Organisatie van de Verenigde Naties voor Industriële Ontwikkeling

Organisatie van de Verenigde Naties voor Industriële Ontwikkeling (en) United Nations Industrial Development Organization (UNIDO)
Logo UNIDO
UNIDO hoofdkwartier in Wenen
Geschiedenis
Opgericht	17 november 1966
Organisatie
Hoofdkantoor	Wenen
Bestuursorgaan	Economische en Sociale Raad
Leden	170 staten
Bestuur
Algemeen Directeur	Gerd Müller
Sinds	10 december 2021
Termijnduur	4 jaar
Voorganger	Li Yong
Media
Website	www.unido.org

De Organisatie van de Verenigde Naties voor Industriële Ontwikkeling (Engels:United Nations Industrial Development Organization, afgekort UNIDO) is een gespecialiseerd agentschap van de Verenigde Naties dat landen bijstaat in economische en industriële ontwikkeling.^[1] Het hoofdkantoor is gevestigd in het VN-kantoor in Wenen, Oostenrijk, met een permanente aanwezigheid in meer dan 60 landen.^[2] Vanaf april 2019 bestaat UNIDO uit 170 lidstaten,^[3] die samen het beleid, de programma's en de principes van de organisatie bepalen via de tweejaarlijkse Algemene Conferentie.

UNIDO werd in 1966 opgericht door de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties om de industrialisatie van ontwikkelingslanden te bevorderen en te versnellen, die in recordaantallen en met weinig tot geen industriële basis uit de dekolonisatie kwamen.^[4] In 1979 werd het een van de 15 gespecialiseerde agentschappen van de VN, met een nieuw verdrag dat in 1985 van kracht werd. Sinds de oprichting heeft de organisatie verschillende keren geherstructureerd en hervormd. De Verklaring van Lima^[5][a] uit 2013 breidde haar missie uit met het bevorderen van "inclusieve en duurzame industriële ontwikkeling" (Engels: inclusive and sustainable industrial development, afgekort ISID), waarin gedefinieerd en tegemoed gekomen werd aan grotere aantallen mensen met behoud van het milieu.^[6] UNIDO is lid van de United Nations Development Group, een coalitie van VN-entiteiten gericht op het vervullen van de Duurzame Ontwikkelingsdoelstellingen.^[7]

Op 25 juli 2016 heeft de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties Resolutie A/RES/70/293^[8] aangenomen waarin de periode 2016 - 2025 wordt uitgeroepen tot het derde decennium voor industriële ontwikkeling voor Afrika (IDDA III).^[9] UNIDO werd opgeroepen het initiatief te nemen in de samenwerking met een reeks partners. Deze omvatten de Commissie van de Afrikaanse Unie, het Nieuwe Partnerschap voor de Ontwikkeling van Afrika, de Economische Commissie voor Afrika, enz.^[10]

Van 2018 tot 2021 omvatten de strategische prioriteiten van UNIDO het creëren van gedeelde welvaart; bevordering van het economisch concurrentievermogen; bescherming van het milieu; en het versterken van kennis en instituties.^[1] Elk van deze doelstellingen moet worden bereikt door middel van technische samenwerking, beleidsadvies, analyse en onderzoek, de ontwikkeling van uniforme normen en kwaliteitscontrole, en partnerschappen voor kennisoverdracht, netwerkvorming en industriële samenwerking.^[1]

De oorsprong van de United Nations Industrial Development Organization (UNIDO) kan worden herleid tot een reeks studies over een programma van snelle industrialisatie van ontwikkelingslanden dat het secretariaat van de Verenigde Naties in de vroege jaren 1950 uitvoerde op verzoek van de Economische en Sociale Raad van de Verenigde Naties (ECOSOC). Deze studies culmineerden in een werkprogramma inzake industrialisatie en productiviteit, opgesteld door de secretaris-generaal van de Verenigde Naties in 1956 en het jaar daarop goedgekeurd door de ECOSOC en de Algemene Vergadering. In die tijd werd voor het eerst voorgesteld een speciaal orgaan op te richten dat zich met de problemen van de industrialisatie zou bezighouden, waarvan de politieke organen de ECOSOC en de Algemene Vergadering zouden kunnen ontlasten van de gedetailleerde behandeling van deze kwesties en waarvan het secretariaat meer inhoudelijke werkzaamheden zou kunnen verrichten dan de bestaande afdeling Industrie van het Bureau voor Economische Zaken binnen het secretariaat. De afdeling Industrie van het secretariaat werd een afdeling in 1959 en in 1962 werd het het Centrum voor Industriële Ontwikkeling, onder leiding van een commissaris voor industriële ontwikkeling.

In de nasleep werden voorstellen voor het verder institutionaliseren van industriële ontwikkeling gerelateerde kwesties binnen de VN bestudeerd door verschillende adviesgroepen en inter organisatorische organen. Vervolgens richtte de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties in november 1966 de UNIDO op als een speciaal orgaan van de Verenigde Naties.^[11] In januari 1967 werd de organisatie formeel opgericht met hoofdkantoor in Wenen, Oostenrijk. In vergelijking met het Industrial Development Centre was de oprichting van UNIDO bedoeld om het werk van zijn voorganger te verbreden. Naast normatieve activiteiten, zoals het fungeren als forum voor discussies, analytische functies en informatieverspreiding, raakte UNIDO betrokken bij operationele activiteiten, d.w.z. bij technische samenwerkingsactiviteiten.

De oprichting van UNIDO als speciaal orgaan was niettemin een compromisoplossing geweest. De ontwikkelingslanden (de Groep van 77) hadden in eerste instantie het idee gepropageerd van een gespecialiseerd agentschap met eigen politieke besluitvormingsorganen en autonomie in begrotingszaken. Hetzelfde standpunt werd in de daaropvolgende jaren verdedigd door verschillende deskundigengroepen op hoog niveau en intergouvernementele comités. In het kader van de aanneming door de Algemene Vergadering van de Verklaring en het Actieprogramma betreffende de totstandbrenging van een nieuwe internationale economische orde en van het Handvest van economische rechten en plichten van staten, heeft de tweede Algemene Conferentie van UNIDO, die in 1975 in Lima (Peru) werd gehouden, de Verklaring van Lima^[12][a] over industriële ontwikkeling en samenwerking aangenomen. Voor het eerst werden de doelstellingen voor industriële ontwikkeling internationaal gekwantificeerd — de Lima-doelstelling voorzag dat de ontwikkelingslanden tegen het jaar 2000 een aandeel van vijfentwintig procent van de wereldwijde industriële productie zouden hebben. In het kader van de institutionele regelingen van het actieplan van Lima en met het oog op de ondersteuning bij de totstandbrenging van een nieuwe internationale economische orde, werd aan de Algemene Vergadering aanbevolen UNIDO om te vormen tot een gespecialiseerd agentschap.

Een intergouvernementeel comité stelde een ontwerpgrondwet op, die in 1979 in Wenen werd aangenomen. De bezwaren en twijfels van de geïndustrialiseerde landen over de noodzaak van een gespecialiseerd agentschap hebben echter bijgedragen tot het vertragen van het ratificatieproces. Om ervoor te zorgen dat de nieuwe organisatie een lidmaatschap zou krijgen dat vrijwel alle belangrijke staten omvat, heeft de Algemene Vergadering bij resoluties van 1982 en 1984 opgeroepen tot een reeks formele raadplegingen tussen de kandidaat-lidstaten, wat uiteindelijk heeft geleid tot een algemene overeenstemming over de inwerkingtreding van de nieuwe UNIDO-grondwet. Aan alle noodzakelijke formele vereisten werd voldaan in 1985 en in december van hetzelfde jaar werd UNIDO uiteindelijk het zestiende gespecialiseerde agentschap van de Verenigde Naties met hoofdkantoor in Wenen.

In de daaropvolgende jaren breidde UNIDO zijn operationele activiteiten voortdurend uit. Verschillende ontwikkelingen buiten en binnen de Organisatie leidden echter tot een crisis, die in 1997 een breekpunt bereikte toen UNIDO het risico van sluiting liep: na het einde van de Koude Oorlog en de triomf van het markteconomische systeem over het commando-economische systeem, en met het oog op de Washington Consensus die de rol van het industriebeleid in economische ontwikkelingsprocessen beperkte, sommige lidstaten waren van mening dat de industriële ontwikkeling doeltreffender en efficiënter door de particuliere sector kon worden ondersteund. Als gevolg hiervan trokken Canada, de Verenigde Staten (de toenmalige grootste donor van UNIDO) en Australië zich vervolgens tussen 1993 en 1997 terug uit de organisatie. Tegelijkertijd zorgden de aanhoudende vertraging van de economieën van enkele grote geïndustrialiseerde landen en de financiële onrust van de Aziatische financiële crisis van 1997 ervoor dat de multilaterale ontwikkelingshulp afnam. Bovendien hebben een zwakke beheersstructuur en een gebrek aan focus en integratie van de activiteiten van UNIDO bijgedragen tot het verergeren van de crisis.

De lidstaten van UNIDO reageerden door in juni 1997 een strikt bedrijfsplan over de toekomstige rol en functies van de organisatie aan te nemen. De in het businessplan uiteengezette activiteiten zijn gebaseerd op de duidelijke comparatieve voordelen van UNIDO, waarbij overlapping en doublures met andere multilaterale instellingen worden vermeden. Een belangrijk punt was dat activiteiten moesten worden geïntegreerd in dienstenpakketten, in plaats van op zelfstandige basis te worden aangeboden. De organisatie hervormde zichzelf radicaal op basis van dit businessplan en stroomlijnde haar diensten, menselijke en financiële middelen en interne processen in de daaropvolgende jaren.

De relevantie van ISID als een geïntegreerde benadering van alle drie de pijlers van duurzame ontwikkeling wordt erkend door de Agenda 2030 voor duurzame ontwikkeling en de bijbehorende duurzame ontwikkelingsdoelen (SDG 's), die de inspanningen van de Verenigde Naties en landen voor duurzame ontwikkeling in de komende vijftien jaar zullen kaderen.^[13] Het mandaat van UNIDO wordt volledig erkend in SDG-9,^[14] die oproept om "veerkrachtige infrastructuur te bouwen, inclusieve en duurzame industrialisatie te bevorderen en innovatie te bevorderen". De relevantie van ISID geldt echter in meer of mindere mate voor alle SDG 's.^[13]

Dienovereenkomstig is de programmatische focus van de organisatie gestructureerd, zoals gedetailleerd in het programmakader voor de middellange termijn 2018-2021 van de organisatie, in vier strategische prioriteiten:

• Het creëren van gedeelde welvaart
• bevordering van het economisch concurrentievermogen
• Bescherming van het milieu
• Het versterken van kennis en instituties

Elk van deze programmatische werkterreinen bevat een aantal individuele programma's, die op een holistische manier worden uitgevoerd om effectieve resultaten en effecten te bereiken via de vier faciliterende functies van UNIDO:

• Technische samenwerking
• Analytische en onderzoeksfuncties en beleidsadviesdiensten
• Normatieve functies en normen en kwaliteit gerelateerde activiteiten
• Bijeenroepen en partnerschappen voor kennisoverdracht, netwerken en industriële samenwerking

Bij het uitvoeren van de kernvereisten van zijn missie heeft UNIDO zijn technische diensten de afgelopen tien jaar aanzienlijk uitgebreid. Tegelijkertijd heeft het ook zijn mobilisatie van financiële middelen aanzienlijk verhoogd, wat getuigt van de groeiende internationale erkenning van de Organisatie als een effectieve leverancier van katalytische industriële ontwikkelingsdiensten.

UNIDO werd opgericht als een VN-programma in 1966 met het hoofdkantoor in Wenen, Oostenrijk, en werd een gespecialiseerd agentschap van de Verenigde Naties in 1985.

In 2004 heeft UNIDO het "UNIDO Goodwill Ambassador" programma opgezet.^[15]

In 2009 creëerde UNIDO een nieuwe vlaggenschippublicatie: "Making It:Magazine Industry for Development".^[16]

UNIDO concentreert zijn inspanningen op de ontwikkeling van agro-industrieën, het vergroten van de deelname van vrouwen en jongeren aan productieve activiteiten en menselijke veiligheid in post-crisissituaties. De diensten van de organisatie voor de ontwikkeling van agro-industrieën richten zich op het toevoegen van waarde aan de landbouwproductie door het versterken van de verbindingen tussen landbouw, industrie en markten.

UNIDO ondersteunt de transformatie van ondernemingen van de informele sector naar de formele sector, met speciale aandacht voor het vereenvoudigen en verbeteren van de toegang tot administratieve bedrijfsregistratiediensten. Het streeft er ook naar de deelname van vrouwen aan ondernemersactiviteiten te verbeteren. Op basis van zijn ervaring in post-crisis en menselijke veiligheidsprogramma's en -projecten reageert UNIDO op complexe noodsituaties door middel van activiteiten die bijdragen aan sociaaleconomische en milieu- en energiezekerheid, zowel op nationaal als op lokaal niveau.

UNIDO ondersteunt programma's voor investeringen en technologiebevordering, ontwikkeling van kmo's, capaciteitsopbouw van handel en ontwikkeling van ondernemerschap.

UNIDO biedt adviesdiensten om het bedrijfs- en beleidsklimaat voor de particuliere sector te verbeteren en helpt bij het creëren van productiecapaciteiten. De programma's ondersteunen investerings- en technologiemogelijkheden om ondernemingen, met name kmo's, te helpen de productiviteit en innovatie te verbeteren en systemische concurrentievoordelen te behalen. Voortbouwend op een robuust wereldwijd netwerk gericht op het bevorderen van investeringen, technologie en andere partnerschapsmogelijkheden, wil UNIDO kmo's in staat stellen te profiteren van hun unieke dynamiek en flexibiliteit door synergiën tussen ondernemingen en met ondersteunende instellingen te versterken

In het kader van programma's voor de opbouw van handelscapaciteit versterkt UNIDO de internationale handelsnormen en -normen door ontwikkelingslanden en overgangseconomieën te helpen bij het upgraden van productie- en verwerkingssystemen om de kwaliteit van lokale producten te verbeteren, met name door de invoering van verbeterde technologieën, en hen te helpen voldoen aan de normen die door de internationale markten worden vereist . UNIDO bouwt capaciteiten op in zowel publieke als private instellingen om handelsbeleid en -strategieën te formuleren op basis van economische en statistische analyse, evenals het benchmarken van concurrerende prestaties op sectoraal en product niveau en het ondersteunen van de oprichting van handel gerelateerde databases zoals inventarissen van technische handelsbelemmeringen (TBT), die zijn ontworpen om de uitvoer uit de industriële sector uit te breiden.

UNIDO ondersteunt landen bij hun inspanningen op het gebied van milieubeheer, waaronder de uitvoering van multilaterale milieu overeenkomsten en de levering van duurzame energie. Het helpt bij het creëren van nieuwe groene industrieën, het opstellen van nationale routekaarten voor het vergroenen van de toeleveringsketen, het vaststellen van benchmarks en indicatoren, het verspreiden en delen van beste praktijken, het uitvoeren van programma's voor schone technologie, het uitvoeren van verschillende oefeningen voor capaciteitsopbouw en het bijdragen aan internationale fora met het nodige onderzoek en de nodige expertise.

De diensten van de organisatie omvatten capaciteitsopbouw, directe technische ondersteuning aan ondernemingen en bijstand aan overheidsinstellingen op het gebied van schonere productie (CP) beleidskwesties, evenals de bevordering, aanpassing en overdracht van milieuvriendelijke technologieën en de implementatie van geavanceerde CP-bedrijfsmodellen, zoals chemische leasing.

Versterking van kennis en Het versterken van kennis en instellingen is een geprioriteerd resultaat dat wordt verheven boven andere resultaten op hoog niveau. Het beschrijft de strategische richting van de organisatie voor het versterken van de kennisbasis voor ISID op project-, programma-, land- en internationaal niveau, evenals de institutionele capaciteit op technisch, beleids- en normatief niveau.

Het hoofdkantoor van UNIDO bevindt zich in het Vienna International Centre te Wenen, de VN-campus waar ook het Internationaal Atoomenergieagentschap, het Bureau voor Drugs en Criminaliteit van de Verenigde Naties en de Voorbereidende Commissie voor de Comprehensive Nucliair Test Ban Treaty Organization zijn gevestigd.

Historisch overzicht van de leiders van UNIDO:

UNIDO Executive Directors[17]
1967 - 1974	Ibrahim Helmi Abdel-Rahman
1975 - 1985	Abd-El Rahman Khane
UNIDO Director-Generals[17]
1985 - 1992	Domingo Siazon jr.
1993 - 1997	Mauricio de Maria y Campos
1998 - 2005	Carlos Alfredo Magariños
2006 - juni 2013	Kandeh Yumkella
juli 2013 - november 2021	Li Yong
december 2021 - heden	Gerd Müller[18]

Leden van de VN, of van gespecialiseerde VN-agentschappen, of van de IAEA, komen in aanmerking voor lidmaatschap van UNIDO.^[19] Het proces om lid te worden van de Organisatie wordt bereikt door partij te worden van het verdrag. De status van waarnemer staat op verzoek open voor degenen die een dergelijke status genieten in de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties, tenzij de Algemene Conferentie van de UNIDO anders besluit. De Conferentie heeft de bevoegdheid andere waarnemers uit te nodigen om deel te nemen aan de werkzaamheden van de Organisatie in overeenstemming met het desbetreffende reglement van orde en de bepalingen van het Statuut.

Sinds 1 april 2019 zijn 170 staten (alle VN-lid) lid van UNIDO.^[3] UNIDO-leden zijn verdeeld in vier lijsten:^[3]

• Lijst A bestaat uit alle UNIDO-landen in de Afrikaanse + Aziatische groepen van de VN (samen met Israël, met uitzondering van Cyprus en Japan)
• Lijst B bestaat uit alle UNIDO-landen in de WEOG-groep van de VN (samen met Cyprus en Japan, en met uitzondering van Israël)
• Lijst C bestaat uit alle UNIDO-landen in GRULAC-groep van de VN
• Lijst D bestaat uit alle UNIDO-landen in de Oost-Europese groep van de VN

De lijsten, oorspronkelijk gedefinieerd in resolutie 2152^[20] van de Algemene Vergadering Verenigde Naties en de UNIDO-grondwet,^[19] dienen om de geografische spreiding van de vertegenwoordiging van de lidstaten in de Raad voor Industriële Ontwikkeling^[19] en het Programma- en Begrotingscomité in evenwicht te brengen.^[19]

UNIDO is een van de twee gespecialiseerde VN-agentschappen waar de leden in groepen worden verdeeld, de andere is IFAD. UNIDO-lijst B is vergelijkbaar met IFAD-lijst A (die voornamelijk ontwikkelde landen omvat),^[21] terwijl de set van de rest van UNIDO-leden vergelijkbaar is met de set van de rest van IFAD-leden (die voornamelijk ontwikkelingslanden omvatten).^[21]

Lidstaten van UNIDO (d.d. 1-1-2019):^[3][22]

Naam	Getekend	Bekrachtigd Geaccepteerd (A) Goedgekeurd (AA) Toetreding (a)	Lijst
Afghanistan	21 juni 1985	9 september 1981	A
Albanië	19 april 1988	19 april 1988 (a)	D
Algerije	21 juni 1985	6 november 1980	A
Angola	9 augustus 1985	9 augustus 1985	A
Antigua en Barbuda[b]	1 april 2019	1 april 2019	A
Argentinië	21 juni 1985	6 maart 1981	C
Albanië	12 mei 1992	12 mei 1992 (a)	D
Azerbeidzjan	23 november 1993	23 november 1993 (a)	D
Bahama's	13 november 1986	13 november 1986 (a)	C
Bahrein	4 april 1986	4 april 1986 (a)	A
Bangladesh	28 juni 1985	5 november 1980	A
Barbados	21 juni 1985	30 mei 1980	C
Wit-Rusland	21 juni 1985	17 juni 1985	D
Belize	27 februari 1986	27 februari 1986 (a)	C
Benin	8 augustus 1985	3 maart 1983	A
Bhutan	23 augustus 1985	25 oktober 1983	A
Bolivia	21 juni 1985	9 januari 1981	C
Bosnië en Herzegovina	1 oktober 1992	1 oktober 1992 (a)	D
Botswana	21 juni 1985	21 juni 1985 (a)	A
Brazilië	21 juni 1985	10 december 1980	C
Bulgarije	21 juni 1985	5 juni 1985	D
Burkina Faso	16 juli 1985	9 juli 1982	A
Burundi	9 augustus 1985	9 augustus 1982	A
Cambodja	18 september 1995	18 september 1995 (a)	A
Centraal-Afrikaanse Republiek	9 januari 1986	8 januari 1982	A
Chili	21 juni 1985	12 november 1981	C
China	21 juni 1985	14 februari 1980 (AA)	A
Colombia	30 juli 1985	25 november 1981	C
Comoren	9 januari 1986	10 mei 1985	A
Congo-Brazzaville	12 juli 1985	16 mei 1983	A
Congo-Kinshasa	8 juli 1985	9 juli 1982	A
Costa Rica	26 oktober 1987	26 oktober 1987	C
Cuba	21 juni 1985	16 maart 1981	C
Cyprus	21 juni 1985	28 april 1983	B
Djibouti	20 augustus 1991	20 augustus 1991	A
Dominica	27 november 1985	8 juni 1982	C
Dominicaanse Republiek	21 juni 1985	29 maart 1983	C
Duitsland	21 juni 1985	13 juli 1983	B
Ecuador	21 juni 1985	15 april 1982	A
Egypte	21 juni 1985	9 januari 1981	A
El Salvador	29 januari 1988	29 januari 1988	C
Equatoriaal-Guinea	20 januari 1986	4 mei 1984	A
Eritrea	20 juni 1995	20 juni 1995 (a)	A
Ethiopië	21 juni 1985	23 februari 1981	A
Fiji	30 december 1985	21 december 1985	A
Filipijnen	21 juni 1985	7 januari 1980	A
Finland	21 juni 1985	5 juni 1981	B
Gabon	6 augustus 1985	1 februari 1982	A
Gambia	12 juni 1986	12 juni 1986 (a)	A
Georgië	30 oktober 1992	30 oktober 1992 (a)	D
Ghana	30 juli 1985	8 februari 1982	A
Grenada	16 januari 1986	16 januari 1986 (a)	C
Guatemala	21 juni 1985	8 juli 1983	C
Guinee	21 juni 1985	23 juni 1980	A
Guinee-Bissau	21 juni 1985	17 maart 1983	A
Guyana	19 juli 1985	17 juli 1984	C
Haïti	5 augustus 1985	9 juli 1982	C
Honduras	21 juni 1985	3 maart 1983	C
Hongarije	2 juli 1985	15 augustus 1983	D
Ierland	21 juni 1985	17 juli 1984	B
India	21 juni 1985	21 januari 1980	A
Indonesië	21 januari 1980	10 november 1980	A
Irak	27 juni 1985	23 januari 1981	A
Iran	9 augustus 1985	9 augustus 1985	A
Israël	21 juni 1985	15 november 1983	B
Italië	21 juni 1985	25 maart 1985	B
Ivoorkust	21 juni 1985	4 november 1981	A
Jamaica	21 juni 1985	10 december 1982	C
Japan	21 juni 1985	3 juni 1980 (A)	B
Jemen	29 juli 1985	29 januari 1982	A
Jordanië	28 oktober 1985	30 augustus 1982	A
Kaapverdië	21 juni 1985	27 november 1984	A
Kameroen	21 juni 1985	18 augustus 1981	A
Kazachstan	3 juni 1997	3 juni 1997 (a)	A
Kenia	21 juni 1985	13 november 1981	A
Kirgizië	8 april 1993	8 april 1993 (a)	A
Kiribati	9 februari 2016	9 februari 2016 (a)	A
Koeweit	30 juli 1985	7 april 1982	A
Noord-Korea	24 juni 1985	14 september 1981 (AA)	A
Kroatië	2 juni 1992	2 juni 1992 (a)	D
Laos	3 september 1985	3 juni 1980	A
Lesotho	21 juni 1985	18 juni 1981	A
Libanon	6 augustus 1985	2 augustus 1983	A
Liberia	10 mei 1990	10 mei 1990	A
Libië	8 augustus 1985	29 januari 1981	A
Luxemburg	21 juni 1985	9 september 1983	B
Madagaskar	21 juni 1985	18 januari 1980	A
Malawi	19 juli 1985	30 mei 1980	A
Malediven	10 mei 1988	10 mei 1988 (a)	A
Maleisië	21 juni 1985	28 juli 1980	A
Mali	17 juli 1985	24 juli 1981	A
Malta	21 juni 1985	4 november 1982	B
Marokko	30 juli 1985	30 juli 1985	A
Marshalleilanden	16 maart 2015	16 maart 2015 (a)	A
Mauritanië	9 augustus 1985	29 juni 1981	A
Mauritius	21 juni 1985	9 december 1981	A
Mexico	21 juni 1985	21 juni 1985	C
Micronesië	7 maart 2019	7 maart 2019 (a)	A
Moldavië	1 juni 1993	1 juni 1993 (a)	D
Monaco	23 januari 2003	23 januari 2003 (a)	B
Mongolië	21 juni 1985	3 juni 1985 (A)	A
Montenegro	22 november 2006	22 november 2006 (a)	D
Mozambique	13 november 1985	14 december 1983	A
Myanmar	12 april 1990	12 april 1990 (a)	A
Namibië	21 februari 1986	21 februari 1986 (a)	A
Nederland	21 juni 1985	10 oktober 1980 (A)	B
Nepal	8 augustus 1985	6 december 1983	A
Nicaragua	1 juli 1985	28 maart 1980	C
Niger	21 juni 1985	22 augustus 1980	A
Nigeria	21 juni 1985	19 december 1980	A
Noord-Macedonië	27 mei 1993	27 mei 1993 (a)	D
Noorwegen	21 juni 1985	13 februari 1981	B
Oeganda	5 december 1985	23 maart 1983	A
Oekraïne	21 juni 1985	10 juni 1985	D
Oezbekistan	26 april 1994	26 april 1994 (a)	A
Oman	21 juni 1985	6 juli 1981	A
Oostenrijk	21 juni 1985	14 mei 1981	B
Oost-Timor	31 juli 2003	31 juli 2003 (a)	A
Pakistan	21 juni 1985	29 oktober 1979	A
Palestina	17 mei 2018	17 mei 2018 (a)	A
Panama	21 juni 1985	23 juli 1980	C
Papoea-Nieuw-Guinea	10 september 1986	10 september 1986	A
Paraguay	18 juli 1985	2 december 1981	C
Peru	21 juni 1985	13 september 1982	C
Polen	21 juni 1985	5 maart 1985	D
Qatar	9 december 1985	9 december 1985 (a)	A
Roemenië	21 juni 1985	28 november 1980	D
Rusland	21 juni 1985	22 mei 1985	D
Rwanda	21 juni 1985	18 januari 1983	A
Saint Kitts en Nevis	11 december 1985	11 december 1985 (a)	C
Saint Lucia	19 november 1985	11 augustus 1982	C
Saint Vincent en de Grenadines	30 maart 1987	30 maart 1987 (a)	C
Samoa	11 december 2008	11 december 2008 (a)	A
Sao Tomé en Principe	14 april 1986	22 februari 1985	A
Saoedi-Arabië	21 juni 1985	21 juni 1985 (a)	A
Senegal	21 juni 1985	24 oktober 1983	A
Servië	6 december 2000	6 december 2000 (a)	D
Seychellen	19 augustus 1985	21 april 1982	A
Sierra Leone	15 augustus 1985	7 maart 1983	A
Slovenië	11 juni 1992	11 juni 1992 (a)	D
Soedan	28 juni 1985	30 september 1981	A
Somalië	15 november 1985	20 november 1981	A
Spanje	21 juni 1985	21 september 1981	B
Sri Lanka	21 juni 1985	25 september 1981	A
Suriname	24 december 1985	8 oktober 1981	C
Swaziland	3 april 1986	19 augustus 1981	A
Syrië	21 juni 1985	6 december 1982	A
Tadzjikistan	9 juni 1993	9 juni 1993 (a)	A
Tanzania	21 juni 1985	3 oktober 1980	A
Thailand	21 juni 1985	29 januari 1981	A
Togo	25 juni 1985	18 september 1981	A
Tonga	13 augustus 1986	13 augustus 1986 (a)	A
Trinidad en Tobago	15 juli 1985	2 mei 1980	C
Tsjaad	22 augustus 1991	22 augustus 1991	A
Tsjechië	22 januari 1993	22 januari 1993 (a)	D
Tunesië	21 juni 1985	2 februari 1981	A
Turkije	21 juni 1985	5 mei 1982	B
Turkmenistan	16 februari 1995	16 februari 1995 (a)	A
Tuvalu	13 september 2011	13 september 2011 (a)	A
Uruguay	21 juni 1985	24 december 1980	C
Vanuatu	17 augustus 1987	17 augustus 1987 (a)	A
Venezuela	21 juni 1985	28 januari 1983	C
Verenigde Arabische Emiraten	1 augustus 1985	4 december 1981	A
Vietnam	19 juli 1985	6 mei 1983 (AA)	A
Zambia	21 juni 1985	15 mei 1981	A
Zimbabwe	21 juni 1985	21 juni 1985 (a)	A
Zuid-Afrika	24 oktober 2000	24 oktober 2000 (a)	A
Zuid-Korea	21 juni 1985	30 december 1980	A
Zweden	21 juni 1985	28 juli 1980	B
Zwitserland	21 juni 1985	10 februari 1981	B

De Heilige Stoel en de Soevereine Militaire Orde van Malta hebben de status van waarnemer bij UNIDO.^[23]

Staten die lid waren maar zijn opgestapt:^[3]

Naam	Lid geworden	Opgestapt
Australië	21 juni 1985	31 december 1997
België	21 juni 1985	31 december 2015
Canada	21 juni 1985	31 december 1993
Denemarken	21 juni 1985	31 december 2016
Frankrijk	21 juni 1985	31 december 2014
Griekenland	21 juni 1985	31 december 2016
Litouwen	17 oktober 1991	31 december 2012
Nieuw-Zeeland	19 juli 1985	31 december 2013
Portugal	21 juni 1985	31 december 2014
Slowakije	20 januari 1993	31 december 2017
Verenigd Koninkrijk	21 juni 1985	31 december 2012
Verenigde Staten	21 juni 1985	31 december 1996

Deze VN-lidstaten zijn nooit lid van UNIDO geweest:

De beleidsbepalende organen (of bestuursorganen) van UNIDO zijn gebaseerd op hun voorgangers die effectief waren voordat UNIDO een gespecialiseerd agentschap werd. Zo zijn de Algemene Conferentie, de Industrial Development Board (IDB) en de Programme and Budget Committee (PBC) verankerd in de statuten.^[24]

Inhoudelijke beslissingen van de beleidsbepalende organen worden over het algemeen bij consensus genomen. Er wordt gestemd wanneer geen consensus kan worden bereikt of op specifiek verzoek van een lid van het beleidsbepalend orgaan.

De Conferentie is het hoogste beleidsbepalende orgaan van de Organisatie en bestaat uit alle Lid staten van UNIDO. Het komt om de twee jaar bijeen en keurt het programma en de begrotingen goed, stelt de schaalbeoordelingen voor de reguliere begrotingsuitgaven voor de komende tweejaarlijkse periode vast en benoemt om de twee jaar de directeur-generaal voor een periode van vier jaar.

De Raad komt eenmaal in conferentiejaren en twee keer in andere jaren bijeen en bestaat uit 53 lidstaten van de Organisatie die voor een termijn van vier jaar worden gekozen. Het treedt op als voorbereidend orgaan voor de conferentie en evalueert de uitvoering van het goedgekeurde werkprogramma en van de overeenkomstige reguliere en operationele begrotingen voor de komende biënnale. Naast zijn andere hoofdfuncties beveelt de Raad de Conferentie een schaal van beoordelingen aan, evenals een kandidaat voor de functie van directeur-generaal.^[24]

Het comité bestaat uit 27 lidstaten van de organisatie die voor een periode van twee jaar worden gekozen en komt ten minste eenmaal per jaar bijeen om onder meer de voorstellen van de directeur-generaal voor het werkprogramma en de overeenkomstige ramingen voor de reguliere en operationele begrotingen te bestuderen.^[24]

Het secretariaat van UNIDO is gevestigd in Wenen (Oostenrijk) en heeft vertegenwoordigingen in Brussel (België), Genève (Zwitserland) en New York (VS). Vanaf 2013 omvat de organisatiestructuur van UNIDO het Bureau van de directeur-generaal (ODG), de afdeling Programmaontwikkeling en Technische Samenwerking (PTC), het Bureau van de plaatsvervanger van de directeur-generaal (DDG), de afdeling Programmaondersteuning en Algemeen Beheer (PSM) en de kantoren van intern toezicht en juridische diensten.

UNIDO's systeem van vertegenwoordiging in het veld omvat vier categorieën kantoren:

• Regionale kantoren, die het land van hun locatie bestrijken, evenals een aantal landen in dezelfde regio, waar de Organisatie de status van een niet-ingezeten agentschap aanneemt
• Landenkantoren, die hun gastland bestrijken
• Bureaus van focal points binnen de nationale overheden
• UNIDO Desks in UNDP-kantoren.

Om de technische activiteiten van UNIDO extra te ondersteunen, zijn verschillende soorten technische bureaus opgericht. Deze omvatten:

• Investerings- en technologiebevorderingsbureaus (ITPO's) die investeringen en technologiestromen naar ontwikkelingslanden en landen met een overgangseconomie bevorderen, gefinancierd door hun gastlanden^[25]
• Internationale technologiecentra, die fungeren als katalysatoren voor technologische opwaardering en helpen bij het beheren van technologische veranderingen
• In samenwerking met het Milieuprogramma van de Verenigde Naties (UNEP) heeft UNIDO een wereldwijd netwerk van nationale centra voor schonere productie (NCPCs) opgezet, met als doel nationale capaciteiten op het gebied van schone productietechnologieën op te bouwen, de dialoog tussen industrie en overheid te bevorderen en investeringen voor overdracht en ontwikkeling van milieu verantwoorde technologieën te bevorderen.
• UNIDO's Industrial Subcontracting and Partnership Exchanges (SPX) vergemakkelijken productiekoppelingen tussen kleine, middelgrote en grote productiebedrijven en verbinden zich met wereldwijde markten en supply chain-netwerken.^[26][27]
• UNIDO-centra voor zuid-zuid samenwerking als onderdeel van een groot UNIDO-initiatief voor zuid-zuid samenwerking in verschillende van de meer geavanceerde ontwikkelingslanden.

• Officiële website