میانسرا - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

این مقاله ممکن است برای مطابقت با استانداردهای کیفی ویکی‌پدیا نیازمند بازنویسی باشد. شما هم می‌توانید در بازنویسی این مقاله کمک کنید. صفحهٔ بحث ممکن است حاوی پیشنهادهایی باشد.

میانسرا و صحن از ویژگی‌های معماری اسلامی است. مسجدها، مدرسه‌ها، کاروان‌سراها و خانه‌ها اغلب حیاط مرکزی داشتند. میانسرا در دورهٔ اسلامی دو کاربرد داشت:

• در مسجدها و مدرسه‌ها، نیاز مسلمانان را به وضوخانه و محل تطهیر تأمین می‌کرد و در کاروانسراها نیاز مسافران را به استراحت، بارگیری و باربندی در حیاط کاروانسرا تأمین می‌کرد.
• با کانون قرار دادن فضای داخلی، بنا را از سر و صدا و فعالیت زندگی روزمره و عادی جدا می‌کرد.^[۱]

شکل میانسراها اغلب مربع و مستطیل بود، ولی گاهی از نقشه‌های چند ضلعی و دایره‌ای هم استفاده می‌شد. میانسرا راه دسترسی به شبستان و بناهای وابسته مانند راه‌پله‌ها و اتاق‌ها را مشخص می‌کرد و دارای ایوانی در یک یا دو یا چند طرف بود.^[۱]

میانسرا با نسبت طلایی ایرانی و جهت‌گیری دستوری خود، در تمام سال محیط بهداشتی مطبوعی فراهم و از گردش آفتاب و نور خورشید، بهترین استفاده را برای یورت‌های گرداگرد خود کسب و تأمین می‌کند.

• پیرنیا، محمد کریم (تألیف)؛ معماریان، غلامحسین (تدوین). معماری اسلامی ایران.
• کیانی، محمد یوسف. معماری ایران دورهٔ اسلامی.