پادشاهی بکجه - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

پادشاهی بکجه 백제 (百濟) بکجه
۱۸ ق. م–۶۶۰ م
پرچم نظامی نشان ملی
بکجه در حدود سده چهارم میلادی. قلمرو سنتی بکجه - نارنجی پررنگ دولت سابق ماهان و تامنا که بخشی از بکجه بودند - نارنجی کم‌رنگ
پایتخت	ویریه‌سونگ (۱۸ ق. م[۱] – ۴۷۵ م) اونگجین (۴۷۶–۵۳۸) سابی‌سونگ (۵۳۸–۶۶۰)
زبان(های) رایج	بکجه‌ای
دین(ها)	آیین بودایی، کنفسیوس گرایی، تائوئیسم، شمن‌باوری
حکومت	پادشاهی
پادشاه،اوراها
• ۱۸ ق.م. – ۲۹ م.	اونجو (نخستین)
• ۳۴۶–۳۷۵	گون‌چوگو
• ۵۲۳–۵۵۴	سونگ
• ۶۰۰–۶۴۱	مو
• ۶۴۱–۶۶۰	اویجا (واپسین)
دوره تاریخی	باستان
• تأسیس	۱۸ ق. م
• لشکرکشی گون‌چوگو	۳۴۶–۳۷۵
• معرفی آیین بودایی	۳۸۵
• سقوط سابی‌سونگ	ژوئیه ۱۸ ۶۶۰ م
جمعیت
• قرن هفتم[۲]	زمان تأسیس ۷۶۱٫۵۰۰
پیشین پسین بویو امپراتوری گوگوریو متحدین ماهان شیلای متحد
امروز بخشی از	کره جنوبی  کره شمالی

بخشی از مجموعهٔ
تاریخ کره
پیش از تاریخ جولمون میومان
دوره باستان گوجوسان ۲۳۳۳ – ۱۰۸ پیش از میلاد تانگون گیجا ویمان جین سدهٔ ۴ – ۲ پیش از میلاد یه‌مک
سه پادشاهی نخست کره بویو بویوی شرقی گالسا بویو اوکجو دونگ یه سم‌هان متحدین ماهان متحدین بایون‌هان متحدین جین‌هان فرمانداری‌های ۴ گانه
سه پادشاهی کره گوگوریو ۳۷ ق.م – ۶۶۸ م بکجه ۱۸ ق.م – ۶۶۰ م شیلا ۵۷ ق.م – ۹۳۵ م گایا ۴۲ – ۵۶۲ میلادی
دوره دولت‌های شمالی و جنوبی شیلای متحد ۶۶۸ – ۹۳۵ م بالهایی ۶۹۸ – ۹۲۶ م
سه پادشاهی پایانی کره بکجه نو ۸۹۲ – ۹۳۶ م ته‌بونگ ۹۰۱ – ۹۱۸ م شیلای متحد ۶۶۸ – ۹۳۵ م
دوره دودمانی گوریو ۹۱۸ – ۱۳۹۲ م پادشاهی چوسان ۱۳۹۲–۱۸۹۷ م امپراتوری کره ۱۸۹۷–۱۹۱۰ م
دوره استعماری استعمار ژاپن ۱۹۱۰–۱۹۴۵ میلادی دولت در تبعید ۱۹۱۹–۱۹۴۸ میلادی
دوره امروزی حکومت نظامی ۱۹۴۵–۱۹۴۸ کره شمالی ۱۹۴۸–تاکنون کره جنوبی ۱۹۴۸–تاکنون
بر پایه موضوع هنر کره‌ای تقسیم کره جغرافیای شبه‌جزیره کره تاریخچه زبان کره‌ای فهرست پادشاهان کره (شجره‌نامه پادشاهان کره‌ای) نام‌های کره تاریخچه نیروی دریایی کره سیاست‌ها: ( سیاست در کره شمالی · سیاست در کره جنوبی) ججودو
گاه‌شمار تاریخ کره
ن ب و

پادشاهی بکجه^[۳] (کره‌ای: 백제; هانجا: 百濟; تلفظ در کره‌ای: [pɛk̚.tɕ͈e])^[۴] یک پادشاهی کره‌ای بود که از ۱۸ پیش از میلاد^[۱] تا ۶۶۰ پس از میلاد در جنوب غربی کره واقع شده بود. این پادشاهی به همراه گوگوریو و شیلا یکی از سه پادشاهی کره بود. در حالی که سه پادشاهی در وجود جداگانه بودند، بکجه بیشترین جمعیت را با حدود ۳٫۸۰۰٫۰۰۰ نفر (۷۶۰٫۰۰۰ خانوار) داشت که مشابه گوگوریو (۳٫۵۰۰٫۰۰۰ نفر) و بسیار بزرگتر از شیلا (۸۵۰٫۰۰۰ نفر) بود.^[۵]

بکجه توسط اونجو، سومین پسر جومونگ و سوسونو بنیانگذار گوگوریو، در ویریه‌سونگ (جنوب سئول کنونی) تأسیس شد. بکجه، مانند گوگوریو، ادعا کرد که جانشین بویو شده‌است، کشوری که در منچوری امروزی در زمان سقوط گوجوسون تأسیس شد.

بکجه به‌طور متناوب با گوگوریو و شیلا جنگید و با آنها متحد شد زیرا سه پادشاهی کنترل شبه‌جزیره کره را گسترش دادند. در اوج خود در قرن چهارم، بکجه بیشتر شبه جزیره کره غربی، تا شمال پیونگ‌یانگ را تحت کنترل داشت و حتی در مقاطعی مناطقی در چین مانند لیائوژی در اختیار داشته باشد، اگرچه این دیدگاه بحث‌برانگیز است. این کشور با روابط سیاسی و تجاری با چین و ژاپن به یک قدرت دریایی منطقه ای مهم تبدیل شد.

بکجه یک قدرت دریایی بزرگ بود؛ ^[۶] مهارت دریایی آن، که آن را به ابرقدرت آسیای شرقی تبدیل کرد، در انتشار آیین بودایی در سراسر آسیای شرقی و فرهنگ قاره‌ای در ژاپن مؤثر بود.^[۷][۸]

درسال ۶۶۰ میلادی توسط دودمان تانگ و شیلا شکست خورد و در نهایت به شیلا تسلیم شد.

این مقاله ترجمۀ مقالهٔ Baekje در ویکی‌پدیای انگلیسی است و نیازمند اثبات ترجمه است. اگر از تسلط کافی بر زبان فارسی و زبان انگلیسی برخوردار هستید، لطفاً به ترجمهٔ این صفحه کمک کنید.

این بخش نیازمند گسترش است. می‌توانید با افزودن به آن کمک کنید.

سامگوک ساگی شرح مفصلی از تأسیس بکجه ارائه می‌دهد. جومونگ پسرش یوری را در بویئو رها کرده بود که او این پادشاهی را ترک کرد تا پادشاهی جدید گوگوریو را تأسیس کند. جومونگ پادشاه الهی دونگمیونگ شد و دو پسر دیگر با سوسونو داشت، اونجو و بیریو. زمانی که یوری بعداً به گوگوریو رسید، جومونگ فوراً او را به عنوان ولیعهد انتخاب کرد. با درک اینکه یوری پادشاه بعدی خواهد شد، سوسونو گوگوریو را ترک کرد و دو پسرش بیریو و اونجو را به جنوب برد تا پادشاهی خود را با مردم خود به همراه ده رعیت ایجاد کنند. از او به عنوان یک شخصیت کلیدی در تأسیس گوگوریو و بکجه یاد می‌شود. اونجو در ویری‌سئونگ (هانام کنونی) ساکن شد و کشورش را سیپجه (십제، 十濟، به معنی "ده رعیت") نامید، در حالی که بیریو برخلاف توصیه‌های رعیت‌ها در میچوهول (اینچئون کنونی) ساکن شد. آب شور و مرداب‌ها در میچوهول، سکونت‌گاه را دشوار می‌کرد، در حالی که مردم ویری‌سئونگ در رفاه زندگی می‌کردند. بیریو سپس نزد برادرش اونجو رفت و تاج و تخت سیپجه را درخواست کرد. وقتی اونجو نپذیرفت، بیریو اعلام جنگ کرد، اما شکست خورد. در شرم، بیریو خودکشی کرد و مردمش به ویری‌سئونگ نقل مکان کردند، جایی که پادشاه اونجو از آنها استقبال کرد و نام کشورش را بکجه ("صد واسال") تغییر داد.

نام های پسامرگ همان نام شخصی است. پادشاهان بکجه از عنوان اوراها استفاده می‌کردند.

#	پرتره	نام(های) شخصی		دوران زندگانی (میلادی)	نام(های) پسامرگ		دوران پادشاهی (میلادی)	توضیحات
		فارسی	هانگول/هانجا		فارسی	هانگول/هانجا		نسبت با پادشاه پیشین	پایتخت
۱		بویو اونجو	부여온조 (扶餘溫祚)	؟ ~ ۲۸	اونجو	온조왕 (溫祚王)	۱۸ ق.م ~ ۲۸ میلادی	بنیانگذار بکجه	ویریه‌سونگ
۲		بویو دارو	부여다루 (扶餘多婁)	؟ ~ ۷۷	دارو	다루왕 (多婁王)	۲۸ ~‌ ۷۷	پسر اونجو	ویریه‌سونگ
۳		بویو گیرو	부여기루 (扶餘己婁)	؟ ~ ۱۲۸	گیرو	기루왕 (己婁王)	۷۷ ~ ۱۲۸	پسر دارو	ویریه‌سونگ
۴		بویو گه‌رو	부여개루 (扶餘蓋婁)	؟ ~ ۱۶۶	گه‌رو	개루왕 (蓋婁王)	۱۲۸ ~ ۱۶۶	پسر گیرو	ویریه‌سونگ
۵		بویو چوگو بویو سوگو بویو سوک‌گو	부여초고 (扶餘肖古) 부여소고 (扶餘素古) 부여속고 (扶餘速古)	؟ ~ ۲۱۴	چوگو سوگو سوک‌گو	초고왕 (肖古王) 소고왕 (素古王) 속고왕 (速古王)	۱۶۶ ~ ۲۱۴	پسر گه‌رو	ویریه‌سونگ
۶		بویو گوسو بویو گوی‌سو	부여구수 (扶餘仇首) 부여귀수 (扶餘貴須)	؟ ~ ۲۳۴	گوسو گوی‌سو	구수왕 (仇首王) 귀수왕 (貴須王)	۲۱۴ ~ ۲۳۴	پسر چوگو	ویریه‌سونگ
۷		بویو سابان بویو سابی بویو سای	부여사반 (扶餘沙泮) 부여사비 (扶餘沙沸) 부여사이 (扶餘沙伊)	؟ ~ ۲۳۴	سابان سابی سای	사반왕 (沙泮王) 사비왕 (沙沸王) 사이왕 (沙伊王)	۲۳۴ (دو‌ ماه)	پسر گوسو	ویریه‌سونگ
۸		بویو گوی بویو گویی بویو گومو	부여고이 (扶餘古爾) 부여구이 (扶餘久爾) 부여고모 (扶餘古慕)	؟ ~ ۲۸۶	گوی گویی گومو	고이왕 (古爾王) 구이왕 (久爾王) 고모왕 (古慕王)	۲۳۴ ~ ۲۸۶	پسر گه‌رو	ویریه‌سونگ
۹		بویو چکگیه بویو چونگ‌گیه	부여책계 (扶餘責稽) 부여청계 (扶餘靑稽)	؟ ~ ۲۹۸	چکگیه چونگ‌گیه	책계왕 (責稽王) 청계왕 (靑稽王)	۲۸۶ ~ ۲۹۸	پسر گوی	ویریه‌سونگ
۱۰		بویو بونسو	부여분서 (扶餘汾西)	؟ ~ ۳۰۴	بونسو	분서왕 (汾西王)	۲۹۸ ~ ۳۰۴	پسر چکگیه	ویریه‌سونگ
۱۱		بویو بیریو	부여비류 (扶餘比流)	؟ ~ ۳۴۴	بیریو	비류왕 (比流王)	۳۰۴ ~ ۳۴۴	پسر گوسو	ویریه‌سونگ
۱۲		بویو گیه	부여계 (扶餘契)	؟ – ۳۴۶	گیه	계왕 (契王)	۳۴۴ ~ ۳۴۶	پسر بونسو	ویریه‌سونگ
۱۳		بویو گو	부여구 (扶餘句)	۳۲۴ ~ ۳۷۵	گون‌چوگو چوگو سوک‌گو جوگو	근초고왕 (近肖古王) 초고왕 (肖古王) 속고왕 (速古王) 조고왕 (照古王)	۳۴۶ ~ ۳۷۵	پسر بیریو	ویریه‌سونگ
۱۴		بویو سو	부여수 (扶餘須)	؟ ~ ۳۸۴	گون‌گوسو گون‌گوی‌سو گوی‌سو گوی‌ریو گوسو	근구수왕 (近仇首王) 근귀수왕 (近貴首王) 귀수왕 (貴首王) 귀류왕 (貴流王) 구소왕 (久素王)	۳۷۵ ~ ۳۸۴	پسر گون‌چوگو	ویریه‌سونگ
		بویو چیم‌نیو	부여침류 (扶餘枕流)	؟ – ۳۸۵	چیم‌نیو	침류왕 (枕流王)	۳۸۴ ~ ۳۸۵	پسر گون‌گوسو	ویریه‌سونگ
۱۶		بویو جینسا بویو هی	부여진사 (扶餘辰斯) 부여휘 (扶餘暉)	؟ ~ ۳۹۲	جینسا	진사왕 (辰斯王)	۳۸۵ ~ ۳۹۲	پسر گون‌گوسو	ویریه‌سونگ
۱۷		بویو آشین بویو آبانگ بویو آهوا بویو آمی	부여아신 (扶餘阿莘) 부여아방 (扶餘阿芳) 부여아화 (扶餘阿花) 부여아미 (扶餘阿美)	؟ ~ ۴۰۵	آشین آبانگ آهوا آمی	아신왕 (阿莘王) 아방왕 (阿芳王) 아화왕 (阿花王) 아미왕 (阿美王)	۳۹۲ ~ ۴۰۵	پسر چیم‌نیو	ویریه‌سونگ
۱۸		بویو یونگ بویو جون	부여영 (扶餘映) 부여전 (扶餘腆)	؟ ~ ۴۲۰	جونجی جیکجی جینجی	전지왕 (腆支王) 직지왕 (直支王) 진지왕 (眞支王)	۴۰۵ ~ ۴۲۰	پسر آشین	ویریه‌سونگ
۱۹		نامشخص	نامشخص	؟ ~ ۴۲۷	گوی‌شین	구이신왕 (久爾辛王)	۴۲۰ ~ ۴۲۷	پسر جونجی	ویریه‌سونگ
۲۰		بویو بیو بویو بی	부여비유 (扶餘毗有) 부여비 (扶餘毗)	؟ ~ ۴۵۵	بیو پیریو	비유왕 (毗有王) 피류왕 (避流王)	۴۲۷ ~ ۴۵۵	نوه گوی‌شین	ویریه‌سونگ
۲۱		بویو گیونگ بویو گیونگ‌سا	부여경 (扶餘慶) 부여경사 (扶餘慶司)	؟ ~ ۴۷۵	گه‌رو گون‌گه‌رو	개로왕 (蓋鹵王) 근개루왕 (近蓋婁王)	۴۴۵ ~ ۴۷۵	پسر بیو	ویریه‌سونگ
۲۲		بویو دو بویو مودو	부여도 (扶餘都) 부여모도 (扶餘牟都)	؟ ~ ۴۷۷	مونجو	문주왕 (文周王)	۴۷۵ ~ ۴۷۷	پسر گون‌گه‌رو	ویریه‌سونگ از ۴۷۵ میلادی اونگجین
۲۳		بویو سامگون بویو سامگول بویو ایمگول	부여삼근 (扶餘三斤) 부여삼걸 (扶餘三乞) 부여임걸 (扶餘壬乞)	۴۶۵ ~ ۴۷۹	سامگون مون‌گون	삼근왕 (三斤王) 문근왕 (文斤王)	۴۷۷ ~ ۴۷۹	پسر مونجو	اونگجین
۲۴		بویو موده بویو ده بویو مامو بویو مالدا	부여모대 (扶餘牟大) 부여대 (扶餘大) 부여마모 (扶餘摩牟) 부여말다 (扶餘末多)	؟ ~ ۵۰۱	دونگ‌سونگ مالدا	동성왕 (東城王) 말다왕 (末多王)	۴۷۹ ~ ۵۰۱	برادرزاده مونجو	اونگجین
۲۵		بویو ساما بویو یانگ	부여사마 (扶餘斯摩) 부여융 (扶餘隆)	۴۶۲ ~ ۵۲۳	موریونگ ساما	무령왕 (武寧王) 사마왕 (斯摩王)	۵۰۱ ~ ۵۲۳	برادر دونگ‌سونگ	اونگجین
۲۶		بویو میونگ‌نونگ بویو میونگ	부여명농 (扶餘明禯) 부여명 (扶餘明)	؟ ~ ۵۵۴	سونگ میونگ سونگ‌میونگ	성왕 (聖王) 명왕 (明王) 성명왕 (聖明王)	۵۲۳ ~ ۵۵۴	پسر موریونگ	اونگجین از ۵۳۸ میلادی سابی‌سونگ
۲۷		بویو چانگ	부여창 (扶餘昌)	۵۲۵ ~ ۵۹۸	ویدوک چانگ	위덕왕 (威德王) 창왕 (昌王)	۵۵۴ ~ ۵۹۸	پسر سونگ	سابی‌سونگ
۲۸		بویو گیه	부여계 (扶餘季)	؟ ~ ۵۹۹	هیه هون	혜왕 (惠王) 헌왕 (獻王)	۵۹۸ ~ ۵۹۹	پسر سونگ	سابی‌سونگ
۲۹		بویو سون بویو هیوسون	부여선 (扶餘宣) 부여효순 (扶餘孝順)	؟ ~ ۶۰۰	بوپ	법왕 (法王)	۵۹۹ ~ ۶۰۰	پسر هیه	سابی‌سونگ
۳۰		بویو جانگ بویو سودونگ	부여장 (扶餘璋) 부여서동 (扶餘薯童)	۵۸۰ ~ ۶۴۱	مو موگانگ موگوانگ	무왕 (武王) 무강왕 (武康王) 무광왕 (武廣王)	۶۰۰ ~ ۶۴۱	پسر ویدوک	سابی‌سونگ
۳۱		بویو اویجا	부여의자 (扶餘義慈)	۵۹۹ ~ ۶۶۰	ندارد	ندارد	۶۴۱ ~ ۶۶۰	پسر مو	سابی‌سونگ

بکجه عمدتاً از بومیان متحدین ماهان (هانجا: 韓人) و یمائک (هانجا: 濊貊族) از گوگوریو و بویو تشکیل شده بود. تعدادی از فرماندهی لیلانگ (هانجا: 樂浪) از طریق تجارت به بکجه وارد شدند و تعداد کمی از جین (هانجا: 辰人) نیز در حکومت بکجه پذیرفته شدند.^{[note ۱]}

بکجه در ۱۸ ق. م^[۱] توسط پادشاه اونجو، که گروهی از مردم را از جنوب گوگوریو به سمت حوضه رودخانه هان هدایت کرد، تأسیس شد. طبق اسناد چینی از سه پادشاهی، در دوره سامهان، یکی از روسای کنفدراسیون ماهان قبلاً بکجه نامیده می‌شد.

سامگوک ساگی شرح مفصلی از تأسیس بکجه ارائه می‌دهد. جومونگ پسرش یوری را در بویو رها کرده بود زمانی که او آن پادشاهی را ترک کرد تا پادشاهی جدید گوگوریو را تأسیس کند. جومونگ پادشاه دونگ‌میونگ شد و دو پسر دیگر با سوسونو به نام‌های اونجو و بیریو داشت. زمانی که یوری بعداً به گوگوریو رسید، جومونگ فوراً او را به عنوان ولیعهد انتخاب کرد. سوسونو که متوجه شد یوری پادشاه بعدی خواهد شد، گوگوریو را ترک کرد و دو پسرش بیریو و اونجو را به جنوب برد تا پادشاهی خود را با مردم خود به همراه ده رعیت ایجاد کنند. از او به عنوان یک شخصیت کلیدی در تأسیس گوگوریو و بکجه یاد می‌شود.

اونجو در ویری‌سئونگ (هانام کنونی) ساکن شد و کشورش را سیپجه (십제، 十濟، به معنی "ده رعیت") نامید، در حالی که بیریو در میچوهول (اینچئون کنونی) بر خلاف توصیه رعیت‌ها ساکن شد. آب شور و باتلاق‌ها در میچوهول سکونت گاه را دشوار می‌کرد، در حالی که مردم ویری‌سئونگ در رفاه زندگی می‌کردند.

بیریو سپس نزد برادرش اونجو رفت و تاج و تخت سیپجه را خواست. وقتی اونجو نپذیرفت، بیریو اعلام جنگ کرد، اما شکست خورد. در ناامیدی، بیریو خودکشی کرد و مردمش به ویری‌سئونگ نقل مکان کردند، جایی که پادشاه اونجو از آنها استقبال کرد و نام کشورش را بکجه ("صد واسال") گذاشت.

پادشاه اونجو پایتخت را از جنوب به شمال رودخانه هان و سپس دوباره به جنوب، احتمالاً در سئول کنونی، تحت فشار سایر ایالت‌های ماهان، منتقل کرد. اعتقاد بر این است که پادشاه گارو پایتخت را در سال ۱۳۲ به شمال رودخانه به بوخانسان سونگ احتمالاً در گویانگ امروزی در شمال غربی سئول منتقل کرده‌است.

در طول قرون اولیه عصر مشترک، که گاهی به آن دوره سه پادشاهی اولیه نیز گفته می‌شود، بکجه اولیه به تدریج کنترل سایر قبایل ماهان را به دست آورد.

پادشاهی بکجه ابتدا منطقه حوضه رودخانه هان (کره) را فتح می‌کند، سپس ایالت موکجی (목지국، 目支國) را سرنگون می‌کند و سپس ماهان را به قلمرو بکجه اضافه می‌کند.

در طول سلطنت پادشاه گوی (۲۳۴–۲۸۶)، بکجه به عنوان یک پادشاهی تمام عیار تبدیل شد، زیرا به تحکیم کنفدراسیون ماهان ادامه داد. در سال ۲۴۹، طبق متن ژاپنی باستانی نیهون‌شوکی، گسترش بکجه به کنفدراسیون گایا در شرق آن، در اطراف دره رودخانه ناکدونگ رسید. بکجه اولین بار در اسناد چینی به عنوان یک پادشاهی در سال ۳۴۵ توصیف شده‌است. اولین نمایندگی‌های دیپلماتیک از بکجه در حدود سال ۳۶۷ (طبق گزارش نیهون شوکی: ۲۴۷) به ژاپن رسیدند.

شاه گون‌چوگو (۳۴۶–۳۷۵) قلمرو بکجه را از طریق جنگ با گوگوریو به شمال گسترش داد، در حالی که جوامع ماهان باقی مانده را در جنوب ضمیمه کرد. در طول سلطنت گون‌چوگو، قلمروهای بکجه شامل بیشتر شبه جزیره کره غربی (به جز دو استان پیونگان) بود و در سال ۳۷۱، بکجه گوگوریو را در پیونگ یانگ شکست داد. بکجه تجارت قابل توجهی را با گوگوریو ادامه داد و فرهنگ و فناوری چینی را فعالانه پذیرفت. بودیسم در سال ۳۸۴ مذهب رسمی دولتی شد.

بکجه همچنین به یک قدرت دریایی تبدیل شد و روابط حسنه متقابل با حاکمان ژاپنی دوره کوفون را ادامه داد و تأثیرات فرهنگی قاره‌ای را به ژاپن منتقل کرد. سیستم نوشتاری چینی، بودیسم، سفالگری پیشرفته، تدفین تشریفاتی، و سایر جنبه‌های فرهنگ توسط اشراف، صنعتگران، دانشمندان و راهبان در طول رابطه خود معرفی شدند.^{[۹][۱۰][۱۱][۱۲]}

در این دوره، حوضه رودخانه هان قلب این کشور باقی ماند.

در قرن پنجم، بکجه تحت تهدید نظامی گوگوریو به سمت جنوب عقب‌نشینی کرد و در سال ۴۷۵، منطقه سئول به دست گوگوریو افتاد. پایتخت بکجه از سال ۴۷۵ تا ۵۳۸ در اونجین (گونگجوی کنونی) قرار داشت.

پایتخت جدید که در مناطق کوهستانی محافظت شده بود، در مقابل شمال امن بود، اما ارتباطش با جهان خارج نیز قطع شد. با این حال، این شهر از ویری‌سئونگ به شیلا نزدیک‌تر بود و یک اتحاد نظامی بین شیلا و بکجه علیه گوگوریو شکل گرفت.

بیشتر نقشه‌های دوره سه پادشاهی نشان می‌دهد که بکجه استان‌های چونگچونگ و جولا، هسته اصلی کشور در دوره‌های اونگجین و سابی را اشغال کرده‌است.

در سال ۵۳۸، پادشاه سونگ پایتخت را به سابی (شهرستان بویئو کنونی) منتقل کرد و پادشاهی خود را به یک کشور قدرتمند بازسازی کرد. او به‌طور موقت نام رسمی کشور را به نام نامبویو (کره‌ای: 남부여; هانجا: 南扶餘; لاتین‌نویسی اصلاح‌شده: Nambuyeo) تغییر داد. «بویو جنوبی» اشاره ای به بویو است که بکجه ریشه از آن داشت. دوره سابی شاهد شکوفایی فرهنگ بکجه، در کنار رشد بودیسم بود. ^[۱۳]

بکجه تحت فشار گوگوریو در شمال و شیلا در شرق به دنبال تقویت رابطه با چین بود. قرار گرفتن رودخانه قابل کشتیرانی گیوم در سابی، ارتباط با چین را بسیار آسان‌تر کرد و تجارت و دیپلماسی در طول سلطنت او شکوفا شد و تا قرن هفتم ادامه یافت.

در قرن هفتم، با نفوذ فزاینده شیلا در جنوب و مرکز شبه جزیره کره، بکجه افول خود را آغاز کرد.

در سال ۶۶۰، نیروهای ائتلاف شیلا و تانگ چین به بکجه حمله کردند که در آن زمان با گوگوریو متحد شد. یک ارتش بزرگ تحت رهبری ژنرال گی‌بک در نبرد هوانگسان بیول در نزدیکی نونسان شکست خورد. پایتخت سابی تقریباً بلافاصله پس از آن سقوط کرد و در نتیجه بکجه توسط شیلا ضمیمه شد. پادشاه اویجا و پسرش بویئو یونگ به تبعید در چین فرستاده شدند در حالی که حداقل برخی از طبقه حاکم به ژاپن گریختند. سقوط سابی منجر به یکی از بخش‌های بدنام در تاریخ کره شد، زیرا تعداد بیشماری از زنان دربار، صیغه و زنان اشراف با پریدن از صخره ای در نزدیکی سابی به جای اسیر شدن توسط اتحاد شیلا تانگ، خودکشی کردند. برای یادآوری این رویداد غم‌انگیز در تاریخ، یک غرفه در به اصطلاح «صخره گل‌های در حال سقوط» ایستاده‌است که به یاد شکست بکجه و خودکشی زنان دربار پادشاهی و کنیزانی است که از صخره پریده‌اند.^[۱۴]

نیروهای بکجه تلاش کردند تا در مدت کوتاهی قوای خود را بازسازی کنند اما با نیروهای مشترک شیلا-تانگ روبرو شدند. یک راهب بودایی دوچیم (도침، 道琛) و ژنرال سابق بکجه گوئیسیل بوکسین برای احیای بکجه برخاستند. آنها از شاهزاده بکجه بویئو پونگ برای خدمت به عنوان پادشاه استقبال کردند و جوریو (주류، 周留، در شهرستان سئوچئون امروزی، چونگ چئونگ جنوبی) به عنوان مقر آنها بود. آنها ژنرال تانگ لیو رنیوان (劉仁願) را در سابی تحت محاصره قرار دادند. امپراتور گائوزونگ ژنرال لیو رنگویی را که قبلاً به دلیل توهین به لی ییفو به درجه معمولی تنزل داده بود را با نیروی امدادی فرستاد و لیو رنگوئی و لیو رنیوآن توانستند با حملات نیروهای مقاومت بکجه مقابله کنند، اما خود به اندازه کافی قوی نبودند. برای سرکوب شورش، و بنابراین برای مدتی ارتش در بن‌بست بود.

بکجه از ژاپن درخواست کمک کرد و پادشاه پونگ با گروهی متشکل از ۱۰٫۰۰۰ سرباز به بکجه بازگشت. قبل از رسیدن کشتی‌های ژاپنی، نیروهای او با گروهی از نیروهای تانگ در شهرستان اونگجین مبارزه کردند.^[۱۴]

در سال ۶۶۳، نیروهای احیای بکجه و ناوگان دریایی ژاپن در جنوب بکجه برای مقابله با نیروهای شیلا در نبرد باکگانگ گرد هم آمدند. سلسله تانگ نیز ۷٬۰۰۰ سرباز و ۱۷۰ کشتی فرستاد. پس از پنج رویارویی دریایی، که در همگی ناوگان مشترک شیلا - تانگ پیروز شد، که در اوت ۶۶۳ در باکگانگ رخ داد، که پایین دست رودخانه گئوم یا رودخانه دونگ‌جین بود، نیروهای شیلا تانگ پیروز شدند و بویو پونگ به گوگوریو گریخت.^[۱۴]

در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ پادشاهی بکجه موجود است.

• مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Beakje». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی.

خطای یادکرد: خطای یادکرد: برچسب <ref> برای گروهی به نام «note» وجود دارد، اما برچسب <references group="note"/> متناظر پیدا نشد. ().