باشگاه فوتبال اورتون - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

اورتون

نام کامل	Everton Football Club
لقب‌(ها)	The Blues The Toffees The People's Club The School of Science [۱]
تاریخ بنیان‌گذاری	۱۸۷۸؛ ۱۴۶ سال پیش (۱۸۷۸-خطا: زمان نامعتبر}})
زمینِ بازی	ورزشگاه گودیسون پارک
گنجایش	39,572[۲]
مالک	کمپانی فریدکین
مدیرعامل	-
سرمربی	شان دایچ
لیگ	لیگ برتر فوتبال انگلستان
۲۴–۲۰۲۳	۱۵
وبگاه	https://www.evertonfc.com/
رنگ‌های خانگی رنگ‌های مهمان رنگ‌های سوم

باشگاه فوتبال اورتون (به انگلیسی: Everton Football Club) (‎/ˈɛvərtən/‎)، یک باشگاه حرفه‌ای فوتبال در لیگ برتر انگلستان است که در شهر لیورپول در انگلستان قرار دارد. از زمان تأسیس لیگ فوتبال، اورتون با ۱۲۰ فصل حضور، رکورد دار بیشترین حضور در بالاترین سطح فوتبال انگلستان است؛ ۹ عنوان قهرمانی در لیگ فوتبال انگلستان، ۵ قهرمانی در جام حذفی فوتبال انگلستان و یک قهرمانی جام برندگان جام اروپا در کارنامه اورتون ثبت شده‌ است.

اورتون در سال ۱۸۷۸ بنا نهاده شد؛ این باشگاه یکی از اعضای مؤسس لیگ فوتبال در سال ۱۸۸۸ بود و دو فصل بعد، نخستین عنوان قهرمانی خود در رقابت‌های لیگ را به دست آورد. پس از کسب چهار عنوان قهرمانی در لیگ و دو قهرمانی جام حذفی، با فرارسیدن جنگ جهانی دوم و خرابی‌های بعد از آن، باشگاه تا دهه ۱۹۶۰ یک دوره سکون را گذراند. عصر موفقیت‌های اورتون از اواسط دهه ۱۹۸۰ دوباره آغاز شد؛ جایی که موفق به کسب دو عنوان قهرمانی لیگ، یک قهرمانی جام حذفی و قهرمانی جام برندگان جام اروپا شدند. آخرین عنوان قهرمانی مهم باشگاه، به پیروزی در فینال جام حذفی فوتبال انگلستان ۱۹۹۵ مقابل منچستر یونایتد و قهرمانی جام حذفی فوتبال انگلستان بر می‌گردد.

از سال ۱۸۹۲، اورتون بازی‌های خانگی‌اش را در ورزشگاه گودیسون پارک برگزار می‌کند؛ این اقدام پس از آن صورت گرفت که باشگاه درگیر اختلافات شدید در پرداخت اجاره ورزشگاه آنفیلد با مالک آن شد.

اورتون رقابتی دیرینه با همشهری‌اش لیورپول دارد که شهره است با نام شهرآورد مرزی‌ساید. لباس اول اورتون، پیراهن آبی ارغوانی به همراه شورت و جوراب سفید است.

یک زمین عمومی در آنفیلد در گوشه جنوب‌شرقی پارک تازه ساخته‌شده استنلی، اولین زمین اورتون بود. اولین بازی رسمی پس از تغییر نامشان از سنت دومینگو به اورتون در همین زمین پارک استنلی به تاریخ ۲۰ دسامبر ۱۸۷۹ برگزار شد و تماشای آن رایگان بود. اورتون در این بازی، ۶–۰ سنت پیتر را شکست داد.^[۳][۴]

در سال ۱۸۸۲، آقای جی. کرویت زمینی را در جاده پریوری به باشگاه اهدا کرد که به مدت دو سال خانه باشگاه شد. زمین، حفاظ مناسب و گیت ورودی هم داشت، اما جمعیت روزافزون تماشاگران و سر و صدای آنها موجب شد تا آقای کرویت از باشگاه بخواهد، زمینش را ترک کند.^[۵]

اورتون به زمینی در نزدیکی جاده آنفیلد نقل مکان کرد که جایگاه‌های سرپوشیده مناسبی در آن ساخته شده بود و آن را از جان اورل، اجاره کرد.^[۶] از سال ۱۸۸۴ تا ۱۸۹۲ زمین آنفیلد، خانه اورتون بود.^[۷][۸] اورتون در طول دوران حضور خود در آنفیلد، اولین باشگاهی بود که تورهای دروازه را به فوتبال حرفه‌ای معرفی کرد.^[۹]

در دهه ۱۸۹۰، کمیته اورتون با جان هولدینگ که مالک آنفیلد و رئیس وقت باشگاه بود، درگیر اختلاف بر سر نحوه مالکیت و اداره باشگاه شد.^[۱۰] اختلاف نظر اولیه دربارهٔ خرید یا عدم خرید کامل زمین آنفیلد از مالک آن، آقای اورل بود که هولدینگ موافق و کمیته باشگاه مخالف این کار بود. این اختلاف به مناقشه‌ای اصولی در مورد نحوه اداره باشگاه کشیده‌شد. هولدینگ از اورتون می‌خواست تا تنها محصولات آبجوسازی او را در بازی‌ها بفروشند و بازیکنان اورتون انتظار داشتند تا از میخانه‌اش به عنوان اتاق رختکن استفاده کنند.^[۱۱]

معروف‌ترین اختلافاتشان مربوط به میزان افزایش اجاره‌بها بود. در سال ۱۸۸۹، اورتون، اجاره ۱۰۰ پوندی به هولدینگ پرداخت می‌کرد که در فصل ۹۰–۱۸۸۹ به ۲۵۰ پوند افزایش یافت.^[۱۱] این اختلافات منجر شد تا اجاره‌بها به ۳۷۰ پوند در سال افزایش پیدا کند.

خرید زمین از اورل توسط هولدینگ، آتش اختلافاتشان را بیشتر و عمیقتر کرد. یک قطعه زمین باریک در کنار آنفیلد و زمین همسایه که متعلق به آقای اورل بود قرار داشت. زمین اورل محصور بود و این قطعه زمین می‌توانست جاده‌ای برای دسترسی مستقیم به زمین بلااستفاده‌اش شود. در اوایل سال ۱۸۹۱، باشگاه جایگاهی ساخت که روی زمین اورل همپوشانی داشت و کمیته اورتون از آن بی‌اطلاع بود. در اوت ۱۸۹۱ اورل اعلام کرد می‌خواهد زمینش را در کنار زمین فوتبال توسعه دهد و جاده‌ای برای دسترسی به آن در زمینی که متعلق به هولدینگ است و توسط باشگاه اورتون اشغال شده، بسازد.

اورتون اظهار داشت از اشکال قانونی دربارهٔ ساخت جایگاه جدید بی‌اطلاع است، اگرچه هولدینگ خلافش را گفت. این وضعیت شکاف بی‌اعتمادی را بین هولدینگ و کمیته اورتون بیشتر کرد. اهداف تجاری و شخصی هولدینگ، اختلاف نظر سیاسی و عقیدتی، سدی میان کمیته اورتون و هولدینگ بود که مانع از هر گونه تفاهمی می‌شد. در این شرایط، باشگاه باید جایگاه جدید را که درآمدزایی قابل توجهی برایشان داشت، از بین می‌برد یا به اورل غرامت می‌داد.

راه حل هولدینگ این بود که شرکتی محدود با نام اورتون ایجاد شود تا اینگونه باشگاه بتواند زمین هولدینگ و اورل را یک‌جا بخرد و امید داشت ۱۲٬۰۰۰ پوند جمع‌آوری کند. تلاش‌های قبلی اورتون برای جمع‌آوری پول از عموم، شکست خورده بود. این بدان معنا بود که باشگاه باید ۶٬۰۰۰ پوند نقد با ۴٬۸۷۵ پوند اضافی برای رهن زمین جور می‌کرد. در ابتدا کمیته اورتون، پیشنهاد هولدینگ را پذیرفت، اما در یک جلسه به آن رای منفی داد.^[۱۲]

پس از مذاکرات زیاد و درگیری‌های مابین دو طرف، اورتون آنفیلد را تخلیه کرد و یک ورزشگاه خالی برای هولدینگ ماند. در نتیجه، هولدینگ باشگاه فوتبال خودش، یعنی لیورپول را شکل داد تا زمین آنفیلد بلااستفاده نماند.^[۱۱]

هر دو باشگاه، اما روایتی متفاوت از وقایع و علل آن دارند.

در آوریل ۱۸۹۳ و در برنامه بازی لیورپول مقابل کلیفتونویل، هولدینگ دربارهٔ چرایی وضعیت به وجود آمده توضیح داد. او اشاره کرد که زمین را رایگان به اورتون اجاره داده بود تا اینکه باشگاه شروع به کسب درآمد کرد. اگر باشگاه نابود می‌شد، او همه چیز را از دست می‌داد.

علیرغم اینکه این تعامل هیچ عایدی برایش نداشت، موضوعی که اعضای کمیته اورتون را بیش از همه ناراحت کرد، برنامه او برای فروش آنفیلد و زمین‌های مجاور آن بود که طبیعتاً سودش برای هولدینگ بود. او احساس می‌کرد، این پاداشی معقول برای ریسکی بود که به مدت ۹ سال در باشگاه انجام داده بود. هولدینگ، تاجری بلندهمت بود و آینده خوبی برای باشگاه می‌دید. او می‌خواست باشگاه زمین خود را داشته باشد و از آنها خواست زمین را بخرند تا باشگاه در زمان مناسب گسترش پیدا کند.

متأسفانه اکثر اعضای هیئت مدیره باشگاه اورتون نتوانستند تفکر رو به جلوی او را بپذیرند و به او اطمینان نداشتند. در عوض یک قرارداد اجاره بلندمدت برای تمام زمین می‌خواستند، اما برای اینکه هولدینگ چنین خواسته‌ای را بپذیرد، اجاره‌ای خواست که البته مبلغش برای باشگاه بسیار بالا بود. واکنش اعضای کمیته، پیشنهادی برای پرداخت اجاره کمتر بود. چنان‌که انتظار می‌رفت، هولدینگ از پذیرفتن این «پیشنهاد» خودداری کرد و اظهار داشت که نمی‌خواهد برایش تعیین تکلیف کنند: «نمی‌توانم درک کنم چرا با آقایی که برای باشگاه (اورتون) و اعضای آن، این همه کار انجام داده، چنین رفتاری می‌شود.»

— روایت لیورپول از رویدادها^[۱۱]

در طول دوران حضور اورتون در آنفیلد، جان هولدینگ تصمیم گرفت اجاره باشگاه را بر اساس افزایش حق ورودی از تماشاگران و نه همان‌طور که قبلاً اتفاق می‌افتاد، با نرخی ثابت، دریافت کند.

این مسئله در کنار سایر مناقشاتی که مابین اورتون و هولدینگ بود منجر شد تا باشگاه آنفیلد را در سال ۱۸۹۲ ترک کند و در جست‌وجوی خانه‌ای جدید برآید…

همان‌طور که انتظار می‌رفت، هولدینگ اورتون را از خانه خود در آنفیلد اخراج کرد، او (جرج ماهون) زمینی را در پارک استنلی به نام «زمین سرسبز» به دست آورد و همچنین اطمینان حاصل کرد که باشگاه نام خود را حفظ کند.

— روایت اورتون از رویدادها^[۱۳]

گودیسون پارک

«بانوی بزرگ پیر»
گودیسون پارک، اکتبر ۲۰۲۱
نام‌های پیشین	مِر گرین فیلد[الف] (زمین سرسبز)
مکان	جاده گودیسون والتون، لیورپول، انگلستان
مختصات	۵۳°۲۶′۲۰″ شمالی ۲°۵۷′۵۹″ غربی / ۵۳٫۴۳۸۸۹°شمالی ۲٫۹۶۶۳۹°غربی / 53.43889; -2.96639
ترابری همگانی	ایستگاه راه‌آهن کیرکدیل
مالک	باشگاه فوتبال اورتون
گرداننده	باشگاه فوتبال اورتون
گنجایش	۳۹٬۴۱۴[۲]
رکورد بیشترین شمار تماشاگر	۷۸٬۲۹۹ (اورتون برابر لیورپول، ۱۸ سپتامبر ۱۹۴۸)
ابعاد زمین	۱۰۰٫۴۸ در ۶۸ متر (۱۰۹٫۹ در ۷۴٫۴ یارد)[۲]
سطح	دسو گرس‌مستر
ساخت
گشایش	۲۴ اوت ۱۸۹۲؛ ۱۳۲ سال پیش (۱۸۹۲-24}})
هزینه ساخت	۳٬۰۰۰ £[یادداشت ۱]
معمار	کلی برادرز هنری هارتلی آرچیبالد لیچ
استفاده‌کنندگان
اورتون (حال–۱۸۹۲)

در سپتامبر ۱۸۹۱، یک جلسه عمومی در رویال استریت هال، نزدیک اورتون‌وَلی برگزار شد.^[۱۴] رئیس اورتون، جان هولدینگ پیشنهاد داد تا یک شرکت محدود ایجاد شود و این شرکت جدید، زمین او و زمین مجاور آن که در تملک جوزف اورل بود را خریداری کند.^[۱۴] باشگاهی که به‌عنوان یک شرکت محدود اداره شود در آن زمان غیرمعمول بود، چراکه باشگاه‌های فوتبال معمولاً به‌عنوان «باشگاه‌های ورزشی» اداره می‌شدند که اعضای آن هزینه‌ای سالانه پرداخت می‌کردند. این پیشنهاد از سوی منشی باشگاه، ویلیام بارکلی و یکی از دوستان نزدیک هولدینگ حمایت شد.^[۱۵]

جرج ماهون، سیاستمدار حزب لیبرال و عضو هیئت مدیره اورتون، با ارائه طرح اصلاحی خود که توسط هیئت مدیره اورتون حمایت می‌شد، پیشنهاد هولدینگ را رد کرد. در آن زمان هیئت مدیره اورتون، اعضای هر دو حزب محافظه‌کار و لیبرال را شامل می‌شد. از قبل، هولدینگ و ماهون در جریان انتخابات محلی با هم درگیر بودند.^[۱۶][۱۷]

دو طرف توافق داشتند که اورتون باید به عنوان یک شرکت محدود فعالیت کند، اگرچه، ایده‌های متفاوتی در مورد مالکیت سهام داشتند. هولدینگ پیشنهاد کرد که ۱۲٬۰۰۰ سهم ایجاد شود و هر یک از اعضای هیئت مدیره اورتون یک سهم داشته باشد و مابقی به عموم مردم یا اعضای هیئت مدیره اورتون فروخته شود. ماهون مخالفت کرد و پیشنهاد داد تا ۵۰۰ سهم ایجاد شود که هیچ عضوی بیش از ۱۰ سهم نداشته باشد و اعضای هیئت مدیره ۷ یا ۸ سهم داشته باشند. استدلال ماهون چنین بود: «ترجیح می‌دهیم تقاضای فردی بیشتری داشته باشیم تا اینگونه، باشگاه طرفداران بیشتری داشته باشد.»^[۱۵]

یک مجمع عمومی فوق‌العاده تشکیل شد، اما طرح جان هولدینگ بار دیگر با پیشنهاد جورج ماهون که اورتون به مکان دیگری نقل‌مکان کند، رد شد. کسی فریاد زد: «نمی‌تونی جایی رو پیدا کنی!» ماهون پاسخ داد: «یکی در جیبم دارم» و ایده‌اش را برای اجاره زمین مِر گرین فیلد، محل گودیسون پارک فعلی، مطرح کرد.^[۱۴]

مطبوعات لیورپول از طرفداران ماهون بودند. روزنامه لیبرالِ لیورپول دیلی پست، این جابه‌جایی را حرکتی مثبت برای باشگاه دانست و اخراج هولدینگ را «خلاص شدن از شر اینکوبوس» توصیف کرد.^[۱۸] برخی از روزنامه‌ها برای حمایت از هولدینگ، مرتباً نامه‌هایی در انتقاد از حامیان ماهون منتشر می‌کردند که بسیاری از آنها ناشناس بود.^[۱۹] در مقابل برخی از تولیدکنندگان محلی حمایتشان را از ماهون اعلام کردند.^[۲۰]

نهایتاً، اورتون به زمین جدید نقل مکان کرد و آن را به اجاره خود درآورد. نامش را گودیسون پارک گذاشتند چرا که در کنار جاده گودیسون ساخته شده‌بود.^[۱۵] در ابتدا، زمین نیاز به کار داشت و «هزینه هنگفت اولیه» برای آماده‌سازی آن، ۵۵۲ پوند درآمد.^[۱۴] شرکت ساختمانی «کِلی برادرز» در والتون، کار ساخت جایگاه‌های تماشاگران را بر عهده داشت.^[۱۴] این ورزشگاه اولین زمین فوتبال در انگلستان بود که هدفمند ساخته شد و سکوهایی در سه طرف داشت.

گودیسون پارک، رسماً در ۲۴ اوت ۱۸۹۲ به دست لرد کینیرد و فردریک وال از اتحادیه فوتبال افتتاح شد. بازی فوتبالی برگزار نشد، بلکه در عوض، ۱۲٬۰۰۰ جمعیت یک رقابت دو و میدانی کوتاه‌مدت را تماشا کردند و به دنبال آن موسیقی و آتش‌بازی بود.^[۱۴] زمین اصلی سلتیک به نام سلتیک پارک در گلاسکوی اسکاتلند در همان روز افتتاح شد.^[۲۱]

در ۲ سپتامبر ۱۸۹۲، اولین مسابقه فوتبال در گودیسون پارک برگزار شد. اورتون با پیراهن جدیدش به رنگ سالمون و یقه‌های آبی تیره به مصاف بولتون واندررز رفت و این بازی دوستانه را ۴–۲ برد.^[۲۱] در ۳ سپتامبر ۱۸۹۲، اولین بازی از رقابت‌های لیگ در گودیسون پارک برگزار شد. حریف، ناتینگهام فارست بود و بازی با تساوی ۲–۲ به پایان رسید. در این ورزشگاه، اولین گل رسمی به نام هوراس پایک از ناتینگهام فارست ثبت شد و اولین گل اورتون به نام فرد گری. در بازی خانگی بعدی، نیوتن هیث را با نتیجه ۶–۰ شکست دادند و اولین پیروزی اورتون در بازی‌های لیگ در ورزشگاه جدیدشان، مقابل چشمان ۱۰٬۰۰۰ تماشاگر رقم خورد.^[۲۲]

در یک مجمع عمومی به تاریخ ۲۲ مارس ۱۸۹۵ اعلام شد که باشگاه سرانجام می‌تواند هزینه خرید گودیسون پارک را بپردازد. به گفته ماهون، اورتون گودیسون پارک را ۶۵۰ پوند کمتر از قیمت آنفیلدِ سه سال قبل خریداری کرد، در حالی که ورزشگاه جدید وسیع‌تر و ظرفیتش ۲۵ درصد بیشتر بود. پیشنهاد خرید گودیسون پارک به اتفاق آرا تصویب شد.^[۱۵] در این زمان، ترسیم مجدد مرزهای سیاسی، والتون و در نتیجه گودیسون پارک را جزئی از شهر لیورپول کرد.^[۲۳]

سازه گودیسون پارک به شکل مرحله‌ای ساخته شد^[۲۴] و جایگاه‌ها را هنری هارتلی^[۲۱][۲۵] و آرچیبالد لیچ طراحی کردند.^[۲۶]

اورتون در سال ۱۹۳۱، نیمکت ذخیره سرپوشیده برای ورزشگاهش ساخت. این ایده را از ورزشگاه پیتودری در بازی دوستانه‌شان مقابل آبردین الهام گرفتند و از این نظر، گودیسون پارک، اولین در انگلستان شد.^[۲۷]

در سال ۱۹۴۰ و در طول جنگ جهانی دوم، یک بمب مستقیماً در خیابان گلادیس فرود آمد و جایگاه سمت خیابان، آسیب جدی دید. هزینه تعمیرش را کمیسیون خسارت جنگ پرداخت کرد.^[۲۷]

در ۹ اکتبر ۱۹۵۷، اورتون در مقابل ۵۸۷۷۱ تماشاگر، میزبان لیورپول بود که اولین بازی برگزار شده زیر نورافکن در گودیسون پارک بود.^[۲۲] در سال ۱۹۵۸، اولین سیستم گرمایش زیر خاک در فوتبال انگلستان در این ورزشگاه نصب شد^[۲۸] و اولین ورزشگاهی بود که مجهز به اسکوربرد شد.^[۲۹] تا سال ۱۹۶۳، گودیسون پارک تغییرات اندکی داشت، اگرچه بازسازی‌هایی در دهه ۱۹۷۰ صورت گرفت.

دو قانون دولت بریتانیا؛ قانون ایمنی زمین‌های ورزشی در سال ۱۹۷۵ و قانون تماشاگران فوتبال در سال ۱۹۸۹، باشگاه را مجبور به بهبود شرایط و امکانات ورزشگاه کرد.^[۳۰]

اسطوره‌های اورتون، ویلیام رالف «دیکسی» دین^[۳۱] و سرمربی سابق تیم، هری کتریک،^[۳۲] هر دو در گودیسون پارک بر اثر حمله قلبی درگذشتند. دین در سال ۱۹۸۰ در سن ۷۳ سالگی و کتریک پنج سال بعد در سن ۶۵ سالگی.

با انتشار گزارش تیلور در سال ۱۹۹۰ در پی فاجعه هیلزبورو، دستور رسید که ورزشگاه‌های دسته برتر فوتبال انگلیس باید تمام-صندلی شوند.^[۳۳] حصارهای اطراف زمین که قرار بود از ورود هواداران، به‌ویژه هولیگان‌ها به داخل زمین جلوگیری کند، بلافاصله پس از هیلزبورو و درست هنگام بازی مجدد لیگ با لیورپول، برداشته شد. مسابقه اورتون در مقابل لوتون تاون در ماه مه ۱۹۹۱، آخرین باری بود که تماشاگران ایستاده بازی را تماشا کردند.^[۲۲]

در اوت ۱۹۹۲، اورتون صدمین سالگرد گودیسون پارک را با بازی مقابل بروسیا مونشن گلادباخ آلمان جشن گرفت.^[۳۴] علاوه بر این، ۲۰۰ مدال در نسخه محدود ایجاد شد^[۳۵] و کن راجرز، نویسنده و روزنامه‌نگار لیورپولی، کتابی به نام صد سال شکوه گودیسون برای بزرگداشت این مناسبت نوشت.

خاکستر بیش از ۸۰۰ هوادار در گودیسون پارک دفن شده‌است. از سال ۲۰۰۴ باشگاه مجبور شد درخواست‌های بعدی را رد کند چراکه جایی برای این کار باقی نماند.^[۳۶] تامی لاوتون از کسانی بود که می‌خواست خاکسترش در گودیسون پراکنده شود، اما پسرش به دلیل آینده نامشخص گودیسون ترجیح داد آنها را به موزه ملی فوتبال اهدا کند.^[۳۷]

از سال ۱۹۶۶ تا ۲۰۰۷، اورتون در زمین بلفیلد در منطقه داربی غربی شهر لیورپول تمرین می‌کرد.^[۳۸] در سال ۲۰۰۷ به مجتمع تمرینی فینچ فارم در هیل‌وود نقل مکان کردند. این مجتمع، مورد استفاده تیم اصلی مردان و زنان اورتون و آکادمی جوانان است. تیم اول به‌طور رسمی در ۹ اکتبر ۲۰۰۷ به این مجموعه نقل مکان کرد.

مدرسه دانش لقبی است که برخی از هواداران به این مجموعه داده‌اند و به نام مستعار دیرینه باشگاه اشاره دارد.

این مرکز دارای برخی از بهترین امکانات تمرینی در جهان است و ۱۰ زمین چمن با اندازه کامل دارد به همراه یک زمین چمن مصنوعی با نورافکن و همچنین مناطق تمرینی تخصصی برای بدنسازی و دروازه‌بانان، بعلاوه بازسازی دقیقی از زمین گودیسون پارک. در داخل مجموعه تمرینی، امکانات گسترده‌ای هم برای تیم بزرگسالان و هم برای بازیکنان آکادمی وجود دارد. امکانات پیشرفته در این مجموعه، کمک بزرگی برای جذب خریدهای آینده و پیشرفت بازیکنان آکادمی باشگاه است. از جمله امکانات این مجموعه است: سالن ورزش، زمین تمرینی چمن مصنوعی داخل سالن، استخرهای آب درمانی، آبگرم، سونا، اتاق‌های فیزیوتراپی، مرکز رسانه، سالن‌های ویدئویی شامل مجموعه ویرایش ویدئو.

از سال ۱۹۹۶، زمزمه‌هایی مبنی بر انتقال اورتون به ورزشگاهی جدید به گوش می‌رسید. طرح اولیه، ورزشگاهی ۶۰٬۰۰۰ نفری بود، اما در سال ۲۰۰۰ پیشنهادی برای ساخت یک ورزشگاه ۵۵٬۰۰۰ نفری به عنوان بخشی از برنامه بازسازی اسکله کینگ ارائه شد. اما اورتون نتوانست نیمی از سهم پروژه ورزشگاه به مبلغ ۳۰ میلیون پوند را فراهم کند و شورای شهر، طرح را در سال ۲۰۰۳ رد کرد.^[۳۹] در اواخر سال ۲۰۰۴ با هدایت شورای لیورپول و شرکت توسعه شمال غربی، اورتون دربارهٔ پیشنهاد ورزشگاهی مشترک در استنلی پارک با باشگاه لیورپول وارد مذاکره شد. اگرچه، با ناتوانی اورتون در تأمین ۵۰٪ از هزینه‌ها، مذاکرات شکست خورد.^[۴۰] در ۱۱ ژانویه ۲۰۰۵، لیورپول اعلام کرد ساخت ورزشگاه مشترک امکان‌پذیر نیست و طرح اختصاصی ورزشگاه استنلی پارک را دنبال کرد.^[۴۱]

در ژوئن ۲۰۰۶، اورتون با شورای کلان‌شهر نوزلی و تسکو برای ساخت ورزشگاه جدید ۵۵٬۰۰۰ نفری در کرکبی وارد مذاکره شد که البته امکان افزایش ظرفیت آن به ۶۰٬۰۰۰ نفر بود.^[۴۲] این طرح، پروژه کرکبی نام گرفت. در حرکتی غیرمعمول، باشگاه با برگزاری یک رأی‌گیری، نظر هواداران را دربارهٔ این پروژه جویا شد که نتیجه آن، ۵۹٪ به ۴۱٪ مثبت بود.^[۴۳] از مخالفان این طرح، یکی شوراهای محلی بودند که نگران تأثیر ساخت یک فروشگاه بزرگ تسکو به عنوان بخشی از این پروژه بودند و دیگری، گروهی از طرفداران بودند که می‌خواستند اورتون در محدوده شهر لیورپول باقی بماند.^[۴۳] پس از یک تحقیق عمومی در مورد پروژه،^[۴۴] دولت مرکزی این پیشنهاد را رد کرد.^[۴۵] سیاستمداران محلی و منطقه‌ای تلاش کردند تا طرحی اصلاح‌شده را با شورای شهر لیورپول تنظیم کنند و جلسه‌ای را با اورتون تشکیل دادند. این طرح برای ارزیابی برخی از مکان‌های مناسب در محدوده شهر بود.^[۴۶][۴۷] با این حال، این طرح اصلاحی هم موفقیت‌آمیز نبود.

در سپتامبر ۲۰۱۴، باشگاه با همکاری شورای شهر لیورپول و انجمن تأمین مسکن لیورپول، برنامه اولیه‌ای را برای ساخت یک ورزشگاه جدید در پارک والتون هال مطرح کرد^[۴۸] که البته، این برنامه‌ها با احتمال شناسایی دو مکان جدید برای ورزشگاه، در سال ۲۰۱۶ لغو شد.^[۴۹] در جلسه عمومی سالانه در ژانویه ۲۰۱۷، رئیس باشگاه، بیل کن‌رایت اعلام کرد که بارانداز براملی-مور، مکان مورد نظر برای ورزشگاه جدید است و دسترسی به آن با یک ایستگاه راه‌آهن و یک جاده جدید توسط شورای شهر فراهم می‌شود.^[۵۰] انتخاب این بارانداز به عنوان محل ساخت ورزشگاه جدید در سال ۲۰۱۸ تأیید شد،^[۵۱] اما یونسکو با حذف لیورپول از فهرست میراث جهانی، انتقاد شدید خود را نسبت به این طرح ابراز کرد.^[۵۲] طراحی این ورزشگاه جدید به دن میس معمار سپرده شد^[۵۳] و پس از آن، نام پروژه، «پروژه مردمی» شد.^[۵۴]

رنگ‌های سنتی اورتون در بازی‌های خانگی پیراهن آبی ارغوانی، شورت و جوراب سفید است. اگرچه در دهه‌های اول تاریخ خود، اورتون چندین رنگ لباس متفاوت داشت. تیم ابتدا با پیراهن سفید و سپس راه‌راه‌های سفید و آبی بازی کرد.^[۵۵] با این حال، پس از آنکه بازیکنان جدید باشگاه، پیراهن‌های تیم قدیمی خود را در طول مسابقات پوشیدند، سردرگمی ایجاد شد. تصمیم بر این شد که هم برای صرفه‌جویی در هزینه‌ها و هم برای القای ظاهری حرفه‌ای، پیراهن‌ها یکدست مشکی رنگ شوند.^[۵۵] لباس یادآور مرگ بود، بنابراین یک خط مورب قرمز روشن به آن اضافه شد.^[۵۵][۵۶] هنگامی که باشگاه در سال ۱۸۹۲ به گودیسون پارک نقل مکان کرد، رنگ‌های آن صورتی سالمون و پیراهن‌های راه‌راه آبی تیره با شورت آبی تیره بود. در دوره‌ای باشگاه به پیراهن‌های یاقوتی با یقه‌دوزی آبی و شورت آبی تیره روی آورد. پیراهن آبی ارغوانی با شورت سفید برای اولین بار از فصل ۰۲–۱۹۰۱ استفاده شد.^[۵۶] در سال ۱۹۰۶، اورتون با لباس آبی آسمانی بازی کرد اما به دنبال اعتراض هواداران به همان رنگ آبی ارغوانی بازگشت. گاهی اورتون در سایه‌های روشن‌تر از آبی ارغوانی بازی کرد؛ مانند دو فصل ۳۱–۱۹۳۰ و ۹۸–۱۹۹۷.^[۵۷] لباس خانگی فعلی، پیراهن‌های آبی ارغوانی همراه با شورت و جوراب سفید است. گاهی ممکن است یکدست آبی بپوشند تا درگیری رنگ با حریف را سبب نشود.

رنگ‌های سنتی اورتون برای بازی‌های خارج از خانه، پیراهن‌های سفید با شورت مشکی بود، اما از سال ۱۹۶۸ پیراهن‌های کهربایی و شورت‌های آبی ارغوانی رایج شدند. رنگ‌های مختلفی در طول دهه ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰ به کار برده شد؛ پیراهن‌های سیاه، سفید، خاکستری و زرد.^[۵۸]

دوره تولیدکننده حامی مالی ۱۹۷۹–۱۹۷۴ آمبرو[۵۹] نداشت. ۱۹۸۳–۱۹۷۹ Hafnia ۱۹۸۵–۱۹۸۳ لو کوک اسپورتیف[۶۰] ۱۹۸۶–۱۹۸۵ ان‌ای‌سی ۱۹۹۵–۱۹۸۶ آمبرو[۵۹] ۱۹۹۷–۱۹۹۵ Danka ۲۰۰۰–۱۹۹۷ One2One ۲۰۰۲–۲۰۰۰ پوما[۶۱] ۲۰۰۴–۲۰۰۲ گروه کجیان ۲۰۰۹–۲۰۰۴ آمبرو[۵۹] Chang ۲۰۱۲–۲۰۰۹ لو کوک اسپورتیف[۶۰] ۲۰۱۴–۲۰۱۲ نایکی[۶۱] ۲۰۱۷–۲۰۱۴ آمبرو[۵۹] ۲۰۲۰–۲۰۱۷ SportPesa[۶۲][۶۳] ۲۰۲۳–۲۰۲۰ هومل[۶۴] Cazoo[۶۵]

اولین لباس خانگی اورتون لباس اورتون ۸۲–۱۸۸۱ لباس اورتون ۱۸۹۰–۱۸۸۷ لباس اورتون ۹۱–۱۸۹۰ لباس اورتون ۹۲–۱۸۹۱ لباس اورتون ۱۹۰۱–۱۸۹۲

در پایان فصل ۳۸–۱۹۳۷، تئو کِلی، دبیر اورتون که بعدها سرمربی باشگاه شد، تصمیم گرفت یک کراوات برای باشگاه طراحی کند. توافق شد که رنگش آبی باشد و به دنبال طراحی یک لوگو بود تا بر روی کراوات کار شود. او به مدت چهار ماه روی آن کار کرد تا اینکه به بازداشتگاه اورتون، که در قلب منطقه اورتون قرار دارد، رسید.^[۶۶] بازداشتگاه از زمان ساختش در سال ۱۷۸۷ به‌طور جدایی‌ناپذیری با منطقه اورتون پیوند خورده‌است. هدف از ساخت آن زندانی‌کردن افراد مست و مجرمین خرده‌پا بود و تا به امروز روی تپهٔ اورتون پابرجاست. دو تاج گل در دو طرف طرح این بازداشتگاه کار شد که به گفته کالج هرالد در لندن، کلی تاج گل‌ها را به عنوان نماد قهرمانان طراحی کرد. این نشان با شعار باشگاه؛ «Nil Satis Nisi Optimum»، کامل شد؛ به معنای «هیچ‌چیز جز بهترین به اندازه کافی خوب نیست».^[۶۶] در اولین روز از فصل ۳۹–۱۹۳۸، کراوات‌ها برای اولین بار توسط کِلی و رئیس وقت اورتون، آقای گرین، پوشیده شدند.^[۶۶]

باشگاه به ندرت نشانی بر روی پیراهن خود درج می‌کرد. طرح درهم‌تنیدهٔ «EFC» بین سال‌های ۱۹۲۲ تا ۱۹۳۰ و در سال ۱۹۷۲، حروف برجسته «EFC» به کار گرفته شدند.^[۶۷] نشان طراحی‌شده توسط کِلی برای اولین بار در سال ۱۹۷۸ بر روی پیراهن‌های تیم نشست و تاکنون باقی است و با تغییراتی جزئی به نسخه مورد استفاده امروز تبدیل شد.^[۶۷]

در می ۲۰۱۳، باشگاه یک نشان جدید را طراحی کرد و علت را بهبود تکرار طرح در چاپ و نمایش آن در رسانه‌ها، به ویژه در مقیاس کوچک، عنوان کرد.^[۶۸] منتقدان معتقد بودند علت تغییر لوگو، فشار خارجی از سوی تولیدی ورزشی نایکی بوده تا با کاهش رنگ‌ها و حذف اثر شعاعی، تولید مجدد لباس‌ها مقرون‌به‌صرفه‌تر شود. طراحی جدید با استقبال ضعیفی از سوی هواداران مواجه شد و در یک نظرسنجی در سایتی مستقل، ۹۱ درصد از هواداران اورتون، نارضایتی خود را از نشان جدید ثبت کردند.^[۶۹] نامه‌ای اعتراضی توسط بیش از ۲۲٬۰۰۰ هوادار به امضا رسید. باشگاه عذرخواهی و اعلام کرد، نشان جدیدی برای فصل ۱۵–۲۰۱۴ با تأکید بر مشورت با هواداران ایجاد می‌شود. کمی بعد، رئیس بازاریابی باشگاه اخراج شد. طرح‌هایی از چند نشان در ۳ اکتبر ۲۰۱۳ توسط باشگاه رونمایی شد و پس از مشورت با هواداران، سه نشان در لیست نهایی قرار گرفتند. در رای‌گیری نهایی، نشان فعلی توسط تقریباً ۸۰ درصد از هوادارانی که در نظرسنجی شرکت کردند، برگزیده شد^[۷۰][۷۱] و از ژوئیه ۲۰۱۴ مورد استفاده قرار گرفت.^[۷۲]

شناخته‌شده‌ترین لقب اورتون، «تافی‌ها» یا «مردان تافی» است که پس از انتقالشان به گودیسون پارک به وجود آمد.^[۷۳] توضیحات متعددی برای این اقتباس وجود دارد که معروف‌ترینش این است؛ مغازه‌ای به نام «خانه قدیمی تافی اورتون» که ما بوشل اداره‌اش می‌کرد در نزدیکی هتل کوئینز هد قرار داشت که جلسات اولیه باشگاه در آن برگزار می‌شد. او تافی‌های اورتون را خلق کرد که در میان هواداران محبوب شد.^[۷۴][۷۵] با انتقال باشگاه به گودیسون پارک، مغازه دیگری در همان نزدیکی بود به نام «قنادی مادر نوبلت» که تافی نعنایی اورتون می‌فروخت. مغازه‌اش هم روبروی زندان اورتون قرار داشت که نشان باشگاه با الهام از آن طراحی شد.^[۷۴][۷۵] بر همین اساس، سنتی پا گرفت به نام «بانوی تافی» که در آن یک دختر قبل از شروع بازی در اطراف زمین راه می‌رود و تافی‌های نعنایی اورتون را رایگان به میان جمعیت می‌اندازد.^{[۷۵][۷۶][۷۷][۷۴]}

اورتون در طول این سال‌ها نام مستعار کم نداشته‌ است. هنگامی که در فصل ۸۲–۱۸۸۱ سراپا سیاه پوشیدند، مانند هنگ ارتش، به «پاسداران سیاه» معروف شدند.^[۷۸] زمانی که در سال ۱۹۰۱ آبی را انتخاب کردند، ساده، «آبی‌ها» لقب گرفتند. سبک بازی جذاب اورتون منجر شد تا در سال ۱۹۲۸، استیو بلومر تیم را «علمی» بنامد که تصور می‌شود الهام‌بخش لقب «مدرسه دانش» باشد.^[۷۹] تیمی که در سال ۱۹۹۵ با جنگندگی قهرمان جام حذفی شد، به عنوان «سگ‌های جنگ» شناخته می‌شد. هنگامی که دیوید مویز به عنوان سرمربی وارد تیم شد، اورتون را «باشگاه مردمی» نامید که به عنوان لقبی نیمه رسمی در باشگاه پذیرفته شد.^[۸۰]

رقابت اصلی اورتون با همسایه‌اش لیورپول است که در قالب شهرآورد مرزی‌ساید به مصاف هم می‌روند. نام آن از شهرستان مرزی‌ساید آمده که شهر لیورپول در آن واقع است. این رقابت طولانی‌ترین شهرآورد در دسته برتر فوتبال انگلستان است و از فصل ۶۳–۱۹۶۲ پیوسته برگزار شده. بخشی از این رقابت به فاصله ناچیز میان ورزشگاه دو تیم برمی‌گردد که از پهنه پارک استنلی برای یکدیگر قابل رویتند،^[۸۱][۸۲] بخش دیگر، حاصل اختلاف داخلی بین مقامات اورتون و مالکان آنفیلد بود که منجر به انتقال اورتون از آنفیلد به گودیسون پارک و تشکیل باشگاه لیورپول شد.

به دنبال این وقایع، رقابتی میان دو باشگاه شکل گرفت که البته، نسبت به دیگر شهرآوردها در فوتبال انگلیس، محترمانه‌تر تلقی می‌شود. از دیرباز، این شهرآورد را با عنوان «شهرآورد دوستانه» یاد می‌کنند چرا که خانواده‌های لیورپول از هر دو تیم هوادارانی در خود دارند^[۸۳] و از معدود رقابت‌هایی است که تفکیک هواداران در آن اعمال نشده.^[۸۴] فینال جام اتحادیه ۱۹۸۴ در ومبلی میان این دو تیم به «فینال دوستانه» ملقب شد چراکه سکوهای ورزشگاه ترکیبی از هواداران آبی و قرمز بود که سرود مرزی‌ساید می‌خواندند. فینال جام حذفی ۱۹۸۴ روایتی مشابه از این همبستگی بود.^[۸۵] پس از فاجعه هیلزبورو، به عنوان ادای احترام به هواداران کشته‌شده لیورپول، زنجیره‌ای از شال‌های قرمز و آبی بین ورودی ورزشگاه‌های دو باشگاه، در سراسر پارک استنلی بسته شد.^[۸۶][۸۷] از اواسط دهه ۱۹۸۰، رقابت‌شان چه در داخل و چه در خارج از زمین تشدید شد و با آغاز لیگ برتر در قیاس با دیگر مسابقات، کارت‌های قرمز بیشتری در آن ثبت شد.^[۸۸]

آیا فوتبال مهم‌ترین مسئله در زندگی است؟ این سؤالی است که ۳۷٪ از هواداران اورتون در نظرسنجی لیگ برتر به آن پاسخ مثبت داده‌اند.^[۸۹] اورتون از باشگاه‌های پرطرفدار است و در نه فصل ابتدایی از لیگ فوتبال، بالاترین میانگین حضور تماشاگران را داشت^[۹۰] و از این نظر در فصل ۱۹–۲۰۱۸، نهمین تیم لیگ برتر بود.^[۹۱] برای فصل ۱۰–۲۰۰۹، اورتون بیش از ۲۴۰۰۰ بلیط فصل فروخت^[۹۲] که برای فصل ۱۷–۲۰۱۶، این رقم به ۳۱۰۰۰ افزایش یافت.^[۹۳] در فصل ۶۳–۱۹۶۲، میانگین حضور تماشاگران در بازی‌های اورتون، ۵۱۶۰۳ نفر بود و از این نظر، رتبه برتر را در آن فصل داشت.^[۹۴] فصل بعد، بار دیگر برترین تیم مورد حمایت هواداران در انگلستان شد.^[۹۵] هواداران بسیاری هستند که در بازی‌های خارج از خانه، چه در سطح کشوری و چه در رقابت‌های اروپایی همراه تیم هستند. در بازی‌های لیگ اروپا از فصل ۱۰–۲۰۰۹، حدود ۷۰۰۰ اورتونی برای حمایت از تیمشان مقابل بنفیکا به لیسبون سفر کردند،^[۹۶] که از زمان فینال جام در جام اروپا ۱۹۸۵، بیشترین جمعیت هواداران اورتون در بازی‌های خارج از خانه اروپایی بود. باشگاه یک طرح امتیاز وفاداری به کار گرفته و طبق آن، دارندگان بلیط فصل که بیشترین حضور در مسابقات خارج از خانه را داشته‌اند، اولین فرصت را برای خرید بلیط‌های خارج از خانه دارند.^[۹۷] اغلب، بلیط‌های بازی‌های خارج از خانه اورتون، کامل به فروش می‌رسد، به‌ویژه، برای بازی‌های شمال غرب انگلستان.

اکثر هواداران اورتون از شمال غرب انگلیس، مرزی‌ساید، چشر، بخش‌های غربی و جنوبی لنکشر، مناطق غربی منچستر بزرگ جذب می‌شوند و در کنار آنها هستند طرفدارانی که از ولز شمالی و ایرلند برای تماشای مسابقات سفر می‌کنند. آمار لیگ برتر نشان می‌دهد که ۷۳٪ از هواداران اورتون متولد همان منطقه‌اند.^[۸۹] در شهر لیورپول، حمایت از اورتون یا رقیب همشهری‌شان لیورپول، بر اساس مبنای جغرافیایی تعیین نمی‌شود و طرفدارانشان در سراسر شهر پراکنده‌اند. نظرسنجی لیگ برتر از ۱۴۰۰ هوادار اورتون در فصل ۰۵–۲۰۰۴ نشان داد که ۳۰ درصد از این هواداران در لیورپول زندگی می‌کنند.^[۹۸]

پل مک‌کارتنی از بیتلز از شناخته‌شده‌ترین طرفداران آبی‌هاست.^[۹۹] اورتون کانون‌های هواداری بسیاری در سرتاسر جهان دارد^[۱۰۰] از آمریکای شمالی،^[۱۰۱] سنگاپور،^[۱۰۲] اندونزی، لبنان، مالزی،^[۱۰۳] تایلند، هند و استرالیا.^{[۱۰۴][۱۰۵]} اگرچه، باشگاه رسمی هواداران، فوراوتون^[ب] است.^[۱۰۶] باشگاه هواداران اورتون امرالد در ایرلند، باشگاه هواداران اورتون در ایرلند شمالی^[پ] و باشگاه هواداران اورتون در جزیره من، از کانون‌های هواداری بزرگ خارج از انگلستان هستند.^{[۱۰۷][۱۰۸][۱۰۹][۱۱۰]}

تیم‌های ذخیره از اولین روزهای فوتبال وجود داشتند. در ابتدا، برگزاری بازی میان باشگاه‌ها، اتفاقی نادر بود و زمانی هم که اتفاق می‌افتاد، باشگاه‌ها معمولاً توافق می‌کردند که دو بازی را همزمان انجام دهند. بهترین بازیکنان دو تیم در زمین یک باشگاه و تیم‌های دوم یا ذخیره آنها در زمین دیگری بازی می‌کردند. اینگونه الگوی تیم اول و تیم ذخیره شکل گرفت. اما مدتی طول کشید تا این تیم‌های ذخیره، در لیگ‌هایی که امروز معمول است سازماندهی شوند.^[۱۱۱]

اورتون سویفتز و اورتون اتلتیک

تاریخچه تیم ذخیره‌های اورتون به اواخر قرن نوزدهم بازمی‌گردد. آن زمان در فوتبال انگلیس غیرمعمول نبود که بازیکنان ذخیره یک باشگاه با نام دیگری بازی کنند و اکنون اعتقاد بر این است که بازی‌هایی که اورتون سویفتز^[ت] در سال‌های ۸۷–۱۸۸۶ انجام داد، اولین بازی‌هایی بود که توسط تیم دوم باشگاه اورتون انجام شد.^[۱۱۱]

۹۰–۱۸۸۹ اولین فصل از «لیگ لیورپول و نواحی» بود. در فصل دوم آن، تیمی با نام اورتون اتلتیک^[ث]، برای اولین بار در این لیگ شرکت کرد که احتمال می‌رود نام دیگری برای ذخیره‌های اورتون باشد.^[۱۱۱]

کامبینیشن و لنکاشر کامبینیشن

از دیگر لیگ‌ها، «کامبینیشن»^[ج] بود که در سال ۱۸۹۰ تأسیس شد و ذخیره‌های اورتون یک سال بعد به آن پیوستند و کارشان را با سه قهرمانی متوالی آغاز کردند. برای فصل ۹۵–۱۸۹۴، ذخیره‌های اورتون به «لنکاشر کامبینیشن»^[چ] تغییر لیگ دادند و با رکورد میانگین ۶ گل در هر بازی، قهرمان آن شدند. فصل بعد، به لیگ «کامبینیشن» بازگشتند و تا فصل ۹۹–۱۸۹۸، چهار قهرمانی متوالی داشتند. در سال ۱۸۹۹، ذخیره‌های اورتون به «لنکاشر کامبینیشن» بازگشتند، اما دانه‌های افول تیم ریشه دواند و در ۱۲ فصل بعد، تنها ۵ قهرمانی را به دست آوردند.^[۱۱۱]

سنترال لیگ

در سال ۱۹۱۱، ذخیره‌های اورتون همراه با تیم‌های ذخیره از دیگر باشگاه‌ها، لیگ «لنکاشر کامبینیشن» را ترک کردند تا به لیگ تازه‌تاسیس «سنترال لیگ»^[ح] بپیوندند. «سنترال لیگ» با حضور ۱۷ تیم از شمال و میدلندز در فصل ۱۲–۱۹۱۱ آغاز شد. تا ۷۰ سال آینده ذخیره‌های اورتون در این لیگ رقابت کردند و چهار قهرمانی داشتند.^[۱۱۱]

برای فصل ۸۳–۱۹۸۲، تعداد تیم‌های «سنترال لیگ» به ۳۲ افزایش یافت و به دو دسته اول و دوم تقسیم‌بندی شد. اورتون هشت فصل را در دسته اول آن گذراند و یک قهرمانی داشت.^[۱۱۱]

در فصل ۹۱–۱۹۹۰، به دلیل حمایت مالی، نام این لیگ به «پونتیز سنترال لیگ»^[خ] تغییر کرد. فصل بعد، ذخیره‌های اورتون برای اولین بار به دسته دوم سقوط کردند، اما بلافاصله به دسته اول بازگشتند.^[۱۱۱]

در سال ۱۹۹۶، «سنترال لیگ» مجدداً سازماندهی شد و پونتینز ۱۳ تیم برتر را از دسته اول لیگ گذشته برگزید و «دسته برتر پونتیز»^[د] را برای تیم‌های ذخیره تشکیل داد. ذخیره‌های اورتون در ساختار جدید موفقیتی نداشتند.^[۱۱۱]

لیگ برتر ذخیره‌ها/زیر-۲۱ سال

با توسعه رقابت‌های لیگ جوانان آکادمی، زیر چتر اتحادیه فوتبال انگلستان در سطوح زیر-۱۷ و زیر-۱۹ سال، پس از آن در سطح تیم‌های ذخیره/زیر ۲۱ سال، لیگ برتر ذخیره‌ها/زیر-۲۱ سال برای باشگاه‌های لیگ برتر، جایگزین «سنترال لیگ» تاریخی لیگ فوتبال شد. لیگ به دو بخش شمالی و جنوبی تقسیم شد که در ابتدا هر کدام ۱۳ تیم داشتند. ذخیره‌های اورتون در بخش شمالی این ساختار جدید شرکت کردند. با شروعی ضعیف، فصل اول را در رده نهم تمام کردند، اما در فصل دوم با عملکردی خوب قهرمان شدند.^[۱۱۱]

برای فصل ۱۱–۲۰۱۰، بخش شمالی به گروه‌های آ و ب تقسیم شد. اورتون در گروه ب، بیشتر فصل را در جمع پنج تیم انتهای جدول گذراند تا اینکه با چهارمین برد خود در آن فصل، تا جایگاه چهارم جدول صعود کرد.^[۱۱۱]

نقش و حتی نام ذخیره‌ها زیر سؤال رفته بود، چرا که ترکیب کنونی، بازیکنان کمتری از تیم اصلی داشت و بازیکنان جوان‌تری از آکادمی جوانان اورتون در آن به چشم می‌خورد و دیگر نمی‌شد آنها را ذخیره‌های اورتون نامید و این عنوان «ذخیره‌ها» بالاخره کنار گذاشته شد.^[۱۱۱]

لیگ برتر زیر-۲۱ سال

در ۳ اوت ۲۰۱۲، رسماً اعلام شد که لیگ ۱ توسعه حرفه‌ای، جایگزین لیگ برتر ذخیره‌ها برای بازیکنان زیر-۲۱ سال می‌شود. تیم‌ها بر اساس طبقه‌بندی آکادمی‌های باشگاه‌ها رتبه‌بندی شدند (طبقه‌بندی هر سه سال یکبار مجدداً ارزیابی می‌شود) و اورتون، در رده آ قرار گرفت. دوران جدیدی برای ذخیره‌های تیم‌ها آغاز شده بود که تاریخچه آنها به دوران قبل از تشکیل لیگ فوتبال در سال ۱۸۸۸ بازمی‌گردد. اورتون، اما در این رقابت‌ها دستاوردی نداشت.^[۱۱۱]

لیگ برتر ۲

از فصل ۱۷–۲۰۱۶، لیگ برتر ۲، با قالب و قوانین جدید به عنوان برترین سطح از لیگ توسعه حرفه‌ای معرفی شد. محدوده سنی بازیکنان در آن از زیر ۲۱ سال به زیر ۲۳ سال تغییر کرد. همچنین باشگاه‌ها مجاز بودند تا سه بازیکن و یک دروازه‌بان «بالاتر از سن مجاز» را وارد میدان کنند. در فصل اول و سوم از رقابت‌های جدید، تیم زیر-۲۳ سال اورتون با هدایت دیوید آنس‌ورث، موفق شد جام قهرمانی را به دست آورد.^[۱۱۱]

برای فصل ۲۲–۲۰۲۱ تیم زیر-۲۳ سال اورتون در دسته اول از لیگ برتر ۲ رقابت می‌کند و بازی‌های خانگی‌اش را در ورزشگاه هِیگ اونیو شهر ساوت‌پورت انجام می‌دهد. گاهی، گودیسون پارک میزبان بازی‌های آنها بوده‌است.^{[۱۱۲][۱۱۳][۱۱۱]}

«آکادمی اورتون» در سال ۱۹۹۷ تأسیس شد و استعدادهای جوان را از سن ۶ سالگی برای باشگاه پرورش می‌دهد. این آکادمی در مجموعه تمرینی فینچ فارم واقع شده و بازیکنان همه گروه‌های سنی در آن تمرین می‌کنند.^{[۱۱۲][۱۱۳]}

از تربیت شدگان برجسته آکادمی اورتون می‌توان به وین رونی، ریچارد دان، مایکل بال، گوین مک‌کن، فرانسیس جفرز و اخیراً جان‌جو کنی، راس بارکلی، شکودران مصطفی و تام دیویس اشاره کرد.^{[۱۱۴][۱۱۵]}

این باشگاه کار خود را با عنوان باشگاه فوتبال زنان هوی‌لِیک در سال ۱۹۸۳ آغاز کرد.^[۱۱۶] سپس با باشگاه دولفینز ادغام شدند و لیسوو را تشکیل دادند. پس از آن و در ضمیمه یک قرارداد حمایت مالی، پاسیفیک را به عنوان خود اضافه کردند.^[۱۱۶] با قهرمانی در فصل ۸۸–۱۹۸۷ از لیگ شمال غرب و نائب قهرمانی در فینال سال ۱۹۸۸ از جام حذفی زنان، به شهرت رسیدند. تا فصل ۹۲–۱۹۹۱، پنج سال پیاپی را در لیگ منطقه‌ای گذراندند و با گسترش لیگ‌های کشوری، فصل بعد در دسته یک لیگ شمال پذیرفته شدند و با قهرمانی در آن به لیگ برتر زنان اتحادیه فوتبال رسیدند.^[۱۱۶]

از سال ۱۹۹۵، این باشگاه به عنوان بانوان اورتون کارش را ادامه داد و اکنون بخشی از باشگاه فوتبال اورتون است.^[۱۱۶] در سال ۱۹۹۸، قهرمانی در لیگ برتر کشوری را به دست آوردند که بزرگترین افتخارشان تا به امروز است.^[۱۱۶] با نایب قهرمانی در فصل ۰۸–۲۰۰۷، برای اولین بار به سهمیه جام یوفا دست یافتند و در فینال جام اتحادیه لیگ برتر از همان فصل، آرسنالی را که تا آن زمان، دو سال بی‌شکست را در انگلستان سپری کرده بود، مغلوب کردند.^{[۱۱۶][۱۱۷]}

در سال ۲۰۱۰، آرسنال را در فینال شکست دادند و اولین جام حذفی را با نام اورتون بالای سر بردند.^[۱۱۸]

در سال ۲۰۱۱، تا مرحله یک چهارم نهایی از لیگ قهرمانان اروپا صعود کردند، جایی که بهترین عملکردشان تاکنون، توسط تیم آلمانی دیسبورگ متوقف شد.^{[۱۱۹][۱۲۰]}

اورتون از هشت تیم مؤسس سوپرلیگ زنان در مارس ۲۰۱۱ بود.^{[۱۱۶][۱۲۱]} پس از آنکه چندین فصل را در میانه جدول به پایان رساندند، در سپتامبر ۲۰۱۴ و پس از ۲۱ سال حضور در دسته برتر، به دسته دوم سقوط کردند.^{[۱۲۲][۱۲۳]}

در سال ۲۰۱۷، قهرمان دسته دوم سری بهاره سوپر لیگ زنان شدند. این سری، صعود و سقوطی برای تیم‌ها نداشت،^[۱۲۴] اما از آنجا که پیش از آغاز فصل ۱۸–۲۰۱۷، ناتس کونتی از دسته یک منحل شد، اورتون دعوت‌نامه بازگشت به لیگ برتر را دریافت کرد.^{[۱۲۵][۱۲۶]} اگرچه در فصل ۱۸–۲۰۱۷، عملکردی ناامیدکننده داشتند، به سبب افزایش تعداد تیم‌ها برای فصل بعد از سقوط اجتناب کردند.^{[۱۲۲][۱۲۷]}

قبل از فصل ۲۰–۲۰۱۹، بانوان را از نام خود حذف کردند و اگرچه اکنون به سادگی اورتون نامیده می‌شوند، در صورت لزوم و به صورت رسمی از عنوان زنان اورتون استفاده خواهند کرد تا از سردرگمی با تیم مردان جلوگیری شود.^{[۱۱۶][۱۲۸]}

در حال حاضر و برای فصل ۲۲–۲۰۲۱، اورتون در سوپرلیگ زنان اتحادیه فوتبال رقابت می‌کند.^[۱۲۲]

اورتون به لحاظ ساختاری، یک شرکت محدود با هیئت مدیره ای است که اکثریت سهام را در اختیار دارد.^[۱۲۹] آخرین حساب‌های باشگاه از مه ۲۰۱۴، کل بدهی خالص را ۲۸٫۱ میلیون پوند با گردش مالی ۱۲۰٫۵ میلیون پوند و سود ۲۸٫۲ میلیون پوند نشان می‌داد.^[۱۳۰] اضافه برداشت باشگاه با بانک بارکلیز با کمک «صندوق جوایز پایه» لیگ برتر تضمین می‌شود،^[۱۳۱] که مبلغی تضمین‌شده‌است که به باشگاه‌ها برای رقابت در لیگ برتر پرداخت می‌شود.^[۱۳۲] اورتون در سال ۲۰۰۲، با دو شرکت خدمات مالی بِر استِرنز و پرودنشال پی‌ال‌سی برای یک وام بلندمدت ۳۰ میلیون پوندی در طی ۲۵ سال به توافق رسید. این قرض در آن زمان برای تجمیع بدهی‌ها و همچنین منبع سرمایه‌ای برای خرید بازیکنان جدید بود.^[۱۳۳] برای این وام، گودیسون پارک وثیقه گذاشته شد. در ۲۷ فوریه ۲۰۱۶، اردوان فرهاد مشیری تاجر و سرمایه‌گذار ایرانی-انگلیسی، ۴۹٫۹ درصد از سهام باشگاه را خرید و سهام‌دار اصلی شد. در سال‌های بعد، سهام اردوان فرهاد مشیری به بیش از ۷۷ درصد رسید.^{[۱۳۴][۱۳۵][۱۳۶]}

تا تاریخ ۴ فوریه ۲۰۲۳

تیم اصلی [ویرایش متنی] سمت نام سرمربی تیم اصلی شان دایچ دستیار سرمربی تیم اصلی آیان وان مربی تیم اول و سرپرست عملکرد فنی استیو استون مربی تیم اصلی دانکن فرگوسن مربی تیم اصلی پل کلمنت مربی دروازه‌بان‌های تیم اصلی الن کلی

زیر-۲۳ و زیر-۱۸ سال [ویرایش متنی] سمت نام مربی زیر-۲۳ سال دیوید آنس‌ورث دستیار مربی زیر-۲۳ سال جان ابرل مربی زیر-۱۸ سال پل تایت دستیار مربی زیر-۱۸ سال لیتون بینز

تا تاریخ ۲۸ سپتامبر ۲۰۲۲^{[۱۳۷][۱۳۸]}

شماره پست بازیکن ۱ دروازه‌بان جردن پیکفورد (کاپیتان دوم) ۲ مدافع جیمز تارکووسکی ۳ مدافع ناتان پترسون ۴ مدافع میسون هولگیت ۵ مدافع مایکل کین ۶ مهاجم دوایت مک‌نیل ۷ هافبک آمادو اونانا ۸ مهاجم دامینیک کالورت-لوین ۱۱ مهاجم دمارای گری ۱۳ مدافع یری مینا ۱۴ مهاجم اندروس تاونزند ۱۵ دروازه‌بان آسمیر بگوویچ ۱۶ هافبک عبدولای دوکوره

شماره پست بازیکن ۱۷ هافبک الکس آیوبی ۱۹ مدافع ویتالی میکولنکو ۲۰ مهاجم نیل ماوپی ۲۲ مدافع بن گادفری ۲۳ مدافع شیموس کولمن (کاپیتان) ۲۶ هافبک تام دیویس ۲۷ هافبک ادریسا گی ۲۹ مدافع روبن ویناگره (قرضی از اسپورتینگ) ۳۰ مدافع کانر کودی (قرضی از ولورهمپتون) ۳۱ دروازه‌بان اندی لونرگان ۳۳ مهاجم سالومون روندون ۳۵ دروازه‌بان الدین یاکوپوویچ ۳۷ هافبک جیمز گارنر

تا تاریخ ۱ فوریه ۲۰۲۲^[۱۳۹]

شماره پست بازیکن دروازه‌بان ژوائو ویرژینیا (به اسپورتینگ تا ۳۰ ژوئن ۲۰۲۲) مدافع نیلز انکونکو (به استاندارد لیژ تا ۳۰ ژوئن ۲۰۲۲)

شماره پست بازیکن مهاجم الیس سیمس (به هارت آو میدلوتین تا ۳۰ ژوئن ۲۰۲۲) مهاجم مویز کین (به یوونتوس تا ۳۰ ژوئن ۲۰۲۳)

جدول زیر، عملکرد فصل‌های اخیر اورتون را نمایش می‌دهد.

تا تاریخ ۲۰ آوریل ۲۰۲۱^[۱۴۶]

#	نام	مبدأ	مبلغ	سال
۱	کیلوی سیگرثسون	سوانزی سیتی	۴۰ م£	۲۰۱۷
۲	ریشارلیسون	واتفورد	۳۵ م£	۲۰۱۸
۳	جردن پیکفورد	ساندرلند	۲۵ م£	۲۰۱۷
۴	یری مینا	بارسلونا	۲۷ م£	۲۰۱۸
۵	روملو لوکاکو	چلسی	۲۸ م£	۲۰۱۴
۶	الکس ایووبی	آرسنال	۲۸ م£	۲۰۱۹
۷	مایکل کین	برنلی	۲۵ م£	۲۰۱۷
۸	دیوی کلاسن	آژاکس	۲۳٫۶ م£	۲۰۱۷
۹	یانیک بولازی	کریستال پالاس	۲۲٫۵ م£	۲۰۱۶
۱۰	جنک تسون	بشیکتاش	۲۱ م£	۲۰۱۸
فهرست کامل گران‌ترین خریدهای اورتون

#	نام	مقصد	مبلغ	سال
۱	روملو لوکاکو	منچستر یونایتد	۹۰ م£	۲۰۱۷
۲	جان استونز	منچستر سیتی	۴۷٫۵ م£	۲۰۱۶
۳	مروان فلاینی	منچستر یونایتد	۲۷٫۵ م£	۲۰۱۳
۴	وین رونی	منچستر یونایتد	۲۷ م£	۲۰۰۴
۵	جولین لسکات	منچستر سیتی	۲۴ م£	۲۰۰۹
۶	راس بارکلی	چلسی	۱۵ م£	۲۰۱۸
۷	نیکولا ولاشیچ	زسکا مسکو	۱۴ م£	۲۰۱۹
۸	جک رادول	منچستر سیتی	۱۲ م£	۲۰۱۲
فهرست کامل گران‌ترین فروش‌های اورتون

رکورد طولانی‌ترین دوره هدایت تیم اورتون در اختیار هری کتریک است؛ او در حد فاصل سال‌های ۷۳–۱۹۶۱ و طی ۵۹۴ بازی، هدایت تیم اورتون را بر عهده داشت. پرافتخارترین مربی تاریخ اورتون که موفق به کسب قهرمانی‌های داخلی و بین‌المللی شد، هاوارد کندال است؛ او موفق به کسب دو عنوان قهرمانی لیگ انگلیس، قهرمانی در جام حذفی انگلستان ۱۹۸۴، قهرمانی در جام برندگان جام اروپا ۱۹۸۵ و سه عنوان قهرمانی جام خیریه انگلستان شد.

بازی‌های برگزارشده تا تاریخ ۳۱ ژانویه ۲۰۲۲. تنها رقابت‌های رسمی و حرفه‌ای محاسبه شده‌اند.

فهرست سرمربیان باشگاه اورتون، همراه با دوران تصدی، رکوردها و افتخارات

مربی	ملیت	از تاریخ	تا تاریخ	بازی	پ.	ت.	ش.	%پ.	افتخارات[۱۷۳]	یادداشت
ویلیام ادوارد بارکلی	ایرلند	۰۱۸۸۸−۰۸ اوت ۱۸۸۸	۰۱۸۸۹−۰۵ مه ۱۸۸۹	۲۲	۹	۲	۱۱	۰۴۱		[۱۷۴]
دیک مولینکس	انگلستان	۰۱۸۸۹−۰۸ اوت ۱۸۸۹	۰۱۹۰۱−۰۵ مه ۱۹۰۱	۳۸۶	۱۹۴	۶۴	۱۲۸	۰۵۰	(۱) دسته اول	[۱۷۵]
ویل کاف	انگلستان	۰۱۹۰۱−۰۸ اوت ۱۹۰۱	۰۱۹۱۸−۰۵ مه ۱۹۱۸	۵۷۷	۲۷۵	۱۱۰	۱۹۲	۰۴۸	(۱) دسته اول، (۱) جام حذفی	[۱۷۶]
ویلیام جی. ساویر	انگلستان	۰۱۹۱۸−۰۸ اوت ۱۹۱۸	۰۱۹۱۹−۰۵ مه ۱۹۱۹	۰	۰	۰	۰	!—		[۱۷۷][یادداشت ۳]
توماس مک‌اینتاش	انگلستان	۰۱۹۱۹−۰۸ اوت ۱۹۱۹	۰۱۹۳۵−۰۵ مه ۱۹۳۵	۷۱۹	۲۸۶	۱۷۹	۲۵۴	۰۴۰	(۲) دسته اول، (۲) دسته دوم، (۱) جام حذفی، (۲) جام خیریه	[۱۷۸]
کمیته اورتون		۰۱۹۳۵−۰۵ مه ۱۹۳۵	۰۱۹۳۹−۰۶ ژوئن ۱۹۳۹	۱۸۰	۷۶	۳۶	۶۸	۰۴۲	(۱) دسته اول	[۱۷۹]
تئو کلی	انگلستان	۰۱۹۳۹−۰۶ ژوئن ۱۹۳۹	۰۱۹۴۸−۰۹−۰۱ ۱ سپتامبر ۱۹۴۸	۱۰۰	۳۸	۱۹	۴۳	۰۳۸		[۱۷۹]
کلیف بریتون	انگلستان	۰۱۹۴۸−۰۹−۰۱ ۱ سپتامبر ۱۹۴۸	۰۱۹۵۶−۰۲−۰۱ ۱ فوریه ۱۹۵۶	۳۴۴	۱۲۵	۹۲	۱۲۷	۰۳۶		[۱۸۰]
یان بوکان	اسکاتلند	۰۱۹۵۶−۰۲−۰۱ ۱ فوریه ۱۹۵۶	۰۱۹۵۸−۱۰−۰۱ ۱ اکتبر ۱۹۵۸	۱۱۶	۳۸	۲۴	۵۴	۰۳۳		[۱۸۱]
جانی کری	جمهوری ایرلند	۰۱۹۵۸−۱۰−۰۱ ۱ اکتبر ۱۹۵۸	۰۱۹۶۱−۰۴−۱۵ ۱۵ آوریل ۱۹۶۱	۱۲۲	۵۱	۲۲	۴۹	۰خطا در الگو:Nts: Fractions are not supported		[۱۸۲]
هری کتریک	انگلستان	۰۱۹۶۱−۰۴−۲۲ ۲۲ آوریل ۱۹۶۱	۰۱۹۷۳−۰۴−۰۷ ۷ آوریل ۱۹۷۳	۵۹۴	۲۷۶	۱۵۷	۱۶۱	۰۴۶	(۲) دسته اول، (۲) جام خیریه، (۱) جام حذفی	[۱۸۳]
تام ایگل‌استون*	انگلستان	۰۱۹۷۳−۰۴−۱۲ ۱۲ آوریل ۱۹۷۳	۰۱۹۷۳−۰۵−۲۸ ۲۸ مه ۱۹۷۳	۶	۱	۲	۳	۰۱۷		[۱۸۴][۱۸۵]
بیلی بینگهام	ایرلند شمالی	۰۱۹۷۳−۰۸−۲۵ ۲۵ اوت ۱۹۷۳	۰۱۹۷۷−۰۱−۰۸ ۸ ژانویه ۱۹۷۷	۱۷۲	۶۴	۵۵	۵۳	۰۳۷		[۱۸۶]
استیو بورتنشاو*	انگلستان	۰۱۹۷۷−۰۱−۱۰ ۱۰ ژانویه ۱۹۷۷	۰۱۹۷۷−۰۱−۳۰ ۳۰ ژانویه ۱۹۷۷	۴	۰	۲	۲	۰۰خطا در الگو:Nts: Fractions are not supported		[۱۸۴][۱۸۷]
گوردون لی	انگلستان	۰۱۹۷۷−۰۲−۰۱ ۱ فوریه ۱۹۷۷	۰۱۹۸۱−۰۵−۰۴ ۴ مه ۱۹۸۱	۲۳۴	۹۲	۷۲	۷۰	۰خطا در الگو:Nts: Fractions are not supported		[۱۸۸]
هاوارد کندال	انگلستان	۰۱۹۸۱−۰۵ مه ۱۹۸۱[۱۸۹]	۰۱۹۸۷−۰۵−۱۱ ۱۱ مه ۱۹۸۷	۳۳۸	۱۸۳	۷۸	۷۷	۰خطا در الگو:Nts: Fractions are not supported	(۲) دسته اول، (۱) جام در جام اروپا، (۱) جام حذفی، (۳) جام خیریه	[۱۹۰]
کالین هاروی	انگلستان	۰۱۹۸۷−۰۸−۰۱ ۱ اوت ۱۹۸۷	۰۱۹۹۰−۱۰−۳۰ ۳۰ اکتبر ۱۹۹۰	۱۷۰	۷۲	۵۲	۴۶	۰خطا در الگو:Nts: Fractions are not supported	(۱) جام خیریه	[۱۹۱]
جیمی گابریل*	اسکاتلند	۰۱۹۹۰−۱۱−۰۳ ۳ نوامبر ۱۹۹۰	۰۱۹۹۰−۱۱−۰۳ ۳ نوامبر ۱۹۹۰	۱	۱	۰	۰	خطا در الگو:Nts: Fractions are not supported		[۱۸۴][۱۹۲]
هاوارد کندال	انگلستان	۰۱۹۹۰−۱۱−۱۰ ۱۰ نوامبر ۱۹۹۰	۰۱۹۹۳−۱۲−۰۴ ۴ دسامبر ۱۹۹۳	۱۶۲	۶۳	۴۰	۵۹	۰خطا در الگو:Nts: Fractions are not supported		[۱۹۰]
جیمی گابریل*	اسکاتلند	۰۱۹۹۳−۱۲−۰۸ ۸ دسامبر ۱۹۹۳	۰۱۹۹۴−۰۱−۰۳ ۳ ژانویه ۱۹۹۴	۷	۰	۱	۶	۰۰خطا در الگو:Nts: Fractions are not supported		[۱۸۴][۱۹۲]
مایک واکر	ولز	۰۱۹۹۴−۰۱−۰۸ ۸ ژانویه ۱۹۹۴	۰۱۹۹۴−۱۱−۰۵ ۵ نوامبر ۱۹۹۴	۳۵	۶	۱۱	۱۸	۰خطا در الگو:Nts: Fractions are not supported		[۱۹۳]
جو رویل	انگلستان	۰۱۹۹۴−۱۱−۲۱ ۲۱ نوامبر ۱۹۹۴	۰۱۹۹۷−۰۳−۲۷ ۲۷ مارس ۱۹۹۷	۱۲۳	۴۸	۳۹	۳۶	۰خطا در الگو:Nts: Fractions are not supported	(۱) جام حذفی، (۱) جام خیریه	[۱۹۴][۱۹۵]
دیو واتسون*	انگلستان	۰۱۹۹۷−۰۴−۰۵ ۵ آوریل ۱۹۹۷	۰۱۹۹۷−۰۵−۱۱ ۱۱ مه ۱۹۹۷	۷	۱	۳	۳	۰خطا در الگو:Nts: Fractions are not supported		[۱۹۶][۱۹۷]
هاوارد کندلل	انگلستان	۰۱۹۹۷−۰۶−۲۷ ۲۷ ژوئن ۱۹۹۷	۰۱۹۹۸−۰۵−۱۰ ۱۰ مه ۱۹۹۸	۴۲	۱۱	۱۳	۱۸	۰خطا در الگو:Nts: Fractions are not supported		[۱۹۰]
والتر اسمیت	اسکاتلند	۰۱۹۹۸−۰۸−۱۵ ۱۵ اوت ۱۹۹۸	۰۲۰۰۲−۰۳−۱۰ ۱۰ مارس ۲۰۰۲	۱۷۳	۵۶	۵۰	۶۷	۰خطا در الگو:Nts: Fractions are not supported		[۱۹۸]
دیوید مویز	اسکاتلند	۰۲۰۰۲−۰۳−۱۶ ۱۶ مارس ۲۰۰۲	۰۲۰۱۳−۰۵−۱۹ ۱۹ مه ۲۰۱۳	۵۱۶	۲۱۷	۱۳۹	۱۶۰	۰خطا در الگو:Nts: Fractions are not supported		[۱۹۹]
روبرتو مارتینز	اسپانیا	۰۲۰۱۳−۰۸−۱۷ ۱۷ اوت ۲۰۱۳	۰۲۰۱۶−۰۵−۱۲ ۱۲ مه ۲۰۱۶	۱۴۰	۶۰	۳۹	۴۱	۰خطا در الگو:Nts: Fractions are not supported
دیوید آنس‌ورث*	انگلستان	۰۲۰۱۶−۰۵−۱۵ ۱۵ مه ۲۰۱۶	۰۲۰۱۶−۰۵−۱۵ ۱۵ مه ۲۰۱۶	۱	۱	۰	۰	خطا در الگو:Nts: Fractions are not supported
رونالت کومان	هلند	۰۲۰۱۶−۰۶−۱۴ ۱۴ ژوئن ۲۰۱۶	۰۲۰۱۷−۱۰−۲۳ ۲۳ اکتبر ۲۰۱۷	۵۸	۲۴	۱۴	۲۰	۰خطا در الگو:Nts: Fractions are not supported
دیوید آنس‌ورث*	انگلستان	۰۲۰۱۷−۱۰−۲۴ ۲۴ اکتبر ۲۰۱۷	۰۲۰۱۷−۱۱−۳۰ ۳۰ نوامبر ۲۰۱۷	۸	۲	۱	۵	۰خطا در الگو:Nts: Fractions are not supported
سم الردایس	انگلستان	۰۲۰۱۷−۱۱−۳۰ ۳۰ نوامبر ۲۰۱۷	۰۲۰۱۸−۰۵−۱۶ ۱۶ مه ۲۰۱۸	۲۶	۱۰	۷	۹	۰خطا در الگو:Nts: Fractions are not supported
مارکو سیلوا	پرتغال	۰۲۰۱۸−۰۵−۳۱ ۳۱ مه ۲۰۱۸	۰۲۰۱۹−۱۲−۰۵ ۵ دسامبر ۲۰۱۹	۶۰	۲۴	۱۲	۲۴	۰خطا در الگو:Nts: Fractions are not supported
دانکن فرگوسن*	اسکاتلند	۰۲۰۱۹−۱۲−۰۵ ۵ دسامبر ۲۰۱۹	۰۲۰۱۹−۱۲−۲۱ ۲۱ دسامبر ۲۰۱۹	۴	۱	۳	۰	۰خطا در الگو:Nts: Fractions are not supported
کارلو آنچلوتی	ایتالیا	۰۲۰۱۹−۱۲−۲۱ ۲۱ دسامبر ۲۰۱۹	۰۲۰۲۱−۰۶−۰۱ ۱ ژوئن ۲۰۲۱	۶۷	۳۱	۱۴	۲۲	۰خطا در الگو:Nts: Fractions are not supported
رافائل بنیتز	اسپانیا	۰۲۰۲۱−۰۶−۳۰ ۳۰ ژوئن ۲۰۲۱	۰۲۰۲۲−۰۱−۱۶ ۱۶ ژانویه ۲۰۲۲	۲۲	۷	۵	۱۰	۰خطا در الگو:Nts: Fractions are not supported
دانکن فرگوسن*	اسکاتلند	۰۲۰۲۲−۰۱−۱۶ ۱۶ ژانویه ۲۰۲۲	۰۲۰۲۲−۰۱−۳۱ ۳۱ ژانویه ۲۰۲۲	۱	۰	۰	۱	۰۰خطا در الگو:Nts: Fractions are not supported
فرانک لمپارد	انگلستان	۰۲۰۲۲−۰۱−۳۱ ۳۱ ژانویه ۲۰۲۲		۰	۰	۰	۰	!—

بازیکنان زیر به دلیل کمک‌های بزرگشان به باشگاه در زمره بزرگان اورتون در نظر گرفته می‌شوند. هیئتی منصوب به دست باشگاه، لیست ابتدایی را در سال ۲۰۰۰ ایجاد کرد و هر فصل عضوی جدید اعلام می‌شود.^[۲۰۰]

برندگان جایزه پایان فصل باشگاه^[۲۰۱]

فصل	ملیت	بازیکن	فصل	ملیت	بازیکن	فصل	ملیت	بازیکن
۰۶–۲۰۰۵		میکل آرتتا	۰۷–۲۰۰۶		میکل آرتتا	۰۸–۲۰۰۷		جولیان لسکات
۰۹–۲۰۰۸		فیل جگیلکا	۱۰–۲۰۰۹		استیون پینار	۱۱–۲۰۱۰		لیتون بینز
۱۲–۲۰۱۱		جون هایتینخا	۱۳–۲۰۱۲		لیتون بینز	۱۴–۲۰۱۳		شیموس کولمن
۱۵–۲۰۱۴		فیل جگیلکا	۱۶–۲۰۱۵		گرت بری	۱۷–۲۰۱۶		روملو لوکاکو
۱۸–۲۰۱۷		جردن پیکفورد	۱۹–۲۰۱۸		لوکاس دینیه	۲۰–۲۰۱۹		ریشارلیسون
۲۱–۲۰۲۰		کالورت-لوین	۲۲–۲۰۲۱

در آغار فصل ۰۴–۲۰۰۳، به عنوان بخشی از جشن رسمی برای بزرگداشت ۱۲۵ سالگی باشگاه، هواداران برای تعیین بهترین تیم اورتون رای دادند.^{[۲۰۲][۲۰۳]}

#	ملیت	نام	پست		سال	ترکیب تیم
۱		نویل سَوتال	GK	دروازه‌بان	۹۷–۱۹۸۱	سَوتال لابون رتکلیف استیونز <div style="position:relative; text-align:center; right: -خطای عبارت: نویسه نقطه‌گذاری شناخته نشده «۱»em; top:-0.65em; width:10em; line-height:1.4em; white-space:nowrap">ویلسون بال رید استیون شیدی دین شارپ
۲		گری استیونز	RB	مدافع کناری	۸۹–۱۹۸۲
۳		برایان لابون	CB	مدافع میانی	۷۱–۱۹۵۸
۴		کوین رتکلیف	CB