Grand Prix-wegrace van Joegoslavië 1973

Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Grand Prix-wegrace van Joegoslavië 1973
Circuit Opatija
Land Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Joegoslavië
Datum 17 juni 1973
Organisator FIM
500 cc
Poleposition Vlag van Nieuw-Zeeland Kim Newcombe
Snelste ronde Vlag van Nieuw-Zeeland Kim Newcombe
Eerste Vlag van Nieuw-Zeeland Kim Newcombe
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Ellis
Derde Vlag van Italië Gianfranco Bonera
350 cc
Poleposition Vlag van Duitsland Dieter Braun
Snelste ronde Vlag van Duitsland Dieter Braun
Eerste Vlag van Hongarije János Drapál
Tweede Vlag van Duitsland Dieter Braun
Derde Vlag van Australië John Dodds
250 cc
Poleposition Vlag van Duitsland Dieter Braun
Snelste ronde Vlag van Duitsland Dieter Braun
Eerste Vlag van Duitsland Dieter Braun
Tweede Vlag van Italië Silvio Grassetti
Derde Vlag van Italië Roberto Gallina
125 cc
Poleposition Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ángel Nieto
Snelste ronde Vlag van Zweden Kent Andersson
Eerste Vlag van Zweden Kent Andersson
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Mortimer
Derde Vlag van Nederland Jos Schurgers
50 cc
Poleposition Vlag van Nederland Jan de Vries
Snelste ronde Vlag van Nederland Jan de Vries
Eerste Vlag van Nederland Jan de Vries
Tweede Vlag van Zwitserland Ulrich Graf
Derde Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger

De Grand Prix-wegrace van Joegoslavië 1973 was de zesde race van het wereldkampioenschap wegrace in het seizoen 1973. De race werd verreden op 17 juni 1973 op het stratencircuit Opatija, in Joegoslavië langs de kust van de Kvarnergolf tussen Opatija en Rijeka.

Voorafgaande aan de Grand Prix ontstond veel commotie omtrent de veiligheid van het circuit. De veiligheid was een heet hangijzer geworden, waardoor de Isle of Man TT al jaren geboycot werd door het gros van de WK-coureurs in juist in 1973 was deze boycot bijna algeheel. Daar kwam nog bij dat een maand voor de GP van Joegoslavië een groot ongeluk was gebeurd tijdens de 250cc-race op Monza, waar twaalf rijders bij betrokken waren en waarbij Jarno Saarinen en Renzo Pasolini het leven verloren. De 250cc-race werd niet meer herstart en de 500cc-race werd afgelast, waardoor de rijders in die klassen al zes weken geen WK-races hadden gereden. De FIM had er eindelijk mee ingestemd de coureurs zelf circuits te laten keuren en in Opatija, waar men langs rotswanden, trottoirbanden en lantaarnpalen reed, was dat geen overbodige luxe. Sinds 1972 was er echter veel verbeterd en had men het aantal strobalen van 1200 opgevoerd tot 3250. Veilig was het nog steeds niet, maar de "keurmeesters" Chas Mortimer, John Dodds, Giacomo Agostini en Kim Newcombe waardeerden de inspanning van de organisatie en besloten te rijden. Ondank die goedkeuring trok Arturo Magni (teamchef van MV Agusta) zijn coureurs terug. Dat terwijl Giacomo Agostini en Phil Read best wilden rijden. Ook Teuvo Länsivuori had geen probleem met het circuit, maar werd door zijn baas, de Finse Yamaha-importeur Arwidson, onder druk gezet niet te rijden. De teneur in het algemeen was dat de organisatie een dergelijke onsportieve houding beslist niet verdiend had.

Toch ging er al in de trainingen het een en ander mis: Phil Read beschadigde een van zijn machines ernstig toen hij een paaltje raakte, Walter Villa brak een sleutelbeen en een arm, Alex George vloog tegen een rotswand en János Reisz schreef zijn Yamaha TZ 350 af die na een valpartij uitbrandde.

Yamaha had haar nieuwe fabrieksteam na het verlies van Jarno Saarinen voor de rest van het seizoen teruggetrokken, waardoor ook Hideo Kanaya met de nieuwe Yamaha TZ 500 niet aan de start kwam. De Yamaha's in de 500 cc-race waren allemaal licht opgeboorde TZ 350's en TR 3's

Kim Newcombe[1](König) trainde in Joegoslavië als snelste, nu de MV Agusta-rijders van hun teambaas een rijverbod hadden gekregen. Hij startte ook als snelste, achtervolgd door János Drapál (Yamaha), Armando Torraca (Paton), Tapio Virtanen (Yamaha) en Børge Nielsen (Yamaha). Drapál en Torraca moesten bougies wisselen en Virtanen en Nielsen vielen uit, waardoor Newcombe eenzaam aan de leiding ging. De tweede plaats werd toen ingenomen door Gianfranco Bonera met een luchtgekoelde Suzuki T 500, maar door een tankstop verloor hij die positie weer aan Steve Ellis (Yamaha), die al twee jaar niet meer aan het wereldkampioenschap had deelgenomen.

Uitslag 500 cc

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Nieuw-Zeeland Kim Newcombe König 49' 21" 15
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Ellis Yamaha +1' 17" 12
3 Vlag van Italië Gianfranco Bonera Suzuki +1' 25" 1 10
4 Vlag van Finland Seppo Kangasniemi Yamaha +1' 49" 6 8
5 Vlag van Zwitserland Werner Giger Yamaha +2' 07" 1 6
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alex George Yamaha +2' 22" 2 5
7 Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky Yamaha +2' 26" 6 4
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Lee Suzuki +1 ronde 3
9 Vlag van Duitsland Ted Janssen König +1 ronde 2
10 Vlag van België Jérôme van Haeltert Suzuki +1 ronde 1
11 Vlag van Italië Sergio Baroncini Ducati +1 ronde
12 Vlag van Verenigd Koninkrijk David Harris Suzuki +2 ronden
13 Vlag van Italië Armando Toracca Paton +3 ronden
14 Vlag van Duitsland Paul Eickelberg König +5 ronden
DNF Vlag van Italië Roberto Gallina Paton
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie Nelson Yamaha
DNF Vlag van Italië Silvano Bertarelli Paton
DNF Vlag van Hongarije János Drapál Yamaha
DNF Vlag van Australië Jack Findlay Suzuki
DNF Vlag van Finland Kai Kuparinen Kawasaki
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Charlie Dobson Kawasaki
DNF Vlag van Finland Tapio Virtanen Yamaha
DNF Vlag van Zweden Sven-Olof Gunnarsson Kawasaki
DNF Vlag van Duitsland Kurt-Harald Florin König
DNF Vlag van Denemarken Børge Nielsen Yamaha
DNF Vlag van Zweden Bo Granath Husqvarna
DNF Vlag van Zweden Kurt-Ivan Carlsson Yamaha
DNS Vlag van Italië Giacomo Agostini MV Agusta teruggetrokken
DNS Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read MV Agusta teruggetrokken
DNS Vlag van Japan Hideo Kanaya Yamaha teruggetrokken

Zonder Phil Read, Giacomo Agostini en Teuvo Länsivuori, die van hun teams een rijverbod in Joegoslavië hadden gekregen, kon János Drapál (Yamaha) meteen de leiding in de race nemen. Hij moest het gevecht aangaan met Kent Andersson (Yamaha) en kort achter hen reden Dieter Braun (Yamaha), John Dodds (Yamaha) en Edu Celso-Santos (Yamaha). Braun en Dodds wisten Andersson te passeren, maar toen was Drapál al niet meer te bereiken, waardoor ze tweede en derde werden.

Uitslag 350 cc

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Hongarije János Drapál Yamaha 47' 38" 3 15
2 Vlag van Duitsland Dieter Braun Yamaha +9" 6 12
3 Vlag van Australië John Dodds Yamaha +31" 2 10
4 Vlag van Zweden Kent Andersson Yamaha +45" 8
5 Vlag van Brazilië Adu Celso Santos Yamaha +50" 5 6
6 Vlag van Nederland Marcel Ankoné Yamsel 5
7 Vlag van Zwitserland Werner Pfirter Yamaha 4
8 Vlag van Finland Pentti Korhonen Yamaha 3
9 Vlag van Italië Silvio Grassetti MZ 2
10 Vlag van Zweden Kurt-Ivan Carlsson Yamaha 1
DNS Vlag van Finland Teuvo Länsivuori Yamaha teruggetrokken
DNS Vlag van Italië Giacomo Agostini MV Agusta teruggetrokken
DNS Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read MV Agusta teruggetrokken
DNS Vlag van Hongarije János Reisz Yamaha val in training
DNS Vlag van Italië Walter Villa Benelli val in training

In de 250cc-race startte Dieter Braun met de Mitsui-Yamaha zo snel, dat hij door niemand meer achterhaald kon worden. De andere rijders leverden ook flinke gevechten. Om de tweede plaats streden Silvio Grassetti (MZ), Mario Lega (Yamaha) en Roberto Gallina (Yamaha). Die strijd werd gewonnen door Grassetti, terwijl Gallina derde werd.

Uitslag 250 cc

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Duitsland Dieter Braun Yamaha 48' 50" 15
2 Vlag van Italië Silvio Grassetti MZ +28" 12
3 Vlag van Italië Roberto Gallina Yamaha +32" 2 10
4 Vlag van Italië Mario Lega Yamaha +44" 5 8
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Mortimer Yamaha +1' 23" 5 6
6 Vlag van Brazilië Edu Celso-Santos Yamaha 5
7 Vlag van Australië John Dodds Yamaha 4
8 Vlag van Zwitserland Werner Pfirter Yamaha 3
9 Vlag van Finland Matti Salonen Yamaha 2
10 Vlag van Nederland Jan Huberts Yamaha 1
DNS Vlag van Finland Teuvo Länsivuori Yamaha teruggetrokken
DNS Vlag van Japan Hideo Kanaya Yamaha teruggetrokken
DNS Vlag van Italië Walter Villa Yamaha val in training

Kent Andersson (Yamaha) trainde in Opatija slechts de 20e tijd, maar in de race kon hij goede rondetijden rijden. Chas Mortimer (Yamaha) had twee ronden lang de leiding en toen kwam Andersson hem al voorbij. Ángel Nieto (Morbidelli), Jos Schurgers (Bridgestone) en Eugenio Lazzarini (Piovaticci) vochten een tijdje om de derde plaats, maar Nieto viel uit en Schurgers had zoals vaker problemen met zijn versnellingsbak. Daardoor kon Lazzarini hem passeren. De overwinning ging naar Andersson, Mortimer werd tweede maar Schurgers wist op de finishlijn Lazzarini met minimaal verschil te kloppen.

Uitslag 125 cc

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Zweden Kent Andersson Yamaha 44' 33" 2 15
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Mortimer Yamaha +36" 6 12
3 Vlag van Nederland Jos Schurgers Bridgestone +40" 8 10
4 Vlag van Italië Eugenio Lazzarini Piovaticci +41" 2 8
5 Vlag van Oostenrijk Harald Bartol Suzuki +1' 31" 9 6
6 Vlag van Duitsland Rolf Minhoff Maico 5
7 Vlag van Italië Luigi Rinaudo Yamaha 4
8 Vlag van Italië Gianni Ribuffo LGM 3
9 Vlag van Hongarije Géza Repitz MZ 2
10 Vlag van Duitsland Paul Eickelberg Maico 1
DNF Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ángel Nieto Morbidelli
DNS Vlag van Hongarije János Reisz MZ val in training

Zonder Derbi (gestopt in 1973) was het alleen nog spannend of de Jamathi's het de Van Veen-Kreidlers moeilijk zouden kunnen maken. Van Veen had Bruno Kneubühler gecontracteerd om Jan de Vries te ondersteunen. Jamathi had Theo Timmer als rijder. De Van Veen-Kreidlers waren echter moeilijk te verslaan, zelfs als de Vries een van zijn slechte starts had. In Joegoslavië startte Theo Timmer het snelste, gevolgd door Bruno Kneubühler. De Vries startte zo slecht dat hij achteraan moest aansluiten. In de vierde ronde lag de Vries echter al op de tweede plaats achter Kneubühler. In de achtste ronde viel de Vries plotseling terug, maar Theo Timmer en Bruno Kneubühler vielen allebei uit, waardoor de Vries met enig geluk toch nog won. Hij had zelfs nog een flinke voorsprong op de Zwitsers Ulrich Graf (Kreidler) en Stefan Dörflinger (Kreidler).

Uitslag 50 cc

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Nederland Jan de Vries Van Veen-Kreidler 44' 11" 5 15
2 Vlag van Zwitserland Ulrich Graf Kreidler +1' 00" 2 12
3 Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Kreidler +1' 11" 10
4 Vlag van Oostenrijk Harald Bartol Kreidler +1' 27" 4 8
5 Vlag van Duitsland Herbert Rittberger Kreidler +1' 36" 8 6
6 Vlag van Zweden Lars Persson Monark 5
7 Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Adrijan Bernetič Tomos 4
8 Vlag van Italië Luigi Rinaudo Tomos 3
9 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Juan Bordons Derbi 2
10 Vlag van Oostenrijk Hans-Jürgen Hummel Kreidler 1
DNF Vlag van Nederland Theo Timmer Jamathi
DNF Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler Van Veen-Kreidler
Vorige race:
Isle of Man TT 1973
FIM wereldkampioenschap wegrace
25e seizoen (1973)
Volgende race:
TT Assen 1973

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Joegoslavië 1972
Grand Prix-wegrace van Joegoslavië Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Joegoslavië 1974