Grand Prix-wegrace van Oostenrijk 1984

Vlag van Oostenrijk Grand Prix-wegrace van Oostenrijk 1984
Salzburgring
Land Vlag van Oostenrijk Oostenrijk
Datum 20 mei 1984
Organisator FIM
500 cc
Poleposition Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola
Snelste ronde Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola
Eerste Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson
Tweede Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer
Derde Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola
250 cc
Poleposition Vlag van Frankrijk Christian Sarron
Snelste ronde Vlag van Venezuela Carlos Lavado
Eerste Vlag van Frankrijk Christian Sarron
Tweede Vlag van Duitsland Toni Mang
Derde Vlag van Spanje Sito Pons
80 cc
Poleposition Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger
Snelste ronde Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger
Eerste Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger
Tweede Vlag van Duitsland Hubert Abold
Derde Vlag van Duitsland Gerhard Waibel
Zijspan
Poleposition Vlag van Nederland Egbert Streuer/Vlag van Nederland Bernard Schnieders
Snelste ronde Vlag van Nederland Egbert Streuer/Vlag van Nederland Bernard Schnieders
Eerste Vlag van Nederland Egbert Streuer/Vlag van Nederland Bernard Schnieders
Tweede Vlag van Duitsland Werner Schwärzel/Vlag van Duitsland Andreas Huber
Derde Vlag van Japan Masato Kumano/Vlag van Duitsland Helmut Diehl

De Grand Prix-wegrace van Oostenrijk 1984 was de vierde Grand Prix van het wereldkampioenschap wegrace-seizoen 1984. De races werden verreden op 20 mei 1984 op de Salzburgring nabij Salzburg. Voor de zijspanklasse was dit de eerste race van het seizoen.

De Salzburgring was intussen het snelste circuit van het hele seizoen en het topvermogen was dan ook veel belangrijk dat het gewicht of de wendbaarheid, want behalve een chicane kende het slechts twee bochten: de "Fahrerlagerkurve" en de "Nockstein-Kehre". Daarmee hadden in de 500cc-klasse de Yamaha OW 76 en in de 80cc-klasse de Krauser-LCR-Zündapps een groot voordeel. De races werden bezocht door 80.000 toeschouwers.

Honda had een hele armada om Eddie Lawson af te stoppen en de nog steeds geblesseerde Freddie Spencer aan de overwinning te helpen. Spencer verklaarde na de opwarmronde dat zijn Honda NSR 500 viercilinder nu optimaal liep, maar dat daardoor juist wegliggingsproblemen aan het licht waren gekomen. Teamgenoot Randy Mamola nam in de race de leiding, werd heel even gepasserd door Spencer maar maakte dat onmiddellijk weer goed. Na de eerste ronde leidde Mamola voor Ron Haslam, Freddie Spencer, Rob McElnea, Raymond Roche, Virginio Ferrari en de slecht gestarte Lawson, die na de eerste ronde al aanhaakte achter Spencer. Mamola en Lawson reden weg van de rest en maakten er een interessant gevecht van, waarbij ze na twintig ronden tien seconden voorsprong hadden op Haslam en Spencer. Tegen het eind van de race ging Mamola plotseling twee seconden per ronden langzamer rijden, naar eigen zeggen omdat zijn motor een paar keer bijna vastliep, maar iedereen begreep dat hij volgens - verboden - stalorders op Spencer moest wachten. Daar deed Mamola ook niet moeilijk over: "Ik had Freddie toch wel voorbijgelaten". Ron Haslam had Spencer ook al laten passeren, maar legde de oorzaak bij een versleten voorband. In elk geval had het publiek niet meer dan een fluitconcert over voor de Honda-coureurs.

De training
Freddie Spencer had nog steeds last van zijn voeten, waaraan hij tijdens de Atlantic Trophy geblesseerd was geraakt en die nog nauwelijks in zijn laarzen pasten. Hij kon dan ook de tijd van teamgenoot Randy Mamola niet benaderen en in de laatste training klasseerde ook Eddie Lawson zich nog voor Spencer. Rob McElnea klasseerde zich met zijn 1983 fabrieks-Suzuki als vierde, een stuk beter dan de nieuwe machines van Franco Uncini en Sergio Pellandini.
1. Randy Mamola HRC-Honda 1:18.15
2. Eddie Lawson Marlboro-Yamaha 1:18.85
3. Freddie Spencer HRC-Honda 1:19.00
4. Rob McElnea Heron-Suzuki 1:19.98
5. Ron Haslam HRC-Honda 1:20.00
6. Raymond Roche Honda 1:20.04
7. Reinhold Roth Fath-Honda 1:20.13
8. Virginio Ferrari Marlboro-Yamaha 1:20.39
9. Franco Uncini HB-Suzuki 1:20.48
10. Boet van Dulmen Bakker-Suzuki 1:20.81

Uitslag 500cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Marlboro-Yamaha 41:23.54 2 15
2 Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer HRC-Honda 41:46.19 3 12
3 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola HRC-Honda 41:47.53 1 10
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam HRC-Honda 5 8
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Heron-Suzuki 4 6
6 Vlag van Frankrijk Raymond Roche Honda 6 5
7 Vlag van Duitsland Reinhold Roth Fath-Honda 7 4
8 Vlag van Nederland Boet van Dulmen Bakker-Suzuki 10 3
9 Vlag van Zwitserland Sergio Pellandini HB-Gallina-Suzuki 2
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene Heron-Harris-Suzuki +1 ronde 11 1
11 Vlag van Italië Franco Uncini HB-Gallina-Suzuki +1 ronde 9
12 Vlag van Italië Fabio Biliotti Honda +1 ronde
13 Vlag van Verenigd Koninkrijk Keith Huewen Honda +1 ronde
14 Vlag van Italië Virginio Ferrari Marlboro-Yamaha +1 ronde 8
15 Vlag van Duitsland Klaus Klein Suzuki +1 ronde
16 Vlag van Italië Massimo Broccoli Honda +1 ronde
17 Vlag van Nederland Rob Punt Suzuki +1 ronde 29
18 Vlag van Italië Paolo Ferretti Suzuki +1 ronde
19 Vlag van Italië Marco Papa Honda +1 ronde
20 Vlag van Verenigd Koninkrijk Chris Guy Honda +1 ronde
21 Vlag van Italië Lorenzo Ghiselli Suzuki
22 Vlag van Frankrijk Louis-Luc Maisto Honda
23 Vlag van Duitsland Manfred Fischer Juchem

Niet gefinisht

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van België Didier de Radiguès Chevallier-ELF-Honda
Vlag van Italië Leandro Becheroni Suzuki
Vlag van Frankrijk Christian le Liard Chevallier-ELF-Honda
Vlag van Zwitserland Wolfgang von Muralt Suzuki
Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Brett Hudson Suzuki
Vlag van Oostenrijk Josef Ragginger Suzuki
Vlag van Italië Marco Lucchinelli Cagiva
Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Duitsland Gustav Reiner Honda Hersenschudding

Niet gekwalificeerd

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Japan Yashuhiko Gomibuchi Suzuki
Vlag van Oostenrijk Hans Schuster Suzuki
Vlag van Zweden Peter Sköld Honda Blessure[1]

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Australië Wayne Gardner Honda Contract[2]
Vlag van Japan Takazumi Katayama HRC-Honda Blessure[3]
Vlag van Japan Tadahiko Taira Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Roger Marshall Honda Contract[2]
Vlag van Finland Eero Hyvärinen Suzuki
Vlag van Italië Armando Errico Suzuki
Vlag van Frankrijk Hervé Moineau Cagiva

Top tien tussenstand 500cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos. Coureur Merk Ptn.
1 Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Marlboro-Yamaha 57
2 Vlag van Frankrijk Raymond Roche HRC-Honda /
Honda
37
3 Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer HRC-Honda 27
4 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola HRC-Honda 22
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam HRC-Honda 21
6 Vlag van Nederland Boet van Dulmen Bakker-Suzuki 17
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene Heron-Harris-Suzuki 15
8 Vlag van Duitsland Reinhold Roth Fath-Honda 9
9 Vlag van Australië Wayne Gardner Honda 8
Vlag van België Didier de Radiguès Chevallier-ELF-Honda
Vlag van Zwitserland Sergio Pellandini HB-Gallina-Suzuki

Nu de trainingstijden zo dicht bij elkaar lagen was het ook logisch dat er een kopgroep van 18 man ontstond in de 250cc-race van Oostenrijk. Carlos Lavado en Christian Sarron maakten zich los van de groep, waarvan Manfred Herweh een ronde lang de leiding had gehad. De achtervolgende groep bestond uit Toni Mang, Jacques Cornu, Manfred Herweh, Guy Bertin, Alan Carter en de Salzburger Stefan Klabacher, die het verrassend goed deed met zijn overjarige Rotax. De groep wisselde voortdurend van positie. Intussen bleek Sarron de snelste machine te hebben, waardoor Lavado risico's moest nemen om bij te blijven. Sarron had ook voor hardere banden gekozen, waardoor hij in de bochten rustiger moest rijden, maar bochten waren er bijna niet. In de twaalfde ronde nam Herweh de derde plaats in, maar in zijn pogingen om Mang en Bertin af te schudden viel hij. Vlak voor de finish kwam Lavado Sarron voorbij, maar hij werd naar buiten gedreven en viel in de berm. Hij kon zijn machine weer aanduwen, maar werd slechts vijfde. Mang werd tweede voor Sito Pons. Wayne Rainey zag zijn goede trainingstijd tenietgedaan doordat zijn machine pas aansloeg toen het hele veld al vertrokken was. In zijn jacht naar voren kwam hij ten val.

De training
De tien snelsten kwalificeerden zich in Oostenrijk precies binnen één seconde. Hoewel de Pernod-coureurs klaagden over gebrek aan topvermogen, wisten ze zich toch te kwalificeren. Dat gold niet voor de Honda-coureurs, die een tweede mislukte poging deden om zich met de gloednieuwe Honda RS 250 R te plaatsen voor de race.
1. Christian Sarron Sonauto-Yamaha 1:24.78
2. Manfred Herweh Bakker-Real-Rotax 1:24.88
3. Wayne Rainey Roberts-Marlboro-Yamaha 1:25.25
4. Carlos Lavado Venemotos-Yamaha 1:25.26
5. Toni Mang HB-Yamaha 1:25.40
6. Sito Pons JJ Cobas-Rotax 1:25.40
7. Mario Rademeyer Yamaha 1:25.64
8. Jean-Michel Mattioli Chevallier-Yamaha 1:25.66
9. Stéphane Mertens Yamaha 1:25.76
10. Jean-François Baldé Pernod 1:25.78

Uitslag 250cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Sonauto-Yamaha 1 15
2 Vlag van Duitsland Toni Mang HB-Yamaha 5 12
3 Vlag van Spanje Sito Pons JJ Cobas-Rotax 6 10
4 Vlag van Frankrijk Guy Bertin MBA 8
5 Vlag van Venezuela Carlos Lavado Venemotos-Yamaha 4 6
6 Vlag van Italië Loris Reggiani Kawasaki 5
7 Vlag van Duitsland Martin Wimmer Yamaha 4
8 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Bakker-Parisienne-Yamaha 3
9 Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Pernod 10 2
10 Vlag van Oostenrijk Siegfried Minich Yamaha 1
11 Vlag van België Richard Hubin Yamaha
12 Vlag van Japan Teruo Fukuda Yamaha
13 Vlag van Frankrijk Jean-Michel Mattioli Chevallier-Yamaha 8
14 Vlag van Oostenrijk Thomas Bacher Yamaha
15 Vlag van Oostenrijk Erich Klein Rotax
16 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Carter Roberts-Marlboro-Yamaha
17 Vlag van Verenigd Koninkrijk Donnie McLeod Yamaha
18 Vlag van Duitsland Herbert Besendorfer Yamaha
19 Vlag van Duitsland Harald Eckl Rotax
20 Vlag van Oostenrijk Manfred Obinger Yamaha

Niet gefinisht

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Duitsland Manfred Herweh Bakker-Real-Rotax Val 2
Vlag van Frankrijk Hervé Guilleux Yamaha Versnellingsbak
Vlag van Verenigde Staten Wayne Rainey Roberts-Marlboro-Yamaha Val 3
Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez Yamaha Ontsteking
Vlag van Italië Fauso Ricci Yamaha
Vlag van Frankrijk Jacques Bolle Pernod Carburatie
Vlag van Duitsland Karl-Thomas Grässel Fath-Yamaha
Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Mario Rademeyer Yamaha Vastloper 7
Vlag van België Stéphane Mertens Yamaha 9
Vlag van Frankrijk Thierry Rapicault Sonauto-Yamaha Val
Vlag van Zwitserland Roland Freymond Parisienne-Honda[4] Motor
Vlag van Oostenrijk Stefan Klabacher Rotax
Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Spanje Carlos Cardús JJ Cobas-Rotax Blessure[5]

Niet gekwalificeerd

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Frankrijk Thierry Espié Chevallier-Beko
Vlag van Frankrijk Jean-Louis Guignabodet Honda[4]
Vlag van Spanje Luis Miguel Reyes Honda[4]

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Venezuela Iván Palazzese Venemotos-Yamaha Blessure[6]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Andy Watts EMC-Rotax
Vlag van Italië Maurizio Vitali MBA

Top tien tussenstand 250cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos. Coureur Merk Ptn.
1 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Sonauto-Yamaha 39
2 Vlag van Spanje Sito Pons JJ Cobas-Rotax 35
3 Vlag van Duitsland Toni Mang HB-Yamaha 23
4 Vlag van Venezuela Carlos Lavado Venemotos-Yamaha 18
5 Vlag van Duitsland Martin Wimmer Yamaha 16
6 Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez Yamaha 15
Vlag van Italië Fausto Ricci Yamaha
8 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Bakker-Parisienne-Yamaha 13
9 Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Pernod 12
10 Vlag van Verenigde Staten Wayne Rainey Roberts-Marlboro-Yamaha 11

Door het vermogensverschil was er geen enkele spanning in de strijd om de overwinning in de 80cc-klasse. Stefan Dörflinger ging er meteen vandoor en WK-leider Pier Paolo Bianchi leverde korte tijd strijd met Hubert Abold en Gerhard Waibel. Hij moest hen echter laten gaan en Abold werd met een flinke voorsprong op Waibel tweede. Met zijn vierde plaats behield Bianchi in elk geval de leiding in het wereldkampioenschap.

De training
Door het hogere topvermogen was het snelle circuit uitermate geschikt voor de Krauser-LCR-Zündapps en Pier Paolo Bianchi kwam dan ook ruim 2,5 seconde tekort op Stefan Dörflinger. Eigenaren van een productie-HuVo-Casal kwamen nog meer tekort en hadden bovendien grote problemen door uitlopende Big-end lagers. Volgens het officiële wedstrijdreglement kwalificeerden zich slechts twaalf rijders. De anderen vielen buiten de 107%-regel[7]. Dat vond de organisatie toch wat te gek en men besloot alle 32 rijders tot de race toe te laten.
1. Stefan Dörflinger Krauser-LCR-Zündapp 1:35.49
2. Jorge Martínez Derbi 1:36.60
3. Hubert Abold Krauser-LCR-Zündapp 1:37.75
4. Pier Paolo Bianchi HuVo-Casal 1:37.94
5. Gerhard Waibel Seel 1:37.94
6. Willem Heykoop HuVo-Casal 1:39.98
7. Hans Müller Sachs 1:40.34
8. Reiner Scheidauer Seel 1:40.95
9. Hans Spaan HuVo-Casal 1:41.30
10. Theo Timmer HuVo-Casal 1:42.73

Uitslag 80cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Krauser-LCR-Zündapp 32:36.85 1 15
2 Vlag van Duitsland Hubert Abold Krauser-LCR-Zündapp 32:47.37 3 12
3 Vlag van Duitsland Gerhard Waibel Seel 33:03.33 5 10
4 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi HuVo-Casal 4 8
5 Vlag van Spanje Jorge Martínez Derbi 2 6
6 Vlag van Nederland Hans Spaan HuVo-Casal 9 5
7 Vlag van Nederland Willem Heykoop HuVo-Casal +1 ronde 6 4
8 Vlag van Zwitserland Hans Müller Sachs +1 ronde 7 3
9 Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Zdravko Matulja Ziegler +1 ronde 2
10 Vlag van Duitsland Thomas Engl Sachs +1 ronde 1
11 Vlag van Duitsland Johann Auer Eberhardt +1 ronde
12 Vlag van Duitsland Bernd Rossbach Casal +1 ronde
13 Vlag van België Chris Baert Eberhardt +1 ronde
14 Vlag van Oostenrijk Otto Machinek Kreidler +1 ronde
15 Vlag van Nederland Jos van Dongen Bakker-Sachs +1 ronde 20
16 Vlag van Duitsland Inge Arends Jas +1 ronde
17 Vlag van Duitsland Gunter Schirnhofer Honda +1 ronde
18 Vlag van Finland Mika-Sakari Komu Eberhardt +1 ronde
19 Vlag van Nederland Hans Koopman Kreidler +1 ronde 25

Niet gefinisht

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Nederland George Looijesteijn HuVo-Casal 11
Vlag van Nederland Theo Timmer HuVo-Casal 10
Vlag van Duitsland Reiner Scheidauer Seel 8
Vlag van Duitsland Reinhard Koberstein Seel
Vlag van Italië Mario Stocci Lusuardi

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van België Serge Julin HuVo-Casal
Vlag van Nederland Paul Rimmelzwaan Harmsen
Vlag van Oostenrijk Gerd Kafka Sachs
Vlag van Italië Claudio Granata Garelli

Top tien tussenstand 80cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos. Coureur Merk Ptn.
1 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi HuVo-Casal 38
2 Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Krauser-LCR-Zündapp 31
3 Vlag van Duitsland Hubert Abold Krauser-Bakker-Zündapp/
Krauser-LCR-Zündapp
30
4 Vlag van Nederland Hans Spaan HuVo-Casal 19
5 Vlag van Duitsland Gerhard Waibel Seel 16
6 Vlag van Zwitserland Hans Müller Sachs 13
Vlag van Spanje Jorge Martínez Derbi
8 Vlag van Nederland Henk van Kessel HuVo-Casal 12
9 Vlag van Nederland Willem Heykoop HuVo-Casal 9
10 Vlag van Duitsland Reiner Scheidhauer Seel 5

Zijspanklasse

[bewerken | brontekst bewerken]

Egbert Streuer en Bernard Schnieders hadden een slechte start, maar konden toch als vierde de race aanvangen, achter Rolf Biland/Kurt Waltisperg, Werner Schwärzel/Andreas Huber en Masato Kumano/Helmut Diehl. Streuer passeerde Schwärzel en Kumano vrij gemakkelijk en ging de strijd aan met Biland, die duidelijk moeite had om voorop te blijven. In de veertiende ronde begaf de machine van Biland het en de tweede helft van de race reden Streuer/Schnieders alleen naar de finish, waar ze tien seconden voor Schwärzel/Huber arriveerden. Kumano won het gevecht met Alain Michel en werd met een seconde verschil derde.

De training
Egbert Streuer en Bernard Schnieders waren veruit de snelsten tijdens de trainingen. Ze stelden het ronderecord 2,5 seconde scherper en waren ruim 1,5 seconde sneller dan Werner Schwärzel en Andreas Huber, die eindelijk Seymaz de rug hadden toegekeerd en ook een - aerodynamisch betere - LCR-zijspancombinatie hadden aangeschaft. Rolf Biland had zijn machine niet optimaal geprepareerd. Hij klaagde over gebrek aan topvermogen, dat op de steile klim onmisbaar was.
1. Egbert Streuer/Bernard Schnieders LCR-Yamaha 1:23.39
2. Werner Schwärzel/Andreas Huber Krauser-LCR-Yamaha 1:24.90
3. Rolf Biland/Kurt Waltisperg Krauser-LCR-Yamaha 1:25.23
4. Derek Jones/Brian Ayres LCR-Yamaha 1:26.03
5. Steve Webster/Tony Hewitt LCR-Yamaha 1:26.23
6. Masato Kumano/Helmut Diehl LCR-Yamaha 1:26.40
7. Alain Michel/Jean-Michel Fresc Krauser-LCR-Yamaha 1:26.51
8. Theo van Kempen/Geral de Haas LCR-Yamaha 1:26.57
9. Hans Hügli/Andreas Schütz LCR-Yamaha 1:27.07
10. Wolfgang Stropek/Hans-Peter Demling LCR-Yamaha 1:27.14

Uitslag zijspanklasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Bernard Schnieders LCR-Yamaha 38"39'08 1 15
2 Vlag van Duitsland Werner Schwärzel Vlag van Duitsland Andreas Huber Krauser-LCR-Yamaha 38"49'20 2 12
3 Vlag van Japan Masato Kumano Vlag van Duitsland Helmut Diehl LCR-Yamaha 39"00'80 6 10
4 Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Frankrijk Jean-Marc Fresc Krauser-LCR-Yamaha 7 8
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Jones Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Ayres LCR-Yamaha 4 6
6 Vlag van Zwitserland Hans Hügli Vlag van Zwitserland Andreas Schütz LCR-Yamaha 9 5
7 Vlag van Nederland Theo van Kempen Vlag van Nederland Geral de Haas LCR-Yamaha +1 ronde 8 4
8 Vlag van Nederland Hein van Drie Vlag van Nederland Willem van Dis LCR-Yamaha +1 ronde 15 3
9 Vlag van Zwitserland Hans-Rüdi Christinat Vlag van Zwitserland Markus Fährni LCR-Yamaha +1 ronde 2
10 Vlag van Oostenrijk Wolfgang Stropek Vlag van Oostenrijk Hans-Peter Demling LCR-Yamaha +1 ronde 10 1
11 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Abbott Vlag van Verenigd Koninkrijk Shaun Smith Windle-Yamaha +1 ronde
12 Vlag van Zwitserland Alfred Zurbrügg Vlag van Zwitserland Martin Zurbrügg LCR-Yamaha +1 ronde
13 Vlag van Zwitserland Markus Egloff Vlag van Zwitserland Urs Egloff LCR-Yamaha +1 ronde
14 Vlag van Italië Amedeo Zini Vlag van Italië Carlo Sonaglia LCR-Yamaha +1 ronde
15 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dennis Bingham Vlag van Verenigd Koninkrijk Julia Bingham LCR-Yamaha +1 ronde
16 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Barton Vlag van Verenigd Koninkrijk Simon Birchall LCR-Suzuki +1 ronde

Niet gefinisht

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Bakkenist Merk Oorzaak Grid
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Bayley Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Nixon LCR-Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt LCR-Yamaha 5
Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg Krauser-LCR-Yamaha Vastloper 3

Niet gekwalificeerd

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Bakkenist Merk Oorzaak
Vlag van Nederland Martin Kooij Vlag van Nederland Raimond van den Groep Kova-Yamaha Technisch[8]

Top tien tussenstand zijspanklasse

[bewerken | brontekst bewerken]

Conform wedstrijduitslag

Met de beste bedoelingen…

[bewerken | brontekst bewerken]

Voorafgaand aan de trainingen liet de organisatie het circuit reinigen met een borstelwagen. De machine lekte echter tientallen liters hydraulische olie op de baan, waardoor de trainingen bijna een halve dag moesten worden uitgesteld om dit weer op te ruimen.

Passagiers genoeg

[bewerken | brontekst bewerken]

Alain Michel was het seizoen begonnen Hans Mainka, maar was tijdens een race om het Europees kampioenschap bijna in de hekken gevlogen, volgens zijn zeggen mede door de onervaren Mainka. Michel Fresc werd zijn achtste bakkenist. De eerste was Bernard Garcia, die zich in 1977 plotseling niet meer in het rennerskwartier durfde te vertonen nadat hij een affaire met andermans echtgenote had gehad. Hij werd vervangen door Gérard Lecorre. Daarna kwam Stuart Collins, die al ervaring had opgedaan bij Bill Crook en Malcolm Hobson. In 1980 werd het eerst de Belg Paul Gérard die stopte nadat hij een hartaanval had gehad. Hij werd vervangen door Michael Burkhardt. In 1983 volgde Claude Monchaud, daarna heel even Mainka en nu dus Fresc.

Smeekbede verhoord

[bewerken | brontekst bewerken]

Loris Reggiani had bij de organisatie moeten smeken om met zijn Kawasaki überhaupt aan de training deel te mogen nemen. Men gaf hem uiteindelijk startnummer 53. In de race eindigde hij als zesde.

Snelle tijden

[bewerken | brontekst bewerken]

Randy Mamola had op zaterdag, toen Freddie Spencer een ronde van 1:19.20 had gereden, al gezegd dat een ronde van 1:18.50 met een driecilinder Honda onmogelijk was. Toch kwam hij met een ronde van 1:18.15 op poleposition te staan. Eddie Lawson twijfelde aan die tijd: "Randy is hier zeer geliefd. Vorig jaar hebben ze hem ook de snelste ronde geschonken." Mamola's eigen team klokte zelf ook een tragere tijd, maar manager Jim Doyle vertelde dat dit voor alle Amerikanen het geval was.

Virginio Ferrari zat bij het Marlboro-Yamaha-team van Giacomo Agostini op de schopstoel. Voor sommige van zijn slechte resultaten was een excuus, zoals een gebroken been tijdens de Spaanse Grand Prix, maar zijn opgave in Zuid-Afrika en zijn achtste plaats in de GP des Nations werden hem aangerekend. Men had al een opvolger in gedachten: Wayne Gardner, die met zijn productie-Honda RS 500 R vierde was geworden in de GP des Nations, maar door zijn contract met Honda-Britain voornamelijk in Groot-Brittannië reed. In deze race reed Ferrari de meest vreemde lijnen en hij kwam aan de pit met klachten over het weggedrag van zijn Yamaha. Men verstelde de stuurdemper en met een ronde achterstand sloot Ferrari achter Rob McElnea aan om slechts veertiende te worden.

Hoewel Albert Siegers, de monteur van de verongelukte Jack Middelburg, zich intussen bij het team van Egbert Streuer had gevoegd, deed Streuer het meeste tuning zelf. Rolf Biland weet zijn technische problemen aan tuner Romero Folghera, die naar het team van Parisienne was vertrokken. Biland verdacht Folghera er zelfs van dat hij de beste Hummel-cilinders voor Jacques Cornu had bewaard.

Toen Hein van Drie na afloop van de zijspanrace naar de dokter ging omdat een steen zijn linkerteen had opengesneden, trof hij daar Theo van Kempen, die werd geholpen aan brandwonden. Zijn uitlaatdempers waren tijdens de race verdraaid en stonden precies gericht op zijn rechterhand en -been.

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Spanje 1984
FIM wereldkampioenschap wegrace
36e seizoen (1984)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Duitsland 1984

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Oostenrijk 1983
Grand Prix-wegrace van Oostenrijk Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Oostenrijk 1985