی بر معنای ایمان در آیین بودا حمیرا ارسنجانی، الهیات تطبیقی، سال دوازدهم، شماره بیست و پنجم، بهار و تابستان 1400
  3. The bhagavad-Gita, with eleven commenaries, critically edited, XVII,2