Grand Prix-wegrace van Joegoslavië 1985

Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Grand Prix-wegrace van Joegoslavië 1985
Automotodrom Grobnik, Rijeka
Land Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Joegoslavië
Datum 16 juni 1985
Organisator FIM
500 cc
Poleposition Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer
Snelste ronde Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson
Eerste Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson
Tweede Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer
Derde Vlag van Australië Wayne Gardner
250 cc
Poleposition Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer
Snelste ronde Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer
Eerste Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer
Tweede Vlag van Venezuela Carlos Lavado
Derde Vlag van Italië Loris Reggiani
80 cc
Poleposition Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger
Snelste ronde Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger
Eerste Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger
Tweede Vlag van Spanje Jorge Martínez
Derde Vlag van Spanje Manuel Herreros

De Grand Prix-wegrace van Joegoslavië 1985 was de zesde Grand Prix van het wereldkampioenschap wegrace in het seizoen 1985. De races werden verreden op 16 juni 1985 op het Automotodrom Grobnik bij Rijeka.

In Joegoslavië reden slechts drie klassen: de 80cc-klasse, de 250cc-klasse en de 500cc-klasse. Alleen in de 500cc-klasse won de gedoodverfde favoriet Freddie Spencer niet. Doordat Eddie Lawson eerste werd, werd het kampioenschap weer wat spannender, want het verschil bedroeg slechts 7 punten. De weersomstandigheden waren goed, waardoor de coureurs tussen de trainingen door konden genieten van de badplaats Opatija, maar tijdens de races speelde de wind vooral de rijders in de lichte klassen parten.

Eddie Lawson deed er alles aan om tijdens de trainingen in de buurt van de tijd van Freddie Spencer te komen, maar moest ondertussen ook nog verschillende bandencompounds voor Michelin testen. Christian Sarron maakte een valpartij mee, maar raakte niet geblesseerd en moest tevreden zijn met de zesde startplaats. Eindelijk verscheen Cagiva met haar Yamaha OW 76-kopie, maar er was slechts één machine klaar, waarmee Marco Lucchinelli de 23e trainingstijd reed.

Trainingstijden

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer Rothmans-HRC-Honda 1"31'44
2. Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Marlboro-Yamaha 1"32'00
3. Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda-UK 1"32'46
4. Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam Rothmans-HRC-Honda-UK 1"32'72
5. Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Rothmans-HRC-Honda 1"32'77
6. Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 1"32'99
7. Vlag van Frankrijk Raymond Roche Marlboro-Yamaha 1"33'63
8. Vlag van Japan Takazumi Katayama Bakker-Rothmans-HRC-Honda 1"33'81
9. Vlag van België Didier de Radiguès ELF-Chevallier-HRC-Honda 1"34'03
10. Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Skoal Bandit-Heron-Suzuki 1"34'38

De 500cc-race in Rijeka werd grotendeels in de beginfase beslist. Na de gebruikelijke bliksemstart van Ron Haslam nam Randy Mamola de leiding over. In de vierde ronde waren zowel Eddie Lawson als Freddie Spencer dicht bij Mamola gekomen, maar Spencer maakte een fout, kwam naast de baan en raakte een strobaal. Hij kon terug het circuit op rijden en zette de achtervolging in op Lawson, die Mamola inmiddels gepasseerd was. Ook Spencer ging Mamola voorbij, maar hij had een zwaar beschadigde dijbeenspier en zijn krachten begonnen af te nemen. In de 21e ronde nam Mamola de tweede plaats weer over van Spencer, maar hij viel, waardoor Spencer toch nog tweede werd. Na de finish werd Freddie Spencer door zijn teamleden naar de mobiele kliniek gedragen, waar de schade aan zijn been werd vastgesteld. Spencer vloog daarop meteen naar zijn woonplaats Shreveport om zich daar te laten behandelen.

Uitslag 500cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Ronden Tijd Grid Punten
1 Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Marlboro-Yamaha 32 49"46'65 2 15
2 Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer Rothmans-HRC-Honda 32 +21'76 1 12
3 Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda-UK 32 +30'24 3 10
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam Rothmans-HRC-Honda-UK 32 +37'95 4 8
5 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 32 +1"10'77 6 6
6 Vlag van Frankrijk Raymond Roche Marlboro-Yamaha 32 +1"11'12 7 5
7 Vlag van België Didier de Radiguès ELF-Chevallier-HRC-Honda 32 +1"24'84 9 4
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Skoal Bandit-Heron-Suzuki 32 +1"25'31 10 3
9 Vlag van Duitsland Gustav Reiner Bakker-Honda 32 +1"25'61 11 2
10 Vlag van Zimbabwe Dave Petersen Honda 32 +1"25'89 12 1
11 Vlag van Spanje Sito Pons HB-Gallina-Suzuki 31 +1 ronde 16
12 Vlag van Italië Fabio Biliotti Honda 31 +1 ronde 18
13 Vlag van Finland Eero Hyvärinen Honda 31 +1 ronde 13
14 Vlag van Nederland Boet van Dulmen Bakker-Honda 31 +1 ronde 17
15 Vlag van Italië Marco Lucchinelli Cagiva 31 +1 ronde 22
16 Vlag van Zwitserland Wolfgang von Muralt Bakker-Suzuki 31 +1 ronde 19
17 Vlag van Frankrijk Christian Le Liard ELF-Chevallier-Honda 31 +1 ronde 20
18 Vlag van Italië Armando Errico Honda 31 +1 ronde 25
19 Vlag van Italië Marco Papa Suzuki 31 +1 ronde 24
20 Vlag van Duitsland Dietmar Mayer Honda 30 +2 ronden 31
21 Vlag van Italië Massimo Broccoli Paton 30 +2 ronden 29
22 Vlag van Italië Massimo Messere Honda 30 +2 ronden 21
23 Vlag van Oostenrijk Josef Ragginger Suzuki 29 +3 ronden 30
24 Vlag van Luxemburg Andreas Leuthe Suzuki 29 +3 ronden 35
25 Vlag van Griekenland Dimitrios Papandreou Yamaha 29 +3 ronden 36
26 Vlag van Oostenrijk Josef Doppler Suzuki 29 +3 ronden 32
27 Vlag van Italië Leandro Becheroni Suzuki 29 +3 ronden 26

Niet gefinisht

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Ronden Oorzaak Grid
Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Rothmans-HRC-Honda 22 Val 5
Vlag van Italië Franco Uncini HB-Gallina-Suzuki 17 15
Vlag van Frankrijk Louis-Luc Maisto Honda 10 28
Vlag van Frankrijk Thierry Espié Chevallier-Honda 6 22
Vlag van Tsjechië Bohumil Staša Honda 1 33
Vlag van Tsjechië Pavol Dekánek Suzuki 1 34
Vlag van Japan Takazumi Katayama Bakker-Rothmans-HRC-Honda 1 Val 8
Coureur Merk Grid Oorzaak
Vlag van Oostenrijk Karl Truchsess Honda 14
Vlag van Italië Alessandro Valesi Honda 27

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Verenigde Staten Mike Baldwin Honda Contractverplichtingen[1]
Vlag van Nederland Mile Pajic SNRT-Honda Blessure
Vlag van Nederland Henk van der Mark SNRT-Honda
Vlag van Italië Virginio Ferrari Cagiva Geen motorfiets[2]

Top tien tussenstand 500cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos. Coureur Merk Ptn.
1 Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer Rothmans-HRC-Honda 81
2 Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Marlboro-Yamaha 74
3 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 52
4 Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda-UK 43
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam Rothmans-HRC-Honda-UK 34
6 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Rothmans-HRC-Honda 25
Vlag van België Didier de Radiguès ELF-Chevallier-HRC-Honda
8 Vlag van Frankrijk Raymond Roche Marlboro-Yamaha 16
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Skoal Bandit-Heron-Suzuki 15
10 Vlag van Verenigde Staten Mike Baldwin Honda 10

De trainingen van de 250cc-klasse lieten niet veel bijzonders zien. Freddie Spencer bereikte poleposition voor Carlos Lavado, Martin Wimmer en Toni Mang. Wel waren er opnieuw veel valpartijen die een aantal coureurs uitschakelden. Het ergst was Eric Klein eraan toe. Een gecompliceerde heupbreuk leek het einde van zijn carrière te betekenen. Maurizio Vitali brak een sleutelbeen en Cees Doorakkers blesseerde zijn enkel en zijn hand. Het Pernod-team was weer terug nadat men enkele wedstrijden had overgeslagen om de motoren te verbeteren. Een succes was het nog niet: Jean-François Baldé reed de 23e tijd en Jacky Onda wist zich met de 41e tijd niet eens te kwalificeren.

Trainingstijden

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer Rothmans-HRC-Honda 1"33'99
2. Vlag van Venezuela Carlos Lavado Venemotos-Yamaha 1"34'42
3. Vlag van Duitsland Martin Wimmer Mitsui-Yamaha 1"34'79
4. Vlag van Duitsland Toni Mang Marlboro-HRC-Honda 1"34'80
5. Vlag van Duitsland Reinhold Roth Juchem-Yamaha 1"35'51
6. Vlag van Frankrijk Jean-Michel Mattioli Yamaha 1"36'21
7. Vlag van Italië Loris Reggiani Aprilia-Rotax 1"36'25
8. Vlag van Spanje Carlos Cardús JJ Cobas-Rotax 1"36'33
9. Vlag van Oostenrijk Siegfried Minich Yamaha 1"36'66
10. Vlag van Duitsland Harald Eckl Juchem-Yamaha 1"36'71

In de 250cc-race was er wel strijd, maar die ging om de plaatsen drie t/m vijf en zes t/m negen. Freddie Spencer had na drie ronden al bijna vier seconden voorsprong op Martin Wimmer en Toni Mang. Carlos Lavado stak hen echter allebei voorbij en toen Wimmer problemen kreeg met zijn tankontluchting kwam hij in de achtervolgende groep met Siegfried Minich, Juan Carriga, Carlos Cardús en Loris Reggiani terecht. Spencer, Lavado en Mang bezetten de eerste drie plaatsen met groot onderling verschil. Cardús kwam ten val en Toni Mang viel uit toen een stuk van zijn stroomlijnkuip losschoot en tegen een bougiekabel stootte. Zo werd Loris Reggiani derde achter Spencer en Lavado.

Uitslag 250cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer Rothmans-HRC-Honda 47"49'95 1 15
2 Vlag van Venezuela Carlos Lavado Venemotos-Yamaha +4'76 2 12
3 Vlag van Italië Loris Reggiani Aprilia-Rotax +44'77 7 10
4 Vlag van Duitsland Martin Wimmer Mitsui-Yamaha +45'23 3 8
5 Vlag van Oostenrijk Siegfried Minich Yamaha +48'76 9 6
6 Vlag van Duitsland Harald Eckl Juchem-Yamaha +1"08'85 10 5
7 Vlag van Duitsland Reinhold Roth Juchem-Yamaha +1"09'11 5 4
8 Vlag van Zwitserland Pierre Bolle Bakker-Parisienne +1"12'84 11 3
9 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Parisienne-Honda +1"17'87 22 2
10 Vlag van Frankrijk Jean-Louis Guignabodet MIG-Rotax +1"22'27 24 1
11 Vlag van Frankrijk Jean-Michel Mattioli Yamaha +1"29'87 6
12 Vlag van Oostenrijk Josef Hütter Bartol +1"33'08 17
13 Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Pernod +1 ronde 23
14 Vlag van Frankrijk Jean Foray Chevallier-Yamaha +1 ronde 28
15 Vlag van Frankrijk Dominique Sarron Rothmans-Honda +1 ronde 27
16 Vlag van Verenigd Koninkrijk Niall Mackenzie Silverstone-Armstrong-Rotax +1 ronde 30
17 Vlag van Frankrijk Jean-Luc Guillemet Yamaha +1 ronde 29
18 Vlag van België René Delaby Rotax +1 ronde 25
19 Vlag van Zwitserland Roland Freymond Yamaha +1 ronde 12
20 Vlag van Oostenrijk Thomas Bacher Rotax +1 ronde 31
21 Vlag van Duitsland Hans Becker Yamaha +1 ronde 32
22 Vlag van Frankrijk Michel Galbit Yamaha +1 ronde 33
23 Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Silo Habat Yamaha +1 ronde 35
24 Vlag van Italië Massimo Matteoni Honda +6 ronden 21

Niet gefinisht

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Spanje Carlos Cardús JJ Cobas-Rotax Val 8
Vlag van Oostenrijk Hans Lindner Rotax 14
Vlag van Duitsland Toni Mang Marlboro-HRC-Honda 4
Vlag van Verenigd Koninkrijk Donnie McLeod Silverstone-Armstrong-Rotax 15
Vlag van Spanje Antonio García JJ Cobas-Rotax 16
Vlag van Frankrijk Thierry Rapicault Yamaha Val 26
Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez JJ Cobas-Rotax 34
Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Carter Honda Val 20
Vlag van Italië Fausto Ricci Rothmans-HRC-Honda 13
Vlag van Spanje Juan Garriga JJ Cobas-Rotax 18
Vlag van Oostenrijk August Auinger Bartol 19

Niet gekwalificeerd

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Grid Oorzaak
Vlag van Frankrijk Jacky Onda Pernod 41 Te traag
Vlag van Oostenrijk Erich Klein Rotax Blessure[3]
Vlag van Brazilië Antonio Neto JJ Cobas-Rotax Blessure[4]
Vlag van Italië Maurizio Vitali Garelli Blessure[5]
Coureur Merk Grid Oorzaak
Vlag van Frankrijk Guy Bertin Malanca-Rotax 39 Blessure[6]
Vlag van Nederland Cees Doorakkers SNRT-Honda 37 Blessure[7]

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Mario Rademeyer Yamaha Apartheidspolitiek
Vlag van Spanje Luis Miguel Reyes JJ Cobas-Rotax Blessure[8]
Vlag van Spanje Ángel Nieto Garelli Blessure[9]
Vlag van Duitsland Manfred Herweh Bakker-Real-Rotax Blessure[10]
Vlag van Venezuela Iván Palazzese Venemotos-Yamaha Ontslagen[11]

Top tien tussenstand 250cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos. Coureur Merk Ptn.
1 Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer Rothmans-HRC-Honda 74
2 Vlag van Duitsland Toni Mang Marlboro-HRC-Honda 50
3 Vlag van Duitsland Martin Wimmer Mitsui-Yamaha 49
Vlag van Venezuela Carlos Lavado Venemotos-Yamaha
5 Vlag van Italië Loris Reggiani Aprilia-Rotax 26
6 Vlag van Italië Fausto Ricci Rothmans-HRC-Honda 22
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Carter HRC-Honda / Honda 18
8 Vlag van Duitsland Reinhold Roth Juchem-Yamaha 13
9 Vlag van Spanje Carlos Cardús JJ Cobas-Rotax 11
10 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Mario Rademeyer Yamaha 10

Om het Stefan Dörflinger zo moeilijk mogelijk te maken gaf Derbi ook een machine aan Joachim Gali, maar die moest duidelijk nog wennen aan de machine en reed slechts de elfde tijd. Dörflinger en Jorge Martínez waren duidelijk sneller dan de concurrentie. Ook in deze klasse waren er enkele trainingsongevallen: Bertus Grinwis werd aangereden door Miljenko Nervo en brak een enkel, terwijl ook zijn nieuwe 45.000 gulden kostende Krauser zwaar beschadigd raakte. Richard Bay liep bij een val een gebroken hand op.

Trainingstijden

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Krauser 1"41'52
2. Vlag van Spanje Jorge Martínez Derbi 1"41'90
3. Vlag van Spanje Manuel Herreros Derbi 1"43'63
4. Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian McConnachie Krauser 1"45'43
5. Vlag van Duitsland Gerhard Waibel Real-Seel 1"45'56
6. Vlag van Nederland Theo Timmer HuVo-Casal 1"45'70
7. Vlag van Spanje Juan Ramón Bolart Autisa 1"45'91
8. Vlag van Oostenrijk Gerd Kafka Seel 1"46'22
9. Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Alois Pavlic Seel 1"46'56
10. Vlag van Duitsland Rainer Kunz Ziegler 1"46'73

In de warm-uptraining op zondagmorgen hadden de 80cc-rijders nog last gehad van de harde wind, maar bij de start was het minder erg. De beide Seel-rijders Gerd Kafka en Gerhard Waibel namen meteen de leiding terwijl de titelkandidaten Stefan Dörflinger en Jorge Martínez juist slecht wegkwamen. Inhalen was niet makkelijk, maar toch nam Dörflinger al in de derde ronde de leiding, even later gevolgd door Martínez en diens teamgenoot Manuel Herreros. Tussen Dörflinger en Martínez ontstond een spannende race, maar op twee derde van de race kreeg Martínez problemen met de remmen van zijn Derbi en hij moest de overwinning aan Dörflinger laten. Ian McConnachie maakte echter de meeste indruk. Toen zijn Krauser eindelijk aansloeg was het veld al een halve minuut weg, maar hij werd toch nog achtste.

Uitslag 80cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Krauser 31"36'80 1 15
2 Vlag van Spanje Jorge Martínez Derbi +1'50 2 12
3 Vlag van Spanje Manuel Herreros Derbi +32'84 3 10
4 Vlag van Duitsland Gerhard Waibel Real-Seel +38'01 5 8
5 Vlag van Oostenrijk Gerd Kafka Seel +48'31 8 6
6 Vlag van Duitsland Rainer Kunz Ziegler +1"02'11 10 5
7 Vlag van Nederland Theo Timmer HuVo-Casal +1"12'49 6 4
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian McConnachie Krauser +1"16'21 4 3
9 Vlag van Nederland Henk van Kessel HuVo-Casal +1"16'21 13 2
10 Vlag van Nederland Paul Rimmelzwaan Harmsen +1"22'48 12 1
11 Vlag van Spanje Joachim Gali Derbi +1"42'87 11
12 Vlag van Duitsland Günter Schirnhofer Krauser +1 ronde 15
13 Vlag van Spanje Domingo Gil Blanco Autisa +1 ronde 18
14 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jaimie Lodge Krauser +1 ronde 17
15 Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Yanos Pintar Eberhardt +1 ronde 14
16 Vlag van Italië Giuliano Tabanelli BBFT +1 ronde 19
17 Vlag van Italië Salvatore Milano Casal +1 ronde 20
18 Vlag van Italië Mario Stocco Unimoto +1 ronde 33
19 Vlag van België Serge Julin Bakker-Casal +1 ronde 16
20 Vlag van Duitsland Reinhard Koberstein Seel +1 ronde 27
21 Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Zdravko Matulja Ziegler +1 ronde 23
22 Vlag van Frankrijk Jean-Marc Velay GMV-Casal +1 ronde 21
23 Vlag van Spanje Herri Torrontegui JJ Cobas-Rotax +1 ronde 29
24 Vlag van Nederland Hans Koopman Ziegler +1 ronde 26
25 Vlag van Zwitserland Reiner Koster LCR-Casal +1 ronde 30
26 Vlag van Duitsland Thomas Engl Esch +1 ronde 34
27 Vlag van Zwitserland René Dünki Zündapp +2 ronden 22
28 Vlag van Finland Mika Sakari Komu Eberhardt +2 ronden 36
29 Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Miroslav Lesicki Severin +2 ronden 35
30 Vlag van Oostenrijk Johan Auer Eberhardt +2 ronden 24

Niet gefinisht

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Spanje Juan Ramón Bolart Autisa 7
Vlag van Oostenrijk Otto Machinek OM-Spezial 28
Vlag van Duitsland Bernd Rossbach HuVo-Casal 31
Vlag van België Chris Baert Eberhardt 25
Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Alois Pavlic Seel 9
Coureur Merk Grid Oorzaak
Vlag van Nederland Bertus Grinwis Krauser Blessure en schade[12]
Vlag van Duitsland Richard Bay Rupp-Maico 32 Blessure[13]

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Nederland Hans Spaan HuVo-Casal Blessure[14]

Top tien tussenstand 80cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos. Coureur Merk Ptn.
1 Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Krauser 52
2 Vlag van Spanje Jorge Martínez Derbi 42
3 Vlag van Spanje Manuel Herreros Derbi 32
4 Vlag van Duitsland Gerhard Waibel Real-Seel 25
5 Vlag van Oostenrijk Gerd Kafka Seel 24
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian McConnachie HuVo-Casal /
Krauser
19
7 Vlag van Nederland Theo Timmer HuVo-Casal 13
8 Vlag van Nederland Paul Rimmelzwaan Harmsen 11
9 Vlag van Frankrijk Jean-Marc Velay GMV-Casal 6
Vlag van Duitsland Stefan Prein HuVo-Casal

De Joegoslavische regering liet vanwege de Zuid-Afrikaanse apartheidspolitiek nog steeds geen Zuid-Afrikanen toe. Daardoor kon Mario Rademeyer niet aan de start komen en ook de echtgenote van Patrick Fernandez en Colette Mang, de vrouw van Toni, konden niet aanwezig zijn. Toch was het niet verschijnen van Rademeyer vreemd, want hij had ook een Britse racelicentie. Op die manier waren in het verleden Jon Ekerold (Noorse licentie) en Kork Ballington (Britse licentie) ook in Joegoslavië aan de start gekomen.

Boet van Dulmen had het druk tijdens de trainingen in Rijeka. Hij hielp Cees Doorakkers, die van de Stichting Nederlands Racing Team een nieuwe Honda RS 250 R had gekregen, door via Jorg Möller achter de afstelgegevens van de Parisienne-Honda van Jacques Cornu te komen. Vervolgens onderhandelde hij met HRC over zijn speciale versnellingsbak. Van Dulmen had in Tsjecho-Slowakije door technici van CZ een speciale versnellingsbak laten maken, die door een andere hardingsprocedure van de tandwielen veel langer meeging dan de originele Honda-versnellingsbak. HRC had uiteraard interesse in deze bak, maar Boet vroeg als tegenprestatie drie fabrieks-Honda NS 500-cilinders en carburateurs. Daar ging HRC niet op in.

Suzuki-problemen

[bewerken | brontekst bewerken]

Suzuki had al enkele jaren geen fabrieksteam meer. De kastanjes werden uit het vuur gehaald door het Britse Heron-team en het Italiaanse Gallina-team. Heron had de TSR 500, een machine met een honingraatframe en Gallina had geëxperimenteerd met de Gallina TGA-1 met een eigen frame en speciale stroomlijnkuip. Men verwachtte de nieuwe fabrieksracers pas in 1986, maar intussen moesten de teams zelf proberen de machines snel genoeg te maken. De af en toe gezonden "speciale onderdelen" uit Japan bleken echter niets toe te voegen. Gallina probeerde het dan ook vaak - ook in Joegoslavië - met een frame van Nico Bakker.

Pernod-problemen

[bewerken | brontekst bewerken]

Pernod had enkele GP's overgeslagen om de motorfietsen te verbeteren. Alain Chevallier had nu de technische leiding overgenomen en het hele blok veranderd. De originele boring/slagverhouding van 50 x 56 mm was veranderd door toepassing van cilinders van Hans-Jürgen Hummel met een verhouding van 54 x 54 mm. Hoewel de Hummel-cilinders enorm populair waren en door veel coureurs (vooral de zijspanrijders) werden gebruikt, was het in Rijeka nog geen succes.

Snelle tijden

[bewerken | brontekst bewerken]

De kwalificatietijden van een aantal coureurs waren snel genoeg om in een hogere klasse nog goed voor de dag te komen. Freddie Spencer reed in de 250cc-training 1"33'99 en brak daarmee niet alleen het ronderecord van Carlos Lavado met ruim twee seconden, hij zou er in de 500cc-klasse de negende startplaats gehaald hebben. Stefan Dörflinger deed het zo mogelijk nog beter: in de 80cc-training reed hij 1"41'52, drie seconden sneller dan het jaar ervoor. Hij zou er in de 500cc-klasse zelfs nog mee gekwalificeerd zijn, als 35e. Dat was sneller dan Dimitrios Papandreou met zijn Yamaha TZ 500.

Op zaterdagavond voor de race werd het rennerskwartier opgeschrikt door hevige rukwinden. Terwijl monteurs nog aan het sleutelen waren werden bij veel teams de aanbouwtenten bijna weggeblazen, maar bij Yamaha en Cagiva vlogen de tenten met stokken en al weg.

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Oostenrijk 1985
FIM wereldkampioenschap wegrace
37e seizoen (1985)
Volgende race:
TT Assen 1985

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Joegoslavië 1984
Grand Prix-wegrace van Joegoslavië Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Joegoslavië 1986