Grand Prix-wegrace van Tsjecho-Slowakije 1977

Vlag van Tsjechië Grand Prix-wegrace van Tsjecho-Slowakije 1977
Masaryk-Ring door de jaren heen
Masaryk-Ring door de jaren heen
Officiële naam Grand Prix ČSSR
Land Vlag van Tsjechië Tsjecho-Slowakije
Datum 7 augustus 1977
Organisator FIM
500 cc
Poleposition Vlag van Venezuela Johnny Cecotto
Snelste ronde Vlag van Venezuela Johnny Cecotto
Eerste Vlag van Venezuela Johnny Cecotto
Tweede Vlag van Italië Giacomo Agostini
Derde Vlag van Frankrijk Michel Rougerie
350 cc
Poleposition Vlag van Venezuela Johnny Cecotto
Snelste ronde Vlag van Venezuela Johnny Cecotto
Eerste Vlag van Venezuela Johnny Cecotto
Tweede Vlag van Noord-Ierland Tom Herron
Derde Vlag van Frankrijk Christian Sarron
250 cc
Poleposition Vlag van Italië Franco Uncini
Snelste ronde Vlag van Italië Walter Villa
Eerste Vlag van Italië Franco Uncini
Tweede Vlag van Italië Walter Villa
Derde Vlag van Italië Mario Lega
Zijspan
Poleposition Vlag van Duitsland Werner Schwärzel/Vlag van Duitsland Andreas Huber
Snelste ronde Vlag van Duitsland Werner Schwärzel/Vlag van Duitsland Andreas Huber
Eerste Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen/Vlag van Duitsland Wolfgang Kalauch
Tweede Vlag van Duitsland Siegfried Schauzu/Vlag van Duitsland Lorenzo Puzo
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk George O'Dell/Vlag van Verenigd Koninkrijk Cliff Holland

De Grand Prix-wegrace van Tsjecho-Slowakije 1977 was de twaalfde race van het wereldkampioenschap wegrace-seizoen 1977. De race werd verreden op 7 augustus 1977 op de Masaryk-Ring nabij Brno. In Tsjecho-Slowakije werd de wereldtitel in de 250cc-klasse beslist.

Zonder Suzuki-kopman Barry Sheene werd de 500cc-race een tamelijk eenvoudige overwinning voor Yamaha. Wil Hartog startte vanaf de tweede rij weer als snelste, maar in de tweede ronde nam Pat Hennen de leiding van hem over. Johnny Cecotto was toen nog bezig zijn slechte start goed te maken, maar na enkele ronden zat hij al aan de leiding. Achter hem ontstond een gevecht om de tweede plaats tussen Hennen, Länsivuori, Agostini, Rougerie en Hartog, maar Agostini, die bezig was aan een van de slechtste seizoenen van zijn carrière, wist tweede te worden vóór Michel Rougerie. Virginio Ferrari kon niet starten nadat hij tijdens de training een dubbele kaakbreuk had opgelopen.

Uitslag 500 cc

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Venezuela Johnny Cecotto Yamaha 53' 21" 53 15
2 Vlag van Italië Giacomo Agostini Yamaha +25" 68 12
3 Vlag van Frankrijk Michel Rougerie Suzuki +47" 85 10
4 Vlag van Verenigde Staten Pat Hennen Suzuki +54" 69 8
5 Vlag van Italië Gianfranco Bonera Suzuki +1' 34" 18 6
6 Vlag van Finland Teuvo Länsivuori Suzuki +1' 51" 74 5
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Parrish Suzuki +2' 03" 47 4
8 Vlag van Oostenrijk Max Wiener Suzuki +2' 37" 91 3
9 Vlag van Duitsland Franz Rau Suzuki +3' 11" 86 2
10 Vlag van Duitsland Helmut Kassner Suzuki +3' 13" 14 1
11 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alex George Suzuki +3' 33" 16
12 Vlag van Denemarken Børge Nielsen Suzuki +3' 45" 63
13 Vlag van Duitsland Franz Heller Suzuki +1 ronde
14 Vlag van Zwitserland Roland Freymond Yamaha +1 ronde
15 Vlag van België Jean-Marc Toffolo Yamaha +1 ronde
16 Vlag van Italië Adelio Faccioli Yamaha +1 ronde
17 Vlag van Oostenrijk Hans Braumandl Yamaha +1 ronde
18 Vlag van Italië Giorgio Gatti Yamaha +2 ronden
19 Vlag van Oostenrijk Michael Schmid Suzuki +2 ronden
DNF Vlag van Nederland Wil Hartog Suzuki vastloper
DNF Vlag van Verenigde Staten Steve Baker Yamaha
DNF Vlag van Italië Armando Toracca Suzuki
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk John Williams Suzuki
DNF Vlag van Italië Marco Lucchinelli Suzuki
DNF Vlag van Nederland Boet van Dulmen Suzuki vastloper
DNF Vlag van Oostenrijk Karl Auer Yamaha
DNF Vlag van België Jean-Philippe Orban Suzuki
DNF Vlag van Duitsland Harald Merkl Suzuki
DNF Vlag van Italië Giuseppe Consalvi Yamaha
DNF Vlag van Italië Gianni Rolando Suzuki
DNF Vlag van Zweden Bo Granath Yamaha
DNF Vlag van Duitsland Hans-Otto Butenuth Yamaha
DNF Vlag van Oostenrijk Werner Nenning Suzuki
DNF Vlag van Tsjechië Bohumil Staša Yamaha
DNF Vlag van Noorwegen Odd Arne Lände Suzuki
DNF Vlag van Canada Ron Kirkham Yamaha
DNF Vlag van Australië Jack Findlay Suzuki
DNS Vlag van Italië Virginio Ferrari Suzuki kaakbreuk

In Tsjecho-Slowakije had Takazumi Katayama al zoveel onderdelen in de training gebruikt dat hij niet meer kon starten. Tom Herron nam de kopstart, maar werd meteen ingehaald door Johnny Cecotto die meteen een enorme voorsprong opbouwde. Herron bleef wel tot aan de finish op de tweede plaats rijden. Om de derde plaats vochten Patrick Pons en Christian Sarron, tot Pons in de negende ronde uitviel.

Uitslag 350 cc

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Venezuela Johnny Cecotto Bakker-Yamaha 51' 51" 38 15
2 Vlag van Noord-Ierland Tom Herron Yamaha +54" 72 12
3 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Yamaha +1' 05" 52 10
4 Vlag van Finland Pentti Korhonen Yamaha +1' 10" 00 8
5 Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Víctor Palomo Yamaha +1' 13" 36 6
6 Vlag van Australië Vic Soussan Yamaha +1' 13" 86 5
7 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Kork Ballington Yamaha +1' 38" 32 4
8 Vlag van Frankrijk Michel Rougerie Yamaha +1' 41" 58 3
9 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Jon Ekerold Yamaha +1' 50" 01 2
10 Vlag van Italië Giacomo Agostini Yamaha +1' 53" 54 1
11 Vlag van Frankrijk Olivier Chevallier Yamaha +1' 57" 94
12 Vlag van Frankrijk Jean-Claude Hogrel Yamaha +1' 59" 51
13 Vlag van Tsjechië Peter Baláž Yamaha +3' 09" 06
14 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alex George Yamaha +3' 10" 24
15 Vlag van Denemarken Børge Nielsen Yamaha +3' 31" 89
16 Vlag van Australië Jack Findlay Yamaha +3' 50" 54
17 Vlag van Zweden Bo Granath Yamaha +3' 51" 07
18 Vlag van Oostenrijk Grünwald Harfmann Yamaha +1 ronde
19 Vlag van Duitsland Franz Rau Yamaha +1 ronde
20 Vlag van Zwitserland Franz Meier Yamaha +1 ronde
21 Vlag van Italië Giorgio Gatti Yamaha +1 ronde
DNF Vlag van Finland Pekka Nurmi Yamaha
DNF Vlag van Italië Franco Uncini Harley-Davidson
DNF Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Yamaha
DNF Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez Yamaha
DNF Vlag van Frankrijk Patrick Pons Yamaha
DNF Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Alan North Yamaha
DNF Vlag van Australië John Dodds Yamaha
DNF Vlag van Venezuela José Cecotto Yamaha
DNF Vlag van Oostenrijk Max Wiener Yamaha
DNF Vlag van Italië Walter Villa Harley-Davidson
DNF Vlag van Hongarije Arpád Juhos Yamaha
DNF Vlag van Tsjechië Jiri Král Yamaha
DNF Vlag van Duitsland Helmut Kassner Yamaha
DNF Vlag van Italië Pietro Bonera Yamaha
DNF Vlag van Oostenrijk Ernst Fagerer Yamaha
DNF Vlag van Finland Eero Hyvärinen Yamaha
DNF Vlag van Oostenrijk Karl Auer Yamaha
DNF Vlag van Japan Takazumi Katayama Yamaha
DNF Vlag van Italië Gianni Pelletier Yamaha
DNF Vlag van Hongarije János Vlaszati Yamaha
DNF Vlag van Frankrijk Guy Bertin Yamaha
DNF Vlag van Tsjechië Frantisek Svatos Yamaha
DNF Vlag van Tsjechië Rudolf Mitosinka Yamaha

Door een auto-ongeluk in de DDR waren de Morbidelli-machines flink beschadigd. De vrachtauto van het team was gekanteld waarbij de vader van Paolo Pileri zijn rug brak. Van de wrakstukken van de motorfietsen kon men nog één racemotor in elkaar zetten met het frame van Mario Lega en het motorblok van Pileri. Die machine werd aan Mario Lega gegeven, die de wereldtitel nog moest binnenhalen. Lega kon zich beperken tot het volgen van de Harley-Davidsons van Franco Uncini en Walter Villa om toch zeker te zijn van de wereldtitel. De Harley's moesten zich voor de eerste twee plaatsen wel terugvechten uit het middenveld. Uncini wist pas in de laatste ronde Walter Villa te passeren en won de race.

Uitslag 250 cc

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Franco Uncini Bakker-Harley-Davidson 49' 58" 89 15
2 Vlag van Italië Walter Villa Bimota-Harley-Davidson +0" 41 12
3 Vlag van Italië Mario Lega Morbidelli +23" 84 10
4 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Kork Ballington Yamaha +25" 45 8
5 Vlag van Noord-Ierland Tom Herron Yamaha +25" 91 6
6 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Alan North Yamaha +56" 98 5
7 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Jon Ekerold Yamaha +1' 01" 50 4
8 Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez Yamaha +1' 03" 46 3
9 Vlag van Frankrijk Olivier Chevallier Yamaha +1' 04" 12 2
10 Vlag van Frankrijk Guy Bertin Yamaha +1' 04" 81 1
11 Vlag van Hongarije János Drapál Yamaha +1' 13" 22
12 Vlag van Venezuela Aldo Nannini Yamaha +1' 19" 57
13 Vlag van Australië John Dodds Yamaha +1' 24" 75
14 Vlag van Tsjechië Peter Baláž Jawa +1' 30" 78
15 Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Kawasaki +1' 45" 99
16 Vlag van Japan Ken Nemoto Yamaha +1' 46" 63
17 Vlag van Italië Sauro Pazzaglia Yamaha +3' 10" 10
18 Vlag van Hongarije István Holmár Yamaha +3' 10" 94
19 Vlag van Hongarije János Vlaszati Yamaha +3' 19" 70
20 Vlag van Oostenrijk Edi Stöllinger Yamaha +3' 46" 86
21 Vlag van Polen Ryszard Mankiewicz Yamaha +4' 11" 19
22 Vlag van Tsjechië Oldrich Kába Jawa +1 ronde
23 Vlag van Polen Ondrej Szymanski Yamaha +1 ronde
DNF Vlag van Finland Pentti Korhonen Yamaha
DNF Vlag van Australië Vic Soussan Yamaha
DNF Vlag van Finland Pekka Nurmi Yamaha
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Grant Kawasaki
DNF Vlag van Frankrijk Patrick Pons Yamaha
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Ditchburn Kawasaki
DNF Vlag van Oostenrijk Harald Bartol Bartol
DNF Vlag van Frankrijk Christian Sarron Yamaha
DNF Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Víctor Palomo Yamaha
DNF Vlag van Duitsland Toni Mang Yamaha
DNF Vlag van Duitsland Harald Merkl Yamaha
DNF Vlag van Tsjechië Pavel Vašiček Yamaha
DNF Vlag van Tsjechië Bohumil Staša Yamaha
DNF Vlag van Oostenrijk Rudolf Weiss Yamaha
DNF Vlag van Japan Takazumi Katayama Yamaha
DNF Vlag van Finland Eero Hyvärinen Yamaha
DNF Vlag van Tsjechië Jiri Král Yamaha
DNF Vlag van Tsjechië Jan Bartunek Jawa
DNF Vlag van Tsjechië Jaroslav Franc Jawa
DNF Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Branko Bevanda Yamaha

Zijspanklasse

[bewerken | brontekst bewerken]

George O'Dell had de Seymaz-Yamaha-combinatie van Rolf Biland gekocht, maar toen hij die in de training in de soep reed was hij blij dat hij zijn Windle-rijwielgedeelte nog had. Voor aanvang van de Tsjechische GP was de strijd in de zijspanklasse nog volledig open: Biland had 45 punten, O'Dell 44 en Michel 41. Schwärzel/Huber trainden als snelsten. Kenny Arthur, de voormalige bakkenist van George O'Dell, zat nu in het zijspan van Hermann Schmid en zij trainden de tweede tijd. Werner Schwärzel reed in de race tot aan de laatste ronde aan de leiding, maar plotseling stond zijn ARO-Fath stil, volgens één lezing door een kapotte versnellingsbak, volgens een andere door brandstofgebrek. Daardoor wonnen Rolf Steinhausen en Wolfgang Kalauch. Siegfried Schauzu/Lorenzo Puzo werden tweede, maar omdat Rolf Biland een pitstop moest maken wegens een losse accukabel wisten O'Dell/Holland toch nog derde te worden. Daardoor namen ze de leiding in het WK over: ze hadden 54 punten, Biland had er 53. Daardoor was de zijspanklasse niet alleen de enige klasse die met nog één GP te gaan nog onbeslist was, ze was ook nog spannend. Alain Michel had zelfs nog een - theoretische - kans op de titel.

Uitslag zijspanklasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Punten
1 Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen Vlag van Duitsland Wolfgang Kalauch Busch-Yamaha 48' 01" 58 15
2 Vlag van Duitsland Siegfried Schauzu Vlag van Duitsland Lorenzo Puzo Busch-Yamaha +45" 13 12
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk George O'Dell Vlag van Verenigd Koninkrijk Cliff Holland Windle-Yamaha +46" 14 10
4 Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Verenigd Koninkrijk Kenneth Williams Schmid-Yamaha +1' 29" 20 8
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Malcolm Hobson Vlag van Verenigd Koninkrijk Stu Collins Windle-Suzuki +1' 56" 57 6
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dick Greasley Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Skeels Windle-Yamaha +1' 56" 82 5
7 Vlag van Duitsland Helmut Schilling Vlag van Duitsland Rainer Gundel Schmid-Yamaha +2' 46" 24 4
8 Vlag van Italië Amedeo Zini Vlag van Italië Andrea Fornaro König +3' 17" 30 3
9 Vlag van Duitsland Heinz Luthringshauser Vlag van Duitsland Hermann Hahn Krauser-BMW +1 ronde 2
10 Vlag van Duitsland Gustav Pape Vlag van Duitsland Franz Kallenberg König +1 ronde 1
11 Vlag van Oostenrijk Herbert Prügl Vlag van Oostenrijk Johann Kußberger Rotax +1 ronde
12 Vlag van Zwitserland Ernst Trachsel Vlag van Zwitserland "Agner" Yamaha +1 ronde
13 Vlag van Zwitserland Hanspeter Hubacher Vlag van Zwitserland Pudu Dudach Yamaha +1 ronde
14 Vlag van Duitsland Heinz Thevissen Vlag van Duitsland Erich Schmitz König +4 ronden
15 Vlag van Zwitserland Hermann Schmid Vlag van Zwitserland Martial Jean-Petit-Matile Schmid-Yamaha +5 ronden
DNF Vlag van Duitsland Werner Schwärzel Vlag van Duitsland Andreas Huber ARO-Fath
DNF Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Frankrijk Gérard Lecorre GEP-Yamaha
DNF Vlag van Zweden Göte Brodin Vlag van Zweden Bengt Forsberg Windle-Yamaha
DNF Vlag van Zwitserland Bruno Holzer Vlag van Zwitserland "Tschunko" LCR-Yamaha
DNF Vlag van Nederland Cees Smit Vlag van Nederland Jan Smit König

Chas Mortimer kon niet starten in Brno doordat zijn monteur Lionel Angel met bus en caravan was gestrand in Zweden doordat er een wiel van de caravan was gebroken. Voor Lionel's broer Robin was dat ook niet prettig: hij lag op dat moment te slapen in de caravan. Lionel Angel was het seizoen begonnen als monteur van Alex George. Die lag na de Grand Prix van Oostenrijk in de caravan met been- en polsletsel en een flinke hoofdpijn. Het geheel stuiterde behoorlijk en George besloot bij een stop uit de caravan te stappen en weer in de auto te gaan zitten. Zijn monteur zag hem echter niet uitstappen en reed weer weg, Alex George in T-shirt en broek zonder geld achterlatend. Gelukkig reed de Lionel vervolgens verkeerd, waardoor hij de plaats waar George was uitgestapt nog eens passeerde.

Dat de wegen in de DDR ook niet best waren bleek wel uit het feit dat de trekhaak van de caravan van Patrick Fernandez afbrak, maar Fernandez kon ik elk geval starten in Brno.

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Finland 1977
FIM wereldkampioenschap wegrace
29e seizoen (1977)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Groot-Brittannië 1977

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Tsjecho-Slowakije 1976
Grand Prix-wegrace van Tsjecho-Slowakije Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Tsjecho-Slowakije 1978