Cannondale Pro Cycling Team (Italiaanse wielerploeg)

Niet te verwarren met Brescialat, een Italiaanse wielerploeg uit de late 20e eeuw gesponsord door het gasbedrijf Liquigas en van 1999 tot 2001 bekend onder de naam Liquigas–Pata.

Cannondale Pro Cycling Team
Een volgwagen van Cannondale
Teaminformatie
UCI-code	CAN
Rechtspersoon	Brixia Sport
Land	Italië
Opgericht	2005
Opgeheven	2014 (Cannondale-Garmin Pro Cycling)
Discipline(s)	Wegwielrennen
Competitie	UCI World Tour
Fietsmerk	Cannondale
Onderdelen	Sram
Sleutelfiguren
Algemeen manager	Roberto Amadio
Teammanager	Biagio Conte
Ploegleider	Dario Mariuzzo
Ploegleider	Mario Scirea
Ploegleider	Stefano Zanatta
Ploegleider	Alberto Volpi
Ploegleider	Gilles Pauchard
Ploegnamen
2005 2006-2009 2010 2011-2012 2013-2014	Liquigas-Bianchi Liquigas Liquigas-Doimo Liquigas-Cannondale Cannondale Pro Cycling Team
Portaal    Wielersport

Cannondale Pro Cycling Team was de opvolger van Liquigas-Cannondale dat gesponsord werd door het gelijknamige Italiaanse gasbedrijf. Vanaf 2013 had Brixia Sport de licentie overgenomen^[1], met fietsenfabrikant Cannondale als hoofdsponsor.^[2] Het bleef een Italiaanse wielerploeg, die uitkwam in de UCI World Tour. De ploeg was in 2005 ontstaan als nieuw team, dat veel renners van de opgeheven ploegen Alessio en Vini Caldirola aantrok. De renners reden op Cannondale-fietsen. In de grote rondes reed het team op de Cannondale Super-Six Hi-Mod. Tijdens ritten met slecht wegdek (bijvoorbeeld Parijs-Roubaix), koos het team vaak voor de Cannondale Synapse Hi-mod.

Voor 2005 was sponsor Liquigas echter ook al actief in de wielersport. Het was in 1998 cosponsor van de Brescialat-ploeg, en van 1999 tot en met 2001 hoofdsponsor van een eigen profploeg met onder anderen Davide Rebellin en Serhij Hontsjar in dienst. Na 2001 was die kleine wielerploeg voortgezet door Cage Maglierie en Tenax. Al lange tijd was Liquigas bovendien sponsor van diverse wielerwedstrijden.

De opleidingsploeg van Cannondale heette Marchiol.

In 2007 had Liquigas vooral renners onder contract die gespecialiseerd zijn in eendaagse koersen, zoals Magnus Bäckstedt, Danilo Di Luca, Luca Paolini en Filippo Pozzato. Voor het klassement van meerdaagse wedstrijden kon de ploeg naast Di Luca ook rekenen op Manuel Beltrán en Franco Pellizotti. Het zag echter toprenners Dario Cioni en Stefano Garzelli vertrekken naar andere ploegen.

Met die flink gewijzigde ploeg beleefde Liquigas een bijzonder succesvolle Ronde van Italië. Het werd het hoogtepunt in het bestaan van de huidige Liquigas-ploeg. In de eerste etappe won het de ploegentijdrit, waarna afwisselend Enrico Gasparotto en Di Luca in de roze trui mochten rijden. Na een korte onderbreking door T-Mobile-renner Marco Pinotti veroverde Liquigas-renner Andrea Noè het roze. In de bergetappes en de tijdritten toonde Di Luca zich het regelmatigste. Hij won twee etappes en legde beslag op het eindklassement. Door goede klasseringen van Pellizotti en Vincenzo Nibali besloot Liquigas de voorspoedig verlopen Giro bovendien als tweede in het ploegenklassement.

Na de Giro kwam Di Luca in opspraak, omdat hij contact had met 'dopingarts' Carlo Santuccione.^[3] Hij kreeg een schorsing en mocht aan het eind van het seizoen bij Liquigas vertrekken. De ploeg nam ook afscheid van Bäckstedt en Paolini, maar trok op zijn beurt Daniele Bennati aan als kopman voor de sprints. Ook Giro winnaar Ivan Basso rijdt voor Liquigas.

Vlak voor de Giro 2010 werd een van de kopmannen Franco Pellizotti op non-actief gezet door de ploeg. Zijn biologisch paspoort zou niet helemaal in orde zijn. Op het allerlaatste moment werd Vincenzo Nibali aangeduid als vervanger. En deze deed het prima. Zo werd hij 3e in het algemeen klassement en won hij 2 ritten (met ploegentijdrit). Ook de eindzege in de Giro was voor Liquigas. Ivan Basso legde de basis van zijn 2e eindzege boven op de top van de 'verschrikkelijke' Monte Zoncolan.

Op het einde van het jaar wist Liquigas nog een grote ronde te winnen, ditmaal met Vincenzo Nibali in de Ronde van Spanje. Naar het seizoen 2011 toe verloren ze wel een van hun kopmannen, Roman Kreuziger, die naar Astana ging. Franco Pellizotti werd aanvankelijk weer vrijgesproken en kon begin januari weer beginnen te rijden voor Liquigas, maar in het voorjaar bleek dat ze hem dan toch voor 2 jaar zouden schorsen.

Eind 2014 werd bekendgemaakt dat de ploeg in 2015 met Garmin Sharp zou fuseren tot de nieuwe Cannondale-Garmin Pro Cycling-ploeg. Sinds 2016 is Garmin geen cosponsor meer en heet de ploeg Cannondale Pro Cycling Team.

Jaar	Ronde van Italië		Ronde van Frankrijk		Ronde van Spanje
	hoogste klassering	etappewinst	hoogste klassering	etappewinst	hoogste klassering	etappewinst
2005	4e Danilo Di Luca	3e en 5e Danilo di Luca	32e Stefano Garzelli		40e Patrick Calcagni
2006	8e Franco Pellizotti	10e Franco Pellizotti	54e Stefano Garzelli		38e Dario Cioni	5e Danilo di Luca 12e Luca Paolini
2007	↑ Danilo di Luca 9e Franco Pellizotti	1e Ploegentijdrit 4e en 12e Danilo di Luca	18e Manuel Beltrán	5e Filippo Pozzato	9e Manuel Beltrán
2008	4e Franco Pellizotti Daniele Bennati	3e, 9e en 12e Daniele Bennati 16e Franco Pellizotti	13e Roman Kreuziger		75e Alessandro Vanotti	1e Ploegentijdrit 4e Daniele Bennati
2009	3e Franco Pellizotti 5e Ivan Basso	17e Franco Pellizotti	7e Vincenzo Nibali 9e Roman Kreuziger Franco Pellizotti		4e Ivan Basso
2010	↑ Ivan Basso 3 Vincenzo Nibali 10e Robert Kišerlovski	4e Ploegentijdrit 14e Vincenzo Nibali 15e Ivan Basso	7e Roman Kreuziger		↑ Vincenzo Nibali	20e Vincenzo Nibali
2011	3 Vincenzo Nibali	18e Eros Capecchi	8e Ivan Basso		7e Vincenzo Nibali	6e, 12e en 21e Peter Sagan
2012	5e Ivan Basso		3 Vincenzo Nibali Peter Sagan	1e, 3e en 6e Peter Sagan	25e Eros Capecchi
2013	19e Damiano Caruso		71e Alessandro De Marchi Peter Sagan	7e Peter Sagan	54e Maciej Paterski	14e Daniele Ratto
2014	15e Ivan Basso		52e Alessandro De Marchi Peter Sagan		9e Damiano Caruso	7e Alessandro De Marchi

Commons heeft media­bestanden in de categorie Cannondale Pro Cycling Team (Italiaanse wielerploeg).

• Officiële website (archief)
• Officiële Shop^{[dode link]}