Internationale Arbeidsorganisatie

Internationale Arbeidsorganisatie (en) International Labour Organization (ILO)
Geschiedenis
Opgericht	11 april 1919
Organisatie
Hoofdkantoor	Genève
Leden	187 staten
Bestuur
Algemeen Directeur	Gilbert Houngbo
Sinds	1 oktober 2022
Termijnduur	5 jaar
Voorganger	Guy Ryder
Media
Website	ILO

Internationale Arbeidsorganisatie
Nobelprijs	Nobelprijs voor de vrede
Jaar	1969
Reden	voor het creëren van internationale wetgeving die bepaalde normen voor arbeidsomstandigheden in elk land verzekert.
Voorganger(s)	René Cassin
Opvolger(s)	Norman Borlaug

De Internationale Arbeidsorganisatie (IAO), meestal bekend onder de Engelse afkorting ILO (International Labour Organization), is een gespecialiseerde organisatie van de Verenigde Naties. Ze houdt zich bezig met arbeidsvraagstukken. De zetel van de organisatie is in Genève.

De ILO is opgericht in 1919 als uitvloeisel van de vredesonderhandelingen na de Eerste Wereldoorlog. Oorspronkelijk was het dan ook een agentschap van de Volkenbond. Na de ondergang van de Volkenbond als gevolg van het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog werd de ILO een agentschap van de Verenigde Naties. Het huidige handvest van de Internationale Arbeidsorganisatie is vastgesteld in 1944 in de Verklaring van Philadelphia.

De ILO werd opgericht vanuit het idee dat een duurzame vrede niet mogelijk zou zijn zonder sociale rechtvaardigheid. Om sociale rechtvaardigheid te bereiken heeft de organisatie vier hoofddoelstellingen geformuleerd: het bevorderen van het recht op werk, het verbeteren van de kans om werk te krijgen en te behouden voor mannen en voor vrouwen, het invoeren en uitbouwen van sociale zekerheid, én het bevorderen van sociale dialoog tussen werkgevers, werknemers en overheid.

De ILO probeert door het aannemen van conventies en aanbevelingen de verschillende doelstellingen in bindende normen vast te leggen. Daarvoor wordt ieder jaar in juni een internationale conferentie belegd in Genève. Conventies en aanbevelingen worden daar met meerderheidsbesluiten vastgesteld.

Het bijzondere is dat iedere lidstaat niet alleen vertegenwoordigd wordt door regeringsvertegenwoordigers. Iedere lidstaat zendt een delegatie van vier personen. Naast twee vertegenwoordigers van de regering heeft iedere delegatie een lid namens de nationale werkgeversorganisaties en een lid namens de werknemersorganisaties. Die vertegenwoordigers zijn vrij om samen met werkgevers of werknemersvertegenwoordigers van andere lidstaten mee te stemmen.

Voordat conventies en aanbevelingen van de ILO bindend kunnen worden moeten deze wel door de lidstaten worden geratificeerd.

Periode Algemeen directeur 1919 - 1932 Albert Thomas 1932 - 1939 Harold Butler 1939 - 1941 John Winant 1941 - 1948 Edward Phelan 1948 - 1970 David Morse 1970 - 1973 Wilfred Jenks 1973 - 1989 Francis Blanchard 1989 - 1999 Michel Hansenne 1999 - 2012 Juan Somavía 2012 - 2022 Guy Ryder[1] 2022 - Gilbert Houngbo[2]

Periode Voorzitter ... 2013 - 2014 Victoria Marina Velásquez de Avilés 2014 - 2015 Apolinário Jorge Correia[3] 2015 - 2016 Misako Kaji[4] 2016 - 2017 Ulrich Seidenberger[5] 2017 - heden Luc Cortebeeck[6]

De Internationale Arbeidsorganisatie ontving in 1969 de Nobelprijs voor de Vrede.^[7]

• Officiële website (in het Engels)
• Beneluxkantoor in Brussel (in het Nederlands)

Zie de categorie International Labour Organization van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.