گوستابو سانتائولایا - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

گوستابو سانتائولایا
گوستابو سانتائولایا
	سانتائولایا در سال ۲۰۲۲
اطلاعات پس‌زمینه
نام بومی	گوستابو آلفردو سانتائولایا
زاده	۱۹ اوت ۱۹۵۱ ‏(۷۳ سال); سیوداد ژاردین لوماس دل پالومار، آرژانتین
ژانر	لاتین راک; تانگو; موسیقی فیلم;
پیشه(ها)	موسیقی‌دان، آهنگساز و تهیه‌کننده موسیقی
ساز(ها)	گیتار، چارانگو، پیانو، گیتار بیس
سال‌های فعالیت	۱۹۶۷ تا کنون
همکاری‌های مرتبط	باخوفوندو ; سولوندا; آرکو ایریس

گوستابو آلفردو سانتائولایا (اسپانیایی: Gustavo Alfredo Santaolalla‎، ‏ اسپانیایی: [ɡusˈtaβo alˈfɾeðo santaoˈlaʝa]؛ ‏ زاده ۱۹ اوت ۱۹۵۱) نوازنده، موسیقی‌دان، آهنگساز و تهیه‌کننده موسیقی اهل آرژانتین است. وی دو بار موفق به دریافت جایزه اسکار برای بهترین آهنگسازی در فیلم‌های کوهستان بروکبک و بابل در سال‌های ۲۰۰۵ و ۲۰۰۶ شده‌است. همچنین اولین تجربه ساخت موسیقی بازی کامپیوتری وی، بازی آخرین بازمانده از ما است که موفقیت‌های بسیاری را هم به‌دست‌آورد. یکی از سازهایی که او می‌نوازد چارانگو نام دارد که ساز سنتی برخی از کشورهای آمریکای جنوبی از جمله آرژانتین است. سانتائولایا به مدت بیست و سه سال است که در لس آنجلس به همراه همسر و فرزندان خود زندگی می‌کند.

قطعهٔ «پرواز بی‌پایان» از فیلم بابل رویایی‌ترین اثر اوست که اسکار بهترین موسیقی متن را گرفت.

ترانه‌شناسی و فیلم‌شناسی

۱۹۸۱: او تنها می‌رقصد
۱۹۹۸: رون‌روکو (کار انفرادی، نخستین نسخه از ترانهٔ «ایگواسو»)
۱۹۹۹: نفوذی
۲۰۰۰: عشق سگی
۲۰۰۳: ۲۱ گرم
۲۰۰۴: نمک‌زارهای گسترده (مجموعه تلویزیونی)
۲۰۰۴: خاطرات موتورسیکلت
۲۰۰۵: سرزمین شمالی
۲۰۰۵: بله (با ارائه آهنگ «ایگواسو»)
۲۰۰۵: کوهستان بروکبک (جایزه اسکار بهترین موسیقی فیلم)
۲۰۰۶: ملت حاضری‌خور (با ارائه ترانه «ایگواسو»)
۲۰۰۶: بابل (جایزه اسکار بهترین موسیقی فیلم)
۲۰۰۷: به‌سوی طبیعت وحشی (با ارائه ترانه «چیدن توت»)
۲۰۰۷: شب‌های بلوبری من (با ارائه ترانه «پرندگان»)
۲۰۰۹: با باران می‌آیم
۲۰۰۹: آفتاب پشت ابر: کشمکش تبت برای آزادی
۲۰۱۰: نانگا پاربات
۲۰۱۰: بیوتیفول
۲۰۱۰: خاطرات بمبئی
۲۰۱۱: جهنم متحرک (مجموعه تلویزیونی)
۲۰۱۲: در جاده
۲۰۱۳: آخرین بازمانده از ما (بازی ویدئویی)
۲۰۱۳: اوسیج کانتی
۲۰۱۴: کتاب زندگی
۲۰۱۴: قصه‌های وحشیانه
۲۰۱۴: مسیر
۲۰۱۶: زمان قرضی (انیمیشن کوتاه)
۲۰۱۶: پیش از سیل
۲۰۱۶: کاپاک نیان: بازپیمایی مسیر
۲۰۱۷: اریک کلپتون: زندگی در ۱۲ میزان
۲۰۱۷: پایان جنگ
۲۰۱۷: تمام آنچه ما را از هم جدا می‌کند
۲۰۱۸: نارکوها: مکزیک
۲۰۲۰: پیکار
۲۰۲۰: آخرین بازمانده از ما، قسمت ۲ (بازی ویدئویی)
۲۰۲۰: اِل سید
۲۰۲۱: فینچ
۲۰۲۱: مایا و آن سه
۲۰۲۲: خانه
۲۰۲۳: آخرین بازمانده از ما (مجموعه تلویزیونی)

جایزه‌ها

جوایز اسکار:
- (۲۰۰۶) بابل
- (۲۰۰۵) کوهستان بروکبک
جوایز بافتا:
- (۲۰۰۶) بابل
- (۲۰۰۴) خاطرات موتورسیکلت
جوایز گلدن گلوب:
- (۲۰۰۵) کوهستان بروکبک
جوایز گرمی:
- (۲۰۰۹) آلبوم زندگی… نسبی است
- (۲۰۰۴) آلبوم چهار مسیر
جوایز گرمی لاتین:
- (۲۰۰۸) عاشقم می‌کند
- (۲۰۰۸) زندگی… نسبی است
- (۲۰۰۶) قهوه‌خانهٔ استادان
- (۲۰۰۵) خون من
- (۲۰۰۴) چهار مسیر
- (۲۰۰۳) برای تو
- (۲۰۰۳) یک روز عادی
- (۲۰۰۳) باخوفوندو تانگو کلاب
- (۲۰۰۱) توجه کن
- (۲۰۰۰) برمی‌گردم/من

منابع

مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Gustavo Santaolalla». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۱۵ ژانویه ۲۰۱۰.

پیوند به بیرون

این یک مقالهٔ خرد پیرامون یک آهنگساز است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید.

ن ب و جایزه اسکار بهترین موسیقی فیلم
دههٔ ۱۹۳۰	لوئیس سیلورز (۱۹۳۴) ماکس اشتاینر (۱۹۳۵) لئو فوربستاین (۱۹۳۶) چارلز پره‌وین (۱۹۳۷) اریک ولفگانگ کورنگلد / آلفرد نیومن (۱۹۳۸) هربرت استوتهارت / ریچارد هیجمن، دبلیو. فرانک هارلینگ، جان لایپولد و لئو شوکن (۱۹۳۹)
دههٔ ۱۹۴۰	لی هارلاین، پل اسمیت و ند واشینگتن / آلفرد نیومن (۱۹۴۰) برنارد هرمن / فرانک چرچیل و اولیور والاس (۱۹۴۱) ماکس اشتاینر / ری هایندورف و هاینتس اریک رومهلد (۱۹۴۲) آلفرد نیومن / ری هایندورف (۱۹۴۳) ماکس اشتاینر / موریس استولوف و کارمن دراگن (۱۹۴۴) میکلوش روژا / جرجی استول (۱۹۴۵) هوگو فریدهوفر / موریس استولوف (۱۹۴۶) میکلوش روژا / آلفرد نیومن (۱۹۴۷) برایان ایسدیل / جانی گرین و راجر ایدنس (۱۹۴۸) آرون کوپلند / راجر ایدنس و لنی هیتون (۱۹۴۹)
دههٔ ۱۹۵۰	فرانتس واکسمن / آدولف دویچ و راجر ایدنس (۱۹۵۰) فرانتس واکسمن / جانی گرین و سال چاپلین (۱۹۵۱) دیمیتری تیومکین / آلفرد نیومن (۱۹۵۲) برانیسلاو کاپر / آلفرد نیومن (۱۹۵۳) دیمیتری تیومکین / آدولف دویچ و سال چاپلین (۱۹۵۴) آلفرد نیومن / رابرت راسل بنت، جی بلکتون و آدولف دویچ (۱۹۵۵) ویکتور یانگ / آلفرد نیومن و کن داربی (۱۹۵۶) مالکوم آرنولد (۱۹۵۷) دیمیتری تیومکین / آندره پره‌وین (۱۹۵۸) میکلوش روژا / آندره پره‌وین و کن داربی (۱۹۵۹)
دههٔ ۱۹۶۰	ارنست گلد / موریس استولوف و هری ساکمن (۱۹۶۰) هنری مانچینی / سال چاپلین، جانی گرین، سید رمین و اروین کاستل (۱۹۶۱) موریس ژار / ری هایندورف (۱۹۶۲) جان ادیسون / آندره پره‌وین (۱۹۶۳) ریچارد ام. شرمن و رابرت بی. شرمن / آندره پره‌وین (۱۹۶۴) موریس ژار / اروین کاستل (۱۹۶۵) جان بری / کن تورن (۱۹۶۶) المر برنستاین / آلفرد نیومن و کن داربی (۱۹۶۷) جان بری / جانی گرین (۱۹۶۸) برت بکراک / لنی هیتون و لایونل نیومن (۱۹۶۹)
دههّ ۱۹۷۰	فرانسیس له / بیتلز (جان لنون، پل مک‌کارتنی، جرج هریسون و رینگو استار) (۱۹۷۰) میشل لوگران / جان ویلیامز (۱۹۷۱) چارلی چاپلین، ریموند راش و لری راسل / رالف برنز (۱۹۷۲) ماروین هملیش / ماروین هملیش (۱۹۷۳) نینو روتا و کارمینه کوپولا / نلسون ریدل (۱۹۷۴) جان ویلیامز / لئونارد روزنمن (۱۹۷۵) جری گلدسمیت / لئونارد روزنمن (۱۹۷۶) جان ویلیامز / جاناتان تانیک (۱۹۷۷) جورجو مورودر / جو رنزتی (۱۹۷۸) ژرژ دلرو / رالف برنز (۱۹۷۹)
دههٔ ۱۹۸۰	مایکل گور (۱۹۸۰) ونگلیس (۱۹۸۱) جان ویلیامز / هنری مانچینی و لسلی بریکوس (۱۹۸۲) بیل کانتی / میشل لوگران، آلن و مرلین برگمن (۱۹۸۳) موریس ژار / پرینس (۱۹۸۴) جان بری (۱۹۸۵) هربی هنکاک (۱۹۸۶) ریوئیچی ساکاموتو، دیوید برن و تسونگ سو (۱۹۸۷) دیو گروسین (۱۹۸۸) آلن منکن (۱۹۸۹)
دههٔ ۱۹۹۰	جان بری (۱۹۹۰) آلن منکن (۱۹۹۱) آلن منکن (۱۹۹۲) جان ویلیامز (۱۹۹۳) هانس زیمر (۱۹۹۴) لوئیس باکالوف / آلن منکن و استفان شوارتز (۱۹۹۵) گابریل یارد / ریچل پورتمن (۱۹۹۶) جیمز هورنر / آن دادلی (۱۹۹۷) نیکولا پیووانی / استیون واربک (۱۹۹۸) جان کوریلیانو (۱۹۹۹)
دههٔ ۲۰۰۰	تان دون (۲۰۰۰) هاوارد شور (۲۰۰۱) الیوت گلدنتال (۲۰۰۲) هاوارد شور (۲۰۰۳) یان کاچماریک (۲۰۰۴) گوستاوو سانتائولایا (۲۰۰۵) گوستاوو سانتائولایا (۲۰۰۶) داریو ماریانلی (۲۰۰۷) ای. آر. رحمان (۲۰۰۸) مایکل جاکینو (۲۰۰۹)
دههٔ ۲۰۱۰	ترنت رزنر و آتیکوس راس (۲۰۱۰) لودویک بورس (۲۰۱۱) میخائل دانا (۲۰۱۲) استیون پرایس (۲۰۱۳) الکساندر دسپلا (۲۰۱۴) انیو موریکونه (۲۰۱۵) جاستین هورویتز (۲۰۱۶) الکساندر دسپلا (۲۰۱۷) لودویگ گورانسون (۲۰۱۸) هیلدور گودنادوتیر (۲۰۱۹)
دههٔ ۲۰۲۰	ترنت رزنر، آتیکوس راس و جان باتیسته (۲۰۲۰) هانس زیمر (۲۰۲۱)