Grand Prix-wegrace der Naties 1974

Vlag van Italië Grand Prix-wegrace der Naties 1974
Officiële naam Gran Premio delle Nazioni 1974
Land Vlag van Italië Italië
Datum 19 mei 1974
Organisator FIM
500cc
Poleposition Vlag van Italië Giacomo Agostini
Snelste ronde Vlag van Italië Giacomo Agostini
Eerste Vlag van Italië Gianfranco Bonera
Tweede Vlag van Finland Teuvo Länsivuori
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read
350cc
Poleposition Vlag van Finland Teuvo Länsivuori
Snelste ronde Vlag van Italië Giacomo Agostini
Eerste Vlag van Italië Giacomo Agostini
Tweede Vlag van Italië Mario Lega
Derde Vlag van Frankrijk Michel Rougerie
250cc
Poleposition Vlag van Italië Walter Villa
Snelste ronde Vlag van Italië Walter Villa
Eerste Vlag van Italië Walter Villa
Tweede Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler
Derde Vlag van Frankrijk Patrick Pons
125cc
Poleposition Vlag van Italië Otello Buscherini
Snelste ronde Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ángel Nieto
Eerste Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ángel Nieto
Tweede Vlag van Zweden Kent Andersson
Derde Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi
50cc
Poleposition Vlag van Nederland Henk van Kessel
Snelste ronde Vlag van Nederland Henk van Kessel
Eerste Vlag van Nederland Henk van Kessel
Tweede Vlag van Nederland Jan Bruins
Derde Vlag van Italië Otello Buscherini
Zijspan
Poleposition Vlag van Duitsland Werner Schwärzel/Vlag van Duitsland Karl-Heinz Kleis
Snelste ronde Vlag van Duitsland Werner Schwärzel/Vlag van Duitsland Karl-Heinz Kleis
Eerste Vlag van Duitsland Klaus Enders/Vlag van Duitsland Ralf Engelhardt
Tweede Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Freddy Freiburghaus
Derde Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen/Vlag van Duitsland Karl Scheurer

De Grand Prix-wegrace der Naties 1974 was vierde race van wereldkampioenschap wegrace voor motorfietsen in het seizoen 1974. De races werden verreden op 19 mei 1974 op het Autodromo Enzo e Dino Ferrari in Imola.

MV Agusta kwam in de 350cc-klasse enkele malen aan de start, maar verscheen niet meer in de vierde race, de GP des Nations. Men achtte de MV Agusta 350 4C kansloos en een nieuwe machine, die in ontwikkeling was, was nog lang niet klaar.

In Imola vroeg de teamleiding van Yamaha de organisatie om de 500cc-race terug te brengen van 36 naar 31 ronden, omdat er anders een tankstop nodig zou zijn. Dat werd in eerste instantie gehonoreerd, maar na een protest van MV Agusta weer ingetrokken. In de race moesten Phil Read (MV Agusta) en Teuvo Länsivuori (Yamaha) al snel lossen, waardoor de strijd tot de twintigste ronde tussen Gianfranco Bonera (MV Agusta), Giacomo Agostini (Yamaha) en Barry Sheene (Suzuki) ging. Toen viel Sheene, waarbij hij een enkel brak, en Bonera en Agostini vochten om de leiding tot de laatste zonder benzine stond. De angst bestond dat ook de Yamaha van Teuvo Länsivuori droog zou vallen, maar hij kon de machine naar de tweede plaats rijden. Read werd derde, net niet met een ronde achterstand, omdat teamgenoot Bonera achter hem bleef rijden. Na de finish moest Länsivuori met uitputtingsverschijnselen weggedragen worden.

Uitslag 500cc

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Gianfranco Bonera MV Agusta 1h 12' 27" 200 15
2 Vlag van Finland Teuvo Länsivuori Yamaha + 1' 25" 700 12
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read MV Agusta + 2' 04" 000 10
4 Vlag van Australië Jack Findlay Suzuki + 1 ronde 8
5 Vlag van Italië Roberto Gallina Yamaha + 1 ronde 6
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alex George Yamaha + 1 ronde 5
7 Vlag van Zwitserland Werner Giger Yamaha + 1 ronde 4
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie Nelson Yamaha + 1 ronde 3
9 Vlag van Frankrijk Christian Léon Kawasaki + 2 ronden 2
DNF Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Víctor Palomo Yamaha
DNF Vlag van Italië Armando Toracca Paton
DNF Vlag van Italië Vittorio Gornati Yamaha
DNF Vlag van Finland Pentti Korhonen Yamaha
DNF Vlag van Italië Giovanni Perrone Yamaha
DNF Vlag van Brazilië Edu Celso-Santos Yamaha
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Paul Smart Suzuki
DNF Vlag van Italië Giorgio Gatti Yamaha
DNF Vlag van Canada Yvon Duhamel Kawasaki
DNF Vlag van Italië Paolo Campanelli Kawasaki
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene Suzuki val
DNF Vlag van Duitsland Paul Eickelberg König
DNF Vlag van Italië Guido Mandracci Suzuki
DNF Vlag van Frankrijk Olivier Chevallier Yamaha
DNF Vlag van Frankrijk Christian Bourgeois Yamaha
DNF Vlag van Italië Giacomo Agostini Yamaha brandstof
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk John Williams Yamaha
DNF Vlag van Italië Giovanni Proni Yamaha
DNF Vlag van Frankrijk Jean-Paul Boinet Yamaha
DNF Vlag van Oostenrijk Karl Auer Yamaha
DNF Vlag van Italië Franco Cottafavi Yamaha

In Imola ontbraken de MV Agusta's, uitgerekend in hun thuiswedstrijd. Men ging er toen al van uit dat de fabriek de moed voor wat betreft de 350cc-klasse had opgegeven. Michel Rougerie (Harley-Davidson) reed drie ronden lang op kop, maar toen werd hij ingehaald door Giacomo Agostini (Yamaha) die steeds verder wegliep. De hitte speelde veel motoren parten en er waren dan ook veel uitvallers. Rougerie werd derde nadat hij door een gescheurde uitlaat de tweede plaats aan Mario Lega (Yamaha) moest laten.

Uitslag 350cc

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Giacomo Agostini Yamaha 1h 02' 17" 800 15
2 Vlag van Italië Mario Lega Yamaha + 42" 200 12
3 Vlag van Frankrijk Michel Rougerie Harley-Davidson + 52" 900 10
4 Vlag van Italië Walter Villa Harley-Davidson + 54" 700 8
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Mortimer Yamaha + 1' 12" 200 6
6 Vlag van Italië Giovanni Proni Yamaha + 1' 22" 600 5
7 Vlag van Italië Giuseppe Elementi Bimota-Yamaha + 1' 25" 600 4
8 Vlag van Zwitserland Werner Giger Yamaha + 1' 31" 900 3
9 Vlag van Brazilië Edu Celso-Santos Yamaha + 1' 39" 800 2
10 Vlag van Frankrijk Olivier Chevallier Yamaha + 1' 53" 500 1
11 Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie Nelson Yamaha + 1 ronde
12 Vlag van Oostenrijk Karl Auer Yamaha + 1 ronde
13 Vlag van Italië Paolo Tordi Yamaha + 1 ronde
14 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alex George Yamaha + 1 ronde
DNF Vlag van Frankrijk Gérard Choukroun Yamaha
DNF Vlag van Finland Teuvo Länsivuori Yamaha
DNF Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Victor Palomo Yamaha
DNF Vlag van Frankrijk Patrick Pons Yamaha gescheurde uitlaat
DNF Vlag van Frankrijk Christian Bourgois Yamaha
DNF Vlag van Italië Fosco Giansanti Yamaha
DNF Vlag van Italië Roberto Gallina Yamaha
DNF Vlag van Duitsland Helmut Kassner Yamaha
DNF Vlag van Zwitserland Ulrich Graf Yamaha
DNF Vlag van Finland Pentti Korhonen Yamaha
DNF Vlag van Zwitserland Hans Mühlebach Yamaha

Omdat de coureurs in Duitsland gestaakt hadden en er in Oostenrijk geen 250cc-klasse was geweest, opende de derde Grand Prix in Imola feitelijk het seizoen. Bruno Kneubühler (Yamaha) reed enkele ronden aan de leiding, maar kon niet op tegen de Harley-Davidson van Walter Villa. Patrick Pons (Yamaha), die al een sterke 350cc-race had gereden maar door een gescheurde uitlaat was teruggevallen, kreeg nu loon naar werken en werd derde. Het was de eerste overwinning voor de Harley-Davidson RR 250, maar toen de machine nog "Aermacchi" heette waren er in 1972 door Renzo Pasolini al drie GP's mee gewonnen.

Uitslag 250cc

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Walter Villa Harley-Davidson 52' 55" 700 15
2 Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler Yamaha + 44" 200 12
3 Vlag van Frankrijk Patrick Pons Yamaha + 1' 03" 400 10
4 Vlag van Italië Giovanni Proni Yamaha + 1' 36" 000 8
5 Vlag van Zweden Kent Andersson Yamaha + 1' 36" 700 6
6 Vlag van Italië Armando Toracca Yamaha + 2' 09" 000 5
7 Vlag van Frankrijk Olivier Chevallier Yamaha + 1 ronde 4
8 Vlag van Finland Matti Salonen Yamaha + 1 ronde 3
9 Vlag van Zwitserland Hans Mühlebach Yamaha + 1 ronde 2
10 Vlag van Frankrijk Jean-Paul Boinet Yamaha + 1 ronde 1
11 Vlag van Italië Franco Doni Yamaha + 1 ronde
12 Vlag van Italië Giuliano Zera Yamaha + 1 ronde
13 Vlag van Italië Angelo Orsenigo Suzuki + 7 ronden
DNF Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ángel Nieto Derbi
DNF Vlag van Frankrijk Thierry Tchernine Yamaha
DNF Vlag van Italië Fosco Giansanti Yamaha
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Mortimer Yamaha
DNF Vlag van Italië Silvio Grassetti MZ
DNF Vlag van Italië Giovanni Proni Yamaha
DNF Vlag van Italië Erasmo Di Ciacinto Yamaha
DNF Vlag van Italië Giovanni Mariannini Yamaha
DNF Vlag van Frankrijk Michel Rougerie Harley-Davidson
DNF Vlag van Italië Giuseppe Consalvi Harley-Davidson
DNF Vlag van Zwitserland Philippe Coulon Yamaha
DNF Vlag van Duitsland Fritz Rietmaier Yamaha
DNF Vlag van Frankrijk Christian Bourgois Yamaha
DNF Vlag van Italië Mario Necchi Yamaha

Otello Buscherini reed de snelste trainingstijd in Imola. Kent Andersson viel al in de eerste ronde, maar in Imola was de organisatie na de perikelen in Duitsland[1] niet over één nacht ijs gegaan: vier rijen strobalen zorgden dat hij meteen weer kon opstappen. Ángel Nieto reed schijnbaar onbedreigd aan de leiding, maar werd wel nog door een Italiaanse achterblijver van de baan gedrukt. Hij won desondanks. Bruno Kneubühler lag tweede toen hij een vastloper kreeg en vervolgens ging het big-end lager van de Bridgestone van Henk van Kessel stuk, zodat ook hij de tweede plaats moest prijsgeven. Andersson had er geen gras over laten groeien, had bijna het hele veld ingehaald en werd tweede. Omdat ook Buscherini met problemen de pit had opgezocht werd Pier Paolo Bianchi met de Minarelli derde en haalde daarmee de enige 10 punten van het seizoen.

Uitslag 125cc

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ángel Nieto Derbi 45' 32" 400 15
2 Vlag van Zweden Kent Andersson Yamaha + 1' 17" 400 12
3 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi Minarelli + 4' 10" 100 10
4 Vlag van Finland Matti Salonen Yamaha + 1 ronde 8
5 Vlag van Italië Lorenzo Ghiselli Harley-Davidson + 1 ronde 6
6 Vlag van Italië Aldo Pero Carem + 1 ronde 5
7 Vlag van Italië Eugenio Lazzarini Piovaticci + 1 ronde 4
8 Vlag van Italië Luciano Richetti Italjet + 1 ronde 3
9 Vlag van Oostenrijk Rudolf Weiss Maico + 1 ronde 2
10 Vlag van Italië Germano Zanetti DRS + 2 ronden 1
11 Vlag van Italië Carlo Giovanardi Maico + 2 ronden
12 Vlag van Italië Roberto di Lorenzi Yamaha + 2 ronden
DNQ Vlag van Frankrijk Thierry Tchernine Yamaha
DNQ Vlag van Oostenrijk Johann Zemsauer Rotax
DNF Vlag van Italië Otello Buscherini Malanca
DNF Vlag van Nederland Henk van Kessel Bridgestone-Yamaha uitgelopen krukaslager
DNF Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler Yamaha vastloper
DNF Vlag van Duitsland Fritz Rietmaier Maico
DNF Vlag van Frankrijk Eric Offenstadt Motobécane
DNF Vlag van Finland Pentti Salonen Yamaha
DNF Vlag van Italië Alberto Ieva Morbidelli
DNF Vlag van Italië Giuseppe Consalvi Harley-Davidson
DNF Vlag van Italië Gianni Ribuffo DRS

In Imola won Henk van Kessel de 50cc-race zonder problemen. Hij verbeterde zelfs het ronderecord. Jan Bruins reed met zijn Jamathi op de tweede plaats, maar werd ingehaald door Otello Buscherini. Die kreeg echter problemen omdat zijn uitlaat scheurde, waardoor Bruins toch nog tweede werd. Buscherini werd wel nog derde.

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Nederland Henk van Kessel Van Veen-Kreidler 30' 38" 700 15
2 Vlag van Nederland Jan Bruins Jamathi + 43" 200 12
3 Vlag van Italië Otello Buscherini Malanca + 47" 800 10
4 Vlag van Zwitserland Ulrich Graf Kreidler + 1' 04" 700 8
5 Vlag van Nederland Jan Huberts Kreidler + 1' 30" 000 6
6 Vlag van Italië Claudio Lusuardi Villa + 1' 34" 100 5
7 Vlag van België Julien van Zeebroeck Van Veen-Kreidler + 1' 38" 000 4
8 Vlag van Oostenrijk Wilhelm Werner Kreidler + 1' 44" 900 3
9 Vlag van Italië Carlo Guerrini Ringhini + 2' 07" 100 2
10 Vlag van Oostenrijk Harald Bartol Kreidler + 2' 08" 900 1
11 Vlag van Italië Aldo Pero Ringhini + 2' 27" 600
12 Vlag van Finland Pentti Salonen Puch + 1 ronde
13 Vlag van Italië Luigi Rinaudo Tomos + 1 ronde
14 Vlag van Italië Massimo Grossi Jamathi + 1 ronde
15 Vlag van Frankrijk Pierre Audry ABF + 1 ronde
16 Vlag van Italië R. Montanari Tomos + 1 ronde
17 Vlag van Italië Salvatore Monreale UFO + 1 ronde
18 Vlag van Italië Gianni Ribuffo UFO + 1 ronde
DNF Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Kreidler
DNF Vlag van Oostenrijk Hans-Jürgen Hummel Kreidler
DNF Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi Minarelli
DNF Vlag van Italië Giorgio Macchiavelli Tomos

Zijspanklasse

[bewerken | brontekst bewerken]

In Italië moest Klaus Enders eerst Rolf Steinhausen/Karl Scheurer en daarna Werner Schwärzel/Karl-Heinz Kleis inhalen, maar toen won hij voor het eerst met zijn vernieuwde Busch-Spezial BMW. Uiteindelijk werden Rolf Biland en Freddy Freiburghaus met een door Rudi Kurth geprepareerde CAT-Crescent tweede en Steinhausen/Scheurer derde.

Uitslag zijspanklasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Punten
1 Vlag van Duitsland Klaus Enders Vlag van Duitsland Ralf Engelhardt Busch-BMW 45' 45" 9 15
2 Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Freddy Freiburghaus CAT Crescent + 7" 7 12
3 Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen Vlag van Duitsland Karl Scheurer Busch-König + 25" 8 10
4 Vlag van Duitsland Siegfried Schauzu Vlag van Duitsland Wolfgang Kalauch Busch-BMW + 1' 07" 6 8
5 Vlag van Duitsland Heinz Luthringshauser Vlag van Duitsland Hermann Hahn Busch-BMW 6
6 Vlag van Duitsland Richard Wegener Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Jacobson BMW 5
7 Vlag van Zwitserland Hanspeter Hubacher Vlag van Zwitserland Kurt Huber Yamaha 4
8 Vlag van Duitsland Otto Haller Vlag van Duitsland Erich Haselbeck BMW 3
9 Vlag van Duitsland Egon Schons Vlag van Duitsland Horst Schons BMW 2
10 Vlag van Italië Roberto Ollearo Vlag van Italië Remo Rocchi Suzuki 1
Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Oostenrijk 1974
FIM wereldkampioenschap wegrace
26e seizoen (1974)
Volgende race:
Isle of Man TT 1974

Vorige race:
Grand Prix-wegrace der Naties 1973
Grand Prix-wegrace der Naties Volgende race:
Grand Prix-wegrace der Naties 1975