تقویت‌کننده تفاضلی - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

تقویت‌کنندۀ تفاضلی، نوعی تقویت‌کنندۀ الکترونیکی است که تفاوت دو سیگنال ورودی را تقویت می‌کند و قسمت مشابه آن دو را تضعیف می‌کند. بخش اصلی این تقویت‌کننده‌ها از دو ترانزیستور جفت‌شدۀ امیتر مشترک (یا سورس مشترک) تشکیل می‌شود. سیگنال‌های ورودی $V_{in}^{+}$ و $V_{in}^{-}$ به پایه‌های ورودی مدار داده می‌شوند و سیگنال $V_{out}$ از خروجی دریافت می‌شود. یک تقویت‌کنندۀ تفاضلی به صورت شماتیک در مدارها به شکل یک تقویت‌کنندۀ عملیاتی نمایش داده می‌شود.

ساختار

یک تقویت‌کنندۀ تفاضلی از دو ترانزیستور امیتر مشترک (یا سورس مشترک) که پایه‌های امیتر (یا سورس) آن‌ها به یکدیگر متصل شده است، ساخته می‌شود. و خروجی از یکی از کلکتورها یا از تفاصل دو کلکتور دریافت می‌شود. به منظور تحلیل این مدار، ورودی‌ها را به دو صورت حالت تفاضلی و حالت مشترک تفکیک می‌کنیم و به صورت زیر تعریف می‌کنیم:

$V_{d}=V_{in}^{+}-V_{in}^{-}$

$V_{c}={\frac {1}{2}}\ (V_{in}^{+}+V_{in}^{-})$

با این تعریف، بهرۀ این دو حالت رو به طور مجزا به دست می‌آوریم. به این ترتیب دو بهرۀ حالت تفاضلی ( $A_{vd}$ ) و بهرۀ حالت مشترک ( $A_{vc}$ ) به دست می‌آیند. نسبت این دو بهره با عنوان نسبت رد حالت مشترک (CMRR) شناخته می‌شود و بیشتر بودن آن معیاری از بهتر بودن تقویت‌کننده به شمار می‌رود.

منابع

تحلیل و طراحی مدارهای مجتمع انالوگ، پائول گری و روبرت میر، ویرایش دوم، انتشارات نص، تابستان ۷۶.

پیوند به بیرون

تقویت‌کنندۀ عملیاتی