زوگزازولامین - ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد
دادههای بالینی | |
---|---|
نامهای دیگر | McN-485 |
روش مصرف دارو | خوراکی |
شناسهها | |
| |
شمارهٔ سیایاس | |
پابکم CID | |
کماسپایدر | |
UNII | |
KEGG | |
ChEBI | |
ChEMBL | |
دادههای فیزیکی و شیمیایی | |
فرمول شیمیایی | C7H5ClN2O |
جرم مولی | ۱۶۸٫۵۸ g·mol−1 |
مدل سه بعدی (جیمول) | |
| |
|
زوگزازولامین (انگلیسی: Zoxazolamine) شل کننده عضلانی است که دیگر به بازار عرضه نمی شود.[۱][۲] در سال ۱۹۵۳ میلادی سنتز شد و در سال ۱۹۵۵ به صورت بالینی معرفی شد، اما به دلیل سمیت کبدی کنار گذاشته شد. یکی از متابولیت های فعال آن، کلرزوکسازون، سمیت کمتری نشان داد و متعاقباً به جای زوگزازولامین به بازار عرضه شد.[۳] این داروها کانال های IKCa را فعال می کنند.[۴]
منابع
[ویرایش]- ↑ Elks J (14 November 2014). The Dictionary of Drugs: Chemical Data: Chemical Data, Structures and Bibliographies. Springer. pp. 48–. ISBN 978-1-4757-2085-3.
- ↑ Kar A (1 January 2005). Medicinal Chemistry. New Age International. pp. 185–. ISBN 978-81-224-1565-0.
- ↑ Lowry W (6 December 2012). Forensic Toxicology: Controlled Substances and Dangerous Drugs. Springer Science & Business Media. pp. 166–. ISBN 978-1-4684-3444-6.
- ↑ Offermanns S (14 August 2008). Encyclopedia of Molecular Pharmacology. Springer Science & Business Media. pp. 996–. ISBN 978-3-540-38916-3.
- مشارکتکنندگان ویکیپدیا. «Zoxazolamine». در دانشنامهٔ ویکیپدیای انگلیسی، بازبینیشده در ۱۰ ژوئن ۲۰۲۳.