رابطه پلانک-اینشتین - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

رابطه پلانک-انیشتین^[۱][۲][۳] که همچنین به عنوان رابطه انیشتین،^[۴][۵] رابطه انرژی-فرکانس پلانک،^[۶] رابطه پلانک،^[۷] و معادله پلانک^[۸][۹] نیز شناخته می‌شود^[۱۰][۱۱] می‌گوید انرژی یک فوتون، E که به انرژی فوتون معروف است، با فرکانس ν آن متناسب است. $${\displaystyle E=h\nu }$$ ثابت، h به عنوان ثابت پلانک شناخته می‌شود. چندین شکل معادل از رابطه وجود دارد، از جمله براساس بسامد زاویه‌ای، ω : $${\displaystyle E=\hbar \omega }$$ این رابطه ماهیت کمی از نور را شامل می‌شود و در درک پدیده‌هایی مانند اثر فوتوالکتریک و قانون پلانک در مورد تابش جسم سیاه نقش اساسی دارد.

نور را می‌توان با استفاده از ویژگی‌هایی طیفی، مانند فرکانس ν، طول موج λ، عدد موج ${\displaystyle \scriptstyle {\tilde {\nu }}}$ مشخص کرد و معادلهای زاویه ای آنها (فرکانس زاویه ای ω، طول موج زاویه ای y، و تعداد موج‌های زاویه ای k). این مقادیر از طریق رابطه زیر مرتبط هستند

${\displaystyle \nu ={\frac {c}{\lambda }}=c{\tilde {\nu }}={\frac {\omega }{2\pi }}={\frac {c}{2\pi y}}={\frac {ck}{2\pi }},}$

بنابراین رابطه پلانک می‌تواند فرمهای «استاندارد» زیر را بگیرد

${\displaystyle E=h\nu ={\frac {hc}{\lambda }}=hc{\tilde {\nu }},}$

و همچنین فرم‌های «زاویه ای» زیر،

${\displaystyle E=\hbar \omega ={\frac {\hbar c}{y}}=\hbar ck.}$

در فرم‌های استاندارد از ثابت پلانک h استفاده می‌شود. اشکال زاویه ای باعث می‌شود از تناسب ħ = h/2π نیز استفاده شود. در اینجا c سرعت نور است.