الیزابت دوم - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

الیزابت دوم
تصویر رسمی، ۱۹۵۸
سلطنت ۶ فوریه ۱۹۵۲ – ۸ سپتامبر ۲۰۲۲
تاج‌گذاری۲ ژوئن ۱۹۵۳
پیشینجرج ششم
جانشینچارلز سوم
زاده۲۱ آوریل ۱۹۲۶
می‌فر، لندن، بریتانیا
درگذشته۸ سپتامبر ۲۰۲۲ (۹۶ سال)
قلعه بالمورال، ابردین‌شایر، بریتانیا
آرامگاه
نمازخانه سنت جورج، قلعه وینزر
همسر(ان)شاهزاده فیلیپ، دوک ادینبرو (ا. ۱۹۴۷–ب. ۲۰۲۱)
فرزند(ان)
نام کامل
الیزابت الکساندرا مری وینزر
خانداندودمان وینزر
پدرجرج ششم
مادرالیزابت، ملکه مادر
امضاءالیزابت دوم's signature

الیزابت دوم (انگلیسی: Elizabeth II)؛ با نام کامل الیزابت الکساندرا مری (انگلیسی: Elizabeth Alexandra Mary)؛ ۲۱ آوریل ۱۹۲۶ – ۸ سپتامبر ۲۰۲۲) از ۶ فوریهٔ ۱۹۵۲ تا زمان مرگش در ۲۰۲۲ ملکهٔ پادشاهی بریتانیا و دیگر قلمروهای مشترک‌المنافع بود. او در طول زندگی‌اش ملکهٔ حاکم ۳۲ قلمرو بود و تا زمان مرگش به ۱۵ قلمرو رسید. سلطنت ۷۰ سال و ۲۱۴ روزهٔ او طولانی‌ترین مدت زمان سلطنت در پادشاهی بریتانیا است.

الیزابت در می‌فر لندن زاده شد. او بزرگ‌ترین فرزند دوک و دوشس یورک (بعدها شاه جرج ششم و ملکه همنشین الیزابت) بود. پدر او زمانی که برادرش شاه ادوارد هشتم در سال ۱۹۳۶ پس از یک بحران قانونی مجبور به استعفا شد، به سلطنت رسید و با پادشاهی او، الیزابت به وارث مقدر امپراتوری بریتانیا تبدیل گردید. او به‌صورت خصوصی در خانه تحصیل کرد و از آغاز جنگ جهانی دوم چندی از وظایف عمومی خانوادهٔ سلطنتی را برعهده گرفت و در طول جنگ در نیروی کمکی خدمت قلمرویی خدمت کرد. در ۱۹۴۷، او با شاهزاده فیلیپ، دوک ادینبرو، شاهزادهٔ سابق یونان و دانمارک ازدواج کرد که حاصل ازدواجشان چهار فرزند بود: چارلز سوم، شاهدخت آن، شاهزاده اندرو و شاهزاده ادوارد.

الیزابت با درگذشت پدرش در فوریهٔ ۱۹۵۲ رئیس اتحادیه کشورهای همسود و ملکهٔ سلطنتی هفت کشور مستقل مشترک‌المنافع شد: بریتانیا، کانادا، استرالیا، نیوزیلند، آفریقای جنوبی، پاکستان و سیلان. در دورهٔ فرمانروایی او به‌عنوان یک ملکهٔ مشروطه، تغییرات سیاسی عمده‌ای به وقوع پیوستند، از جمله تفویض قدرت به دولت‌های محلی در بریتانیا، انتقال حاکمیت ملی کانادا به این کشور از بریتانیا و استعمارزدایی از آفریقا. بین سال‌های ۱۹۵۶ و ۱۹۹۲ تعداد قلمروهای او با استقلال یافتن آن‌ها تغییر کرد، از جمله آفریقای جنوبی، پاکستان و سیلان (که بعدها سریلانکا نامیده شد) جمهوری شدند. سفرها و دیدارهای تاریخی پرشمار او از جمله بازدید رسمی از جمهوری ایرلند و دیدار با پنج پاپ است. از جمله رخدادهای شایان‌توجه شامل تاج‌گذاری او در سال ۱۹۵۳ و جشن گرفتن جوبیلی‌های نقره‌ای، طلایی، الماسی و پلاتینی او بوده‌است. او طولانی‌ترین دورهٔ فرمانروایی و درازترین عمر را در بین حکمرانان بریتانیا داشت؛ و طولانی‌ترین دورهٔ سلطنت را بین ملکه‌های سلطنتی و حاکمان زن جهان داشته و پیرترین رهبر در جهان و قدیمی‌ترین پادشاه جهان بود. وی همچنین رئیس عالی کلیسای انگلستان و مدافع ایمان در برخی از کشورهای قلمرویش نیز بود.

الیزابت گهگاه با جنبش‌های جمهوری‌خواهی و انتقادات رسانه‌ای از خانوادهٔ سلطنتی روبه‌رو شد؛ از جمله این دفعات پس از طلاق‌های فرزندانش، در «سال فاجعه‌بار» ۱۹۹۲ و مرگ عروس سابقش، شاهدخت دایانای ولز بوده‌است. با این همه، در بریتانیا محبوبیت نظام سلطنت و شخص الیزابت معمولاً بالا بوده‌است. او در ۹۶ سالگی پس از ۷۰ سال سلطنت درگذشت و پسر بزرگش، چارلز سوم، جانشین او شد.[۱]

کودکی

[ویرایش]
Elizabeth as a thoughtful-looking toddler with curly, fair hair
بر روی جلد تایم، آوریل ۱۹۲۹
Elizabeth as a rosy-cheeked young girl with blue eyes and fair hair
پرتره اثر فیلیپ دو لاسلو، ۱۹۳۳

الیزابت الکساندرا مری وینزر در ساعت ۰۲:۴۰ به وقت گرینویج در ۲۱ آوریل ۱۹۲۶ در زمان پادشاهی پدربزرگش، شاه جرج پنجم زاده شد. پدرش، دوک یورک که بعدها با نام شاه جرج ششم به پادشاه رسید، دومین پسر پادشاه بود. مادرش، دوشس یورک که پس از به پادشاهی رسیدن جرج ششم با نام ملکه الیزابت، ملکهٔ پادشاهی متحد شد، کوچک‌ترین دختر یک اشراف‌زاده اسکاتلندی به نام لرد گلامیس بود. الیزابت پس از یک عمل سزارین در خانه پدربزرگ مادری‌اش در پلاک ۱۷ خیابان بروتون در می‌فر لندن زاده شد.[۲] او توسط اسقف اعظم یورک کوسمو گوردون لانگ در کاخ باکینگهام در ۲۹ مه تعمید داده شد[۳][۴] و مانند مادرش الیزابت، مانند مادر جرج پنجم الکساندرا و مانند مادربزرگ پدری‌اش مری نام گرفت.[۵] نزدیکانش او را «لیلیبت»[و ۱] می‌خواندند[۶] زیرا نخستین بار نام خودش را اینگونه تلفظ کرده بود.[۷] پدربزرگش جرج پنجم او را بسیار دوست می‌داشت و در جریان بیماری جدی پادشاه در سال ۱۹۲۹، ملاقات‌های مرتب او با جرج پنجم مورد توجه خبرنگاران قرار گرفت و زندگی‌نامه‌نویسان آن ملاقات‌ها را در بهبود حال پادشاه اثرگذار دانستند.[۸]

الیزابت تنها یک خواهر داشت، شاهدخت مارگارت که در ۱۹۳۰ زاده شده بود. این دو شاهدخت در خانه و تحت نظر مادرشان و مربیشان ماریون کرافورد درس خواندند.[۹] این درس‌ها شامل تاریخ، زبان، ادبیات و موسیقی بود.[۱۰] کرافورد در سال ۱۹۵۰ یک زندگی‌نامه در رابطه با کودکی مارگارت و الیزابت چاپ کرد و آن را شاهدختان کوچک نام نهاد که باعث ناراحتی خانواده سلطنتی شد.[۱۱] این کتاب دربارهٔ علاقه الیزابت به اسب‌ها، سگ‌ها، انضباط او و مسئولیت‌پذیری او سخن گفته‌است.[۱۲] دیگران هم نظرات مشابهی داده‌اند: وینستون چرچیل زمانی که او دو ساله بود «روحیهٔ اقتدار و تأمل‌پذیری او» را برای یک نوزاد خیره‌کننده دانست[۱۳] و دخترخاله‌اش مارگارت رودز او را «دختر کوچولوی شوخ‌طبع، اما اساساً معقول و خوش‌رفتار» توصیف کرد.[۱۴]

وارث امپراتوری

[ویرایش]

در زمان پادشاهی پدربزرگش، الیزابت سومین نفر در خط جانشینی تاج و تخت پادشاهی بریتانیا بود؛ پس از عمویش ادوارد و پدرش. اگرچه تولد الیزابت توجه جامعه را برانگیخت، کسی انتظار نداشت او ملکه شود، زیرا ادوارد هنوز جوان بود و در آینده می‌توانست ازدواج کند و صاحب فرزند شود؛ نتیجتاً جایگاه الیزابت در خط جانشینی تنزل یابد.[۱۵] زمانی که پدربزرگش در ۱۹۳۶ درگذشت و عمویش با نام ادوارد هشتم پادشاه شد، الیزابت به دومین نفر در خط جانشینی پس از پدرش تبدیل شد. همان سال، ادوارد تصمیم گرفت با والیس سیمپسون که یک زن مطلقه بود ازدواج کند؛ این موضوع منجر به بحرانی قانونی شد و در نهایت پادشاه مجبور به استعفا گردید.[۱۶] در نتیجه، پدر الیزابت به پادشاهی رسید و او نیز به وارث مقدر تبدیل شد. به دلیل قانون حق اولویت نخستین ذکور، در صورتی که صاحب برادری می‌شد، برادرش به وارث بلافصل بدل می‌شد و در خط جانشینی بالاتر از الیزابت قرار می‌گرفت.[۱۷]

پس از آن، هنری مارتن از کالج ایتن به او در مبحث تاریخ مشروطه آموزش داد[۱۸] و زبان فرانسوی را از چند مربی فرانسوی‌زبانش آموخت.[۱۹] یک گروه پیشاهنگی از دختران هم‌سنش به نام گروه نخست کاخ باکینگهام تشکیل شد تا الیزابت بتواند با هم‌سالانش وقت‌گذرانی کند.[۲۰]

در ۱۹۳۹ که پادشاه و ملکه برای بازدید از کانادا راهی شدند، الیزابت در بریتانیا ماند؛ زیرا پدرش تصور می‌کرد که او برای حضور در یک بازدید عمومی خیلی کوچک است.[۲۱] او در زمان رفتن والدینش «گریان» بود.[۲۲] آن‌ها در جریان این بازدید مرتباً با یکدیگر از طریق نامه‌نگاری در ارتباط بودند.[۲۲] همچنین نخستین تماس تلفنی سلطنتی ترا-اطلس – از آن سوی اقیانوس به سوی دیگر – میان الیزابت و والدینش انجام پذیرفت.[۲۱]

جنگ جهانی دوم

[ویرایش]
شاهدخت الیزابت در یونیفرم نیروی کمکی

در سپتامبر ۱۹۳۹، بریتانیا وارد جنگ جهانی دوم شد. لرد هیلشام پیشنهاد کرد که الیزابت و مارگارت برای دوری از بمباران‌های پیاپی لندن به کانادا منتقل شوند.[۲۳] اما مادر آن‌ها مخالفت کرد: «بچه‌ها بدون من نخواهند رفت. من بدون پادشاه نخواهم رفت و پادشاه هرگز نخواهد رفت.»[۲۴] نتیجتاً آن‌ها را به قلعه بالمورال در اسکاتلند بردند و سپس در کریسمس ۱۹۳۹ راهی کاخ ساندرینگهام در نورفولک شدند.[۲۵] از فوریه تا مه ۱۹۴۰، آن‌ها در رویال لُج در وینزر ماندند و بعد از آن به قلعه وینزر رفتند و پنج سال آینده را در آنجا سپری کردند.[۲۶] در ۱۹۴۰، الیزابت که چهارده ساله بود، نخستین مصاحبه رادیویی‌اش را با بی‌بی‌سی در برنامه ساعت بچه‌ها انجام داد؛ او خطاب به سایر کودکانی که درحال ترک شهرها بودند، گفت:[۲۷] «ما تلاش می‌کنیم هرچه در توان داریم برای کمک به ملوانان، سربازان و خلبانان دلیرمان انجام دهیم و همچنین تلاش می‌کنیم که سهم خودمان از خطر و غم جنگ را بپذیریم. ما، تک‌تک ما، می‌دانیم که در آخر، همه سالم خواهند بود.»[۲۷]

در ۱۹۴۳، در بازدیدی از گارد گرندیه که خود در سال قبل به عنوان یکی از سرهنگ‌های آن انتخاب شده بود، الیزابت برای نخستین بار به تنهایی در انظار عمومی ظاهر شد.[۲۸] پس از این‌که ۱۸ ساله شد، پارلمان قوانین را تغییر داد تا او بتواند در زمان ناتوانی یا غیبت پدرش، مانند زمان حضور شاه در ایتالیا در ژوئیه ۱۹۴۴، به عنوان یکی از پنج مشاور دولت عمل کند.[۲۹] در فوریه ۱۹۴۵، الیزابت با شماره خدمت ۲۳۰۸۷۳ به صورت افتخاری به عنوان افسر دوم در نیروی کمکی خدمت قلمرویی[و ۲] انتخاب شد.[۳۰] او به عنوان یک راننده و مکانیک تعلیم دید و پنج ماه بعد به صورت افتخاری عنوان فرمانده کهتر (معادل زنانه سروان) را دریافت کرد.[۳۱][۳۲][۳۳]

روز پیروزی در اروپا. الیزابت (سمت چپ) در کنار خانواده‌اش و چرچیل.

در روز پیروزی در اروپا الیزابت و مارگارت به صورت ناشناس وارد جمعیتی که برای جشن به خیابان‌ها رفته بودند، شدند. او بعدها در یک مصاحبه عنوان کرد که «ما از والدینمان پرسیدیم که آیا می‌توانیم برویم و خودمان ببینیم؟ به یاد دارم که وحشت‌زده بودیم که نکند شناسایی شویم… خطوط مردم غریبه‌ای که به سمت وایت‌هال می‌رفتند را به یاد دارم. همه در یک موج آسودگی و خوشحالی در حرکت بودیم.»[۳۴]

در جریان جنگ، تلاش‌هایی انجام گرفت که ملی‌گرایی ولزی را با پیونددهی الیزابت به ولز سرکوب کنند. نقشه‌هایی مانند انتخاب او به عنوان پاسبان قلعه کرناروون یا پشتیبان اتحادیه جوانان ولزی، به خاطر دلایل مختلف از جمله بیم از ارتباط الیزابت با جنبش‌های مخالفت با سربازی با موافقت روبرو نشدند.[۳۵] سیاستمداران ولزی پیشنهاد دادند که در روز تولد ۱۸ سالگی‌اش، به عنوان «شاهدخت ولز» انتخاب شود. هربرت موریسون، وزیر کشور، از این ایده استقبال کرد، اما پادشاه با آن مخالف بود زیرا این عنوان را منحصر به همسر شاهزاده ولز می‌دانست و شاهزاده ولز همیشه وارث بلافصل تاج و تخت بود.[۳۶] در ۱۹۴۶، او به عضویت گورسد[و ۳] (جامعه) باردهای (نوعی قصه‌گو در فرهنگ گالی) ولزی در ایستفود (نوعی فستیوال هنری در ولز) ملی ولز درآمد.[۳۷]

شاهدخت الیزابت در ۱۹۴۷ به نخستین تور فرادریایی خود سفر کرد و در بازدید از آفریقای جنوب همراه والدین خود بود. در جریان این تور، او در تولد ۲۱ سالگی خود در مصاحبه‌ای با اتحادیه کشورهای مشترک‌المنافع بریتانیا گفت: «در برابر همه شما اعلام می‌کنم که تمام زندگی‌ام را، چه طولانی باشد و چه کوتاه، وقف خدمت به شما و خدمت به خانواده سلطنتی بزرگمان که همه به آن تعلق داریم، خواهم کرد.»[۳۸]

ازدواج

[ویرایش]

الیزابت همسر آینده‌اش، فیلیپ، شاهزاده یونان و دانمارک را در ۱۹۳۴ و ۱۹۳۷ ملاقات کرده بود.[۳۹] آن دو از طریق کریستیان نهم، پادشاه دانمارک و ملکه ویکتوریا، دارای خویشاوندی هم‌نیایی هستند. پس از یک ملاقات دیگر در کالج دریایی سلطنتی در دارتموث، الیزابت — که تنها ۱۳ سال داشت — گفت عاشق فیلیپ شده‌است و آن دو به نامه‌نگاری مشغول شدند.[۴۰] زمانی که ۲۱ ساله شد، در ۹ ژوئیه ۱۹۴۷ به صورت رسمی با یکدیگر نامزد شدند.[۴۱]

الیزابت و فیلیپ در ۱۹۵۰

البته این موضوع بدون دردسر نبود؛ فیلیپ از نظر مالی پشتوانه‌ای نداشت و متولد خارج از کشور بود (هرچند که تبعه بریتانیا بود و در طول جنگ جهانی در نیروی دریایی سلطنتی خدمت کرده بود) و خواهرانش با اشراف‌زادگان آلمانی که با نازی‌ها در ارتباط بودند، مزدوج شده بودند.[۴۲] ماریون کراوفورد نوشت: «بعضی از مشاوران پادشاه او [فیلیپ] را به اندازه کافی برای او [الیزابت] مناسب نمی‌دانستند. او شاهزاده‌ای بود بدون خانه و پادشاهی. برخی مقالات دست‌بردار از اصالت خارجی‌اش نبودند.»[۴۳] برخی زندگی‌نامه‌نویسان به مخالفت مادر الیزابت با این ازدواج اشاره کرده‌اند و گویند که او فیلیپ را مانند «هون‌ها» توصیف کرده بود.[۴۴][۴۵] البته سال‌ها پس از سر گرفتن ازدواج، مادر الیزابت در گفتگو با زندگی‌نامه‌نویس خود، تیم هیلد، فیلیپ را یک «جنتلمن انگلیسی» توصیف کرد.[۴۶]

پیش از ازدواج، فیلیپ همه عناوین یونانی و دانمارکی خودش را رها کرد و از ارتدکس یونانی به انگلیکان تغییر مذهب داد. او همچنین نام خانوادگی خودش را به مونتباتن، نام خانوادگی مادرش که بریتانیایی بود، تغییر داد.[۴۷] اندکی پیش از ازدواج، او به عنوان دوک ادینبرو انتخاب شد و عنوان رسمی والاحضرت سلطنتی به او تعلق گرفت.[۴۸]

الیزابت و فیلیپ در ۲۰ نوامبر ۱۹۴۷ در کلیسای وست‌مینستر ازدواج کردند و حدود ۲٬۵۰۰ کادوی عروسی از سراسر جهان برای آنان ارسال شد.[۴۹] چون بریتانیا هنوز از ویرانی‌های جنگ رها نشده بود، الیزابت از کوپن‌های سهمیه‌ای برای خرید وسایل مورد نیاز جهت طراحی لباس عروسی‌اش، که توسط نورمن هارتنل طراحی شد، استفاده کرد.[۵۰] چون جنگ به تازگی تمام شده بود، فیلیپ نتوانست نزدیکان آلمانی‌اش از جمله ۳ خواهرش را دعوت کند.[۵۱] همچنین شاه ادوارد هشتم، پادشاه مستعفی، هم دعوت نشد.[۵۲]

الیزابت نخستین فرزند خود شاهزاده چارلز را در ۱۴ نوامبر ۱۹۴۸ زایید. یک ماه پیش از تولد او، پادشاه به صورت رسمی با صدور فرمانی علنی به فرزندان الیزابت اجازه داد که از عناوین سلطنتی استفاده کنند؛ زیرا از آنجا که فیلیپ دیگر یک شاهزاده سلطنتی نبود، بدون این فرمان شاه این عناوین به آنان تعلق نمی‌گرفت.[۵۳] شاهدخت آن، فرزند دوم الیزابت، در ۱۹۵۰ متولد شد.[۵۴]

پس از ازدواج، آن دو خانه ویندلشام مور در نزدیکی قلعه وینزر را اجاره کردند و تا ژوئیه ۱۹۴۹ آنجا زندگی کردند[۴۹] و سپس راهی کلارنس هاوس در لندن شدند. در میان ۱۹۴۹ تا ۱۹۵۱، فیلیپ به عنوان یکی از خدمه نیروی دریایی سلطنتی در مالت، از مستعمرات بریتانیا، مستقر شد. او و الیزابت به مدت چند ماه به‌طور متناوب در مالت در ویلای گواردامانیا، خانه اجاره‌ای لرد مونتباتن، دایی فیلیپ، زندگی کردند. فرزندانشان در بریتانیا ماندند.[۵۵]

سلطنت

[ویرایش]

آغاز سلطنت و تاج‌گذاری

[ویرایش]
اطلاعات بیشتر: تاج‌گذاری الیزابت دوم
تاج‌گذاری ملکه الیزابت، ۱۹۵۳

در ۱۹۵۱، وضعیت سلامتی جرج ششم رو به وخامت رفت و الیزابت به جای او در رویدادهای عمومی ظاهر می‌شد. زمانی که در اکتبر ۱۹۵۱ برای بازدید از کانادا رفته بود و از آنجا راهی ایالات متحده شده بود تا با رئیس‌جمهور آمریکا، هری ترومن، دیدار کند، منشی مخصوصش، مارتین چارتریس، پیش‌نویسی آماده کرده بود که در صورت مرگ شاه در زمان حضور الیزابت در کانادا به عنوان اعلامیه سلطنت او بخواند.[۵۶] در اوایل ۱۹۵۲، الیزابت و فیلیپ برای بازدید از استرالیا و نیوزیلند از راه کنیا راهی شدند. در ۶ فوریه ۱۹۵۲، زمانی که آن‌ها به تازگی به خانه خود در کنیا رسیده بودند، از بریتانیا نامه‌ای حاوی خبر درگذشت پادشاه و سلطنت الیزابت رسید. فیلیپ خبر را به ملکه جدید اعلام کرد.[۵۷] مارتین چارتریس از او خواست که یک نام سلطنتی برای خودش انتخاب کند و ملکه پاسخ داد که «قطعاً همان الیزابت» مناسب است.[۵۸] او در سراسر ممالک ملکه اعلام شد و کاروان سلطنتی به سرعت به انگلستان بازگشت.[۵۹] سپس ملکه و فیلیپ خودشان را به کاخ باکینگهام رساندند.[۶۰]

مطابق سنت اختیار کردن نام خانوادگی شوهر توسط زن، این موضوع محتمل رسید که ملکه ممکن است نام خانوادگی شوهرش را برگزیند. دائی فیلیپ، لرد مونتباتن، پیشنهاد کرد که نام سلسله سلطنتی مطابق نام خانوادگی فیلیپ به «دودمان مونتباتن» تغییر کند. خود فیلیپ «دودمان ادینبرو» را ترجیح می‌داد زیرا دوک ادینبرو بود.[۶۱] وینستون چرچیل و مادربزرگ الیزابت، ملکه مری، نظرشان بر حفظ نام کنونی سلسله، «دودمان وینزر»، بود. نتیجتاً در ۹ آوریل ۱۹۵۲ ملکه الیزابت اعلامیه صادر کرد مبنی بر اینکه نام سلسله سلطنتی تغییر نمی‌کند. فیلیپ با گفتن «من تنها مرد کشورم که نمی‌توانم نام خود را بر روی بچه‌هایم بگذارم» اعتراض کرد.[۶۲] در ۱۹۶۰، پس از مرگ ملکه مری در ۱۹۵۳ و استعفای چرچیل در ۱۹۵۵، اعلام شد که نام خانوادگی نوادگان ذکور خانواده سلطنتی که القاب سلطنتی ندارند، «مونتباتن وینزر» خواهد بود.[۶۳]

در جریان آمادگی‌ها برای تاج‌گذاری، مارگارت به خواهرش گفت که مایل است با پیتر تاونسند، یک مرد مطلقه که ۱۶ سال از او بزرگ‌تر بود و ۲ پسر داشت، ازدواج کند. ملکه از او خواست که یک سال صبر کند؛ چنان‌که چارتریس نوشته‌است، «ملکه چنان‌که انتظار می‌رفت شاهدخت را درک می‌کرد، اما من فکر می‌کنم او تصور می‌کرد — و امیدوار بود — زمان موضوع را به فراموشی خواهد سپرد.»[۶۴] سیاستمداران ارشد با موضوع مخالف بودند و کلیسای انگلیس اجازه ازدواج مجدد پس از طلاق نمی‌داد. اگر مارگارت به صورت مدنی (یعنی بدون مراسم دینی) با تاونسند ازدواج می‌کرد، باید از ادعایش برای احتمال جانشینی خواهرش صرف نظر می‌کرد.[۶۵] در آخر، او تصمیم گرفت با پیتر تاونسند ازدواج نکند.[۶۶] او سال‌ها بعد در ۱۹۶۰ با انتونی آرمسترانگ جونز ازدواج کرد و پس از ازدواج به او لقب «ارل اسنودن» داده شد. آن‌ها در ۱۹۷۸ طلاق گرفتند و مارگارت دیگر ازدواج نکرد.[۶۷]

با وجود مرگ ملکه مری در ۲۴ مارس، مراسم تاج‌گذاری مطابق برنامه در ۲ ژوئن ۱۹۵۳ انجام شد، همانگونه که مری پیش از مرگ خود درخواست کرده بود.[۶۸] مراسمی که در کلیسای وست‌مینستر انجام شد، به صورت زنده از تلویزیون پخش شد؛ اتفاقی که پیش از آن روی نداده بود.[۶۹] بر روی لباس ملکه الیزابت علامت‌های ممالک مشترک‌المنافع گلدوزی شده بود:[۷۰] گل رز تودور انگلیسی، گل خار اسکاتلندی، تره‌فرنگی ولزی، برگ شبدر ایرلندی، آکاسیای طلایی استرالیایی، برگ افرای کانادایی، سرخس نقره‌ای نیوزیلندی، شکربوته‌ها آفریقای جنوبی، لاله مردابی برای هند و سیلان و جوت، گندم و نیشکر برای پاکستان.[۷۱]

سلطنت الیزابت دوم در حالی آغاز می‌شد جنگ جهانی دوم خسارات زیادی برای بریتانیا به بار آورده بود. تا پایان جنگ میزان بدهی آن کشور به ۲۲ میلیارد دلار می‌رسید و آمریکایی‌ها بدان نتیجه رسیده بودند که برای شکل‌دهی به نظم جدید پس از جنگ و رویارویی با شوروی، نیاز زیادی به کمک بریتانیا ندارند. با این حال، بریتانیایی‌ها تلاش داشتند جایگاه خود در سیاست جهانی را حفظ کنند، به گونه‌ای که در سال ۱۹۵۱ حدود ۱۰٪ درآمد ناخالص ملی (۳ برابر میزان بودجه قبل از جنگ) به هزینه‌های نظامی اختصاص داده شد.[۷۲]

ادامه تحولات اتحادیه کشورهای مشترک‌المنافع

[ویرایش]
قلمروها و کشورهای الیزابت در ۱۹۵۲

از زمان تولد الیزابت، امپراتوری بریتانیا در حال تبدیل شدن به اتحادیه‌ای از کشورهای مشترک‌المنافع بود.[۷۳] زمانی که او در ۱۹۵۲ به قدرت رسید، حاکم بریتانیا در واقع به رئیس کشور چند کشور مستقل تبدیل شده بود.[۷۴] در ۱۹۵۳، ملکه و همسرش راهی سفری هفت‌ماهه شدند، از ۱۳ کشور بازدید کردند و ۴۰٬۰۰۰ مایل را در زمین، دریا و هوا طی کردند.[۷۵] او به نخستین پادشاه یا ملکه حاکم استرالیا و نیوزیلند تبدیل شد که در زمان سلطنتش از آن کشورها بازدید می‌کند.[۷۶] در جریان این بازدید، جمعیت عظیمی به استقبالش آمد و برآورد شده‌است که سه چهارم مردم استرالیا او را دیدند.[۷۷] در طول سلطنتش، ملکه صدها بازدید رسمی از کشورهای دیگر و ممالک مشترک‌المنافع انجام داد؛ او از همه رئیس کشورهای جهان بیشتر سفر رسمی داشته‌است.[۷۸]

در ۱۹۵۶، نخست وزیران انگلیس و فرانسه، آنتونی ایدن و گی موله دربارهٔ پیوستن فرانسه به اتحادیه کشورهای مشترک‌المنافع مذاکره کردند. این موضوع پذیرفته نشد و یک سال بعد، فرانسه پیمان‌نامه رم را امضا کرد که نتیجه آن تأسیس اتحادیه اقتصادی اروپا بود؛ سلف اتحادیه اروپا.[۷۹] در نوامبر ۱۹۵۶، بریتانیا و فرانسه در یک تلاش ناموفق به مصر حمله کردند تا کانال سوئز را تسخیر کنند. لرد مونتباتن ادعا کرده‌است که ملکه با این تصمیم مخالف بود اما ایدن این را تکذیب کرده‌است. ایدن یک ماه بعد از شکست حمله به مصر استعفا کرد.[۸۰]

نبود یک شیوه رسمی در حزب محافظه‌کار برای انتخاب رهبر، منجر به این شد که پس از استعفای ایدن، ملکه وظیفه پیدا کرد که شخصی را برای تشکیل دولت انتخاب کند. ایدن پیشنهاد کرد که لرد سالزبری انتخاب شود. لرد سالزبری و لرد کیلمویر با کابینه بریتانیا، چرچیل و رئیس کمیته ۱۹۲۲ مشورت کردند و در نهایت، ملکه نامزد مدنظر آن‌ها را انتخاب کرد: هارولد مک‌میلان.[۸۱] بحران سوئز و انتخاب جانشین ایدن باعث شد که در ۱۹۵۷، ملکه برای نخستین‌بار به صورت جدی تحت انتقاد قرار بگیرد. لرد آلترینکهام، در مجله‌ای که متعلق به خودش بود،[۸۲] ملکه را متهم کرد که همیشه «دور از دسترس» است،[۸۳] هرچند ادعای آلترینکهام توسط دیگران رد شد و حتی باعث شد یک نفر به او سیلی بزند.[۸۴] ۶ سال بعد، در ۱۹۶۳، مک‌میلان استعفا داد و به ملکه توصیه کرد ارلِ هیوم را به عنوان نخست‌وزیر انتخاب کند؛ توصیه‌ای که مورد پذیرش واقع شد.[۸۵] ملکه باز هم به دلیل انتخاب یک نخست‌وزیر بر اساس مشاوره یک گروه کوچک از وزیران یا یک وزیر به باد انتقاد گرفته شد.[۸۵] در ۱۹۶۵، محافظه‌کاران شیوه‌ای برای انتخاب رهبر خود اتخاذ کردند که باعث ملکه دیگر مجبور نشود در این موارد مداخله کند.[۸۶]

در ۱۹۵۷، ملکه به صورت رسمی از ایالات متحده بازدید کرد، جایی که او از طرف اتحادیه کشورهای مشترک‌المنافع در مجمع عمومی سازمان ملل متحد سخنرانی کرد. در همان سفر، او بیست و سومین پارلمان کانادا را افتتاح کرد که باعث شد نخستین پادشاه یا ملکه کانادا شود که چنین می‌کند.[۸۷] ۲ سال بعد، به عنوان ملکه کانادا و نه ملکه بریتانیا یا رهبر کشورهای مشترک‌المنافع، از ایالات متحده بازدید کرد و به مناطق مختلف کانادا سفر کرد.[۸۷][۸۸] در ۱۹۶۱، او از کشورهای قبرس، هند، پاکستان، نپال و ایران بازدید کرد.[۸۹] در همان سال، درحالی که جانشین او به عنوان رئیس کشور غنا، قوام نکرومه، در خطر ترور بود و جان ملکه هم می‌توانست در خطر باشد، از آن کشور دیدار کرد.[۹۰] مک‌میلان نوشت: «ملکه کاملاً جدی است… او از اینکه با او مانند یک… ستاره سینما رفتار شود، ناراحت است… او واقعاً قلب و دل یک مرد را دارد… او عاشق وظیفه‌اش است و قصد دارد که یک «ملکه» باشد.»[۹۰] پیش از بازدیدش از کبک در ۱۹۶۴، رسانه‌ها گزارش دادند که جدایی‌طلبان افراطی کبک قصد دارند الیزابت را ترور کنند.[۹۱][۹۲] هرچند او هدف ترور واقع نشد، اما زمانی که در مونترال بود، با تظاهراتی روبرو گردید؛ نوشتند که «آرامش و شجاعت ملکه در برابر خشونت» قابل توجه است.[۹۳]

زمانی که الیزابت در ۱۹۵۹ و ۱۹۶۳، به ترتیب، شاهزاده اندرو و شاهزاده ادوارد را باردار بود، نتوانست آیین بازگشایی پارلمان بریتانیا را به جا آورد که این تنها بار در طول حکومتش بود که موفق به چنین کاری نشد.[۹۴] در کنار انجام مراسم‌های سنتی، او آیین «پرسه سلطنتی» را در ۱۹۷۰ برای اولین‌بار، در استرالیا و نیوزیلند، انجام داد که در آن با مردم عادی دیدار کرد.[۹۵]

A formal group of Elizabeth in tiara and evening dress with eleven politicians in evening dress or national costume.
الیزابت دوم در کنار نخست وزیران کشورهای مشترک‌المنافع، ۱۹۶۰

تسریع روند استعمارزدایی

[ویرایش]

دهه‌های ۶۰ و ۷۰ (قرن ۲۰) شاهد تسریع روند استعمارزدایی آفریقا و کارائیب بود. بیشتر از ۲۰ کشور از بریتانیا، به عنوان بخشی از برنامه انتقال خود مختاری، مستقل شدند. در ۱۹۶۵، رئیس‌جمهور رودزیا، ایان اسمیت، برخلاف خواسته اکثریت مردم آن کشور، به صورت یک طرفه با ابراز «وفاداری و علاقه» به الیزابت، اعلان استقلال کرد. با وجود اینکه ملکه به صورت رسمی این موضوع او را نپذیرفت و جامعه جهانی علیه رودزیا تحریم اعمال کرد، رژیم او برای نزدیک به یک دهه به کار خود ادامه داد. از آنجا که پیوند بریتانیا با مستعمرات سابقش سست شد، دولت این کشور تصمیم گرفت که وارد اتحادیه اروپا شود؛ هدفی که در ۱۹۷۳ محقق شد.[۹۶]

در فوریه ۱۹۷۴، ادوارد هیت، نخست‌وزیر بریتانیا، از ملکه خواست که درخواست برگزاری انتخابات سراسری بدهد. در آن زمان، الیزابت در بازدید از کرانه اقیانوس آرام در استرالزی بود و مجبور شد که به بریتانیا بازگردد.[۹۷] انتخابات آن سال منجر به یک «مجلس معلق» شد؛ هیت و محافظه‌کاران اکثریت را به دست نیاوردند اما می‌توانستند در صورتی که با لیبرال‌ها ائتلافی تشکیل دهند، در قدرت باقی بمانند. هیت پس از اینکه موضوع ائتلاف به خوبی پیش نرفت، استعفا داد. نتیجتاً ملکه از رهبر اپوزیسیون، هارولد ویلسون از حزب کارگر، درخواست کرد که دولت تشکیل دهد.[۹۸]

یک سال بعد، در اوج بحران قانونی استرالیا در ۱۹۷۵، نخست‌وزیر استرالیا گاف ویتلم پس از اینکه نتوانست موافقت سنا را، که حزب اپوزیسیون در آن اکثریت را داشت، برای پیشنهاد بودجه خود جلب کند، توسط فرماندار کل استرالیا سر جان کر از سمتش برکنار شد.[۹۹] اما در مجلس نمایندگان استرالیا اکثریت از ویلتم پشتیبانی می‌کرد. نتیجتاً سخنگوی (رئیس) مجلس از ملکه درخواست کرد که در موضوع مداخله کرده و تصمیم جان کر را معلق اعلام کند. اما الیزابت با توضیح اینکه در تصمیمی که قانون اساسی استرالیا به فرماندار کل داده‌است دخالت نخواهد کرد، درخواستش را رد کرد. ماجرای ویلتم و کر، که آن را بزرگ‌ترین بحران قانونی تاریخ استرالیا لقب داده‌اند، باعث شد گرایش به جمهوری‌خواهی در آن کشور افزایش پیدا کند.[۱۰۰][۹۹]

در کوئینزلند، استرالیا، ۱۹۷۰

جوبیلی نقره‌ای

[ویرایش]

در ۱۹۷۷، الیزابت جوبیلی نقره‌ای (۲۵امین سال سلطنت) خود را جشن گرفت. مراسم‌ها و رویدادهایی در سراسر ممالک مشترک‌المنافع در همین رابطه برگزار شد که بسیاری از آن‌ها با بازدیدهای او از آن کشورها همزمان بود. درحالی که رسانه‌ها در همان زمان ماجرای طلاق شاهدخت مارگارت از همسرش را به صورتی منفی بازتاب دادند، این جشن‌ها مجدداً محبوبیت ملکه را نشان داد.[۱۰۱] در ۱۹۷۸، رهبر کمونیست رومانی، نیکلای چائوشسکو و همسرش النا در سفری رسمی از بریتانیا بازدید کردند و ملکه نیز از آن‌ها پذیرایی کرد؛[۱۰۲] با این حال او در یک گفتگوی خصوصی از «خونی که بر گردن آن‌هاست» سخن گفته بود.[۱۰۳] سال بعد دو مشکل بزرگ پیش آمد: یکی آن که مشخص شد آنتونی بلانت، مسئول نگهداری از کلکسیون تصاویر او، یک جاسوس کمونیست بوده‌است؛ و دیگری ترور لرد مونتباتن، دائی فیلیپ، توسط ارتش موقت جمهوری‌خواه ایرلند.[۱۰۴]

به گفته پاول مارتین، در اواخر دهه ۱۹۷۰، ملکه نگران بود که تاج و تخت برای پیر ترودو، نخست‌وزیر کانادا، اهمیت زیادی ندارد. تونی بن گفت که ملکه ترودو را «ناامید کننده» یافت.[۱۰۵] جمهوری‌خواهی ترودو به نظر می‌رسد که از رفتارش نظیر سر خوردن از نرده‌های پله در کاخ باکینگهام، انجام حرکت پیروئت باله پشت سر الیزابت یا حذف بسیاری از نمادهای سلطنتی کانادا از دفتر نخست‌وزیری مشخص بود.[۱۰۵] در ۱۹۸۰ که سیاستمداران کانادایی به لندن رفتند تا دربارهٔ انتقال کامل استقلال به کانادا مذاکره کنند، ملکه را از همه سیاستمداران و دیوانسالاران بریتانیایی «آگاه به موضوع» یافتند.[۱۰۵] او به خصوص پس از عدم موفقیت لایحه C-60 که می‌توانست بر جایگاهش به عنوان رئیس کشور کانادا تأثیر بگذارد، پیگیر موضوع بود. پس از ملی کردن قانون اساسی کانادا، نقش پارلمان بریتانیا در کانادا به پایان رسید اما حکومت سلطنت مشروطه حفظ شد. ترودو در خاطراتش ذکر کرده‌است که ملکه از تلاش او برای اصلاح قانون اساسی کانادا راضی بود و ترودو تحت‌تاثیر «مرحمتی که در انظار عمومی» و «خردی که در ملاقات‌های خصوصی» از سوی ملکه نشان داده شد، قرار گرفت.[۱۰۶]

دهه ۸۰

[ویرایش]

در سال ۱۹۸۱، در جریان مراسم رژه رنگ‌ها، شش هفته پیش از ازدواج شاهزاده چارلز و دایانا اسپنسر، ۶ گلوله به سمت ملکه درحالی که بر روی اسبش بورمیز[و ۴] بود، شلیک شد. پلیس بعداً کشف کرد که گلوله‌ها مشقی بودند. مارکوس سارجانت، نوجوان ۱۷ ساله‌ای که شلیک کرده بود، به ۵ سال زندان محکوم و پس از ۳ سال آزاد شد.[۱۰۷] خونسردی ملکه و توانایی او در کنترل اسب مورد توجه قرار گرفت.[۱۰۸]

Elizabeth in red uniform on a black horse
الیزابت سوار بر اسبش بورمیز، در مراسم رژه رنگ‌ها در سال ۱۹۸۶

چند ماه بعد، در اکتبر، زمانی که الیزابت مشغول بازدید از دنیدن در نیوزیلند بود مجدداً هدف حمله قرار گرفت. اسناد سازمان امنیت نیوزیلند که در سال ۲۰۱۸ عمومی شدند، نشان می‌دهند که یک نوجوان ۱۷ ساله به نام کریستوفر جان لوئیز درحالی که از طبقه پنجم ساختمانی مشغول تماشای مراسم بوده، گلوله‌ای شلیک کرده که البته خطا رفت.[۱۰۹] لوئیز بازداشت شد، اما با احکامی چون تلاش برای قتل یا خیانت روبرو نشد. در عوض او را به ۳ سال حبس به جرم حمل غیرقانونی اسلحه محکوم شد. ۲ سال بعد، او تلاش کرد از یک تیمارستان فرار کند تا شاهزاده چارلز را، که به همراه دایانا و پسرشان شاهزاده ویلیام مشغول بازدید از نیوزیلند بود، ترور کند.[۱۱۰]

از آوریل تا سپتامبر ۱۹۸۲، ملکه نگران پسر خود شاهزاده اندرو بود که مشغول خدمت در ارتش بریتانیا در جریان جنگ فالکلند بود.[۱۱۱][۱۱۲] در ۹ ژوئیه، او در حالی در اتاق خواب خود در کاخ باکینگهام بیدار شد که مشخص گردید یک نفر، مایکل فاگان،[و ۵] به صورت غیرقانونی وارد اتاق شده‌است. در یک نقص امنیت جدی، تنها پس از دو تماس از سوی ملکه بود که پلیس کاخ خود را به اتاق خواب رساند.[۱۱۳] الیزابت در ۱۹۸۲ از رونالد ریگان رئیس‌جمهور آمریکا در کاخ وینزر پذیرایی کرد و سال بعد در ۱۹۸۳ در کالیفرنیا مهمان او بود. ملکه از اینکه ریگان بدون اینکه به او اطلاع دهد دستور حمله به گرانادا، یکی از کشورهایی که او ملکه‌اش بود، را صادر کرده بود، عصبانی شد.[۱۱۴]

علاقه زیاد رسانه‌ها به نظرات و زندگی خصوصی خانواده سلطنتی در دهه ۱۹۸۰ باعث شد داستان‌هایی در رسانه‌ها پخش شود که بسیاری از آن‌ها واقعیت نداشتند.[۱۱۵] دانلد ترلفورد، روزنامه‌نگار، نوشت: «سریال آبکی سلطنتی به اندازه‌ای از اوج محبوبیت رسیده که مرز بین افسانه و حقیقت مشخص نیست… اینطوری نیست که برخی روزنامه‌ها حقیقت داستان‌هایشان را چک نمی‌کنند یا تکذیب‌ها را نمی‌پذیرند. در واقع اینگونه است که آن‌ها اصلاً اهمیت نمی‌دهند که داستان‌ها حقیقت دارند یا نه.» در ۲۰ ژوئیه ۱۹۸۶ ساندی‌تایمز گزارش کرد که ملکه دربارهٔ اینکه سیاست‌های اقتصادی مارگارت تاچر باعث اختلاف طبقاتی اجتماعی شده‌است نگران است و درصد بالای بیکاری، مجموعه‌ای از ناآرامی‌ها، خشونت در اعتصاب معدنچیان و مخالفت تاچر با تحریم رژیم آپارتاید بر نگرانی‌اش افزوده‌است.[۱۱۶] در گزارشی از قول تاچر گفته شد که «ملکه به سوسیال‌دموکرات‌ها (رقبای سیاسی تاچر) رای می‌دهد.»[۱۱۷] جان کمپل، زندگینامه نویس تاچر، از این گفت که آن گزارش یک شیطنت روزنامه‌نگاری بوده‌است.[۱۱۸] تاچر بعدها از اینکه شخصاً ملکه را ستایش می‌کند گفت[۱۱۹] و الیزابت هم در زمان جایگزینی تاچر با جان میجر به عنوان نخست‌وزیر دو هدیه — نشان مریت و نشان بند جوراب — به تاچر داد.[۱۲۰] برایان مالرونی، نخست‌وزیر کانادا بین ۱۹۸۴ و ۱۹۹۳، گفت که الیزابت «نیروی پشت صحنه» برای پایان دادن به آپارتاید بود.[۱۲۱][۱۲۲]

در اواخر دهه، ملکه به سوژه مجله‌های طنز تبدیل شد.[۱۲۳] حضور اعضای کم سن و سال خانواده سلطنتی در برنامه مسابقه حذفی بزرگ در سال ۱۹۸۷ با شوخی‌های زیادی همراه شد.[۱۲۴] در کانادا، الیزابت به صورت عمومی از اضافه شدن متمم‌هایی جهت کاهش تمرکز قدرت در کانادا حمایت کرد که این موضوع منجر به انتقاداتی از سوی مخالفان آن طرح‌ها، از جمله پیر ترودو، به الیزابت شد.[۱۲۱] در همان سال، حکومت رژیم سلطنتی فیجی توسط یک کودتای نظامی برکنار شد. به عنوان ملکه فیجی، الیزابت از تلاش‌های فرماندار کل پنایا گانیلو جهت سازش با کودتاگران حمایت کرد. در آخر، رهبر کودتا سیتونی رابوکا، گانیلو را برکنار و فیجی را یک جمهوری اعلام کرد.[۱۲۵]

دهه ۹۰

[ویرایش]

در ۱۹۹۱، پس از پیروزی نیروهای ائتلاف در جنگ اول خلیج فارس، ملکه الیزابت به اولین حاکم بریتانیایی تبدیل شد که در یک دیدار مشترک نمایندگان مجلسین آمریکا (حضور همزمان سناتورها و نمایندگان) سخنرانی می‌کند.[۱۲۶]

Elizabeth, in formal dress, holds a pair of spectacles to her mouth in a thoughtful pose
الیزابت و فیلیپ در آلمان، ۱۹۹۲

در یک سخنرانی به تاریخ ۲۴ نوامبر ۱۹۹۲، به مناسبت چهلمین سالگرد سلطنت او، ملکه سال ۱۹۹۲ را یک سال فاجعه‌بار برای خود خواند.[۱۲۷] احساسات جمهوری‌خواهانه در بریتانیا پس از گمانه‌زنی‌های مطبوعات دربارهٔ ثروت شخصی او — که توسط دفترش تکذیب شد — و گزارش‌ها دربارهٔ روابط و ازدواج‌های به بن‌بست خورده اعضای خانواده‌اش افزایش پیدا کرده بود.[۱۲۸] در ماه مارس، پسر دومش شاهزاده اندرو و همسرش سارا از یکدیگر جدا شدند؛ در آوریل، دخترش شاهدخت آن از مارک فیلیپس طلاق گرفت؛[۱۲۹] در جریان یک بازدید رسمی از آلمان در اکتبر، معترضان خشمگین در درسدن به سمت او تخم مرغ پرتاپ کردند؛[۱۳۰] و در نوامبر، آتش‌سوزی بزرگی در کاخ وینزر اتفاق افتاد. نظام سلطنتی به باد انتقاد گرفته شد و زیر ذره‌بین جامعه قرار گرفت.[۱۳۱] در یک سخنرانی نامعمول، ملکه گفت که هر سازمانی باید انتظار انتقادات را داشته باشد، اما عنوان کرد که این انتقاد باید با «اندکی خوش مشربی، ملایمت و درک» انجام پذیرد.[۱۳۲] ۲ روز بعد، نخست‌وزیر جان میجور از برنامه‌هایی جهت اصلاحات در هزینه‌های سلطنتی که از سال قبل طرح آن ریخته شده بود، پرده برداشت؛ اصلاحاتی شامل پرداخت مالیات توسط ملکه از سال ۱۹۹۳ و کاهش اعضای فهرست مدنی.[۱۳۳] در دسامبر، شاهزاده چارلز و همسرش دایانا به زندگی مشترکشان پایان دادند.[۱۳۴] سال با شکایت ملکه از نشریه سان به پایان رسید. الیزابت به دلیل اینکه آن نشریه سخنرانی کریسمسش را دو روز قبل از پخش آن منتشر کرده بود، شکایت کرد. سان مجبور شد به او غرامت پرداخت کند و ۲۰۰٬۰۰۰ پوند به خیریه اهدا کرد.[۱۳۵]

در سال‌های آینده، افشاگری‌ها دربارهٔ وضعیت ازدواج چارلز و دایانا ادامه پیدا کرد.[۱۳۶] با وجود اینکه جمهوری‌خواهی در بریتانیا از هر زمان دیگری در حافظه جمعی، بیشتر شده بود، اما کماکان جمهوری‌خواهان در اقلیت قرار داشتند و درصد رضایت از ملکه شخصاً بالا بود.[۱۳۷] بیشتر انتقادات به نظام سلطنت و افراد خانواده الیزابت مربوط می‌شد، تا اینکه مربوط به رفتار و اعمال خودش باشد.[۱۳۸] پس از مشورت با همسرش، نخست‌وزیر، اسقف اعظم کانتربری و منشی خصوصی‌اش، ملکه به چارلز و دایانا در دسامبر ۱۹۹۵ نامه نوشت و عنوان کرد که مانعی بر سر طلاق آن دو وجود ندارد.[۱۳۹]

در اوت ۱۹۹۷، یک سال پس از طلاق، دایانا در یک تصادف رانندگی در پاریس کشته شد. ملکه در آن زمان به همراه خانواده‌اش برای تعطیلات در قلعه بالمورال حضور داشت. دو پسر دایانا از چارلز — شاهزاده ویلیام و شاهزاده هری — تقاضا کردند که به کلیسا بروند و الیزابت و فیلیپ هم همان روز خواسته‌شان را اجابت کردند.[۱۴۰] پس از آن، ملکه و همسرش نوه‌های خود را برای اینکه آن‌ها را از توجه رسانه‌ها دور نگه دارند، برای پنج روز در بالمورال نگه داشتند تا آن‌ها بتوانند به صورت خصوصی برای مادرشان عزاداری کنند.[۱۴۱] اما گوشه‌نشینی خانواده سلطنتی و نیمه برافراشته نکردن پرچمی در کاخ باکینگهام از سوی جامعه با واکنش‌های منفی روبرو شد.[۱۲۲][۱۴۲] ملکه پس از تحت فشار قرار گرفتن، قبول کرد به لندن بازگردد و در یک پخش زنده تلویزیونی، در ۵ سپتامبر یک روز قبل از خاکسپاری دایانا، سخنرانی کند.[۱۴۳] ملکه در آن سخنرانی، از دایانا ستایش کرد و از احساسات خودش به عنوان «یک مادر بزرگ» برای دو نوه‌اش گفت.[۱۴۴] نتیجتاً از واکنش‌های منفی کاسته شد.[۱۴۴]

در نوامبر ۱۹۹۷، الیزابت و فیلیپ مراسمی در بانکتینگ هاوسِ وایت‌هال به مناسبت سالگرد طلایی ازدواجشان (۵۰امین) ترتیب دادند.[۱۴۵] ملکه در آن مراسم سخنرانی کرد و فیلیپ را به خاطر نقشش به عنوان یک همسر ستود و او را «توان و عصای من» توصیف کرد.[۱۴۵]

جوبیلی طلایی

[ویرایش]
ملاقات با کارکنان ناسا در ماری‌لند، مه ۲۰۰۷

در ۲۰۰۲، الیزابت جوبیلی طلایی (۵۰امین سال سلطنت) خود را در سطح ممالک مشترک‌المنافع جشن گرفت. او در فوریه و مارس خواهر و مادرش را از دست داده بود و رسانه‌ها گمانه‌زنی می‌کردند که جوبیلی با موفقیت انجام خواهد شد یا به شکست می‌انجامد.[۱۴۶] جوبیلی با بازدید از جامائیکا در فوریه آغاز کرد؛ جایی که در مراسم خداحافظی برق قطع شد و کینگزهاوس، محل اقامت فرماندار کل جامائیکا در تاریکی فرورفت. الیزابت این اتفاق را «خاطره‌انگیز» توصیف کرد.[۱۴۷] مانند ۱۹۷۷، جشن‌های خیابانی و مراسم‌های یادبود برگزار شد و بناهایی را به نام او نامگذاری کردند. ۱ میلیون نفر در هر ۳ روزی که جشن‌های اصلی جوبیلی در لندن برگزار شد، در مراسم شرکت کردند[۱۴۸] و اشتیاقی که مردم نسبت به او نشان دادند از پیش‌بینی‌های رسانه‌ها بیشتر بود.[۱۴۹] الیزابت در همه جشن‌های برنامه‌ریزی شده به همراه همسرش شرکت کرد و آن دو در طول ۱۲ ماه، ۶۴٬۰۰۰ کیلومتر را در ممالک مشترک‌المنافع طی کردند.

الیزابت که در طول زندگی خود معمولاً در سلامتی کامل بود، در سال ۲۰۰۳ مجبور به انجام لاپاراسکوپی بر روی هر دو زانو شد. در اکتبر ۲۰۰۶، او مراسم افتتاح ورزشگاه امارات لندن را از دست داد زیرا از تابستان با کشیدگی ماهیچه دست و پنجه نرم می‌کرد.[۱۵۰]

در مه ۲۰۰۷، روزنامه دیلی تلگراف به نقل منابع ناشناس گزارش داد که ملکه به خاطر سیاست‌های نخست‌وزیر بریتانیا تونی بلر «خشمگین و عصبانی» است. او نگران بود که نیروهای مسلح بریتانیا بیش از اندازه در جنگ‌های عراق و افغانستان درگیر شده‌اند. همچنین نگرانی خود از مشکلات مناطق روستایی و حومه شهرها را با بلر در میان گذاشته بود.[۱۵۱] با این حال، از تلاش‌های بلر جهت دستیابی به صلح در ایرلند شمالی راضی بود.[۱۵۲] در نوامبر ۲۰۰۷، او اولین حاکم بریتانیایی تبدیل شد که توانست سالگرد الماسی (۶۰امین سال) ازدواجش را جشن بگیرد.[۱۵۳] در ۲۰ مارس ۲۰۰۸، ملکه مراسم فرمان سلطنتی (مراسمی مذهبی در روز پنج‌شنبه فرمان) را در کلیسای جامع سنت پاتریک ایرلند به جا آورد که این اولین بار بود این اتفاق در بیرون از انگلیس و ولز رخ می‌دهد.[۱۵۴]

جوبیلی الماسی و یاقوت کبود

[ویرایش]

الیزابت در سال ۲۰۱۰ برای دومین بار در سازمان ملل سخنرانی کرد؛ مانند بار اول، این سخنرانی به عنوان ملکه همه ممالک مشترک‌المنافع و رئیس اتحادیه بود.[۱۵۵] دبیرکل سازمان ملل بان کی‌مون او را «تکیه‌گاهی برای عصر ما» توصیف کرد.[۱۵۶] در جریان بازدیدش از نیویورک که پس از تور کانادا اتفاق افتاد، او باغچه یادبودی برای قربانیان بریتانیایی حملات یازدهم سپتامبر افتتاح کرد.[۱۵۶] سفر یازده روزه الیزابت به استرالیا در اکتبر ۲۰۱۱، شانزدهمین حضور او در آن کشور از سال ۱۹۵۴ بود.[۱۵۷] در مه ۲۰۱۱، با دعوت رئیس‌جمهور ایرلند، مری مک‌آلیس، او وارد آن کشور شد و به اولین پادشاه یا ملکه بریتانیایی بدل گردید که از جمهوری ایرلند بازدید می‌کند.[۱۵۸]

بازدید از بیرمنگهام در ژوئیه ۲۰۱۲، به عنوان بخشی از جوبیلی طلایی

جوبیلی الماسی (۶۰امین سال حکومت) ملکه در سال ۲۰۱۲ جشن گرفته شد و برنامه‌هایی در سراسر ممالک مشترک‌المنافع ترتیب داده شد. الیزابت در سالروز به سلطنت رسیدن خود پیامی منتشر ساخت:

در این سال خاص، حال که مجدداً خود را وقف خدمت به شما می‌کنم، امیدوارم قدرت با هم بودن و نیروی متحد کننده خانواده، دوستی و خوشرویی به همه ما یادآوری شود… همچنین امیدوارم جوبیلی امسال زمانی باشد که برای همه پیشرفت‌هایی که از ۱۹۵۲ اتفاق افتاده، شکرگزار باشیم و با ذهنی پاک و قلبی گرم به آینده چشم بدوزیم.[۱۵۹]

الیزابت و همسرش از سراسر بریتانیا بازدید کردند، درحالی که فرزندان و نوه‌هایش به جای او در تور سایر ممالک مشترک‌المنافع شرکت جستند.[۱۶۰][۱۶۱] در ۴ ژوئن، مشعل‌های جوبیلی در سراسر جهان روشن شدند.[۱۶۲] در نوامبر، ملکه و همسرش سالگرد یاقوت کبود آبی (۶۵امین) ازدواجش را جشن گرفتند.[۱۶۳] در ۱۸ دسامبر، او به اولین پادشاه یا ملکه بریتانیایی تبدیل شد که از زمان جرج سوم (۱۷۸۱) در زمان صلح در یک نشست کابینه بریتانیا شرکت جسته‌است.[۱۶۴]

جشن تولد ملکه، ۲۰۱۸

الیزابت که پیش مسابقات المپیک تابستانی ۱۹۷۶ مونترآل را افتتاح کرده بود، در ۲۰۱۲ نیز مسابقات المپیک و پارالمپیک تابستانی لندن را افتتاح کرد؛ نتیجتاً به اولین رئیس کشوری تبدیل شد که ۲ المپیک را در ۲ کشور مختلف افتتاح می‌کند.[۱۶۵] برای افتتاحیه مسابقات المپیک لندن، او در نقش خودش فیلمی به نام خوشحال و شکوهمند در کنار دنیل گریک که نقش جیمز باند را داشت، ایفای نقش کرد.[۱۶۶] در ۴ آوریل ۲۰۱۳، او جایزه افتخاری بفتا را به خاطر حمایت از صنعت فیلم دریافت کرد و در مراسم او را با عنوان «به یادماندنی‌ترین باند گرل» توصیف کردند.[۱۶۷] در ۳ مارس ۲۰۱۳، الیزابت پس از بروز نشانه‌های گاستروانتریت جهت معاینه راهی بیمارستان شاه ادوارد هفتم شد. او روز بعد به کاخ باکینگهام بازگشت.[۱۶۸] یک هفته بعد، او منشور جدید اتحادیه ممالک مشترک‌المنافع را به امضا رساند.[۱۶۹] به دلیل کهولت سن و محدودیت سفر، او در ۲۰۱۳ برای اولین بار در ۴۰ سال گذشته در مراسم دوسالانه دیدار سران کشورهای مشترک‌المنافع شرکت نکرد و در عوض شاهزاده چارلز به نمایندگی از او در سری لانکا حضور یافت.[۱۷۰] وی در ماه مه ۲۰۱۸ یک عمل جراحی کاتاراکت را پشت سر گذاشت.[۱۷۱] در مارس ۲۰۱۹، دو ماه پس از تصادف همسرش، تصمیم گرفت دیگر در خیابان‌های عمومی رانندگی نکند.[۱۷۲]

در ۲۱ دسامبر ۲۰۰۷، ملکه الیزابت دوم از مادر پدر پدربزرگش، ملکه ویکتوریا، پیشی گرفت و پیرترین حاکم سلطنتی بریتانیایی شد. همچنین در ۹ سپتامبر ۲۰۱۵، مدت زمان حکومت او از همه پادشاهان و ملکه‌های بریتانیا، از همه ملکه‌های حاکم دنیا و همه رؤسای کشورهای دنیا گذر کرد.[۱۷۳][۱۷۴][۱۷۵] او از همه حاکمان سلطنتی کانادا در دوران امروزی[۱۷۶] (لوئی چهاردهم، پادشاه فرانسه، مدت بیشتری بر کانادا که آن زمان یک مستعمره بود، حکومت کرده‌است) مدت بیشتری حاکم آن کشور بوده‌است.[۱۷۷] با مرگ عبدالله بن عبدالعزیز آل سعود در ۲۳ ژانویه ۲۰۱۵، الیزابت پیرترین حاکم سلطنتی فعلی جهان شد.[۱۷۸][۱۷۹] پس از مرگ بومیپول آدولیاده، پادشاه تایلند، در ۱۳ اکتبر ۲۰۱۶، ملکه الیزابت به پادشاه یا ملکه کنونی دنیا با بیشترین مدت حکومت تبدیل شد.[۱۸۰][۱۸۱] استعفای رابرت موگابه در ۲۱ نوامبر ۲۰۱۷ باعث شد او به پیرترین رئیس کشور فعلی دنیا بدل گردد.[۱۸۲][۱۸۳] وی در ۶ فوریه ۲۰۱۷، اولین پادشاه یا ملکه بریتانیایی شد که موفق به جشن گرفتن جوبیلی یاقوت کبود (۶۵امین) خود می‌شود، هرچند برنامه‌هایی برای آن ترتیب داده نشد.[۱۸۴] در ۲۰ نوامبر همان سال، سالگرد ازدواج پلاتینی (۷۰امین) خود را جشن گرفت.[۱۸۵] در اوت ۲۰۱۷، فیلیپ از وظایف رسمی خود به عنوان همسر ملکه استعفا داد[۱۸۶] و در ۹ آوریل ۲۰۲۱ در لندن درگذشت.[۱۸۷] در ۲۳ آوریل ۲۰۱۹، الیزابت با مرگ ژان، دوک اعظم لوکزامبورگ، به پیرترین پادشاه یا ملکه زنده دنیا (شامل آنان که برکنار شده‌اند یا استعفا داده‌اند) تبدیل شد.

ملکه تصمیمی برای کناره‌گیری نداشت،[۱۸۸] هرچند شاهزاده چارلز قرار بود با افزایش سن او که در ۲۰۲۰ نود و چهار ساله شد، وظایف سلطنتی بیشتری را برعهده بگیرد.[۱۸۹] در ۲۰ آوریل ۲۰۱۸، رؤسای اتحادیه کشورهای مشترک‌المنافع رسماً اعلام کردند که چارلز پس از ملکه به رهبر اتحادیه تبدیل خواهد شد. ملکه اعلام کرد که این آرزوی قلبی‌اش است که چارلز پس از او این نقش را برعهده بگیرد.[۱۹۰] از دهه ۱۹۶۰، دولت بریتانیا و سازمان‌های رسانه‌ای برنامه‌های لازم برای مرگ و خاکسپاری ملکه را تدارک دیده بودند.[۱۹۱]

درگذشت

[ویرایش]
مقالهٔ اصلی: مرگ و خاکسپاری الیزابت دوم

کاخ باکینگهام در ۸ سپتامبر ۲۰۲۲ پس از نگرانی پزشکان اعلام کرد که ملکه در قلعه بالمورال تحت نظارت پزشکی است: «پس از بررسی‌های بیشتر در صبح امروز، پزشکان ملکه نگران سلامت علیاحضرت بودند و توصیه کردند که او تحت نظارت پزشکی بماند.»[۱۹۲][۱۹۳] چهار فرزند ملکه به همراه عروس‌ها و نوه‌هایش شاهزاده ویلیام و شاهزاده هری به بالمورال رفتند.[۱۹۴][۱۹۵] خبر درگذشت ملکه عصر همان روز تأیید شد.[۱۹۶][۱۹۷] رئیس کل ثبت احوال اسکاتلند با انتشار گواهی فوت ملکه در ۲۹ سپتامبر ۲۰۲۲ علت مرگ وی را کهولت سن اعلام کرد.[۱۹۸][۱۹۹]

چهره عمومی و شخصیت

[ویرایش]

از آنجا که الیزابت زیاد مصاحبه نمی‌کرد، اطلاعات کمی دربارهٔ احساسات شخصی‌اش وجود دارد. به عنوان یک حاکم مشروطه، او نظرات سیاسی خود را در ملاقات‌های عمومی ابراز نمی‌کرد.[۲۰۰] او فردی عمیقاً مذهبی بود، به وظایف مدنی‌اش اهمیت می‌داد و عهدنامه تاج‌گذاری خود را زیرپا نمی‌گذاشت.[۲۰۱] جدا از نقش دینی رسمی‌اش به عنوان رئیس عالی کلیسای انگلستان، او یکی از اعضای آن کلیسا بود و همین‌طور یکی از اعضای کلیسای اسکاتلند.[۲۰۲] او از پشتیبانی خود نسبت به روابط میان دینی سخن گفته‌است و ملاقات‌هایی با رهبران سایر کلیساها و ادیان داشته‌است، از جمله دیدار با پنج پاپ: پیوس دوازدهم، ژان بیست‌وسوم، ژان پل دوم، بندیکت شانزدهم و پاپ فرانسیس.[۲۰۳] اشاره‌ای به ایمان او معمولاً در پیام کریسمس او خطاب به ممالک مشترک‌المنافع وجود دارد. در سال ۲۰۰۰ او گفت:

برای بسیاری از ما، اعتقاداتمان اهمیتی اساسی دارد. برای من، آموزه‌های مسیح و مسئولیت شخصی‌ام برابر خدا چارچوبی فراهم می‌کند که تلاش می‌کنم مطابق آن زندگی‌ام را پیش ببرم. من، مانند بسیاری از شما، از سخنان و اعمال مسیح در لحظات سخت آرامش گرفته‌ام.[۲۰۴]

Elizabeth and Ronald Reagan on black horses. He bare-headed; she in a headscarf; both in tweeds, jodhpurs and riding boots.
سوار بر اسب در کنار رونالد ریگان، ژوئن ۱۹۸۲

الیزابت پشتیبان ۶۰۰ سازمان و خیریه بود.[۲۰۵] تفریح او برای اوقات فراغت، سوارکاری و وقت‌گذاری با سگ‌هاست، به خصوص با ولش کورگی پمبروکها.[۲۰۶] علاقه او به این نوع سگ‌ها به سال ۱۹۳۳ بازمی‌گردد، زمانی که دوکی به اولین کورگی خانواده سلطنتی تبدیل شد.[۲۰۷][۲۰۸] به دفعات تصاویری از زندگی خصوصی و غیررسمی او پخش شده‌است که او و خانواده‌اش را درحال خوردن غدا و سپس شستن ظرف‌ها نشان می‌دهد.[۲۰۹]

در دهه ۵۰، به عنوان یک زن جوان در آغاز سلطنتش، الیزابت چون ملکه‌های «محسور کننده داستان‌ها» به تصویر کشیده می‌شد.[۲۱۰] پس از جنگ جهانی دوم، آن زمان یک دوره امید، پیشرفت و دستاورد بود که آن را «عصر الیزابتی جدید» نام دادند.[۲۱۱] آن زمان منتقدانی مانند لرد آلترینکهام که سخنرانی‌های او را متعلق به یک «دختر مدرسه‌ای خودنما» توصیف کرده بود، اندک‌شمار بودند.[۲۱۲] در اواخر ۱۹۶۰، تلاش شد با مستندهایی نظیر خانواده سلطنتی که تفویض چارلز به عنوان شاهزاده ولز را نشان می‌داد از نظام سلطنت چهره‌ای مدرن‌تر به تصویر کشیده شود.[۲۱۳] در انظار عمومی، او معمولاً با پالتوهایی با رنگ‌های سنگین و کلاه‌های زینتی ظاهر می‌شود تا در میان جمعیت قابل تمایز باشد.[۲۱۴]

در جوبیلی نقره‌ایش در ۱۹۷۷، جمعیت به واقع برای دیدار او مشتاق بود[۲۱۵] اما در دهه ۱۹۸۰ با زیر ذره‌بین رسانه‌ها قرار گرفتن مشاغل فرزندانش انتقادات از خانواده سلطنتی افزایش پیدا کرد.[۲۱۶] در دهه ۱۹۹۰، محبوبیت او به پایین‌ترین حد خود رسید. تحت فشار عمومی، او برای اولین بار مجبور شد مالیات پرداخت کند و کاخ باکینگهام برای بازدید در معرض عموم قرار گرفت.[۲۱۷] نارضایتی از سلطنت با مرگ عروس سابقش دایانا به اوج خودش رسید. با این حال محبوبیت شخصی الیزابت و حمایت‌ها از سلطنت پس از سخنرانی تلویزیونی او، ۵ روز پس از مرگ دایانا، افزایش یافت.[۲۱۸]

در نوامبر ۱۹۹۹، رفراندومی در استرالیا برگزار شد که هدف آن تصمیم‌گیری دربارهٔ لغو یا ادامه پادشاهی استرالیا بود که نتیجه آن ادامه پادشاهی بود.[۲۱۹] نظرسنجی‌هایی در بریتانیا در ۲۰۰۶ و ۲۰۰۷ نشان داد که الیزابت از حمایت زیادی برخوردار است[۲۲۰] و در ۲۰۱۲، سال جوبیلی الماسی او، محبوبیتش به ۹۰ درصد رسید.[۲۲۱] در تووالو (۲۰۰۸) و سنت وینسنت و گرنادین‌ها (۲۰۰۹) هم همه‌پرسی‌هایی برگزار شد که شرکت‌کنندگان به لغو سلطنت و برقراری جمهوری رای منفی دادند.[۲۲۲]

پرتره برداری از الیزابت توسط هنرمندان مشهوری در زمینه‌های مختلفی در طول زندگی‌اش انجام شده‌است که این شامل نقاشی توسط پیترو آنیگونی، پیتر بلیک، چینوه چوکوگو-روی، ترنس کونئو، لوسین فروید، رولف هریس، دیمین هرست، ژولیت پانت و تای-شان اشیرندبرگ می‌شود.[۲۲۳][۲۲۴] مهم‌ترین عکاسان الیزابت سیسیل بیتون، یوسف کارش، آنی لیبویتز، لرد لیچفیلد، تری اونیل، جان سوانل و دروتی ویلدینگ بوده‌اند. نخستین پرتره الیزابت در سال ۱۹۲۶ توسط مارکوس آدامز تهیه شد.[۲۲۵] پرتره الیزابت بر روی اسکناس‌های ۳۳ کشور مختلف نقش بسته و از این لحاظ ملکه الیزابت رکورددار است.[۲۲۶]

ثروت

[ویرایش]

املاک سلطنتی، نام بنیادی است که برای ملکه درآمدزایی می‌کند.[۲۲۷] این بنیاد بیش از ۵۰۰ میلیون پوند املاک شخصی، سرمایه‌گذاری و درآمد ملکه بریتانیا را اداره می‌کند.[۲۲۸]

در مورد میزان ثروت شخصی الیزابت دوم، ملکه بریتانیا، سال‌ها حدس و گمان زده شده‌است. در سال ۲۰۱۱، ملکهٔ بریتانیا با ۳۰۰ میلیون پوند دارایی اثبات‌شده، در رده ۲۵۷ «فهرست ثروتمندترین‌های بریتانیا» قرار گرفت.[۲۲۹] مجله اقتصادی فوربز، در سال ۲۰۱۰، میزان ثروت شخصی الیزابت دوم را در حدود ۴۵۰ میلیون دلار آمریکا تخمین زده بود.[۲۳۰] در سال ۱۹۹۳، دفتر مخصوص ملکهٔ بریتانیا، در واکنش به اخبار و شایعاتی مبنی بر میزان دارایی‌های شخصی ملکه به میزان ۱۰۰ میلیون پوند استرلینگ، آن را «به شدت اغراق‌آمیز» توصیف کرد.[۲۳۱]

کلکسیون سلطنتی، که شامل جواهرات سلطنتی امپراتوری بریتانیا و آثار هنری برجسته‌ای است، جزو اموال شخصی ملکهٔ بریتانیا محسوب نمی‌شود و تنها در اختیار ملکه قرار دارند.[۲۳۲][۲۳۳] همچنین کاخ‌های سلطنتی باکینگهام و قلعه وینزر، تنها در اختیار خانواده سلطنتی قرار دارند و مالکیت آن‌ها در اختیار خانواده سلطنتی و ملکه بریتانیا نیست.[۲۳۴] از دیگر اموال منقولی که تنها در اختیار خانواده سلطنتی قرار دارد، قلمرو دوک لنکستر است که در سال ۲۰۱۰، ارزش آن در حدود ۳۴۸ میلیون پوند استرلینگ تخمین زده شده‌بود.[۲۳۵]

گفته می‌شود که الیزابت دوم به اقامت در کاخ باکینگهام که اقامت‌گاه رسمی خانواده سلطنتی در شهر لندن است، چنان رغبتی ندارد و اقامت در قلعه وینزر را به مراتب ترجیح می‌دهد.[۲۳۶] کاخ ساندرینگهام و دژ بالمورال اقامت‌گاه‌های خصوصی و از اموال خانوادگی ملکه بریتانیا هستند. ملکه الیزابت دوم، مالک شخصی این دو کاخ است.[۲۳۴] درآمدهای حاصل از املاکی به ارزش بیش از ۶٫۶ میلیارد پوند استرلینگ، تحت قیومیت خانواده سلطنتی بریتانیا است، که در انگلستان به اصطلاح «املاک سلطنتی» نامیده می‌شود. ملکه بریتانیا حق فروش هیچ‌یک از آن املاک و مستغلات را ندارد و درآمد حاصل از آن‌ها نیز به خزانه بریتانیا جهت پرداخت حقوق کارمندان دولت، واریز می‌شود.[۲۳۷]

عناوین و لقب‌ها

[ویرایش]
  • ۲۱ آوریل ۱۹۲۶ — ۱۱ دسامبر ۱۹۳۶: والاحضرتِ همایونی شاهدخت الیزابت یورک
  • ۱۱ دسامبر ۱۹۳۶ — ۲۰ نوامبر ۱۹۴۷: والاحضرتِ همایونی شاهدخت الیزابت
  • ۲۰ نوامبر ۱۹۴۷ — ۶ فوریه ۱۹۵۲: والاحضرتِ همایونی شاهدخت الیزابت، دوشس ادینبرو
  • ۶ فوریه ۱۹۵۲ — ۸ سپتامبر ۲۰۲۲: علیاحضرت ملکه

الیزابت عناوین و مناصب نظامی افتخاری زیادی را در کشورهای مشترک‌المنافع در اختیار دارد، اعطاکننده تعداد زیادی نشان در کشورهایش است و از سایر نقاط جهان افتخارات و جوایزی را دریافت کرده‌است. او در هر کدام از کشورهایش با یک عنوان خطاب می‌شود که از فرمول خاصی پیروی می‌کند: به عنوان مثال در جامایکا او را ملکه جامایکا و سایر ممالک و قلمروهایش خطاب می‌کنند. در جزایر مانش و جزیره من که وابسته به تاج‌وتخت هستند و نه کشورهای جداگانه، او را دوک نورماندی و لرد من خطاب می‌کنند. عناوین دیگر شامل مدافع ایمان،[۲۳۸] و دوک لنکستر است. رسم است که در آغاز گفتگو او را «علیاحضرت» و در ادامه «خانم» خطاب می‌کنند.[۲۳۹]

فرزندان

[ویرایش]
نام تولد ازدواج فرزندان نوه‌ها
تاریخ همسر
چارلز سوم ۱۴ نوامبر ۱۹۴۸ ۲۹ ژوئیه ۱۹۸۱
طلاق در ۲۸ اوت ۱۹۹۶ 		دایانا، شاهدخت ولز ویلیام، شاهزاده ولز شاهزاده جرج
شاهدخت شارلوت
شاهزاده لویی
شاهزاده هری، دوک ساسکس شاهزاده آرچی
شاهدخت لیلیبت
۹ آوریل ۲۰۰۵ ملکه کامیلا ن/م
شاهدخت آن ۱۵ اوت ۱۹۵۰ ۱۴ نوامبر ۱۹۷۳
طلاق در ۲۸ آوریل ۱۹۹۲ 		مارک فیلیپس پیتر فیلیپس ساوانا فیلیپس
آیلا فیلیپس
زارا تیندال میا تیندال
لنا تیندال
لوکاس تیندال
۱۲ دسامبر ۱۹۹۲ تیموتی لورنس ن/م
شاهزاده اندرو، دوک یورک ۱۹ فوریه ۱۹۶۰ ۲۳ ژوئیه ۱۹۸۶
طلاق در ۳۰ مه ۱۹۹۶ 		سارا، دوشس یورک شاهدخت بئاتریس سی‌یِنا ماپلی موزی
شاهدخت یوژنی آگست بروکسبنک
ارنست بروکسبنک
شاهزاده ادوارد، دوک ادینبرو ۱۰ ژوئیه ۱۹۶۴ ۱۹ ژوئن ۱۹۹۹ سوفی، دوشس ادینبرو لیدی لوئیز وینزر ن/م
جیمز، ارل وسکس ن/م

تاریخچه نام خانوادگی نسل بعد از الیزابت دوم: مونتباتن وینزر

اجداد و گاه‌شمار

[ویرایش]
گاه‌شمار زندگی الیزابت دوم
۱۹۲۶ • تولد
۱۹۳۶ • استعفای ناگهانی ادوارد هشتم؛ الیزابت وارث مقدر امپراتوری بریتانیا می‌شود
۱۹۴۷ • ازدواج با شاهزاده فیلیپ در ۲۰ نوامبر
۱۹۴۸ • تولد چارلز
۱۹۵۲ • مرگ جرج ششم و آغاز سلطنت الیزابت دوم
۱۹۵۳ • تاج‌گذاری در وست‌مینستر
۱۹۷۷ • جوبیلی نقره‌ای (بیست و پنجمین سالگرد سلطنت)
۱۹۸۱ • سوءقصد به الیزابت در رژه رنگ‌ها
۱۹۹۲ • «سال فاجعهٔ» ملکه
۱۹۹۷ • مرگ شاهدخت دایانا در تصادف رانندگی
۲۰۰۲ • جوبیلی طلایی (پنجاهمین سالگرد سلطنت)
۲۰۰۷ • سالگرد الماسی (شصتمین) ازدواج الیزابت و فیلیپ
۲۰۱۲ • جوبیلی الماسی (شصتمین سالگرد سلطنت) و افتتاح المپیک لندن
۲۰۱۵ • الیزابت دوم دارای عنوان طولانی‌ترین سلطنت برای یک زن در جهان می‌شود
۲۰۱۷ • جوبیلی یاقوت کبود (شصت و پنجمین سالگرد سلطنت) و سالگرد پلاتینی (هفتادمین) ازدواج الیزابت و فیلیپ
۲۰۲۲ • جوبیلی پلاتینی (هفتادمین سالگرد سلطنت) و درگذشت

واژه‌نامه

[ویرایش]
  1. ↑ Lilibet
  2. ↑ Auxiliary Territorial Service
  3. ↑ Gorsedd
  4. ↑ Burmese
  5. ↑ Michael Fagan

پانویس

[ویرایش]
  1. ↑ "Britain's new monarch to be known as King Charles III". Reuters. September 8, 2022. Archived from the original on 8 September 2022. Retrieved September 8, 2022.
  2. ↑ Bradford, p. 22; Brandreth, p. 103; Marr, p. 76; Pimlott, pp. 2–3; Lacey, pp. 75–76; Roberts, p. 74
  3. ↑ Hoey, p. 40
  4. ↑ Brandreth, p. 103; Hoey, p. 40
  5. ↑ Brandreth, p. 103
  6. ↑ Pimlott, p. 12
  7. ↑ Williamson, p. 205
  8. ↑ Lacey, p. 56; Nicolson, p. 433; Pimlott, pp. 14–16
  9. ↑ Crawford, p. 26; Pimlott, p. 20; Shawcross, p. 21
  10. ↑ Brandreth, p. 124; Lacey, pp. 62–63; Pimlott, pp. 24, 69
  11. ↑ Brandreth, pp. 108–110; Lacey, pp. 159–161; Pimlott, pp. 20, 163
  12. ↑ Brandreth, pp. 108–110
  13. ↑ Brandreth, p. 105; Lacey, p. 81; Shawcross, pp. 21–22
  14. ↑ Brandreth, pp. 105–106
  15. ↑ Bond, p. 8; Lacey, p. 76; Pimlott, p. 3
  16. ↑ Lacey, pp. 97–98
  17. ↑ Marr, pp. 78, 85; Pimlott, pp. 71–73
  18. ↑ Brandreth, p. 124; Crawford, p. 85; Lacey, p. 112; Marr, p. 88; Pimlott, p. 51; Shawcross, p. 25
  19. ↑ "Her Majesty The Queen: Early life and education". Royal Household. 29 December 2015. Archived from the original on 7 May 2016. Retrieved 18 April 2016.
  20. ↑ Marr, p. 84; Pimlott, p. 47
  21. ↑ ۲۱٫۰ ۲۱٫۱ Pimlott, p. 54
  22. ↑ ۲۲٫۰ ۲۲٫۱ Pimlott, p. 55
  23. ↑ Warwick, Christopher (2002). "Princess Margaret: A Life of Contrasts". London: Carlton Publishing Group. p. 102. ISBN 978-0-233-05106-2. {{cite web}}: Missing or empty |url= (help)
  24. ↑ "Queen Elizabeth the Queen Mother". Royal Household. 21 December 2015. Archived from the original on 7 May 2016. Retrieved 18 April 2016.
  25. ↑ Crawford, pp. 104–114; Pimlott, pp. 56–57
  26. ↑ Crawford, pp. 114–119; Pimlott, p. 57
  27. ↑ ۲۷٫۰ ۲۷٫۱ "Children's Hour: Princess Elizabeth". BBC. 13 October 1940. Archived from the original on 27 November 2019. Retrieved 22 July 2009.
  28. ↑ "Early public life". Royal Household. Archived from the original on 28 March 2010. Retrieved 20 April 2010.
  29. ↑ Pimlott, p. 71
  30. ↑ The London Gazette: (Supplement) no. 36973. p. . 6 March 1945.
  31. ↑ Bradford, p. 45; Lacey, p. 148; Marr, p. 100; Pimlott, p. 75
  32. ↑ The London Gazette: (Supplement) no. 37205. p. . 31 July 1945.
  33. ↑ Rothman, Lily (25 May 2018). "The World War II Auto Mechanic in This Photo Is Queen Elizabeth II. Here's the Story Behind the Picture". Time. Archived from the original on 15 January 2019. Retrieved 4 June 2020.
  34. ↑ Bond, p. 10; Pimlott, p. 79
  35. ↑ "Royal plans to beat nationalism". BBC News. 8 March 2005. Archived from the original on 8 February 2012. Retrieved 15 June 2010.
  36. ↑ Pimlott, pp. 71–73
  37. ↑ "Gorsedd of the Bards". National Museum of Wales. Archived from the original on 18 May 2014. Retrieved 17 December 2009.
  38. ↑ "A speech by the Queen on her 21st birthday". Royal Household. 20 April 1947. Archived from the original on 3 January 2017. Retrieved 18 April 2016.
  39. ↑ Brandreth, pp. 132–139; Lacey, pp. 124–125; Pimlott, p. 86
  40. ↑ Bond, p. 10; Brandreth, pp. 132–136, 166–169; Lacey, pp. 119, 126, 135
  41. ↑ Heald, p. 77
  42. ↑ Edwards, Phil (31 October 2000). "The Real Prince Philip". Channel 4. Archived from the original on 9 February 2010. Retrieved 23 September 2009.
  43. ↑ Crawford, p. 180
  44. ↑ Davies, Caroline (20 April 2006). "Philip, the one constant through her life". The Daily Telegraph. London. Archived from the original on 9 January 2022. Retrieved 23 September 2009.
  45. ↑ Brandreth, p. 314
  46. ↑ Heald, p. xviii
  47. ↑ Hoey, pp. 55–56; Pimlott, pp. 101, 137
  48. ↑ The London Gazette: no. 38128. p. . 21 November 1947.
  49. ↑ ۴۹٫۰ ۴۹٫۱ "60 Diamond Wedding anniversary facts". Royal Household. 18 November 2007. Archived from the original on 3 December 2010. Retrieved 20 June 2010.
  50. ↑ Hoey, p. 58; Pimlott, pp. 133–134
  51. ↑ Hoey, p. 59; Petropoulos, p. 363
  52. ↑ Bradford, p. 61
  53. ↑ Letters Patent, 22 October 1948; Hoey, pp. 69–70; Pimlott, pp. 155–156
  54. ↑ Pimlott, p. 163
  55. ↑ Brandreth, pp. 226–238; Pimlott, pp. 145, 159–163, 167
  56. ↑ Brandreth, pp. 240–241; Lacey, p. 166; Pimlott, pp. 169–172
  57. ↑ Brandreth, pp. 245–247; Lacey, p. 166; Pimlott, pp. 173–176; Shawcross, p.16
  58. ↑ Bousfield and Toffoli, p. 72; Charteris quoted in Pimlott, p. 179 and Shawcross, p. 17
  59. ↑ Pimlott, pp. 178–179
  60. ↑ Pimlott, pp. 186–187
  61. ↑ Soames, Emma (1 June 2012), Emma Soames: As Churchills we're proud to do our duty, archived from the original on 2 July 2019, retrieved 12 March 2019
  62. ↑ Bradford, p. 80; Brandreth, pp. 253–254; Lacey, pp. 172–173; Pimlott, pp. 183–185
  63. ↑ The London Gazette: (Supplement) no. 41948. p. . 5 February 1960.
  64. ↑ Brandreth, pp. 269–271
  65. ↑ Brandreth, pp. 269–271; Lacey, pp. 193–194; Pimlott, pp. 201, 236–238
  66. ↑ Bond, p. 22; Brandreth, p. 271; Lacey, p. 194; Pimlott, p. 238; Shawcross, p. 146
  67. ↑ Princess Margaret, Royal Household, 21 December 2015, archived from the original on 7 May 2016, retrieved 18 April 2016
  68. ↑ Bradford, p. 82
  69. ↑ 50 facts about The Queen's Coronation, Royal Household, 25 May 2003, archived from the original on 7 February 2021, retrieved 18 April 2016
  70. ↑ Lacey, p. 190; Pimlott, pp. 247–248
  71. ↑ Cotton, Belinda; Ramsey, Ron, By appointment: Norman Hartnell's sample for the Coronation dress of Queen Elizabeth II, National Gallery of Australia, archived from the original on 29 June 2011, retrieved 4 December 2009
  72. ↑ Britain Since 1945, Coker, Christopher, pp 3
  73. ↑ Marr, p. 272
  74. ↑ Pimlott, p. 182
  75. ↑ The Commonwealth: Gifts to the Queen, Royal Collection Trust, archived from the original on 1 March 2016, retrieved 20 February 2016
  76. ↑ Australia: Royal visits, Royal Household, 13 October 2015, archived from the original on 1 February 2019, retrieved 18 April 2016
    New Zealand: Royal visits, Royal Household, 22 December 2015, archived from the original on 22 March 2019, retrieved 18 April 2016
    Marr, p. 126
  77. ↑ Brandreth, p. 278; Marr, p. 126; Pimlott, p. 224; Shawcross, p. 59
  78. ↑ Campbell, Sophie (11 May 2012), "Queen's Diamond Jubilee: Sixty years of royal tours", The Telegraph, archived from the original on 30 January 2019, retrieved 20 February 2016
  79. ↑ Thomson, Mike (15 January 2007), When Britain and France nearly married, BBC News, archived from the original on 23 January 2009, retrieved 14 December 2009
  80. ↑ Pimlott, p. 255; Roberts, p. 84
  81. ↑ Marr, pp. 175–176; Pimlott, pp. 256–260; Roberts, p. 84
  82. ↑ Lacey, p. 199; Shawcross, p. 75
  83. ↑ Lord Altrincham in National Review quoted by Brandreth, p. 374 and Roberts, p. 83
  84. ↑ Brandreth, p. 374; Pimlott, pp. 280–281; Shawcross, p. 76
  85. ↑ ۸۵٫۰ ۸۵٫۱ Hardman, p. 22; Pimlott, pp. 324–335; Roberts, p. 84
  86. ↑ Roberts, p. 84
  87. ↑ ۸۷٫۰ ۸۷٫۱ Queen and Canada: Royal visits, Royal Household, archived from the original on 4 May 2010, retrieved 12 February 2012
  88. ↑ Bradford, p. 114
  89. ↑ Pimlott, p. 303; Shawcross, p. 83
  90. ↑ ۹۰٫۰ ۹۰٫۱ Macmillan, pp. 466–472
  91. ↑ Speaight, Robert (1970), Vanier, Soldier, Diplomat, Governor General: A Biography, London: William Collins, Sons and Co. Ltd., ISBN 978-0-00-262252-3
  92. ↑ Dubois, Paul (12 October 1964), "Demonstrations Mar Quebec Events Saturday", The Gazette, p. 1, archived from the original on 23 January 2021, retrieved 6 March 2010
  93. ↑ Bousfield, p. 139
  94. ↑ Dymond, Glenn (5 March 2010), Ceremonial in the House of Lords (PDF), House of Lords Library, p. 12, archived (PDF) from the original on 15 June 2011, retrieved 5 June 2010
  95. ↑ Hardman, pp. 213–214
  96. ↑ Bradford, pp. 123, 154, 176; Pimlott, pp. 301, 315–316, 415–417
  97. ↑ Bradford, p. 181; Pimlott, p. 418
  98. ↑ Bradford, p. 181; Marr, p. 256; Pimlott, p. 419; Shawcross, pp. 109–110
  99. ↑ ۹۹٫۰ ۹۹٫۱ Bond, p. 96; Marr, p. 257; Pimlott, p. 427; Shawcross, p. 110
  100. ↑ Pimlott, pp. 428–429
  101. ↑ Pimlott, p. 449
  102. ↑ Hardman, p. 137; Roberts, pp. 88–89; Shawcross, p. 178
  103. ↑ Elizabeth to her staff, quoted in Shawcross, p. 178
  104. ↑ Pimlott, pp. 336–337, 470–471; Roberts, pp. 88–89
  105. ↑ ۱۰۵٫۰ ۱۰۵٫۱ ۱۰۵٫۲ Heinricks, Geoff (29 September 2000), "Trudeau: A drawer monarchist", National Post, Toronto, p. B12
  106. ↑ Trudeau, p. 313
  107. ↑ Queen's 'fantasy assassin' jailed, BBC News, 14 September 1981, archived from the original on 28 July 2011, retrieved 21 June 2010
  108. ↑ Lacey, p. 281; Pimlott, pp. 476–477; Shawcross, p. 192
  109. ↑ McNeilly, Hamish (1 March 2018), "Intelligence documents confirm assassination attempt on Queen Elizabeth in New Zealand", The Sydney Morning Herald, archived from the original on 26 June 2019, retrieved 1 March 2018
  110. ↑ Ainge Roy, Eleanor (13 January 2018), "'Damn ... I missed': the incredible story of the day the Queen was nearly shot", The Guardian, archived from the original on 1 March 2018, retrieved 1 March 2018
  111. ↑ Bond, p. 115; Pimlott, p. 487; Shawcross, p. 127
  112. ↑ Bond, p. 115; Pimlott, p. 487
  113. ↑ Lacey, pp. 297–298; Pimlott, p. 491
  114. ↑ Bond, p. 188; Pimlott, p. 497
  115. ↑ Pimlott, pp. 488–490
  116. ↑ Pimlott, pp. 503–515; see also Neil, pp. 195–207 and Shawcross, pp. 129–132
  117. ↑ Thatcher to Brian Walden quoted in Neil, p. 207; Andrew Neil quoted in Woodrow Wyatt's diary of 26 October 1990
  118. ↑ Campbell, p. 467
  119. ↑ Thatcher, p. 309
  120. ↑ Roberts, p. 101; Shawcross, p. 139
  121. ↑ ۱۲۱٫۰ ۱۲۱٫۱ Geddes, John (2012), "The day she descended into the fray", Maclean's (Special Commemorative Edition: The Diamond Jubilee: Celebrating 60 Remarkable years ed.): 72
  122. ↑ ۱۲۲٫۰ ۱۲۲٫۱ MacQueen, Ken; Treble, Patricia (2012), "The Jewel in the Crown", Maclean's (Special Commemorative Edition: The Diamond Jubilee: Celebrating 60 Remarkable years ed.): 43–44
  123. ↑ Lacey, pp. 293–294; Pimlott, p. 541
  124. ↑ Hardman, p. 81; Lacey, p. 307; Pimlott, pp. 522–526
  125. ↑ Pimlott, pp. 515–516
  126. ↑ Pimlott, p. 538
  127. ↑ Annus horribilis speech, Royal Household, 24 November 1992, archived from the original on 3 January 2017, retrieved 18 April 2016
  128. ↑ Pimlott, pp. 519–534
  129. ↑ Lacey, p. 319; Marr, p. 315; Pimlott, pp. 550–551
  130. ↑ Stanglin, Doug (18 March 2010), "German study concludes 25,000 died in Allied bombing of Dresden", USA Today, archived from the original on 15 May 2010, retrieved 19 March 2010
  131. ↑ Brandreth, p. 377; Pimlott, pp. 558–559; Roberts, p. 94; Shawcross, p. 204
  132. ↑ Brandreth, p. 377
  133. ↑ Bradford, p. 229; Lacey, pp. 325–326; Pimlott, pp. 559–561
  134. ↑ Bradford, p. 226; Hardman, p. 96; Lacey, p. 328; Pimlott, p. 561
  135. ↑ Pimlott, p. 562
  136. ↑ Brandreth, p. 356; Pimlott, pp. 572–577; Roberts, p. 94; Shawcross, p. 168
  137. ↑ MORI poll for The Independent newspaper, March 1996, quoted in Pimlott, p. 578 and O'Sullivan, Jack (5 March 1996), "Watch out, the Roundheads are back", The Independent, archived from the original on 12 December 2012, retrieved 17 September 2011
  138. ↑ Pimlott, p. 578
  139. ↑ Brandreth, p. 357; Pimlott, p. 577
  140. ↑ Brandreth, p. 358; Hardman, p. 101; Pimlott, p. 610
  141. ↑ Bond, p. 134; Brandreth, p. 358; Marr, p. 338; Pimlott, p. 615
  142. ↑ Bond, p. 134; Brandreth, p. 358; Lacey, pp. 6–7; Pimlott, p. 616; Roberts, p. 98; Shawcross, p. 8
  143. ↑ Brandreth, pp. 358–359; Lacey, pp. 8–9; Pimlott, pp. 621–622
  144. ↑ ۱۴۴٫۰ ۱۴۴٫۱ Bond, p. 134; Brandreth, p. 359; Lacey, pp. 13–15; Pimlott, pp. 623–624
  145. ↑ ۱۴۵٫۰ ۱۴۵٫۱ A speech by The Queen on her Golden Wedding Anniversary, The Royal Household, 20 November 1997, archived from the original on 2 February 2017, retrieved 10 February 2017
  146. ↑ Bond, p. 156; Bradford, pp. 248–249; Marr, pp. 349–350
  147. ↑ Brandreth, p. 31
  148. ↑ Bond, pp. 166–167
  149. ↑ Bond, p. 157
  150. ↑ Queen cancels visit due to injury, BBC News, 26 October 2006, archived from the original on 17 February 2007, retrieved 8 December 2009
  151. ↑ Alderson, Andrew (28 May 2007), "Revealed: Queen's dismay at Blair legacy", The Telegraph, archived from the original on 10 January 2022, retrieved 31 May 2010
  152. ↑ Alderson, Andrew (27 May 2007), "Tony and Her Majesty: an uneasy relationship", The Telegraph, archived from the original on 10 January 2022, retrieved 31 May 2010
  153. ↑ Queen celebrates diamond wedding, BBC News, 19 November 2007, archived from the original on 13 September 2021, retrieved 10 February 2017
  154. ↑ Historic first for Maundy service, BBC News, 20 March 2008, archived from the original on 12 April 2009, retrieved 12 October 2008
  155. ↑ A speech by the Queen to the United Nations General Assembly, Royal Household, 6 July 2010, archived from the original on 14 November 2018, retrieved 18 April 2016
  156. ↑ ۱۵۶٫۰ ۱۵۶٫۱ Queen addresses UN General Assembly in New York, BBC News, 7 July 2010, archived from the original on 15 July 2010, retrieved 7 July 2010
  157. ↑ "Royal tour of Australia: The Queen ends visit with traditional 'Aussie barbie'", The Daily Telegraph, 29 October 2011, archived from the original on 30 October 2011, retrieved 30 October 2011
  158. ↑ Bradford, p. 253
  159. ↑ The Queen's Diamond Jubilee message, Royal Household, 6 February 2012, archived from the original on 7 May 2016, retrieved 18 April 2016
  160. ↑ Prince Harry pays tribute to the Queen in Jamaica, BBC News, 7 March 2012, archived from the original on 18 March 2012, retrieved 31 May 2012
  161. ↑ Their Royal Highnesses The Prince of Wales and The Duchess of Cornwall to Undertake a Royal Tour of Canada in 2012, Office of the Governor General of Canada, 14 December 2011, archived from the original on 28 August 2013, retrieved 31 May 2012
  162. ↑ Event News, The Queen's Diamond Jubilee Beacons, archived from the original on 16 November 2018, retrieved 28 April 2016
  163. ↑ Rayner, Gordon (19 November 2012), "Queen and Duke of Edinburgh celebrate 65th wedding anniversary", The Daily Telegraph, archived from the original on 10 January 2022, retrieved 10 February 2017
  164. ↑ UK to name part of Antarctica Queen Elizabeth Land, BBC News, 18 December 2012, archived from the original on 28 January 2013, retrieved 9 June 2019
  165. ↑ Canada's Olympic Broadcast Media Consortium Announces Broadcast Details for London 2012 Opening Ceremony, Friday, PR Newswire, 24 July 2012, archived from the original on 2 April 2015, retrieved 22 March 2015
  166. ↑ Brown, Nicholas (27 July 2012), How James Bond whisked the Queen to the Olympics, BBC News, archived from the original on 19 April 2019, retrieved 27 July 2012
  167. ↑ Queen honoured with Bafta award for film and TV support, BBC News, 4 April 2013, archived from the original on 7 April 2013, retrieved 7 April 2013
  168. ↑ Queen leaves hospital after stomach bug, BBC News, 4 March 2013, archived from the original on 4 March 2013, retrieved 4 March 2013
  169. ↑ Recovering Queen signs Commonwealth charter, BBC News, 11 March 2013, archived from the original on 24 اكتبر 2016, retrieved 23 October 2016 {{citation}}: Check date values in: |archive-date= (help)
  170. ↑ Queen to miss Commonwealth meeting, BBC News, 7 May 2013, archived from the original on 25 January 2021, retrieved 7 May 2013
  171. ↑ The Queen undergoes eye surgery to remove cataract
  172. ↑ "Queen slams brakes on driving in public", The Times, 31 March 2019, archived from the original on 31 March 2019, retrieved 31 March 2019
  173. ↑ "Elizabeth Set to Beat Victoria's Record as Longest Reigning Monarch in British History", HuffPost, 6 September 2014, archived from the original on 26 September 2014, retrieved 28 September 2014
  174. ↑ Modh, Shrikant (11 September 2015), "The Longest Reigning Monarch Queen Elizabeth II", Philately News, archived from the original on 1 December 2017, retrieved 20 November 2017
  175. ↑ "Enthralling 'Audience' puts Britain's queen in room with politicians", Chicago Sun-Times, 24 August 2017, archived from the original on 1 December 2017, retrieved 20 November 2017
  176. ↑ Governor General to Host Special Event in Honour of Her Majesty's Historic Reign, Office of the Secretary to the Governor General, 9 September 2015, archived from the original on 14 September 2015, retrieved 9 September 2015
  177. ↑ Crown, Government of Canada, 19 July 2017, archived from the original on 16 اكتبر 2017, retrieved 15 October 2017 {{citation}}: Check date values in: |archive-date= (help)
  178. ↑ "Queen Elizabeth II is now world's oldest monarch", The Hindu, 24 January 2015, archived from the original on 2 January 2020, retrieved 20 November 2017
  179. ↑ Rayner, Gordon (23 January 2015), "Queen becomes world's oldest monarch following death of King Abdullah of Saudi Arabia", The Daily Telegraph, archived from the original on 23 January 2015, retrieved 20 November 2017
  180. ↑ Thailand's King Bhumibol Adulyadej dies at 88, BBC News, 13 October 2016, archived from the original on 13 اكتبر 2016, retrieved 13 October 2016 {{citation}}: Check date values in: |archive-date= (help)
  181. ↑ PA (13 October 2016), Queen takes over longest reign mantle after Thailand's King Bhumibol dies, AOL (UK), archived from the original on 13 اكتبر 2016, retrieved 13 October 2016 {{citation}}: Check date values in: |archive-date= (help)
  182. ↑ Proctor, Charlie (21 November 2017), "BREAKING: The Queen becomes the world's oldest living Head of State following Mugabe resignation", Royal Central, archived from the original on 24 February 2019, retrieved 21 November 2017
  183. ↑ "Queen Elizabeth II will be the world's oldest head of state if Robert Mugabe is toppled", msn.com, 14 November 2017, archived from the original on 15 November 2017, retrieved 20 November 2017
  184. ↑ Rayner, Gordon (29 January 2017), "The Blue Sapphire Jubilee: Queen will not celebrate 65th anniversary but instead sit in 'quiet contemplation' remembering father's death", The Telegraph, archived from the original on 28 April 2019, retrieved 3 February 2017
  185. ↑ "Queen and Prince Philip portraits released to mark 70th anniversary", The Guardian, Press Association, 20 November 2017, archived from the original on 20 November 2017, retrieved 20 November 2017
  186. ↑ Bilefsky, Dan (2 August 2017), "Prince Philip Makes His Last Solo Appearance, After 65 Years in the Public Eye", The New York Times, archived from the original on 25 December 2007, retrieved 4 August 2017
  187. ↑ "Prince Philip has died aged 99, Buckingham Palace announces", BBC News, 9 April 2021, archived from the original on 9 April 2021, retrieved 9 April 2021
  188. ↑ Brandreth, pp. 370–371; Marr, p. 395
  189. ↑ Mansey, Kate; Leake, Jonathan; Hellen, Nicholas (19 January 2014), "Queen and Charles start to 'job-share'", The Sunday Times, archived from the original on 3 February 2014, retrieved 20 January 2014
    Marr, p. 395
  190. ↑ Charles to be next Commonwealth head, BBC News, 20 April 2018, archived from the original on 20 April 2018, retrieved 21 April 2018
  191. ↑ Knight, Sam (16 March 2017), "Operation London Bridge: the secret plan for the days after the Queen's death", The Guardian, archived from the original on 15 July 2018, retrieved 17 March 2017
  192. ↑ "Queen's doctors concerned for her health – palace". BBC News. 8 September 2022. Archived from the original on 8 September 2022. Retrieved 8 September 2022.
  193. ↑ Davies, Caroline (8 September 2022). "Queen under medical supervision at Balmoral after doctors' concerns". The Guardian. Archived from the original on 8 September 2022. Retrieved 8 September 2022.
  194. ↑ "Queen under medical supervision as doctors are concerned for her health. Prince Charles, Camilla and Prince William are currently travelling to Balmoral, Clarence House and Kensington Palace said". Sky News. 8 September 2022. Archived from the original on 8 September 2022. Retrieved 8 September 2022.
  195. ↑ Shaw, Neil (8 September 2022). "Duke of York, Princess Anne and Prince Edward all called to Queen's side". Plymouth Live. Archived from the original on 8 September 2022. Retrieved 8 September 2022.
  196. ↑ "Queen Elizabeth II has died". BBC News. 8 September 2022. Archived from the original on 8 September 2022. Retrieved 8 September 2022.
  197. ↑ Kottasová, Ivana; Picheta, Rob; Foster, Max; Said-Moorhouse, Lauren (September 8, 2022). "Queen Elizabeth II dies at 96". CNN. Archived from the original on 8 September 2022. Retrieved 8 September 2022.
  198. ↑ «Queen Elizabeth II died of 'old age', death certificate shows» (به انگلیسی). ABC News. ۲۰۲۲-۰۹-۲۹. بایگانی‌شده از اصلی در ۳۰ سپتامبر ۲۰۲۲. دریافت‌شده در ۲۰۲۲-۰۹-۳۰.
  199. ↑ "Registrar General releases extract of death entry for HM The Queen". National Records of Scotland (به انگلیسی). 2022-09-29. Archived from the original on 24 January 2023. Retrieved 2022-09-30.
  200. ↑ However, occasionally claims are made about her political opinions. For example after the 2014 Scottish independence referendum, the then Prime Minister, David Cameron, claimed that Elizabeth was pleased with the outcome (Dominiczak, Peter (24 September 2014), "David Cameron: I'm extremely sorry for saying Queen 'purred' over Scottish Independence vote", The Daily Telegraph, archived from the original on 25 September 2014, retrieved 18 June 2020).
  201. ↑ Queen 'will do her job for life', BBC News, 19 April 2006, archived from the original on 8 December 2008, retrieved 4 February 2007
    Shawcross, pp. 194–195
  202. ↑ How we are organised, Church of Scotland, archived from the original on 10 June 2011, retrieved 4 August 2011
  203. ↑ Queen meets Pope Francis at the Vatican, BBC News, 3 April 2014, archived from the original on 28 May 2017, retrieved 28 March 2017
  204. ↑ Christmas Broadcast 2000, Royal Household, 25 December 2000, archived from the original on 7 May 2016, retrieved 18 April 2016
    Shawcross, pp. 236–237
  205. ↑ About The Patron's Lunch, The Patron's Lunch, 5 September 2014, archived from the original on 17 March 2016, retrieved 28 April 2016
  206. ↑ 80 facts about The Queen, Royal Household, archived from the original on 21 March 2009, retrieved 20 June 2010
  207. ↑ Bush, Karen (26 October 2007), Everything Dogs Expect You To Know, London: New Holland Publishers, p. 115, ISBN 978-1-84537-954-4, retrieved 18 September 2012
  208. ↑ Pierce, Andrew (1 October 2007), "Hug for Queen Elizabeth's first corgi", The Telegraph, archived from the original on 3 March 2016, retrieved 21 September 2012
  209. ↑ Delacourt, Susan (25 May 2012), "When the Queen is your boss", Toronto Star, archived from the original on 7 March 2013, retrieved 27 May 2012
  210. ↑ Bond, p. 22
  211. ↑ Bond, p. 35; Pimlott, p. 180; Roberts, p. 82; Shawcross, p. 50
  212. ↑ Bond, p. 35; Pimlott, p. 280; Shawcross, p. 76
  213. ↑ Bond, pp. 66–67, 84, 87–89; Bradford, pp. 160–163; Hardman, pp. 22, 210–213; Lacey, pp. 222–226; Marr, p. 237; Pimlott, pp. 378–392; Roberts, pp. 84–86
  214. ↑ Cartner-Morley, Jess (10 May 2007), "Elizabeth II, belated follower of fashion", The Guardian, London, archived from the original on 7 November 2021, retrieved 5 September 2011
  215. ↑ Bond, p. 97; Bradford, p. 189; Pimlott, pp. 449–450; Roberts, p. 87; Shawcross, pp. 114–117
  216. ↑ Bond, p. 117; Roberts, p. 91
  217. ↑ Bond, p. 134; Pimlott, pp. 556–561, 570
  218. ↑ Bond, p. 134; Pimlott, pp. 624–625
  219. ↑ Hardman, p. 310; Lacey, p. 387; Roberts, p. 101; Shawcross, p. 218
  220. ↑ Monarchy poll, Ipsos MORI, April 2006, archived from the original on 23 January 2021, retrieved 22 March 2015
    Monarchy Survey (PDF), Populus Ltd, 14–16 December 2007, p. 9, archived from the original (PDF) on 11 May 2011, retrieved 17 August 2010
    Poll respondents back UK monarchy, BBC News, 28 December 2007, archived from the original on 8 February 2012, retrieved 17 August 2010
  221. ↑ Monarchy/Royal Family Trends – Satisfaction with the Queen, Ipsos MORI, 19 May 2016, archived from the original on 23 January 2021, retrieved 19 September 2017
  222. ↑ Vincies vote "No", BBC News, 26 November 2009, archived from the original on 10 اكتبر 2021, retrieved 26 November 2009 {{citation}}: Check date values in: |archive-date= (help)
  223. ↑ Riley, Ben (12 February 2016), "Revealed: Damien Hirst's only portrait of the Queen found in government archives", The Telegraph, archived from the original on 13 February 2016, retrieved 10 September 2016
  224. ↑ Elizabeth II, National Portrait Gallery, archived from the original on 3 December 2013, retrieved 22 June 2013
  225. ↑ Marcus Adams, National Portrait Gallery, archived from the original on 15 January 2013, retrieved 20 April 2013
  226. ↑ «Top 10 Things You Didn't Know About Money - TIME» (به انگلیسی). Time. 2009-08-05. شاپا 0040-781X. بایگانی‌شده از اصلی در ۲۶ اكتبر ۲۰۲۰. دریافت‌شده در 2020-10-23. تاریخ وارد شده در |archive-date= را بررسی کنید (کمک)
  227. ↑ «اسناد پارادایز: ۱۰ میلیون پوند از اموال شخصی ملکه بریتانیا در صندوق‌های فراساحلی سرمایه‌گذاری شده بود». بی‌بی‌سی فارسی. ۵ نوامبر ۲۰۱۷. بایگانی‌شده از اصلی در ۷ نوامبر ۲۰۱۷. دریافت‌شده در ۶ نوامبر ۲۰۱۷.
  228. ↑ «اسناد پارادایز؛ اسرار پناهگاه‌های مالیاتی ابرثروتمندان فاش شد». بی‌بی‌سی فارسی. ۵ نوامبر ۲۰۱۷. بایگانی‌شده از اصلی در ۱۵ اكتبر ۲۰۲۰. دریافت‌شده در ۱۸ دسامبر ۲۰۲۰. تاریخ وارد شده در |archive-date= را بررسی کنید (کمک)
  229. ↑ «ثروتمندان بریتانیا، 'پولدارتر' شده‌اند». بی‌بی‌سی فارسی. ۸ مه ۲۰۱۱. بایگانی‌شده از اصلی در ۵ مه ۲۰۲۱. دریافت‌شده در ۱۸ دسامبر ۲۰۲۰.
  230. ↑ Serafin, Tatiana (7 July 2010), "The World's Richest Royals", Forbes, archived from the original on 28 June 2012, retrieved 13 January 2011
  231. ↑ Lord Chamberlain Lord Airlie quoted in Hoey, p. 225 and Pimlott, p. 561
  232. ↑ What is the Royal Collection?, The Royal Collection, archived from the original on 8 June 2011, retrieved 12 November 2008
  233. ↑ The Royal Collection, Official website of the British Monarchy, archived from the original on 23 June 2011, retrieved 9 December 2009
  234. ↑ ۲۳۴٫۰ ۲۳۴٫۱ The Royal Residences: Overview, Official website of the British Monarchy, archived from the original on 1 May 2011, retrieved 9 December 2009
  235. ↑ Accounts, Annual Reports and Investments, Duchy of Lancaster, 27 July 2010, archived from the original on 15 October 2010, retrieved 26 September 2010
  236. ↑ English, Rebecca (20 April 2006), "'The Queen will NEVER consider abdicating'", Mail Online, London: Associated Newspapers Ltd, archived from the original on 29 September 2007, retrieved 9 December 2009
  237. ↑ The Crown Estate Annual Report 2010: Financials: Balance sheet, Crown Estate, 23 June 2010, archived from the original on 11 October 2010, retrieved 26 September 2010
  238. ↑ «مراسم شصتمین سالگرد سلطنت ملکه بریتانیا در پارلمان». بی‌بی‌سی فارسی. ۲۰ مارس ۲۰۱۲. بایگانی‌شده از اصلی در ۱۲ آوریل ۲۰۲۱. دریافت‌شده در ۱۸ دسامبر ۲۰۲۰.
  239. ↑ Greeting a member of The Royal Family, Royal Household, 15 January 2016, archived from the original on 13 December 2021, retrieved 18 April 2016
  240. ↑ Louda, Jiří; Maclagan, Michael (1999) [1981], Lines of Succession: Heraldry of the Royal Families of Europe (2nd ed.), London: Little, Brown, p. 34, ISBN 978-0-316-84820-6

منابع

[ویرایش]

پیوند به بیرون

[ویرایش]