Wereldkampioenschap wegrace 1971

Wereldkampioenschap wegrace seizoen 1971
Volgende: 1972 Vorige: 1970
Giacomo Agostini
Organisator	Fédération Internationale de Motocyclisme
Aantal races	Acht voor de zijspanklasse, negen voor de 50cc-klasse, elf voor de 125-, 350cc- en de 500cc-klasse, twaalf 250cc-klasse.
500 cc
Rijderstitel	Giacomo Agostini
Tweede	Keith Turner
Derde	Rob Bron
Constructeurstitel	MV Agusta
350 cc
Rijderstitel	Giacomo Agostini
Tweede	Jarno Saarinen
Derde	Kurt-Ivan Carlsson
Constructeurstitel	MV Agusta
250 cc
Rijderstitel	Phil Read
Tweede	Rodney Gould
Derde	Jarno Saarinen
Constructeurstitel	Yamaha
125 cc
Rijderstitel	Ángel Nieto
Tweede	Barry Sheene
Derde	Börje Jansson
Constructeurstitel	Derbi
50 cc
Rijderstitel	Jan de Vries
Tweede	Ángel Nieto
Derde	Jos Schurgers
Constructeurstitel	Kreidler
Zijspan
Rijderstitel	Horst Owesle / Julius Kremer / John Blanchard / Peter Rutterford
Tweede	Siegfried Schauzu
Derde	Arsenius Butscher / Josef Huber
Constructeurstitel	BMW

Het wereldkampioenschap wegrace seizoen 1971 was het 23^e in de geschiedenis van het door de FIM georganiseerde wereldkampioenschap wegrace.

Merken/teams

Kawasaki maakte al in december 1970 bekend dat de Kawasaki H 1 R niet meer als productieracer leverbaar zou zijn. De fabrieksracers zouden ca. 7 pk meer gaan leveren. Wel kwamen er kits in de handel om een bestaande productieracer op te voeren tot ca. 84 pk.

Jawa kwam in 1971 niet meer aan de start in het WK. Het maakte halverwege het seizoen bekend de Jawa 350 cc V4 niet meer in te zetten. De raceafdeling van CZ, die nog pogingen had gedaan de CZ 350 cc V4 op te boren tot 420 cc, werd in 1971 zelfs opgeheven.

Tijdens de openingsrace van de Mototempora Romagnola in Modena trainden Giacomo Agostini en Angelo Bergamonti met de nieuwe MV Agusta 350 zescilinder, maar die gebruikten ze niet in de race. Tijdens het seizoen waren deze machine ook helemaal niet nodig, want de driecilinders waren niet te verslaan.

Coureurs

Kel Carruthers accepteerde een aanbod van Yamaha om in de Verenigde Staten te gaan racen, maar hij deelde ook zijn kennis van de Yamaha's met Aermacchi, dat voor 1971 een tweecilinder tweetakt ontwikkelde. Net als Renzo Pasolini had Carruthers altijd een goede band met de Aermacchi-fabriek gehad.

De Nederlanders Theo Bult en Rob Bron deden het erg goed in 1971, maar ze schakelden zichzelf uit voor de beslissende laatste Grand Prix. Bult stond toen nog derde in de 350cc-klasse, Bron stond gedeeld tweede (met Keith Turner) in de 500cc-klasse. Tijdens de nationale kampioenschapsrace in Vessem viel Theo Bult waardoor hij een hersenschudding en een beschadigde rugwervel opliep. Rob Bron had Monza al over moeten slaan door een hersenschudding in een andere nationale race (Oosterwolde), maar brak tijdens de training in Vessem een sleutelbeen.

De meest opmerkelijke debutant in 1971 was ongetwijfeld Barry Sheene. Hij startte met de verouderde Suzuki RT 67 in de 125cc-klasse, maar al snel hadden andere teams door dat ze in Sheene een goede steunpilaar voor hun toprijders hadden. Zo reed hij in de 50cc-klasse enkele races als "hulpje" voor Jan de Vries met een Van Veen-Kreidler en in de 250cc-klasse bracht hij de experimentele Derbi twin aan de start. Met zijn ex-Stuart Graham Suzuki uit 1967 werd hij bovendien tweede in de 125cc-klasse, terwijl hij één race voor het einde van het seizoen nog aan de leiding stond.

Races

De TT van Assen was bijzonder succesvol voor de Nederlanders: Theo Bult werd tweede in de 250cc-klasse en derde in de 350 cc en Rob Bron werd tweede in de 500 cc. Daardoor stond Bult totaal tweede in de 350cc-klasse en Bron stond tweede in de 500cc-klasse.

In 1971 vormden de onlusten in Noord-Ierland een grote bedreiging voor de Ulster Grand Prix. Volgens journalist Mick Woollett waren de ontploffingen en schoten vanuit Belfast op het circuit te horen en was de rook van de branden te zien. Daar kwam nog bij dat de organisatie door de 50cc-klasse te schrappen (er waren slechts acht inschrijvingen) de kans liep haar WK-status te verliezen omdat ze niet aan het minimum van vijf raceklassen kwam. De races móesten echter doorgaan, omdat er anders veel geld verloren zou gaan en het verlies van de WK-status dan zeker zou zijn. Giacomo Agostini was al wereldkampioen in de 350- en de 500cc-klasse, maar kwam niet naar Noord-Ierland vanwege de gevechten. Dat was aannemelijk, want de MV Agusta's waren wel op het circuit aangekomen, maar hoefden niet uitgeladen te worden.

Het kwam zelden voor dat de wereldtitelstrijd pas in de laatste race beslist werd, waardoor de organisatoren die aan het einde van het seizoen aan de beurt kwamen publiek én topcoureurs misliepen. In 1971 bleef de spanning echter in vier van de zes klassen tot het einde bestaan. Agostini was ruim voor het einde van het seizoen zeker van de winst in de 350- en de 500cc-klassen, maar de zijspanklasse werd pas in haar laatste race (de Ulster Grand Prix) beslist en de 50-, 125- en 250cc-klassen in de Grand Prix van Spanje.

Overleden

• Angelo Bergamonti verongelukte tijdens de voorjaarsrace in Riccione op 4 april. Hij was op dat moment in de eindfase van de (natte) 350cc-race in gevecht met zijn teamgenoot Giacomo Agostini. Bergamonti slipte en raakte zwaar gewond. Hij werd eerst naar een plaatselijk ziekenhuis gebracht, maar daarna naar Bologna, waar hij met spoed geopereerd werd. Hij overleed kort voor middernacht.
• Op 9 juni 1971 verongelukte Brian Finch bij Ballacraine met een Suzuki T 500 tijdens de Production 500 TT.
• 12 juni 1971 verongelukte Maurice Jeffery bij Rhencullen met een Norton Manx tijdens de Senior TT.
• Op 4 juli 1971 overleed Christian Ravel na een val in de Blanchimont-bocht op het Circuit Spa-Francorchamps.
• Op 8 juli verongelukte Günter Bartusch tijdens de training van de 350cc-klasse op de Sachsenring.
• Peter Pritchard, Peter Sheridan en Philip Smith verongelukten tijdens een zijspanrace op Oulton Park.

Gestopt

• Theo Bult, herstellende van de verwondingen die hij had opgelopen bij een nationale race in Vessem, verklaarde in september 1971 dat hij nooit meer op een racemotor zou stappen.

	1e	2e	3e	4e	5e	6e	7e	8e	9e	10e
Punten:	15	12	10	8	6	5	4	3	2	1

In de zijspanklasse werden acht races gereden, in de 50cc-klasse negen, in de 125-, 350- en 500cc-klassen elf en in de 250cc-klasse 12.

Om het aantal tellende resultaten te bepalen moest men bij een even aantal races dit aantal halveren en er één bij optellen. Bij een oneven aantal werd er eerst een bij opgeteld en dit getal werd dan gehalveerd.

	Races	Tellend
50 cc	9	5
125 cc	11	6
250 cc	12	7
350 cc	11	6
500 cc	11	6
zijspan	8	5

1971 Was opnieuw een jaar zonder concurrentie voor MV Agusta. De zescilinders, die men in ontwikkeling had, werden nooit gebruikt, omdat ze niet nodig waren. Zelfs de Europese viertakt-concurrenten, zoals Paton, Linto en Seeley, moesten nu aansluiten achter de opgevoerde tweetakt-standaardmotoren, zoals de Kawasaki H 1 R en de Suzuki T 500.

1. Oostenrijk, Salzburgring

Tijdens de openingswedstrijd op de Salzburgring verbaasde Theo Louwes vriend en vijand door met zijn "Fanclub Theo Louwes" Kawasaki H 1 R vier ronden lang op de derde plaats te rijden. Daarna viel hij door een lekke band. Van de 26 gestarte rijders finishten er maar 7. Zoals verwacht won Giacomo Agostini, Keith Turner (Suzuki T 500) werd tweede en Eric Offenstadt (SMAC-Kawasaki H 1 R) werd derde.

2. Duitsland, Hockenheim

In Duitsland gooide een andere Nederlander hoge ogen: Rob Bron was met zijn Suzuki T 500 als snelste weg, maar moest het hoofd buigen voor Agostini. Daarna moest hij het gevecht om de tweede plaats aangaan met Dave Simmonds (Kawasaki H 1 R), Eric Offenstadt (SMAC-Kawasaki H 1 R) en Lothar John (Yamaha). De Japanse tweetakten gebruikten nog steeds veel benzine, en Bron moest terwijl hij op de tweede plaats lag tanken. Dat kostte hem 30 seconden, waardoor hij gepasseerd werd door Jack Findlay (Jada-Suzuki T 500) en Ron Chandler (Kawasaki H 1 R). Findlay werd ook binnengeroepen voor benzine, maar nog voor hij kon tanken ging zijn motor kapot. Bron en Chandler vochten om de tweede plaats, die uiteindelijk naar Rob Bron ging. De overmacht van Agostini met zijn MV Agusta was wel overduidelijk: ze hadden twee ronden achterstand. Ginger Molloy viel met zijn Kawasaki voor de tweede keer uit, maar wist al dat Hockenheim zijn laatste Europese race zou zijn. Hij vertrok naar de Verenigde Staten om met Honda CB 750's te gaan racen.

3. Isle of Man Senior TT, Snaefell Mountain Course

De Senior TT moest vanwege het slechte weer een volle dag worden uitgesteld. Agostini was in de Junior TT uitgevallen en dus moest zijn 75e Grand Prix-overwinning in de Senior TT komen. Agostini leidde van start tot finish, Peter Williams werd met een Matchless G50 tweede en Selwyn Griffiths werd met een Matchless derde. In deze race verloor Maurice Jefferey het leven na een val bij Rhencullen.

4. Nederland, Assen

In de trainingen in Assen waren alleen Agostini en Dave Simmonds sneller dan Rob Bron. Bron had echter grote remproblemen en voor de race kreeg hij vier remschoenen van het team van MV Agusta. Bron stond op de eerste startrij, maar de Suzuki wilde niet aanslaan en hij was pas in het middenveld weg. Desondanks lag hij na de eerste ronde aan de leiding. In de vierde ronde werd hij ingehaald door Agostini en Simmonds, maar hij kon ze nog wel volgen. In de achtste ronde nam Bron de tweede plaats over van Simmonds. Agostini won, maar Rob Bron werd tweede, 17 seconden vóór Dave Simmonds. Bron stond nu tweede in het wereldkampioenschap, maar zat altijd in geldnood, waardoor het maar de vraag was of hij de volgende race kon rijden. De tweede plaats in Assen leverde hem 1.000 gulden op. Samen met het startgeld van 350 gulden en wat geld van de Telegraaf (die als sponsor optrad), kreeg hij weer wat lucht.

5. België, Spa-Francorchamps

In België duldde Agostini tot de vierde ronde Alberto Pagani, Christian Ravel, Dave Simmonds, Eric Offenstadt, Jack Findlay en Jim Curry in zijn buurt. Toen gaf hij gas en kon er gevochten worden om de tweede plaats. Simmonds en Pagani vielen al snel uit, terwijl Rob Bron in de buurt kwam na een slechte start. Het gevecht tussen Findlay, Ravel en Offenstadt eindigde fataal voor Christian Ravel, die in de Blanchimont-bocht met 160 km/h tegen de vangrail vloog en korte tijd later overleed. Offenstadt klopte Findlay in de sprint om de tweede plaats. Rob Bron werd vierde nadat hij weer een benzinestop had moeten maken.

6. DDR, Sachsenring

Giacomo Agostini won in de DDR zijn tachtigste Grand Prix, wat hem een wereldrecord opleverde. Bovendien was hij door deze overwinning zeker van zijn negende wereldtitel, evenveel als Mike Hailwood en Carlo Ubbiali. Keith Turner (Suzuki) werd tweede en Ernst Hiller (Kawasaki) werd derde. Rob Bron had pech: na een slechte start vocht hij zich naar de vijfde plaats, maar trapte toen zijn schakelpedaal stuk. Hij verloor twee ronden in de pit, maar werd dankzij het grote aantal uitvallers toch nog achtste.

7. Zweden, Anderstorp

De financiële problemen van privérijder Rob Bron begonnen zich halverwege het seizoen te wreken. Hij had al een oproep gedaan om ergens een Ceriani-remnaaf te lenen of te kopen, en in Zweden was zijn Suzuki T 500 eigenlijk aan nieuwe zuigers en cilinders toe. Hij werd geholpen door het team van Jamathi, maar daar waren geen onderdelen voor een 500cc-machine voorhanden. Bron wist van de achtste naar de vijfde plaats op te klimmen, maar viel uit door problemen met zijn ontsteking. Zijn concurrent Keith Turner werd in de stromende regen tweede achter Giacomo Agostini, terwijl Tommy Robb (Seeley) derde werd.

8. Finland, Imatra

In Finland waren Rob Bron en Dave Simmonds de enigen die in dezelfde ronde als Giacomo Agostini finishten, maar Bron kon Simmonds net niet voor blijven, waardoor hij op 0,8 seconde derde werd. Keith Turner werd vierde.

9. Ulster, Dundrod Circuit

In de Ulster Grand Prix had Rob Bron een goede dag. Agostini was niet naar Noord-Ierland gereisd en Keith Turner viel uit door een gescheurde expansiekamer van zijn uitlaat terwijl hij om de leiding vocht met de latere winnaar Jack Findlay. Bron moest een ongeplande tankstop maken waardoor hij een halve minuut verloor, maar zijn voorsprong op Tommy Robb was zo groot, dat zijn tweede plaats niet in gevaar kwam. Rob Bron had nog steeds uitzicht op de tweede plaats in het kampioenschap.

10. Nations GP, Monza

In Monza kreeg Alberto Pagani net als in de 350cc-klasse een MV Agusta ter beschikking. Agostini nam zoals verwacht de leiding vóór Pagani, maar ook in deze klasse viel hij uit met motorpech. Voor de MV Agusta 500 3C was dat de eerste keer, terwijl hij met de MV Agusta 350 3C nu drie keer was uitgevallen. Pagani nam de leiding over en won de race. Bruno Spaggiari en Phil Read reden de nieuwe Ducati 500cc-racer, maar Spaggiari viel uit en Read werd er vierde mee. De tweede plaats was voor Giampero Zubani (Kawasaki) en de derde voor Dave Simmonds. Doordat Keith Turner zesde werd en Rob Bron nog herstellende was van een hersenschudding, stonden ze nu in punten gelijk in de stand om de tweede plaats van het WK.

11. Spanje, Jarama

In Jarama, waar Agostini niet verscheen, nam Dave Simmonds even de leiding, maar hij werd door de Yamaha van Kurt-Ivan Carlsson voorbij gereden alsof hij stilstond. Carlsson reed de snelste raceronde, maar viel terug door een pitstop. Daardoor won Simmonds alsnog. De armoede in de 500cc-klasse werd geïllustreerd door de strijd om de derde plaats, tussen Kaarlo Koivuniemi met een Seeley, Eric Offenstadt met een Kawasaki en Benjamin Grau met een opgeboorde Bultaco. Koivuniemi werd tweede, Offenstadt derde en Grau vierde. Keith Turner kon het allemaal niet volgen, maar werd wél vijfde en verdrong daarmee Rob Bron van de tweede plaats in het wereldkampioenschap. Dat eindigde met Agostini als eerste, Turner als tweede en Bron als derde.

	Datum	Race	Circuit	1e	2e	3e	Snelste ronde
1	9 mei	GP van Oostenrijk	Salzburgring	Giacomo Agostini	Keith Turner	Eric Offenstadt	Giacomo Agostini
2	16 mei	GP van Duitsland	Hockenheim	Giacomo Agostini	Rob Bron	Ron Chandler	Giacomo Agostini
3	6-13 juni	Isle of Man TT	Mountain Course	Giacomo Agostini	Peter Williams	Frank Perris	Giacomo Agostini
4	26 juni	TT van Assen	Assen	Giacomo Agostini	Rob Bron	Dave Simmonds	Giacomo Agostini
5	4 juli	GP van België	Spa-Francorchamps	Giacomo Agostini	Eric Offenstadt	Jack Findlay	Giacomo Agostini
6	10-11 juli	GP van de DDR	Sachsenring	Giacomo Agostini	Keith Turner	Ernst Hiller	Giacomo Agostini
7	24-25 juli	GP van Zweden	Anderstorp	Giacomo Agostini	Keith Turner	Tommy Robb	Giacomo Agostini
8	31 juli-1 aug	GP van Finland	Imatra	Giacomo Agostini	Dave Simmonds	Rob Bron	Giacomo Agostini
9	14 aug	Ulster Grand Prix	Dundrod	Jack Findlay	Rob Bron	Tommy Robb	Jack Findlay
10	12 sept	GP des Nations	Monza	Alberto Pagani	Giampiero Zubani	Dave Simmonds	Giacomo Agostini
11	25-26 sept	GP van Spanje	Jarama	Dave Simmonds	Kaarlo Koivuniemi	Eric Offenstadt	Kurt-Ivan Carlsson

1 Giacomo Agostini MV Agusta 90 (120) 2 Keith Turner Suzuki 58 (67) 3 Rob Bron Suzuki 57 4 Dave Simmonds Kawasaki 52 5 Jack Findlay Jada-Suzuki 50 (51) 6 Eric Offenstadt SMAC-Kawasaki 32 7 Tommy Robb Seeley 31 8 Alberto Pagani Linto / MV Agusta 29 9 Kaarlo Koivuniemi Seeley 24 10 Ron Chandler Kawasaki 19 11 Frank Perris Suzuki / Seeley 14 12 Lothar John Yamaha 13 13 Peter Williams Matchless 12 Giampiero Zubani Kawasaki 12 15 Bosse Granath Husqvarna 12 16 Billie Nelson Paton 11 17 Ernst Hiller Kawasaki 10 18 Maurice Hawthorne Kawasaki 8 Selwyn Griffiths Matchless 8 Hansruedi Brungger Bultaco 8 Ulf Nilsson Seeley 8 Percy Tait Seeley 8 Phil Read Ducati 8 Benjamín Grau Bultaco 8 25 Kurt-Ivan Carlsson Yamaha 7

26 Gordon Pantall Kawasaki 6 Jim Curry Seeley 6 Gerry Mateer Norton 6 29 Roger Sutcliffe Matchless 5 Karl Auer Matchless 5 Matti Salonen Yamaha 5 32 Hans-Otto Butenuth BMW 5 33 Piet van der Wal Kawasaki 5 34 Jean Campiche Honda 4 Morgan Rådberg Monark 4 Wilfred Herron Seeley 4 Peter Jones Suzuki 4 38 Kurt-Willy Bertsch BMW 3 Charlie Sanby Seeley 3 Jerry Lancaster Yamsel 2 Juan Bordons Bultaco 3 42 Paul Eickelberg Yamaha 3 43 Horst Dzierzawa Yamaha 2 Tom Dickie Matchless 2 Pentti Lehtelä Yamaha 2 Johnny Bengtsson Kawasaki 2 Dudley Robinson Yamaha 2 Giuseppe Mongardi Ducati 2 49 John Dodds König 1 Rob Noorlander Norton 1 Stan Woods Norton 1 Emanuele Maugliani Seeley 1

(Punten tussen haakjes zijn inclusief streepresultaten)

1	MV Agusta	90 (135)
2	Suzuki	73 (107)
3	Kawasaki	71 (105)
4	Seeley (en Yamsel)	49 (58)
5	Yamaha	27 (33)
6	Matchless	16
7	Bultaco	16
8	Linto	14
9	Paton	11
10	Ducati	8
11	Norton	7
12	Husqvarna	6
13	BMW	5
14	Monark	4
15	Honda	3
16	König	1

(Punten tussen haakjes zijn inclusief streepresultaten)

Nog steeds was Giacomo Agostini met zijn MV Agusta 350 3C niet te verslaan, tenminste niet door zijn tegenstanders. In 1971 kreeg hij voor het eerst problemen met de normaal zo betrouwbare MV Agusta: hij viel drie keer uit door technische problemen. Zijn wereldtitel kwam daardoor niet in het gedrang.

1. Oostenrijk, Salzburgring

In de eerste Grand Prix liet Giacomo Agostini meteen zien dat hij met zijn MV Agusta nog steeds niet te kloppen was. Werner Pfirter (Yamaha TR 2 B) werd tweede en Steve Ellis (Yamaha TR 2 B) werd derde.

2. Duitsland, Hockenheim

De 350cc-race in Duitsland was lang spannend, omdat Phil Read (Yamaha TR 2 B) en László Szabó (Yamaha TR 2 B) Agostini lang konden volgen. Ze wisten hem zelfs te passeren, maar uiteindelijk viel Read uit met een defecte versnellingsbak, terwijl Szabó het tempo halverwege de race niet meer kon bijbenen. Theo Bult (Yamsel) was enige tijd derde, maar werd gepasseerd door Paul Smart (Yamaha TR 2 B).

3. Isle of Man Junior TT, Snaefell Mountain Course

In de Junior TT, die in regen en mist werd verreden, viel Agostini al na een halve ronde uit doordat er een klep brak tijdens een sprong bij Milntown Cottage.^[1] Phil Read kwam aan de leiding met een door Helmut Fath getunede Yamaha TR 2 B, gevolgd door Alan Barnett op een Yamsel en Rodney Gould met de fabrieks-Yamaha TR 2. Read nam een flinke voorsprong, maar toen hij schakelproblemen kreeg kwamen Barnett en Gould weer dichterbij. Gould viel in de derde ronde bij Quarterbridge en verloor twee minuten, maar Barnett passeerde Read. Barnett viel echter bij Glen Helen waardoor Read weer aan de leiding kwam. Read maakte een tankstop en dacht dat zijn versnellingsbak wel heel zou blijven, maar in de vierde ronde brak zijn frame bij Glen Helen, waar Barnett langs de weg de race zat te volgen. Na de vierde ronde stopte Rodney Gould bij de TT Grandstand. Hij vond het door de opgekomen mist te gevaarlijk. Nu waren er drie nieuwe leiders: Tony Jefferies (Yamsel), Dudley Robinson (Yamaha) en Gordon Pantall (Yamaha). Robinson was de snelste, maar moest zijn tankstop nog maken waardoor hij zijn overwinning verspeelde. Jefferies nam de leiding voor Pantall, die veel last kreeg van zijn hand die verbrand was bij een val in de tweede ronde bij Braddan Bridge. Robinson viel in de laatste ronde door een vastloper, waardoor de derde plaats naar Bill Smith met een Honda CB 350 ging. De viertakten deden het goed in de Junior TT, omdat de tweetakten nog steeds erg gevoelig waren voor vocht.

4. Nederland, Assen

In de 350cc-race in Assen had Agostini het niet zo makkelijk als normaal. Dat kwam omdat zijn driecilinder vanaf de start slecht liep en zelfs steeds meer ging overslaan. Hij werd dan ook aangevallen door Phil Read, die hem tot tweemaal toe inhaalde. Tegen het einde begon Agostini toch wat weg te lopen en Read liet hem ook gaan. Intussen was Theo Bult (Yamsel) met Paul Smart (Yamaha) in gevecht om de vierde plaats, achter Jarno Saarinen (Yamaha). In de zevende ronde nam Bult zelfs de derde plaats over van Saarinen, maar die moest hij teruggeven toen hij een stuk van zijn uitlaat en daarmee ook wat vermogen verloor. Smart en Saarinen vielen echter allebei uit, waardoor Theo Bult achter Agostini en Read toch nog derde werd. Een uitstekend resultaat na zijn tweede plaats in de 250cc-klasse. Bult stond nu achter Agostini zelfs tweede in het 350cc-wereldkampioenschap.

5. DDR, Sachsenring

Op de Sachsenring leek Theo Bult alle pech van de wereld te hebben. Zijn Yamsel liep al voor de start op één cilinder en men kreeg het probleem niet opgelost. Theo startte toch maar, om ten minste het startgeld te kunnen innen. Net toen hij de machine wilde parkeren begon hij ineens op twee cilinders te lopen en hij reed de machine uiteindelijk zelfs naar de vierde plaats, tot groot enthousiasme van de Oost-Duitse publiek. Agostini won met groot gemak, want er was geen enkele strijd om de eerste drie plaatsen. Paul Smart werd op ruime afstand tweede en László Szabó werd derde. Günter Bartusch overleed na een val in de trainingen.

6. Tsjecho-Slowakije, Masaryk-Ring

In Brno reed Agostini in de nattigheid op kop, toen hij uitviel door een defecte ontsteking. Daardoor kon Jarno Saarinen de race winnen. Paul Smart en Bohumil Staša (CZ 350 cc V4) vochten om de tweede plaats, maar Smart viel terug. Theo Bult verklaarde na de race dat hij vanwege de regen en de gladheid "maar wat getoerd" had, maar hij werd desondanks derde. Theo Bult stond nu weer tweede in de strijd om de wereldtitel.

7. Zweden, Anderstorp

In Zweden nam Agostini meteen de leiding in de race zonder het normale "spelletje" met zijn tegenstanders te spelen. Daarom ging de aandacht uit naar het gevecht om de tweede plaats tussen Paul Smart, Jarno Saarinen en Theo Bult. Ondanks de natte baan werd er hard gevochten, waar Theo Bult het slachtoffer werd toen hij van de baan gleed. Hij verspeelde hiermee niet alleen een goede klassering in de race, maar ook zijn tweede plaats in het kampioenschap. Als amateur kon hij niet zo makkelijk alle wedstrijden bezoeken, want hij had ook nog een baan aan de Technische hogeschool in Enschede. Smart werd tweede en Saarinen werd derde.

8. Finland, Imatra

In Finland won Agostini zoals gewoonlijk, maar toch was dit een bijzondere overwinning, want hiermee haalde hij zijn tiende wereldtitel binnen, waardoor hij Mike Hailwood en Carlo Ubbiali (beiden negen wereldtitels) voorbij streefde. Jarno Saarinen werd tweede en ging daardoor Theo Bult (die niet in Finland kon starten) in de tussenstand voorbij. Billie Nelson (Yamaha) werd derde, maar had al een ronde achterstand.

9. Ulster, Dundrod Circuit

Bij afwezigheid van Agostini, die toch al wereldkampioen was, nam Silvio Grassetti met zijn fabrieks-MZ RE 300 de leiding in de Ulster Grand Prix. In de stromende regen werd hij gevolgd door Jarno Saarinen. Grassetti viel uit met ontstekingsproblemen, waardoor Tommy Robb op de tweede plaats kwam. Saarinen viel in de achtste ronde, waarbij zijn koppelingshendel brak. Robb ging langzamer rijden omdat zijn uitlaat los schoot en daardoor won Peter Williams met de tweede fabrieks-MZ. Hij had zelfs 34 seconden voorsprong op Dieter Braun. De derde plaats was voor Tony Jefferies.

10. Nations GP, Monza

In Monza kwamen twee MV Agusta 350's aan de start, want ook Alberto Pagani had er een gekregen. Samen met Agostini ging hij enige tijd aan kop, tot Agostini uitviel door een defecte versnellingsbak en daarna Pagani door een losgelopen voortandwiel. Daardoor kon Jarno Saarinen de winst pakken. Silvio Grassetti bedreigde hem nog een tijdje, samen met Barry Randle (Yamaha), die uiteindelijk in die volgorde finishten.

11. Spanje, Jarama

In Jarama ging het nergens meer om en dat was goed te merken. Agostini was niet verschenen, maar ook veel andere rijders lieten verstek gaan. Phil Read leidde de race 17 ronden lang, maar viel uit. Teuvo Länsivuori nam de leiding over en won de race met een kleine voorsprong op Kurt-Ivan Carlsson (Yamaha) en Werner Pfirter (Yamaha). In het wereldkampioenschap was Agostini al lang wereldkampioen. Saarinen werd tweede en terwijl iedereen dacht dat Paul Smart de derde plaats van Theo Bult zou afsnoepen, gebeurde dat door Kurt-Ivan Carlsson, die het hele seizoen eigenlijk niet opgevallen was. Door zijn twaalf punten in Spanje schoot hij iedereen voorbij om derde te worden.

	Datum	Race	Circuit	1e	2e	3e	Snelste ronde
1	9 mei	GP van Oostenrijk	Salzburgring	Giacomo Agostini	Werner Pfirter	Steve Ellis	Giacomo Agostini
2	16 mei	GP van Duitsland	Hockenheim	Giacomo Agostini	László Szabó	Paul Smart	Giacomo Agostini
3	6-13 juni	Isle of Man TT	Mountain Course	Tony Jefferies	Gordon Pantall	Bill Smith	Phil Read
4	26 juni	TT van Assen	Assen	Giacomo Agostini	Phil Read	Theo Bult	Giacomo Agostini
5	10-11 juli	GP van de DDR	Sachsenring	Giacomo Agostini	Paul Smart	László Szabó	Giacomo Agostini
6	18 juli	GP van Tsjecho-Slowakije	Masaryk-Ring	Jarno Saarinen	Bohumil Staša	Theo Bult	Giacomo Agostini
7	24-25 juli	GP van Zweden	Anderstorp	Giacomo Agostini	Paul Smart	Jarno Saarinen	Giacomo Agostini
8	31 juli-1 aug	GP van Finland	Imatra	Giacomo Agostini	Jarno Saarinen	Billie Nelson	Giacomo Agostini
9	14 aug	Ulster Grand Prix	Dundrod	Peter Williams	Dieter Braun	Tony Jefferies	Jarno Saarinen
10	12 sept	GP des Nations	Monza	Jarno Saarinen	Silvio Grassetti	Barry Randle	Giacomo Agostini
11	25-26 sept	GP van Spanje	Jarama	Teuvo Länsivuori	Kurt-Ivan Carlsson	Werner Pfirter	Jarno Saarinen

1 Giacomo Agostini MV Agusta 90 2 Jarno Saarinen Yamaha 63 3 Kurt-Ivan Carlsson Yamaha 39 4 Theo Bult Yamsel 36 5 Paul Smart Yamaha 34 6 Werner Pfirter Yamaha 33 7 Bosse Granath Yamaha 30 8 László Szabó Yamaha 29 9 Tony Jefferies Yamsel 25 10 Teuvo Länsivuori Yamaha 25 11 Billie Nelson Yamaha 21 12 Walter Sommer Yamaha 19 13 John Williams Arter-AJS 16 Rodney Gould Yamaha 16 15 Peter Williams MZ 15 16 Gordon Pantall Yamaha 12 Phil Read Yamaha 12 Bohumil Staša CZ 12 Dieter Braun Yamaha 12 Silvio Grassetti MZ 12 21 Mick Chatterton Yamaha 11 22 Steve Ellis Yamaha 10 Bill Smith Honda 10 Barry Randle Yamaha 10 25 Jerry Lancaster Yamsel 10 26 Hannu Kuparinen Yamaha 9 27 Maurice Hawthorne Yamaha 9 28 Tommy Robb Yamaha 8 29 Ron Chandler Yamaha 6 János Reisz Aermacchi 6

Steve Machin Yamaha 6 32 Gerry Mateer Aermacchi 5 Martti Pesonen Yamaha 5 Arpád Juhos Aermacchi 5 Jack Findlay Yamaha 5 36 Mick Grant Yamaha 4 Adolf Ohligschläger Yamaha 4 Denis Gallagher Yamaha 4 Giuseppe Mandolini Aermacchi 4 40 Billie Guthrie Yamaha 3 Tony Rutter Yamaha 3 Franz Kroon Yamaha 3 Rudolf Duba CZ 3 Eric Offenstadt Kawasaki 3 Billy McCosh Yamsel 3 Keith Turner Yamaha 3 Emanuele Maugliani Yamaha v3 48 Günter Bartusch (†) MZ 2 Jirí Král CZ 2 Hans-Dieter Görgen Yamaha 2 Wilfred Herron Yamaha 2 Larbi Habbiche Yamaha 2 53 Lothar John Yamaha 2 Peter Berwick Suzuki / Yamaha 2 55 Ernst Fagerer Yamaha 1 Godfrey Nash Yamaha 1 Piet van der Wal Yamaha 1 Charlie Dobson Seeley 1 Giuseppe Consalvi Yamaha 1

1	MV Agusta	90
2	Yamaha	81 (141)
3	Seeley (en Yamsel)	58 (66)
4	MZ	29
5	Honda	18
6	Aermacchi	15
7	CZ	12
8	AJS	8
9	Kawasaki	3
10	Suzuki	1

(Punten tussen haakjes zijn inclusief streepresultaten)

MZ had nog een klein 250cc-fabrieksteam met Günter Bartusch als rijder, maar niets kon opboksen tegen de Yamaha TD 2 B productieracers. Aermacchi had inmiddels net als Yamaha een tweecilinder tweetakt ontwikkeld, waar dankzij de goede verstandhouding met Kel Carruthers ook Yamaha-techniek bij was gebruikt.

1. Oostenrijk, Salzburgring

In Oostenrijk gingen de MZ's best snel. Silvio Grassetti ging vanaf de tweede ronde aan de leiding en won de race, maar zijn merkgenoot Bartusch kon de tweede plaats pakken door tot vijf keer toe het ronderecord te verbeteren. Rodney Gould (Yamaha) viel in de vijfde ronde uit, maar de Zwitser Gyula Marsovszky reed zijn Yamaha naar de derde plaats.

2. Duitsland, Hockenheim

Hoewel de verschillen in de 250cc-klasse klein waren, vormde zich op de Hockenheimring al snel een kopgroep bestaande uit Phil Read, Rodney Gould en Ginger Molloy. Gould en Molloy vielen echter uit, waardoor de tweede plaats naar Klaus Huber ging, die als 32e gestart was. John Dodds werd derde, maar had minder dan 1 seconde voorsprong op Gyula Marsovszky, Kent Andersson en János Drapál. De top zeven reed op een Yamaha, pas op de achtste plaats kwam Theo Bult met een Yamsel, een Yamaha-blok in een Seeley-frame.

3. Isle of Man Lightweight 250 cc TT, Snaefell Mountain Course

Net als zijn 350cc-Yamaha TR 2 B was ook de 250cc-Yamaha TD 2 B van Phil Read getuned door Helmut Fath, die ook op het eiland Man aanwezig was. De machine had bovendien een Kröber thyristorontsteking en een Quaife-zesversnellingsbak, schijfrem voor en achter en een frame dat door Read zelf was ontworpen. Read's leidende positie werd hem alleen even afgenomen doordat Rodney Gould later ging tanken, maar hij won overtuigend. Peter Williams leverde een geweldige eerste (en enige) ronde af. Hij had voor de gelegenheid een fabrieks-MZ gekregen, maar had er niet eens mee getraind. In de eerste ronde moest hij aan de machine wennen en hij deed dat door Read te volgen. Bij Governor's Bridge brak zijn krukas, waardoor hij bijna een kilometer moest uitrollen naar de TT Grandstand. Desondanks reed hij deze eerste ronde met een gemiddelde snelheid van 158,7 km/h, terwijl Read het op volle snelheid met 161,06 km/h deed. Gould werd uiteindelijk slechts vierde, achter Barry Randle (Yamaha) en Alan Barnett (Yamsel).

4. Nederland, Assen

In Assen zat het Rodney Gould weer niet mee. Met een afgebroken beugel van zijn stroomlijnkuip moest hij het strijdtoneel vroegtijdig verlaten. Helmut Fath en Ferry Brouwer hadden de privé-Yamaha van Phil Read duidelijk bijzonder snel weten te maken. Hij begon in de regen meteen een voorsprong op te bouwen, en Jarno Saarinen (Yamaha) moest al snel besluiten hem te laten gaan om ten minste zijn tweede plaats vast te houden. Theo Bult lag met de Yamsel aanvankelijk op de vijfde plaats, maar vocht zich naar voren. In de vierde ronde, toen hij al derde lag, werd hij succesvol aangevallen door Gyula Marsovszky, maar Bult wist zich terug te vechten. Tijdens de race was het droog geworden, maar halverwege begon het weer te regenen. Een groot aantal gevallen rijders en natte ontstekingen dunden het veld uit, en in de elfde ronde kwam ook Saarinen niet meer door. Read ging langzamer rijden en zijn voorsprong halveerde van 18 tot 9 seconden op Bult en Dieter Braun, die Bult zelfs wist te passeren. Braun was voor Read een grotere bedreiging en hij gaf weer gas, maar de Yamaha van Braun kreeg schakelmoeilijkheden waardoor Theo Bult tweede werd. Een mooie prestatie na zijn derde plaats in de 350cc-race eerder die dag.

5. België, Spa-Francorchamps

Phil Read leidde in België na de eerste ronde, maar in de tweede ronde kneep hij tijdens een gevecht tegen Grassetti een remleiding stuk waardoor hij uitviel. Grassetti (MZ) won de race met een ruime voorsprong op John Dodds (Yamaha) en Dieter Braun (Yamaha).

6. DDR, Sachsenring

In de DDR juichte het publiek om de overwinning van West-Duitser Dieter Braun.^[2] Hij had een flink gevecht moeten leveren tegen Rodney Gould (tweede), Phil Read (derde) en Gyula Marsovszky (vierde). De eerste vier finishten binnen 1,6 seconden.

7. Tsjecho-Slowakije, Masaryk-Ring

Tijdens de training voor de Grand Prix van Tsjecho-Slowakije brak Phil Read een schouderblad en een sleutelbeen, waar werd gedacht dat hij de wereldtitel wel kon vergeten. De 250cc-race werd echter een Hongaarse aangelegenheid: János Drapál won en László Szabó werd tweede. Op de derde plaats eindigde Jarno Saarinen. De eerste zes finishers reden op Yamaha's.

8. Zweden, Anderstorp

In Zweden ging het eindelijk wat beter met Rodney Gould en Kent Andersson en hun Yamaha YZ 632 fabrieksracers. Ze vochten samen om de eerste plaats, tot Andersson uitviel. Toen moest Paul Smart om de tweede plaats vechten met Theo Bult, tot die laatste met een gebroken krukas uitviel. Daardoor werd Jarno Saarinen derde.

9. Finland, Imatra

Tegen alle verwachtingen in verscheen de geblesseerde Phil Read in Finland. Hij werd ondanks zijn lichamelijke ongemakken toch nog tiende, kreeg één punt en behield de leiding in het kampioenschap. Rodney Gould won in Finland vóór John Dodds en Dieter Braun.

10. Ulster, Dundrod Circuit

Read bleek in de Ulster Grand Prix weer redelijk fit te zijn. Hij was blij met de regen, want door het lagere tempo werd zijn arm minder zwaar belast. Hij had bij de start slechts één punt voorsprong op Rodney Gould en een goed resultaat was dus belangrijk. Gould was juist minder blij met de regen. Voor de start waarschuwde Read de jonge laborant Ray McCullough hem niet in de weg te rijden, maar dat was waarschijnlijk olie op het vuur, want McCullough startte even snel als Read. McCullough nam zelfs de leiding, terwijl Gould zich in het achterveld terug liet zakken. Een ronde voor het einde begaf de versnellingsbak van Read's Yamaha het, waardoor McCullough onbedreigd naar de overwinning kon rijden. Saarinen werd tweede en Braun werd derde, maar Gould, die zeer rustig had gereden en slechts zesde werd, nam de leiding in het wereldkampioenschap over.

11. Nations GP, Monza

In Monza verscheen de nieuwe Derbi 250cc-racer, in handen van Barry Sheene. Die kon er een tijdje mee in de kopgroep rijden, maar viel later uit. Gyula Marsovszky won de race vóór John Dodds en Silvio Grassetti. Rodney Gould werd vierde en Phil Read zesde, waardoor de strijd om de wereldtitel nog steeds niet beslist was.

12. Spanje, Jarama

Rodney Gould had al zeven tellende resultaten en hoefde in Jarama slechts vierde te worden om wereldkampioen te worden. Phil Read en Dieter Braun konden zich alleen maar verbeteren, want zij hadden pas zes tellende resultaten. Gould viel echter al snel na de start uit, waardoor Read ook niet meer voluit hoefde te gaan: nu was voor hém de vierde plaats voldoende. Hij nam wel de leiding, maar liet zich passeren door Jarno Saarinen. Read werd tweede en Chas Mortimer werd derde. In het wereldkampioenschap won Phil Read, Rodney Gould werd tweede en Jarno Saarinen derde.

	Datum	Race	Circuit	1e	2e	3e	Snelste ronde
1	9 mei	GP van Oostenrijk	Salzburgring	Silvio Grassetti	Günter Bartusch	Gyula Marsovszky	János Drapál
2	16 mei	GP van Duitsland	Hockenheim	Phil Read	Klaus Huber	John Dodds	Phil Read
3	6-13 juni	Isle of Man TT	Mountain Course	Phil Read	Barry Randle	Alan Barnett	Phil Read
4	26 juni	TT van Assen	Assen	Phil Read	Theo Bult	Dieter Braun	Phil Read
5	4 juli	GP van België	Spa-Francorchamps	Silvio Grassetti	John Dodds	Dieter Braun	Silvio Grassetti
6	10-11 juli	GP van de DDR	Sachsenring	Dieter Braun	Rodney Gould	Phil Read	Rodney Gould
7	18 juli	GP van Tsjecho-Slowakije	Masaryk-Ring	János Drapál	László Szabó	Jarno Saarinen	János Drapál
8	24-25 juli	GP van Zweden	Anderstorp	Rodney Gould	Paul Smart	Jarno Saarinen	Rodney Gould
9	31 juli-1 aug	GP van Finland	Imatra	Rodney Gould	John Dodds	Dieter Braun	Jarno Saarinen
10	14 aug	Ulster Grand Prix	Dundrod	Ray McCullough	Jarno Saarinen	Dieter Braun	Ray McCullough
11	12 sept	GP des Nations	Monza	Gyula Marsovszky	John Dodds	Silvio Grassetti	John Dodds en Gyula Marsovszky
12	25-26 sept	GP van Spanje	Jarama	Jarno Saarinen	Phil Read	Chas Mortimer	Jarno Saarinen

1 Phil Read Yamaha 73 2 Rodney Gould Yamaha 68 3 Jarno Saarinen Yamaha 64 (67) 4 John Dodds Yamaha 59 5 Dieter Braun Yamaha 58 6 Gyula Marsovszky Yamaha 57 (65) 7 Silvio Grassetti MZ 43 8 Chas Mortimer Yamaha 42 9 János Drapál Yamaha 26 10 Theo Bult Yamsel 22 11 Paul Smart Yamaha 20 12 László Szabó Yamaha 20 13 Ray McCullough Yamaha 15 14 Kent Andersson Yamaha 14 15 Günter Bartusch (†) MZ 13 16 Bosse Granath Yamaha 13 17 Klaus Huber Yamaha 12 Barry Randle Yamaha 12 19 Alan Barnett Yamsel 10 20 Werner Pfirter Yamaha 9 21 Börje Jansson Yamasaki 9 22 Tony Rutter Yamaha 8 Teuvo Länsivuori Yamaha 8 24 Peter Williams MZ 8 25 Billie Henderson Yamaha 8

26 Billie Nelson Yamaha 7 27 Leo Commu Yamaha 7 28 Frank Perris Yamaha 6 Steve Machin Yamaha 6 Renzo Pasolini Aermacchi 6 31 Ian Richards Yamaha 6 32 Jerry Lancaster Yamsel 6 33 Barry Sheene Yamaha / Derbi 5 Heinz Schmied Yamaha 5 35 Guido Mandracci Yamaha 5 36 Peter Berwick Yamaha 4 Adolf Ohligschläger Yamaha 4 Walter Sommer Yamaha 4 39 Nico van der Zanden Yamaha 3 Karl Auer Yamaha 3 Juan Bordons Bultaco 3 42 Dave Simmonds Kawasaki 2 F. González De Nicolás Bultaco 2 44 Steve Ellis Yamaha 1 Gordon Pantall Yamaha 1 František Srna Jawa 1 Lennart Lindell Yamaha 1 Stan Woods Yamaha 1 Ramón Galí Bultaco 1

(Punten tussen haakjes zijn inclusief streepresultaten)

1	Yamaha	105 (171)
2	MZ	51
3	Seeley (en Yamsel)	49
4	Aermacchi	6
5	Bultaco	3
6	Kawasaki	2
7	Jawa	1

(Punten tussen haakjes zijn inclusief streepresultaten)

In de 125cc-klasse reed Dieter Braun nog steeds met de intussen tamelijk oude Suzuki RT 67 fabrieksracer. De onderdelenpositie begon echter nijpend te worden en Braun verkocht zijn Suzuki na de Duitse Grand Prix aan Harold Bartol om zelf over te stappen op een eencilinder Maico, minder snel, maar wel voorzien van reservedelen. Chas Mortimer kreeg voor de Isle of Man TT een 125cc-fabrieks-Yamaha, waarmee hij won. De rest van het seizoen mocht hij in de 125- en de 250cc-klasse met fabrieks-Yamaha's uitkomen.

1. Oostenrijk, Salzburgring

In Oostenrijk leidde Dieter Braun (Suzuki) de 125cc-race en hij reed zelfs de snelste ronde, maar hij werd in de laatste ronde gehinderd door een achterblijver waardoor hij gepasseerd werd door Ángel Nieto (Derbi), Gilberto Parlotti (Morbidelli) en Barry Sheene (Suzuki), die in deze volgorde finishten.

2. Duitsland, Hockenheim

In Duitsland begon Barry Sheene toch wel indruk te maken, toen hij in het begin van de race zelfs aan de leiding ging. Hij vocht alleen met Nieto om de leiding, terwijl het gevecht om de derde plaats ging tussen Parlotti en Dave Simmonds (Kawasaki). Simmonds kon zich iets losmaken van Parlotti, en toen de beide kopmannen uitvielen lag de overwinning voor het grijpen. Kent Andersson (Yamaha) werd derde.

3. Isle of Man Lightweight 125 cc TT, Snaefell Mountain Course

In de Lightweight 125 cc TT bestond een "herenakkoord" tussen de drie leidende coureurs in het WK. Gilberto Parlotti en Ángel Nieto vonden het te gevaarlijk om naar Man te gaan en Dave Simmonds voelde er ook niet veel voor. Hij wilde geen misbruik maken van de situatie en zo bleven de echte toppers weg. Dieter Braun kon met het startgeld zijn reiskosten niet dekken en besloot ook thuis te blijven. Chas Mortimer had niet ingeschreven, maar nam de inschrijving van Braun over en startte dus wel. Hij kreeg zelfs een fabrieks-Yamaha. Börje Jansson (Maico) trainde als snelste, maar Mortimer kon beter uit de voeten met de regen en de dikke mistbanken op de Mountain Box en won de race met een gemiddelde van 131,1 km/h, de langzaamste tijd sinds 12 jaar. Jansson werd tweede en John Kiddie (Honda) werd derde.

4. Nederland, Assen

In Assen trainde Cees van Dongen als snelste Nederlander, maar na de start liep zijn versnellingsbak meteen vast omdat de boutjes van een borgplaat losgelopen waren. De kopgroep werd meteen gevormd door Nieto, Parlotti en Sheene. Parlotti kon even de leiding nemen, maar viel toen uit. Sheene, net als Alberto Pagani met een van de oude Suzuki RT 67's die nog steeds eigendom waren van Henk Viscaal, werd daardoor tweede en Börje Jansson kwam op de derde plaats binnen.

5. België, Spa-Francorchamps

In België viel Nieto al vroeg in de race uit, maar tot dat moment had hij zijn handen vol aan Barry Sheene (Suzuki), die veel sneller was. Er waren enorm veel uitvallers. Behalve Nieto ook Dave Simmonds, Gilberto Parlotti, Jan Huberts en Börje Jansson. Sheene won, en de Maico's van Gert Bender en Dieter Braun waren erg snel: ze werden tweede en derde.

6. DDR, Sachsenring

In de DDR won Nieto de 125cc-race met overmacht, voor Barry Sheene en Börje Jansson.

7. Tsjecho-Slowakije, Masaryk-Ring

Na zijn overwinning in de natte 50cc-race werd Barry Sheene derde in de 125cc-race in Tsjecho-Slowakije, achter winnaar Ángel Nieto en Börje Jansson.

8. Zweden, Anderstorp

In Anderstorp vochten Nieto en Sheene lang om de leiding, maar Nieto viel uit met ontstekingsproblemen. Börje Jansson werd tweede en Kent Andersson kon Dieter Braun maar net kloppen in de strijd om de derde plaats, die hij met 0,3 seconden verschil won.

9. Finland, Imatra

Barry Sheene haalde in Finland zijn derde overwinning in de 125cc-klasse en stond nu met een flinke voorsprong aan de leiding van het wereldkampioenschap. Nieto viel in Finland uit, Dieter Braun (Maico) werd tweede en Gert Bender (Maico) werd derde.

10, Nations GP, Monza

In tegenstelling tot de 50cc-klasse, was Gilberto Parlotti in de 125cc-klasse geen teamgenoot van Ángel Nieto. Die laatste nam in Monza de leiding na de start, maar kon zich niet losrijden van Parlotti met zijn Morbidelli en Barry Sheene met zijn Suzuki. Uiteindelijk moest Sheene toch een beetje lossen toen de strijd tussen Parlotti en Nieto oplaaide. Parlotti won met 0,7 seconden voorsprong op Nieto, terwijl Sheene 2,1 seconden later finishte. Sheene en Nieto konden beiden nog wereldkampioen worden.

11. Spanje, Jarama

Na zijn uitschakeling in de 50cc-klasse in Jarama, waar hij zijn wereldtitel verspeelde én een beenwond opliep, moest Ángel Nieto zich zien te concentreren op de 125cc-klasse. Sheene had uit zijn zes beste resultaten al 79 punten, en Nieto had nog maar vijf resultaten, die 72 punten waard waren. Nieto had eerst zijn been moeten laten hechten en had moeite met het aanduwen van zijn machine. In de eerste ronden zaten Nieto, Sheene, Dieter Braun, en Börje Jansson dicht bij elkaar, maar daarna liepen Sheene en Nieto weg van de rest. Doordat Braun viel en Jansson motorproblemen kreeg kwam Chas Mortimer op de derde plaats terecht, maar in de voorlaatste ronde viel Sheene terug doordat zijn Suzuki begon in te houden. Nieto won de race én de wereldtitel, in de race werd Mortimer tweede en Sheene derde. In het wereldkampioenschap werd Barry Sheene tweede en Börje Jansson werd derde.

	Datum	Race	Circuit	1e	2e	3e	Snelste ronde
1	9 mei	GP van Oostenrijk	Salzburgring	Ángel Nieto	Gilberto Parlotti	Barry Sheene	Dieter Braun
2	16 mei	GP van Duitsland	Hockenheim	Dave Simmonds	Gilberto Parlotti	Kent Andersson	Ángel Nieto
3	6-13 juni	Isle of Man TT	Mountain Course	Chas Mortimer	Börje Jansson	John Kiddie	Chas Mortimer
4	26 juni	TT van Assen	Assen	Ángel Nieto	Barry Sheene	Börje Jansson	Ángel Nieto
5	4 juli	GP van België	Spa-Francorchamps	Barry Sheene	Gert Bender	Dieter Braun	Barry Sheene
6	10-11 juli	GP van de DDR	Sachsenring	Ángel Nieto	Barry Sheene	Börje Jansson	Ángel Nieto
7	18 juli	GP van Tsjecho-Slowakije	Masaryk-Ring	Ángel Nieto	Börje Jansson	Barry Sheene	Ángel Nieto
8	24-25 juli	GP van Zweden	Anderstorp	Barry Sheene	Börje Jansson	Kent Andersson	Ángel Nieto
9	31 juli-1 aug	GP van Finland	Imatra	Barry Sheene	Dieter Braun	Gert Bender	Barry Sheene
10	12 sept	GP des Nations	Monza	Gilberto Parlotti	Ángel Nieto	Barry Sheene	Gilberto Parlotti
11	25-26 sept	GP van Spanje	Jarama	Ángel Nieto	Chas Mortimer	Barry Sheene	Ángel Nieto

1 Ángel Nieto Derbi 87 2 Barry Sheene Suzuki 79 (109) 3 Börje Jansson Maico 64 4 Dieter Braun Suzuki/ Maico 54 5 Chas Mortimer Yamaha 48 (52) 6 Dave Simmonds Kawasaki 48 7 Gert Bender Maico 41 8 Gilberto Parlotti Morbidelli 39 9 Kent Andersson Yamaha 30 10 Jürgen Lenk MZ 27 11 Toni Gruber Maico 21 12 Thomas Heuschkel MZ 20 13 Cees van Dongen Yamaha 19 14 John Kiddie Honda 10 15 Peter Courtney Yamaha 8 16 Ralph Watts Honda 6 Harald Bartol Suzuki 6 18 Matti Salonen Yamaha 6 19 Ryszard Mankiewicz MZ 6 20 Carl Ward Maico 5 21 Hartmut Bischoff MZ 5 Otello Buscherini Derbi 5 23 Bernd Köhler MZ 5

24 Fred Smart Honda 4 Steve Machin Yamaha 4 Rodney Gould Yamaha 4 János Drapál MZ 4 Alberto Pagani Suzuki / Derbi 4 29 Luigi Rinaudo Aermacchi 3 Lindsay Porter Honda 3 Benjamín Grau Bultaco 3 32 Friedhelm Kohlar MZ 3 Eugenio Lazzarini Maico 3 34 Jan Huberts MZ 2 Bill Rae Maico 2 Aramis Brito MZ 2 Leif Rosell Maico 2 Seppo Kangasniemi Maico 2 Aldo Pero Aermacchi 2 40 James Pearson Honda 1 Günter Fischer Maico 1 Tommy Robb Yamaha 1 Lasse Johansson Maico 1 Roland Olsson Yamaha 1 Ramón Galí Bultaco 1

(Punten tussen haakjes zijn inclusief streepresultaten)

1	Derbi	87 (91)
2	Suzuki	79 (109)
3	Maico	70 (108)
4	Yamaha	61 (85)
5	Kawasaki	48
6	Morbidelli	39
7	MZ	38
8	Honda	10
9	Aermacchi	5
10	Bultaco	3

(Punten tussen haakjes zijn inclusief streepresultaten)

Van Veen-Kreidler had hard gewerkt om de machines van 1971 te verbeteren. Men claimde 20% minder luchtweerstand. Tijdens de Eifelrennen was al gebleken dat de Kreidlers snel waren: Jos Schurgers en Jan de Vries haalden daar de eerste twee plaatsen. De Kreidler-fabriek zelf had zich helemaal teruggetrokken uit de racerij. Privérijder Rudolf Kunz mocht zelfs geen gebruik maken van de testbank in de fabriek. De nieuwe Jamathi's waren bij aanvang van het seizoen nog niet klaar. De machines van 1970 hadden wel elektronische ontsteking gekregen, maar die gaf nog veel problemen. In Duitsland moest men met de ouderwetse contactpuntjes rijden, die wel betrouwbaar waren, maar ook ca. 1½ pk kostten. Derbi had al in 1968 een aantal protesten ingediend tegen winnende tegenstanders. Toen moest o.a. de 50cc-Jamathi van Paul Lodewijkx opengemaakt worden om te zien of er geen 75cc-motor in zat. In 1971 gebeurde weer iets dergelijks in Francorchamps: Zowel de Van Veen-Kreidlers als Barry Sheene werden beschuldigd van het gebruik van methanol in de benzine. Alle protesten waren ten onrechte ingediend. Voor de 50cc-klasse begon het seizoen met 10 races, maar halverwege begon duidelijk te worden dat de Ulster Grand Prix geen 50cc-klasse zou kennen. Dat betekende dat het Jamathi-team haast moest maken met het verbeteren van hun racers, want nu zouden de beste vijf resultaten tellen in plaats van de beste zes.

1. Oostenrijk, Salzburgring

Ook in de eerste Grand Prix was de Van Veen-Kreidler snel. Jos Schurgers viel uit met motorpech, maar Jan de Vries won met ruim een minuut voorsprong op Ángel Nieto (Derbi) en Rudolf Kunz (Kreidler).

2. Duitsland, Hockenheim

In Duitsland won de Vries opnieuw, nadat hij bij de start al meteen de leiding had genomen. Toch had hij wat meer moeite om Kunz en Nieto af te schudden, tot Nieto een fout maakte en door het gras moest. Hij werd toch nog derde, achter de Vries en Kunz.

3. Nederland, Assen

Zes weken rust voor de TT van Assen waren voor Jamathi voldoende om de 1971-machines klaar te hebben, maar ook voor Derbi om toch wat meer vermogen in de 50cc-racer van Nieto te stoppen. Aalt Toersen startte toch op de oude Jamathi, omdat hij niet aan de zithouding van de nieuwe, lagere machine kon wennen. Nieto en Jan de Vries bleven met elkaar in gevecht, tot de Vries in de Veenslang, op dezelfde plaats waar hij in de training was gevallen, opnieuw viel en zijn motor aan de kant moest zetten. Dat bracht debutant Nico Polane (Kreidler) op de tweede plaats. Het was inmiddels gaan regenen en daar werden vooral veel Nederlanders het slachtoffer van: Leo Commu, Aalt Toersen en in de zesde ronde ook Polane. Daardoor kwam Jos Schurgers op de tweede plaats terecht en Herman Meijer met zijn zelfbouw Hemeyla op de derde. Intussen reed Teunis Ramaker (Kreidler) op de vierde plaats en Jan Bruins (Kreidler) op de vijfde. Meijer's Kreidler hield er in de voorlaatste ronde mee op, waardoor hij steppend tot bij de finishlijn kwam. Daar wachtte hij tot Nieto passeerde en hij liet zich als twaalfde afvlaggen. Schurgers werd tweede en Ramaker werd derde.

4. België, Spa-Francorchamps

Nico Polane kreeg na zijn goede rijden in Assen een nieuwe (1971) Van Veen-Kreidler in Francorchamps. Daardoor kon hij Jos Schurgers en Jan de Vries helpen Nieto achter hen te houden. Men was bang dat Nieto, die ruim 6 seconden langzamer was geweest in de trainingen, zou gaan slipstreamen. Dat gebeurde ook. Nieto kroop achter Schurgers, maar de Vries passeerde ze beiden en op dat moment richtte Schurgers zich op, waardoor zijn Van Veen-Kreidler meteen wat snelheid verloor en ook Nieto de aansluiting met de Vries kwijt was. In de derde ronde kon ook Jos Schurgers weglopen van Nieto. Nieto eindigde als derde, maar bij Jamathi had men het lek nog niet boven. Aalt Toersen werd weliswaar vierde, maar kon geen moment de eerste drie bedreigen.

5. DDR, Sachsenring

In de DDR ging het voor het eerst goed met de Jamathi's, maar nu had men de pech dat eerste rijder Aalt Toersen tijdens de 125cc-training gevallen was en een middenvoetsbeentje had gebroken. Daarom werden de Jamathi's bestuurd door Herman Meijer en Cees van Dongen. In de race moest Jan de Vries de strijd met Nieto aangaan zonder achterrem, nadat hij de klinknagel van die rem kapot getrapt had. Desondanks wist hij met slechts 0,6 seconde achterstand te finishen, terwijl Jos Schurgers derde werd. Herman Meijer had bij zijn debuut op de Jamathi het leidende trio lang kunnen volgen, maar moest tegen het eind een gaatje laten vallen.

6. Tsjecho-Slowakije, Masaryk-Ring

Tijdens de Grand Prix van Tsjecho-Slowakije was het nat en het asfalt was bijzonder glad. Barry Sheene had een Van Veen-Kreidler gekregen om Jan de Vries te ondersteunen, maar na de eerste ronde waren de meeste favorieten al nergens meer te zien. Aalt Toersen was gestopt met een onwillige motor en de Vries, Schurgers en Nieto hadden natte ontstekingen. Sheene reed op kop gevolgd door Herman Meijer, die nota bene slecht gestart was omdat hij door een beenblessure zijn Jamathi nauwelijks kon aanduwen. De Vries wist met zijn Kreidler na een pitstop toch nog een ronde te rijden en stopte voor de eindstreep in de hoop op een puntje door nadat de leider gefinisht was zijn machine over de streep te duwen. Jammer voor hem was dat precies 10 rijders de race uitreden, en de elfde plaats met slechts twee van de zes ronden gereden leverden hem niets op. Sheene won de race, Meijer werd tweede en de Oostenrijker Hans Kroismayr (Kreidler) werd derde.

7. Zweden, Anderstorp

In Zweden werd Gilberto Parlotti ingehuurd om met een nieuwe Derbi steun te verlenen aan Ángel Nieto. Dat deed hij ook. Vlak voor de finish liet hij Nieto met 0,1 seconde verschil winnen. Jan de Vries had het allemaal niet bij kunnen houden en werd derde met 20 seconden achterstand. Jos Schurgers was toen al uitgevallen met een gebroken schakelpedaal.

Ulster, Dundrod Circuit (afgelast)

Hoewel de 50cc-race in Ulster geschrapt was vanwege een gebrek aan inschrijvingen, had ze toch grote invloed op het wereldkampioenschap. Nu zouden slechts 5 resultaten tellen, en dat kostte Ángel Nieto 10 punten. Daardoor stond hij nu gelijk met Jan de Vries op 67 punten.

8. Nations GP, Monza

De spanning was in Monza enorm, nu Nieto en de Vries gelijk stonden. Nieto had een nieuwe 50cc-Derbi, die veel leek op de nieuwe Van Veen-Kreidlers, inclusief de uitsparingen in de tank en de liggende cilinder. Nieto werd gesteund door Parlotti, terwijl de Vries hulp kreeg van Jos Schurgers en Jarno Saarinen, die voor de gelegenheid een Kreidler had gekregen. De strijd ging echter tussen Jan de Vries en Ángel Nieto, waarbij de Vries meestal aan de leiding reed en Nieto slipstreamde en herhaaldelijk geslaagde pogingen deed om juist op het finishgedeelte voorop te komen. In de laatste ronde lukte dat echter niet, en de Vries won met een voorsprong van slechts 0,5 seconde. Parlotti was derde en het Jamathi-team, dat juist een reorganisatie had aangekondigd, kon weer geen potten breken: Herman Meijer en Leo Commu werden slechts zevende en achtste. Nieto kon nu alleen nog wereldkampioen worden door zijn thuisrace te winnen.

9. Spanje, Jarama

Heel erg sportief ging het er in Spanje niet aan toe. Er werd gegoocheld met trainingstijden en Nieto liet zijn tegenstanders op het startveld wachten (en hun motoren afkoelen) tot het laatste moment. Herman Meijer had met zijn Jamathi de beste start, en de Vries en Nieto joegen achter hem aan. Het Circuito Permanente del Jarama was echter een bochtige baan, waarop Nieto moeilijk kon slipstreamen en moeite had met de betere acceleratie van de Kreidler van de Vries. Hij moest veel risico's nemen en al na twee minuten racen lag hij in de strobalen. Hij liep een diepe beenwond op en de wereldtitel was beslist in het voordeel van Jan de Vries. Die had al snel een flinke voorsprong op zijn teamgenoot Jarno Saarinen, waardoor er in de wedstrijd weinig spanning was. Herman Meijer kon zijn derde plaats tot het einde vast houden. De Vries was dus wereldkampioen, Nieto tweede en Jos Schurgers, die in Jarama uit was gevallen, werd uiteindelijk derde.

	Datum	Race	Circuit	1e	2e	3e	Snelste ronde
1	9 mei	GP van Oostenrijk	Salzburgring	Jan de Vries	Ángel Nieto	Rudolf Kunz	Jan de Vries
2	16 mei	GP van Duitsland	Hockenheim	Jan de Vries	Rudolf Kunz	Ángel Nieto	Jan de Vries
3	26 juni	TT van Assen	Assen	Ángel Nieto	Jos Schurgers	Teunis Ramaker	Ángel Nieto
4	4 juli	GP van België	Spa-Francorchamps	Jan de Vries	Jos Schurgers	Ángel Nieto	Jan de Vries
5	10-11 juli	GP van de DDR	Sachsenring	Ángel Nieto	Jan de Vries	Jos Schurgers	Ángel Nieto
6	18 juli	GP van Tsjecho-Slowakije	Masaryk-Ring	Barry Sheene	Herman Meijer	Hans Kroismayr	Gilberto Parlotti
7	24-25 juli	GP van Zweden	Anderstorp	Ángel Nieto	Gilberto Parlotti	Jan de Vries	Ángel Nieto
8	12 sept	GP des Nations	Monza	Jan de Vries	Ángel Nieto	Gilberto Parlotti	Jan de Vries
9	25-26 sept	GP van Spanje	Jarama	Jan de Vries	Jarno Saarinen	Herman Meijer	Jan de Vries

1 Jan de Vries Van Veen-Kreidler 75 (97) 2 Ángel Nieto Derbi 69 (89) 3 Jos Schurgers Van Veen-Kreidler 42 4 Herman Meijer Hemeyla / Jamathi 41 (45) 5 Rudolf Kunz Kreidler 36 6 Aalt Toersen Jamathi 24 7 Barry Sheene Van Veen-Kreidler 23 8 Gilberto Parlotti Derbi 22 9 Federico van der Hoeven Derbi 22 10 Jan Bruins Kreidler 19 11 Juan Parés March Derbi 19 12 Jarno Saarinen Kreidler 17 13 Luigi Rinaudo Tomos 12 14 Leo Commu Jamathi 12 15 Hans-Jürgen Hummel Kreidler 11 16 Harald Bartol Kreidler 11 17 Teunis Ramaker Kreidler 10 Hans Kroismayr Kreidler 10

19 Manfred Kugler Kreidler 9 20 Zbyněk Havrda Ahra 8 21 Ryszard Mankiewicz Kreidler 8 22 Nico Polane Kreidler 6 Cees van Dongen Jamathi 6 24 Michal Sobán Kreidler 5 25 Günter Hilbig MZ 4 Bedrich Fendrich Tatran 4 27 Lasse Johansson Maico 3 Lars Persson Monark 3 29 Ulrich Graf Kreidler 3 30 Lennart Lindell Tomos 2 Alberto Ieva Morbidelli 2 32 Ton Kooyman Hemeyla 1 Peter Müller Zündapp 1 Albert Bertholet Kreidler 1 Hans Johansson HM 1

(Punten tussen haakjes zijn inclusief streepresultaten)

1	Kreidler	75 (124)
2	Derbi	69 (89)
3	Jamathi	44 (60)
4	Tomos	14
5	Ahra	8
6	MZ	4
	Tatran	4
8	Maico	3
	Monark	3
10	Morbidelli	2
11	Hemeyla	1
	Zündapp	1
	HM	1

(Punten tussen haakjes zijn inclusief streepresultaten)

Nu Klaus Enders gestopt was om te gaan autoracen, was zijn BMW overgenomen door Richard Wegener. Hoewel de BMW's nog steeds erg sterk waren, werden ze intussen bedreigd door de opkomst van de tweetaktmotoren én de Münch-URS waarmee Helmut Fath al eens wereldkampioen was geworden.

1. Oostenrijk, Salzburgring

Op de Salzburgring viel het duo Siegfried Schauzu/Wolfgang Kalauch al snel uit door carburatieproblemen. Arsenius Butscher/Josef Huber wonnen met 19 seconden voorsprong op Georg Auerbacher/Hermann Hahn. Richard Wegener en Adi Heinrichs werden derde. Zij hadden de oude machine van Klaus Enders overgenomen.

2. Duitsland, Hockenheim

In Hockenheim wonnen Auerbacher/Hahn door van start tot finish aan de leiding te gaan. Schauzu viel opnieuw uit en Butscher/Huber werden tweede. Wegener/Heinrichs wonnen de derde plaats nipt van Heinz Luthringshauser/Hans-Jürgen Cusnik.

3. Isle of Man Sidecar TT, Snaefell Mountain Course

In de Sidecar TT bleef de door Dieter Busch getunede BMW van Siegfried Schauzu eindelijk een keer heel, en hij won deze race dan ook. Met een laag gemiddelde weliswaar, want het regende ook tijdens de zijspanrace. Hoe populair de Sidecar TT was bleek uit het aantal starters: 77. Aanvankelijk konden Auerbacher/Hahn en de gebroeders Jean-Claude en Albert Castella Schauzu nog redelijk volgen. Dit drietal had al na één ronde een flinke voorsprong op Arsenius Butscher/Josef Huber. In de laatste ronde reed Auerbacher op het circuit voor Schauzu, maar hij was 10 seconden eerder gestart. Schauzu bleef Auerbacher volgen, maar bij Governor's Bridge, 1 kilometer voor de finish sloeg zijn motor even af. Die sloeg ook meteen weer aan, maar Schauzu verloor toch enkele seconden. Hij werd desondanks eerste.

4. Nederland, Assen

In Assen startten Horst Owesle en Julius Kremer met hun Münch-URS vanaf de tweede rij als snelsten, maar ze werden al snel weer ingehaald door Auerbacher/Hahn en Schauzu/Kalauch. Auerbacher moest echter al vroeg in de race met pech stoppen, waardoor Schauzu de leiding nam. Op de tweede plaats lagen Wegener/Heinrichs en op de derde plaats Chris Vincent/Derek Jacobson (BSA). Owesle was teruggezakt in het middenveld, maar reed een inhaalrace en in de achtste ronde was hij weer derde. Schauzu moest de pit opzoeken met technische problemen en ook Wegener moest aan zijn versnellingsbak laten sleutelen. Owesle lag nu ver voor op de rest van het veld. Arsenius Butscher/Josef Huber werden tweede en Siegfried Maier/Harald Mathews (BMW) werden derde.

5. België, Spa-Francorchamps

In België had Owesle al meteen na de start een flinke voorsprong op de rest van het veld. Na de eerste ronde leidde hij dan ook vóór Auerbacher en Butscher. Schauzu wist in de tweede ronde de leiding over te nemen, maar door de acceleratie van de viercilinder van Owelse passeerde die toch weer als eerste de streep. In de laatste ronde wist Schauzu echter weg te lopen, waardoor Owesle genoegen moest nemen met de tweede plaats. Auerbacher werd derde.

6. Tsjecho-Slowakije, Masaryk-Ring

Tijdens de trainingen in Tsjecho-Slowakije raakten Georg Auerbacher en Hermann Hahn geblesseerd. De race werd gewonnen door Schauzu/Kalauch, met een kleine voorsprong op Horst Owesle die dit keer werd bijgestaan door John Blanchard. Heinz Luthringshauser, voor de tweede keer met Armgard "Aga" Neumann in het zijspan, werd derde.

7. Finland, Imatra

Horst Owesle reed in Finland met Peter Rutterford in het zijspan. Ze wonnen de race vóór Wegener/Heinrichs en de gebroeders Castella. Hierdoor konden met nog slechts één race te gaan drie combinaties wereldkampioen worden: Owesle had 60 punten, Butscher 55 en Auerbacher 49.

8. Ulster, Dundrod Circuit

In de Ulster Grand Prix wonnen Owesle/Rutterford opnieuw en daarmee was de combinatie Owesle/Kremer/Blanchard/Rutterford wereldkampioen. Schauzu/Kalauch werden tweede en daardoor ook tweede in de eindstand. Luthringshauser reed weer samen met Hans-Jürgen Cusnik en werd derde, maar de derde plaats in het wereldkampioenschap was voor Butscher/Huber. Arsenius Butscher diende na de race een protest^[3] in tegen de Münch-URS van Horst Owesle, omdat die meer dan 500 cc zou meten. De motor bleek echter correct te zijn. Hierna volgde een tweede protest tegen de gebruikte brandstof, maar omdat het uit elkaar halen en opmeten van de motor meer dan twee uur geduurd had, werd dit protest afgewezen omdat het meer dan twee uur na de race werd ingediend.

	Datum	Race	Circuit	1e	2e	3e	Snelste ronde
1	9 mei	GP van Oostenrijk	Salzburgring	Arsenius Butscher / Josef Huber	Georg Auerbacher / Hermann Hahn	Richard Wegener / Adi Heinrichs	Arsenius Butscher / Josef Huber
2	16 mei	GP van Duitsland	Hockenheim	Georg Auerbacher / Hermann Hahn	Arsenius Butscher / Josef Huber	Richard Wegener / Adi Heinrichs	Siegfried Schauzu / Wolfgang Kalauch
3	6-13 juni	Isle of Man TT	Mountain Course	Siegfried Schauzu / Wolfgang Kalauch	Georg Auerbacher / Hermann Hahn	Arsenius Butscher / Josef Huber	Georg Auerbacher / Hermann Hahn
4	26 juni	TT van Assen	Assen	Horst Owesle / Julius Kremer	Arsenius Butscher / Josef Huber	Siegfried Maier / Harald Mathews	Horst Owesle / Julius Kremer
5	4 juli	GP van België	Spa-Francorchamps	Siegfried Schauzu / Wolfgang Kalauch	Horst Owesle / Julius Kremer	Georg Auerbacher / Hermann Hahn	Siegfried Schauzu / Wolfgang Kalauch
6	18 juli	GP van Tsjecho-Slowakije	Masaryk-Ring	Siegfried Schauzu / Wolfgang Kalauch	Horst Owesle / John Blanchard	Heinz Luthringshauser / Armgard Neumann	Horst Owesle / Peter Rutterford
7	31 juli-1 aug	GP van Finland	Imatra	Horst Owesle / Peter Rutterford	Richard Wegener / Adi Heinrichs	Jean-Claude Castella / Albert Castella	Siegfried Schauzu / Wolfgang Kalauch
8	14 aug	Ulster Grand Prix	Dundrod	Horst Owesle / Peter Rutterford	Siegfried Schauzu / Wolfgang Kalauch	Heinz Luthringshauser / Hans-Jürgen Cusnik	Horst Owesle / Peter Rutterford

Pos.	Coureur	Bakkenist	Motorfiets	Ptn.
1	Horst Owesle	Julius Kremer, John Blanchard en Peter Rutterford	Münch-URS	69 (75)
2	Siegfried Schauzu	Wolfgang Kalauch	BMW	57
3	Arsenius Butscher	Josef Huber	BMW	57 (68)
4	Georg Auerbacher	Hermann Hahn	BMW	55
5	Heinz Luthringshauser	Hans-Jürgen Cusnik en Armgard Neumann	BMW	44
6	Richard Wegener	Adi Heinrichs	BMW	38
7	Jean-Claude Castella	Albert Castella	BMW	37 (43)
8	Wolfgang Klenk	Roland Veil	BMW	20
9	Hermann Binding	Helmut Fleck	BMW	19
10	Siegfried Maier	Harald Mathews	BMW	15
11	Jeff Gawley	Graham Alcock	BMW	14
12	Chris Vincent	Michael Casey en Derek Jacobson	BSA	11
13	Rudi Kurth	Dane Rowe	CAT-Crescent	9
14	Graham Milton	John Thornton	BMW	9
15	Hanspeter Hubacher	John Blum	BMW	5
15	Hermann Schmid	André Mayenzet	BMW	5
16	Tony Wakefield	Jack McPherson	BMW	4
	Dick Hawes	John Mann	Seeley	4
	Michel Pourcelet	Claude Domin	BMW	4
	Pentti Moskari	Matti Sigvart	Honda	4
21	Robin Williamson	John McPherson	Triumph	3
	Colin Hornby	Mike Griffiths	BMW	3
	Jaakko Palomäki	Kenneth Calenius	BMW	3
	Pat Sheridan (†)	Phillip Smith (†)	BSA	3
25	John Mines	Geoff Davis	Matchless	2
	Herman Oosterloo	Klaas de Geus	BMW	2
	Gustav Pape	Franz Kallenberg	BMW	2
	Egon Schons	Karl Lauterbach	BMW	2
	Fred Cornbill	Gordon Tinkler	Triumph	2
30	Peter Brown	Fred Holden	BSA	1
	Joe Coxon	Billy Costello	BSA	1

(Punten tussen haakjes zijn inclusief streepresultaten)

1	BMW	75 (111)
2	Münch-URS	69 (75)
3