Grand Prix-wegrace van Oostenrijk 1971

Vlag van Oostenrijk Grand Prix-wegrace van Oostenrijk 1971
Grand Prix-wegrace van Oostenrijk 1971
Land Vlag van Oostenrijk Oostenrijk
Datum 9 mei 1971
Organisator FIM
500 cc
Snelste ronde Vlag van Italië Giacomo Agostini
Eerste Vlag van Italië Giacomo Agostini
Tweede Vlag van Nieuw-Zeeland Keith Turner
Derde Vlag van Frankrijk Eric Offenstadt
350 cc
Snelste ronde Vlag van Italië Giacomo Agostini
Eerste Vlag van Italië Giacomo Agostini
Tweede Vlag van Zwitserland Werner Pfirter
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Ellis
250 cc
Snelste ronde Vlag van Hongarije János Drapál
Eerste Vlag van Italië Silvio Grassetti
Tweede Vlag van Duitse Democratische Republiek Günter Bartusch
Derde Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky
125 cc
Snelste ronde Vlag van Duitsland Dieter Braun
Eerste Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ángel Nieto
Tweede Vlag van Italië Gilberto Parlotti
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene
50 cc
Snelste ronde Vlag van Nederland Jan de Vries
Eerste Vlag van Nederland Jan de Vries
Tweede Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ángel Nieto
Derde Vlag van Duitsland Rudolf Kunz
Zijspan
Snelste ronde Vlag van Duitsland Arsenius Butscher/Vlag van Duitsland Josef Huber
Eerste Vlag van Duitsland Arsenius Butscher/Vlag van Duitsland Josef Huber
Tweede Vlag van Duitsland Georg Auerbacher/Vlag van Duitsland Hermann Hahn
Derde Vlag van Duitsland Richard Wegener/Vlag van Duitsland Adi Heinrichs

De Grand Prix-wegrace van Oostenrijk 1971 was openingsrace van wereldkampioenschap wegrace in het seizoen 1971. De race werd verreden op 6 mei 1971 op de Salzburgring nabij Salzburg. Het was de eerste Oostenrijkse Grand Prix die meetelde voor het wereldkampioenschap. Alle klassen kwamen aan de start.

Tijdens de openingswedstrijd op de Salzburgring verbaasde Theo Louwes vriend en vijand door met zijn "Fanclub Theo Louwes" Kawasaki H 1 R vier ronden lang op de derde plaats te rijden. Daarna viel hij door een lekke band. Van de 26 gestarte rijders finishten er maar 7. Zoals verwacht won Giacomo Agostini, Keith Turner (Suzuki T 500) werd tweede en Eric Offenstadt (SMAC-Kawasaki H 1 R) werd derde.

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Giacomo Agostini MV Agusta 1h 06' 19" 9 15
2 Vlag van Nieuw-Zeeland Keith Turner Suzuki + 1 ronde 12
3 Vlag van Frankrijk Eric Offenstadt SMAC-Kawasaki + 1 ronde 10
4 Vlag van Australië Jack Findlay Suzuki + 2 ronden 8
5 Vlag van Duitsland Lothar John Yamaha + 2 ronden 6
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie Nelson Paton + 3 ronden 5
7 Vlag van Italië Alberto Pagani Linto + 9 ronden 4
DNF Vlag van Italië Roberto Gallina Paton
DNF Vlag van Italië Silvano Bertarelli Kawasaki
DNF Vlag van Australië John Dodds König
DNF Vlag van Oostenrijk Alois Maxwald Linto
DNF Vlag van Oostenrijk Max Wiener Aermacchi
DNF Vlag van Frankrijk Christian Ravel Kawasaki
DNF Vlag van Finland Hannu Kuparinen Suzuki
DNF Vlag van Duitsland Werner Bergold Kawasaki
DNF Vlag van Nederland Theo Louwes Kawasaki lekke band
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Maurice Hawthorne Kawasaki
DNF Vlag van Zweden Kurt-Ivan Carlsson Yamaha
DNF Vlag van Oostenrijk Walfried Weingartner Matchless
DNF Vlag van Italië Gianpiero Zubani Kawasaki
DNF Vlag van Nieuw-Zeeland Ginger Molloy Kawasaki
DNF Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky Linto
DNF Vlag van Duitsland Ernst Hiller Kawasaki
DNF Vlag van Oostenrijk Karl Auer Matchless
DNF Vlag van Oostenrijk Hans Braumandl Matchless

Nog steeds was Giacomo Agostini met zijn MV Agusta 350 3C niet te verslaan, tenminste niet door zijn tegenstanders. In 1971 kreeg hij voor het eerst problemen met de normaal zo betrouwbare MV Agusta: hij viel drie keer uit door technische problemen. Zijn wereldtitel kwam daardoor niet in het gedrang.

In de eerste Grand Prix liet hij meteen zien dat hij met zijn MV Agusta nog steeds niet te kloppen was. Werner Pfirter (Yamaha TR 2 B) werd tweede en Steve Ellis (Yamaha TR 2 B) werd derde.

Uitslag 350 cc

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Giacomo Agostini MV Agusta 52' 00" 36 15
2 Vlag van Zwitserland Werner Pfirter Yamaha + 1' 21" 44 12
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Ellis Yamaha + 1' 27" 83 10
4 Vlag van Zweden Kurt-Ivan Carlsson Yamaha + 1 ronde 8
5 Vlag van Zweden Bo Granath Yamaha + 1 ronde 6
6 Vlag van Finland Jarno Saarinen Yamaha + 1 ronde 5
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jerry Lancaster Yamsel + 1 ronde 4
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie Nelson Yamaha + 1 ronde 3
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Maurice Hawthorne Yamaha + 1 ronde 2
10 Vlag van Oostenrijk Ernst Fagerer Yamaha + 2 ronden 1
11 Vlag van Tsjechië Bohumil Staša ČZ + 3 ronden

MZ had nog een klein 250 cc fabrieksteam met Günter Bartusch als rijder, maar niets kon opboksen tegen de Yamaha TD 2 B productieracers.

In Oostenrijk gingen de MZ's best snel. Silvio Grassetti ging vanaf de tweede ronde aan de leiding en won de race, maar zijn merkgenoot Bartusch kon de tweede plaats pakken door tot vijf keer toe het ronderecord te verbeteren. Rodney Gould (Yamaha) viel in de vijfde ronde uit, maar de Zwitser Gyula Marsovszky reed zijn Yamaha naar de derde plaats.

Uitslag 250 cc

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Silvio Grassetti MZ 45' 28" 15
2 Vlag van Duitse Democratische Republiek Günter Bartusch MZ + 7" 41 12
3 Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky Yamaha + 55" 92 10
4 Vlag van Zweden Kent Andersson Yamaha + 1' 13" 7 8
5 Vlag van Hongarije János Drapál Yamaha + 1' 22" 85 6
6 Vlag van Zweden Bo Granath Yamaha + 1' 32" 22 5
7 Vlag van Italië Guido Mandracci Yamaha + 1 ronde 4
8 Vlag van Finland Jarno Saarinen Yamaha 3
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jerry Lancaster Yamsel 2
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Ellis Yamaha 1
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Rodney Gould Yamaha

In Oostenrijk leidde Dieter Braun (Suzuki) de 125cc-race en hij reed zelfs de snelste ronde, maar hij werd in de laatste ronde gehinderd door een achterblijver waardoor hij gepasseerd werd door Ángel Nieto (Derbi), Gilberto Parlotti (Morbidelli) en debutant Barry Sheene (Suzuki), die in deze volgorde finishten.

Uitslag 125 cc

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ángel Nieto Derbi 40' 30" 79 15
2 Vlag van Italië Gilberto Parlotti Morbidelli + 0" 16 12
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene Suzuki + 0" 35 10
4 Vlag van Duitsland Dieter Braun Suzuki + 3" 18 8
5 Vlag van Duitsland Gert Bender Maico + 1' 27" 71 6
6 Vlag van Nederland Cees van Dongen Yamaha + 1 ronde 5
7 Vlag van Duitse Democratische Republiek Thomas Heuschkel MZ + 1 ronde 4
8 Vlag van Italië Luigi Rinaudo Aermacchi + 1 ronde 3
9 Vlag van Duitse Democratische Republiek Friedhelm Kohlar MZ + 1 ronde 2
10 Vlag van Duitse Democratische Republiek Bernd Köhler MZ + 1 ronde 1
11 Vlag van Nederland Aalt Toersen Maico + 2 ronden
12 Vlag van Italië Otello Buscherini Moto Villa

In de eerste Grand Prix was de Van Veen-Kreidler snel. Jos Schurgers viel uit met motorpech, maar Jan de Vries won met ruim een minuut voorsprong op Ángel Nieto (Derbi) en Rudolf Kunz (Kreidler).

Uitslag 50 cc

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Nederland Jan de Vries Van Veen-Kreidler 27' 11" 37 15
2 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ángel Nieto Derbi + 1' 08" 01 12
3 Vlag van Duitsland Rudolf Kunz Kreidler + 1' 09" 04 10
4 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Federico van der Hoeven Derbi + 1' 19" 23 8
5 Vlag van Nederland Aalt Toersen Jamathi + 1 ronde 6
6 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Juan Parés March Derbi + 1 ronde 5
7 Vlag van Duitsland Manfred Kugler Kreidler + 1 ronde 4
8 Vlag van Duitsland Hans-Jürgen Hummel Kreidler + 1 ronde 3
9 Vlag van Oostenrijk Harald Bartol Kreidler + 1 ronde 2
10 Vlag van Zwitserland Ulrich Graf Kreidler + 2 ronden 1
11 Vlag van Zwitserland J. Kullmer Reimo
DNF Vlag van Nederland Jos Schurgers Van Veen-Kreidler motor

Zijspanklasse

[bewerken | brontekst bewerken]

Nu Klaus Enders gestopt was om te gaan autoracen, was zijn BMW overgenomen door Richard Wegener. Hoewel de BMW's nog steeds erg sterk waren, werden ze intussen bedreigd door de opkomst van de tweetaktmotoren én de Münch-URS waarmee Helmut Fath al eens wereldkampioen was geworden.

Op de Salzburgring viel het duo Siegfried Schauzu/Wolfgang Kalauch al snel uit door carburatieproblemen. Arsenius Butscher/Josef Huber wonnen met 19 seconden voorsprong op Georg Auerbacher/Hermann Hahn. Richard Wegener en Adi Heinrichs werden derde.

Uitslag zijspanklasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Punten
1 Vlag van Duitsland Arsenius Butscher Vlag van Duitsland Josef Huber BMW 40' 55" 15
2 Vlag van Duitsland Georg Auerbacher Vlag van Duitsland Hermann Hahn BMW + 19" 22 12
3 Vlag van Duitsland Richard Wegener Vlag van Duitsland Adi Heinrichs BMW + 1' 00" 44 10
4 Vlag van Zwitserland Jean-Claude Castella Vlag van Zwitserland Albert Castella BMW + 1' 12" 8
5 Vlag van Duitsland Horst Owesle Vlag van Duitsland Julius Kremer Münch-URS + 1' 12" 33 6
6 Vlag van Duitsland Wolfgang Klenk Vlag van Duitsland Roland Veil BMW + 1 ronde 5
7 Vlag van Zwitserland Hanspeter Hubacher Vlag van Zwitserland John Blum BMW + 1 ronde 4
8 Vlag van Duitsland Hermann Binding Vlag van Duitsland Helmut Fleck BMW + 1 ronde 3
9 Vlag van Duitsland Hermann Schmid Vlag van Duitsland André Mayenzet BMW + 1 ronde 2
10 Vlag van Duitsland Siegfried Maier Vlag van Duitsland Harald Mathews BMW + 2 ronden 1
DNF Vlag van Duitsland Siegfried Schauzu Vlag van Duitsland Wolfgang Kalauch BMW carburatie
Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Spanje 1970
FIM wereldkampioenschap wegrace
23e seizoen (1971)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Duitsland 1971

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Oostenrijk 1970
Grand Prix-wegrace van Oostenrijk Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Oostenrijk 1972