گو از بالهه - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

بخشی از مجموعهٔ
تاریخ کره
پیش از تاریخ جولمون میومان
دوره باستان گوجوسان ۲۳۳۳ – ۱۰۸ پیش از میلاد تانگون گیجا ویمان جین سدهٔ ۴ – ۲ پیش از میلاد یه‌مک
سه پادشاهی نخست کره بویو بویوی شرقی گالسا بویو اوکجو دونگ یه سم‌هان متحدین ماهان متحدین بایون‌هان متحدین جین‌هان فرمانداری‌های ۴ گانه
سه پادشاهی کره گوگوریو ۳۷ ق.م – ۶۶۸ م بکجه ۱۸ ق.م – ۶۶۰ م شیلا ۵۷ ق.م – ۹۳۵ م گایا ۴۲ – ۵۶۲ میلادی
دوره دولت‌های شمالی و جنوبی شیلای متحد ۶۶۸ – ۹۳۵ م بالهایی ۶۹۸ – ۹۲۶ م
سه پادشاهی پایانی کره بکجه نو ۸۹۲ – ۹۳۶ م ته‌بونگ ۹۰۱ – ۹۱۸ م شیلای متحد ۶۶۸ – ۹۳۵ م
دوره دودمانی گوریو ۹۱۸ – ۱۳۹۲ م پادشاهی چوسان ۱۳۹۲–۱۸۹۷ م امپراتوری کره ۱۸۹۷–۱۹۱۰ م
دوره استعماری استعمار ژاپن ۱۹۱۰–۱۹۴۵ میلادی دولت در تبعید ۱۹۱۹–۱۹۴۸ میلادی
دوره امروزی حکومت نظامی ۱۹۴۵–۱۹۴۸ کره شمالی ۱۹۴۸–تاکنون کره جنوبی ۱۹۴۸–تاکنون
بر پایه موضوع هنر کره‌ای تقسیم کره جغرافیای شبه‌جزیره کره تاریخچه زبان کره‌ای فهرست پادشاهان کره (شجره‌نامه پادشاهان کره‌ای) نام‌های کره تاریخچه نیروی دریایی کره سیاست‌ها: ( سیاست در کره شمالی · سیاست در کره جنوبی) ججودو
گاه‌شمار تاریخ کره
ن ب و

ده جویونگ (ته جویونگ) (고왕 یا 高王) مؤسس حکومت بالهه و پادشاه بالهه احتمالاً از ۶۹۸ بعد از میلاد تا ۷۱۹ بعد از میلاد بود. اصل و نسب او به شدت مورد مناقشه است. تعداد زیادی از تاریخ دانان کره‌ای او را از وارثان گوگوریو و برخی از تاریخ دانان در چین او را از دودمان مالگال می‌دانند.

در سال ۶۶۸، سلسلهٔ گوگوریو، توسط سلسله‌های شیلا و تانگ از بین رفت. در نتیجه بیشتر سرزمین گوگوریو به دست تانگ افتاده و حدود صد هزار تن از پناهندگان گوگوریو مجبور شدند تا به تانگ رفته و در آنجا مورد سوءاستفاده شدید قرار گرفتند. بعد از سه دهه تحمل رنج و اندوه، قبیلهٔ گوران در سال ۶۹۸ در منطقه یک شورش را آغاز کرد. در آن زمان بود که یکی از پناهندگان گوگوریو فرصت را غنیمت شمرده و هم وطنان خود را به منطقهٔ سابق گوگوریو در مجاورت رودخانهٔ لیائو هدایت کرد. این شخص کسی جز دائه جویونگ نبود.

ده جویونگ اولین فرزند ژنرال گوگوریویی ته جونگ‌سانگ بود،محل تولد وی مشخص نیست،اما کتاب New book of Tang ریشه وی را از مالگال یا همان موهه (جورچن‌ها) می‌داند در نسخه کهن این کتاب اما درکنار ذکر این مسئله، او را اهلی از موهه دانسته و ذکر کرده که شاخه‌ای از مردم گوگوریو بوده‌اند (درحالیکه در کتاب جدید این مسئله صادق نیست). پدر وی یکی از جنگجویان مورداحترام و تنومد سرزمین گوگوریو بود که طی نبردهای مداوم با تانگ به شهرت رسیده بود و به همین دلیل مقبولیت نسبی را نیز نزد مردم داشت.

ده جویونگ احتمالاً در اواخر سلسلهٔ گوگوریو متولد شده است او و پدرش مصمم بودند تا گوگوریو را احیا کنند. او با سردستهٔ قبیلهٔ مالگال یعنی گول سابیو متحد شد تا پناهندگان گوگوریو و قبایل مالگال را به منطقهٔ شمال شرقی منتقل کنند. سلسلهٔ تانگ تلاش کرد تا ده جویونگ را از پای درآورد، اما ده جویونگ و ارتش او پس از مقاومت،سرانجام پیروز شدند.پس از سال‌ها استثمار و مهاجرت‌های متناوب، پناهدگان گوگوریو از لحاظ جسمانی خسته بودند،با این حال به یک ارتش تنومند مبدل گشته و نبوغ خود را در نبرد ها نشان دادند. ته جویونگ ۱۰۰۰ کمین را در منطقه انجام داد،استراتژی وی در برابر ارتش سلسله تانگ موفقیت آمیز بود.وی با استراتژی های بی نقص خود،پیروز میدان نبرد شد. و پس از پیمودن مسافتی ۵۰۰۰ کیلومتری سرانجام در سال ۶۹۸ یک دژ در کوهستان دونگ مو ساخته شده و سرزمین جدید بال‌هه نامیده شد.

پس از اینکه ارتش تانگ ته جونگ سانگ را کشت. ته جویونگ نیز ارتش‌های مردمی گوگوریو و سپاهیان قبیله مالگال را یکپارچه کرد و به کشور تانگ (چین امروزی) یورش برد. پیروزی قدرتمندانه او در نبرد چون مون ریونگ بر تانگ، به او توانایی داد تا بتواند امپراتوری گوگوریو را احیا کند. در سال ۶۹۸ ته جویونگ خود را پادشاه خواند و احیای رسمی گوگوریو را اعلام نمود. او مرکز حکومت خود را در جنوب کوهستان دانگمیو بنا کرد و قلعه قدرتمند دانگمیو را ساخت. جویونگ تلاش کرد که بر سیاست‌های میان تانگ و شیلا، خیتان، گوک‌ترک‌ها و تعدادی از قبایل مستقل مالگال دخالت کند و دوستی آنها با تانگ را تمام کند، پس از چند سال این رؤیای ده جویونگ به حقیقت پیوست و کشورهای زیر دست تانگ علیه چین شوریدند.

سرانجام در سال ۷۱۲ ته جویونگ نام امپراتوری خود را بالهه یا پالهه نهاد. در سال ۷۱۳ ده جویونگ لقب «شاه شاهان بالهه» را از امپراتور شوان زونگ اول (امپراتور تانگ) دریافت کرد.

پس از رسیدن به یک دوره از ثبات در امپراتوری، شاه ده جویونگ روشن ساخت که دوستی با سلسله شیلا امکان‌پذیر نیست زیرا ارتش تانگ با کمک شیلا توانست گوگوریو را شکست دهد (گوگوریو خاستگاه کشور بالهه بود). این عقیده غیر دوستانه را پسر ده جویونگ یعنی گومی که جانشین او بود ادامه داد که منجر به دهه‌های متمادی جنگ بی‌نتیجه بین سه کشور شد،هرچند که سلسله تانگ از نظر ارتش برتر بود،با این حال در یک برهه زمانی بالهه توانست شهر بندری چین(یانگ‌ژو) در ساحل دریای زرد را غارت کند و بارها ارتش شیلا را شکست دهد.

پس از حدود ۲۳۰ سال از پیدایش آن، بالهه در تاریخ محو شد. در طول زمان این سلسله توجه کمی را به خود جلب کرده بود،با این حال مؤسس آن یعنی ته جویونگ به وسیلهٔ احیای شکوه امپراتوری گوگوریو و القای امید و روحیه شجاعت به پناهندگان گوگوریو اثری به یادماندنی را در تاریخ کره از خود به جای گذاشته است. ته جویونگ تنها یک قهرمان نیست،زیرا دستاوردهای وی نقشی حیاتی را در شکل‌دادن کره ایفا کرده بود،وی با احیای سرزمین های گوگوریو،آن را از استعمار سلسله تانگ خارج ساخت.

سرانجام شاه ده جویونگ در سال ۷۱۹ از دنیا رفت و پسر او ده مو یه (گوم) بر تخت سلطنت نشست و پدرش را دفن کرد و به او لقب پادشاه گو را داد. این لقب به این معناست که ده جویونگ ادامه دهنده سلطنت گوگوریو است.

ده جویونگ دارای دو همسر بود. پسران او از همسر اولش ده مو یه (گوم) بودند. پسران او از همسر دومش ده چوی چین، ده هو بانگ، ده نانگ آ بودند.

سرانجام ده مو یه (گوم) از همسر اول ده جویونگ که بزرگ‌ترین پسر او بود به تخت سلطنت نشست.

ده جویونگ با ایجاد حکومت بالهایی توانست مردم آواره گوگوریو را نجات دهد و کار مهمی را در تاریخ کره انجام دهد با این حال به دلیل استعمار ژاپن نقش حکومت بالهایی و ده جویونگ در نظر مردم کم‌اهمیت شد.

▪Biography of Go of Balhae

▪[특별기고 7]고구려를 계승한 발해국(698∼926)

▪Go of Balhae - pantheonworld

▪ویکی‌پدیای انگلیسی

• Kim, Alexander (2011a), Relations Between Bohai and Silla (7th to 9th Centuries): A Critical Analysis
• Kim, Alexander (2011), The Historiography of Bohai in Russia
• Kim, Alexander (2015), The Problem of the Ethnic Composition of the Bohai State – A Comparative Analysis of Russian and Korean Materials

• پرتره ده جویونگ (کره‌ای)