زبان رسمی - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

زبان رسمی به زبانی گفته می‌شود که به‌طور قانونی در کشور یا منطقه‌ای از کشور که از توانایی وضع قوانین خاص آن منطقه برخوردار است، انتخاب شده است.

معمولاً زبانی به‌عنوان زبان رسمی انتخاب می‌شود که اکثریت جمعیت به آن سخن گویند (زبان ملی). اما به‌دلیل وجود جامعه‌های چندزبانه یا به‌دلیل حفظ وحدت ملیِ یک کشور ممکن است این دو برهم، منطبق نباشند یا «زبان ملی» یکی از «زبان‌های رسمی» باشد.

همچنین، برخی سازمان‌های جهانی، جهت سامان‌دهی ارتباطات و جلسات، برای امور خود زبان رسمی تعریف می‌کنند. برای نمونه، سازمان ملل متحد، شش زبان (انگلیسی، فرانسوی، اسپانیایی، روسی، چینی و عربی) به‌عنوان زبان رسمی تعریف کرده است. کشورهایی همچون کانادا، هند، پاکستان، سودان، سنگاپور، هنگ کنگ و… دارای چند زبان رسمی هستند.

فهرست کشورها بر اساس تعداد زبان‌های به رسمیت شناخته‌شده

این فهرست فقط شامل کشورهایی با سه زبان رسمی و بیشتر هستند و شامل کشورهای دو زبانه نیست:^[۱] بیشترین تعداد زبان رسمی تصویب شده در کشور محصور در خشکی به نام «بولیوی» واقع در آمریکای جنوبی است.

کشور	ملی	اقلیت	منبع
بولیوی	۳۷	۳۷	^[۲]
تایوان	۱۸	۱۸	^[۳]
زیمبابوه	۱۶	۱۶	^[۴]
آفریقای جنوبی	۱۱	۱۱	^[۵]
نروژ	۸	۸	^{^{[نیازمند منبع]}}
سوئیس	۴	۴	^[۶]
سنگاپور	۴	۴	^[۷]
بلژیک	۳	۳	^[۸]
بوسنی و هرزگوین	۳	۳	^[۹]
بوروندی	۳	۳	^[۱۰]
کومور	۳	۳	^[۱۱]
اکوادور	۳	۱۵	^[۱۲]
گینه استوایی	۳	۳	^[۱۳]
فیجی	۳	۳	^[۱۴]
لوکزامبورگ	۳	۳	^[۱۵]
نیوزیلند	۳	۳	^[۱۶]
پاپوآ گینه نو	۳	۳	^[۱۷]
رواندا	۳	۳	^[۱۸]
سیشل	۳	۳	^[۱۹]
وانواتو	۳	۳	^[۲۰]

کشورها

آمریکا

از لحاظ قانونی در قانون فدرال هیچ زبان رسمی وجود ندارد، ولی در بیش از ۲۷ ایالت آمریکا زبان انگلیسی برای دادگاه‌ها و اداره‌های رسمی لازم می‌باشد.^[۲۱]

استرالیا

با وجود اینکه استرالیا زبان رسمی ندارد، با این حال انگلیسی استرالیایی را که بخش عمده‌ای از افراد جامعه از آن استفاده می‌کنند به عنوان زبان استرالیا در نظر می‌گیرند. استرالیا کشوری است که با دربرداشتن ۱۶۰ زبان مختلف طیف وسیعی از فرهنگ‌ها و زبان‌ها را ارائه می‌دهد. زبان استرالیا دارای لهجه و واژه‌های منحصر به خود است.^{^{[نیازمند منبع]}}

زبان رسمی در کشورهای مختلف

در حال حاضر ۱۷۸ کشور، دارای حداقل یک زبان رسمی هستند. زبان انگلیسی بیشترین زبان در وضعیت زبان رسمی میان کشورهای جهان است که در بیش از ۶۰ کشور، زبان رسمی است.^[۲۲]

ردیف	زبان	تعداد کشورها
۱	زبان انگلیسی	۶۷
۲	زبان فرانسوی	۲۹
۳	زبان عربی	۲۶
۴	زبان اسپانیایی	۲۰
۵	زبان پرتغالی	۹
۶	زبان آلمانی	۶

جستارهای وابسته

منابع

↑ https://en.wikipedia.org/wiki/List_of_countries_by_the_number_of_recognized_official_languages
↑ Bowman, Kirk; Arocena, Felipe (2014). Lessons from Latin America: Innovations in Politics, Culture, and Development (به انگلیسی). Toronto, New York, Plymouth: University of Toronto Press. p. 79. ISBN 978-1-4426-0551-0.
↑ Zeldin, Wendy (2017-06-21). "Taiwan: New Indigenous Languages Act | Global Legal Monitor". www.loc.gov. Retrieved 2019-02-23.
↑ Chisita, Collence Takaingenhamo; Rusero, Alexander R.; Shoko, Munyaradzi (2016). "Leveraging Memory Institutions to Preserve Indigenous Knowledge in the Knowledge Age: Case of Zimbabwe". In Callison, Camille; Roy, Loriene; LeCheminant, Gretchen Alice (eds.). Indigenous Notions of Ownership and Libraries, Archives and Museums (به انگلیسی). Berlin, Boston: Walter de Gruyter GmbH & Co KG. p. 273. ISBN 978-3-11-039586-0.
↑ Sheppard, Charles; Joubert, Jané; Saayman, Gina (1998). "Education and Language Profile". In Kok, Pieter (ed.). South Africa's Magnifying Glass: A Profile of Gauteng Province (به انگلیسی). Pretoria: HSRC Press. p. 101. ISBN 978-0-7969-1879-6.
↑ Werlen, Iwar (2007). "Receptive Multilingualism in Switzerland and the Case of Biel/Bienne". In ten Thije, Jan D.; Zeevaert, Ludger (eds.). Receptive Multilingualism: Linguistic Analyses, Language Policies, and Didactic Concepts (به انگلیسی). Amsterdam, Philadelphia: John Benjamins Publishing. p. 138. ISBN 9789027219268.
↑ Costa, Peter I. De (2016). The Power of Identity and Ideology in Language Learning: Designer Immigrants Learning English in Singapore (به انگلیسی). Cham, Switzerland: Springer. p. 55. ISBN 978-3-319-30211-9.
↑ Duca, Patrick L. Del (2010). Choosing the Language of Transnational Deals: Practicalities, Policy, and Law Reform (به انگلیسی). Chicago, IL: American Bar Association. p. 157. ISBN 978-1-60442-937-4.
↑ Leung, Janny H. C. (2019). Shallow Equality and Symbolic Jurisprudence in Multilingual Legal Orders. Oxford Studies in Language and Law (به انگلیسی). Oxford and New York: Oxford University Press. p. 64. ISBN 978-0-19-021034-2.
↑ Uwimana, Diane (17 September 2014). "English is now official language of Burundi". IWACU English News (به انگلیسی). Retrieved 2019-02-23.
↑ Macmillan, Palgrave (2017). The Statesman's Yearbook 2017: The Politics, Cultures and Economies of the World (به انگلیسی). London: Springer. p. 352. ISBN 978-1-349-68398-7.
↑ Borsdorf, Axel; Stadel, Christoph (2015). The Andes: A Geographical Portrait (به انگلیسی). Cham, Switzerland: Springer. p. 142. ISBN 978-3-319-03530-7.
↑ Leung, Janny H. C. (2019). Shallow Equality and Symbolic Jurisprudence in Multilingual Legal Orders. Oxford Studies in Language and Law (به انگلیسی). Oxford and New York: Oxford University Press. p. 59. ISBN 978-0-19-021034-2.
↑ Zipp, Lena (2014). Educated Fiji English: Lexico-grammar and variety status (به انگلیسی). Amsterdam, Philadelphia: John Benjamins Publishing Company. p. 13. ISBN 9789027270771.
↑ Gilles, Peter; Seela, Sebastian; Sieburg, Heinz; Wagner, Melanie (2011). "Languages and Identities". In IPSE-Identités Politiques Sociétés Espaces (ed.). Doing Identity in Luxembourg: Subjective Appropriations - Institutional Attributions - Socio-Cultural Milieus (به انگلیسی). Piscataway, NJ: Transcript Verlag. p. 91. ISBN 978-3-8394-1667-9.
↑ Leung, Janny H. C. (2019). Shallow Equality and Symbolic Jurisprudence in Multilingual Legal Orders. Oxford Studies in Language and Law (به انگلیسی). Oxford, New York: Oxford University Press. pp. 66–67. ISBN 978-0-19-021034-2.
↑ Wanek, Alexander (1996). The State and Its Enemies in Papua New Guinea (به انگلیسی). Padstow, UK: Routledge. p. 92. ISBN 978-1-136-77909-1.
↑ Ammon, Ulrich; Dittmar, Norbert; Mattheier, Klaus J.; Trudgill, Peter (2006). Sociolinguistics: An International Handbook of the Science of Language and Society (به انگلیسی). Vol. 3 (2nd ed.). Berlin, New York: Walter de Gruyter. p. 1973. ISBN 978-3-11-018418-1.
↑ Michaelis, Susanne; Rosalie, Marcel (2009). "Loanwords in Seychelles Creole". In Haspelmath, Marin; Tadmor, Uri (eds.). Loanwords in the World's Languages: A Comparative Handbook (به انگلیسی). Berlin: Walter de Gruyter. p. 216. ISBN 978-3-11-021843-5.
↑ Mohns, William J. (2011). "The Digital Archive and Catalogues of the Vanuatu Cultural Center: Overview, Collaboration and Future Directions". In Taylor, John; Thieberger, Nick (eds.). Working Together in Vanuatu: Research Histories, Collaborations, Projects and Reflections (به انگلیسی). Canberra: ANU E Press. p. 142. ISBN 978-1-921862-35-9.
↑ James M. Inhofe; Cecilia Muñoz. "Should English be declared America's national language?". The New York Times upfront. Scholastic. Retrieved August 25, 2013.
↑ درویش، ابراهیم (۲۰۱۶-۱۲-۱۹). «زبان رسمی چیست؟ کاربرد زبان رسمی یا official language». علم فردا. دریافت‌شده در ۲۰۲۲-۱۲-۱۱.

Dictionary of Language Teaching and Applied Linguistics, Jack C. Richards et. al. , Longman

[1] ttps://en.wikipedia.org/wiki/List_of_countries_by_the_number_of_recognized_official_languages

[2] Bowman, Kirk; Arocena, Felipe (2014). Lessons from Latin America: Innovations in Politics, Culture, and Development (به انگلیسی). Toronto, New York, Plymouth: University of Toronto Press. p. 79. ISBN 978-1-4426-0551-0.

[3] Zeldin, Wendy (2017-06-21). "Taiwan: New Indigenous Languages Act | Global Legal Monitor". www.loc.gov. Retrieved 2019-02-23.

[4] Chisita, Collence Takaingenhamo; Rusero, Alexander R.; Shoko, Munyaradzi (2016). "Leveraging Memory Institutions to Preserve Indigenous Knowledge in the Knowledge Age: Case of Zimbabwe". In Callison, Camille; Roy, Loriene; LeCheminant, Gretchen Alice (eds.). Indigenous Notions of Ownership and Libraries, Archives and Museums (به انگلیسی). Berlin, Boston: Walter de Gruyter GmbH & Co KG. p. 273. ISBN 978-3-11-039586-0.

[5] Sheppard, Charles; Joubert, Jané; Saayman, Gina (1998). "Education and Language Profile". In Kok, Pieter (ed.). South Africa's Magnifying Glass: A Profile of Gauteng Province (به انگلیسی). Pretoria: HSRC Press. p. 101. ISBN 978-0-7969-1879-6.

[6] Werlen, Iwar (2007). "Receptive Multilingualism in Switzerland and the Case of Biel/Bienne". In ten Thije, Jan D.; Zeevaert, Ludger (eds.). Receptive Multilingualism: Linguistic Analyses, Language Policies, and Didactic Concepts (به انگلیسی). Amsterdam, Philadelphia: John Benjamins Publishing. p. 138. ISBN 9789027219268.

[7] Costa, Peter I. De (2016). The Power of Identity and Ideology in Language Learning: Designer Immigrants Learning English in Singapore (به انگلیسی). Cham, Switzerland: Springer. p. 55. ISBN 978-3-319-30211-9.

[8] Duca, Patrick L. Del (2010). Choosing the Language of Transnational Deals: Practicalities, Policy, and Law Reform (به انگلیسی). Chicago, IL: American Bar Association. p. 157. ISBN 978-1-60442-937-4.

[9] Leung, Janny H. C. (2019). Shallow Equality and Symbolic Jurisprudence in Multilingual Legal Orders. Oxford Studies in Language and Law (به انگلیسی). Oxford and New York: Oxford University Press. p. 64. ISBN 978-0-19-021034-2.

[10] Uwimana, Diane (17 September 2014). "English is now official language of Burundi". IWACU English News (به انگلیسی). Retrieved 2019-02-23.

[11] Macmillan, Palgrave (2017). The Statesman's Yearbook 2017: The Politics, Cultures and Economies of the World (به انگلیسی). London: Springer. p. 352. ISBN 978-1-349-68398-7.

[12] Borsdorf, Axel; Stadel, Christoph (2015). The Andes: A Geographical Portrait (به انگلیسی). Cham, Switzerland: Springer. p. 142. ISBN 978-3-319-03530-7.

[13] Leung, Janny H. C. (2019). Shallow Equality and Symbolic Jurisprudence in Multilingual Legal Orders. Oxford Studies in Language and Law (به انگلیسی). Oxford and New York: Oxford University Press. p. 59. ISBN 978-0-19-021034-2.

[14] Zipp, Lena (2014). Educated Fiji English: Lexico-grammar and variety status (به انگلیسی). Amsterdam, Philadelphia: John Benjamins Publishing Company. p. 13. ISBN 9789027270771.

[15] Gilles, Peter; Seela, Sebastian; Sieburg, Heinz; Wagner, Melanie (2011). "Languages and Identities". In IPSE-Identités Politiques Sociétés Espaces (ed.). Doing Identity in Luxembourg: Subjective Appropriations - Institutional Attributions - Socio-Cultural Milieus (به انگلیسی). Piscataway, NJ: Transcript Verlag. p. 91. ISBN 978-3-8394-1667-9.

[16] Leung, Janny H. C. (2019). Shallow Equality and Symbolic Jurisprudence in Multilingual Legal Orders. Oxford Studies in Language and Law (به انگلیسی). Oxford, New York: Oxford University Press. pp. 66–67. ISBN 978-0-19-021034-2.

[17] Wanek, Alexander (1996). The State and Its Enemies in Papua New Guinea (به انگلیسی). Padstow, UK: Routledge. p. 92. ISBN 978-1-136-77909-1.

[18] Ammon, Ulrich; Dittmar, Norbert; Mattheier, Klaus J.; Trudgill, Peter (2006). Sociolinguistics: An International Handbook of the Science of Language and Society (به انگلیسی). Vol. 3 (2nd ed.). Berlin, New York: Walter de Gruyter. p. 1973. ISBN 978-3-11-018418-1.

[19] Michaelis, Susanne; Rosalie, Marcel (2009). "Loanwords in Seychelles Creole". In Haspelmath, Marin; Tadmor, Uri (eds.). Loanwords in the World's Languages: A Comparative Handbook (به انگلیسی). Berlin: Walter de Gruyter. p. 216. ISBN 978-3-11-021843-5.

[20] Mohns, William J. (2011). "The Digital Archive and Catalogues of the Vanuatu Cultural Center: Overview, Collaboration and Future Directions". In Taylor, John; Thieberger, Nick (eds.). Working Together in Vanuatu: Research Histories, Collaborations, Projects and Reflections (به انگلیسی). Canberra: ANU E Press. p. 142. ISBN 978-1-921862-35-9.

[Scholastic-21] James M. Inhofe; Cecilia Muñoz. "Should English be declared America's national language?". The New York Times upfront. Scholastic. Retrieved August 25, 2013.

[22] درویش، ابراهیم (۲۰۱۶-۱۲-۱۹). «زبان رسمی چیست؟ کاربرد زبان رسمی یا official language». علم فردا. دریافت‌شده در ۲۰۲۲-۱۲-۱۱.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]

[۸]

[۹]

[۱۰]

[۱۱]

[۱۲]

[۱۳]

[۱۴]

[۱۵]

[۱۶]

[۱۷]

[۱۸]

[۱۹]

[۲۰]

[۲۱]

[۲۲]