Grand Prix-wegrace van Argentinië 1987

Vlag van Argentinië Grand Prix-wegrace van Argentinië 1987
Autodromo Municipal de la Ciudad Buenos Aires
Officiële naam Grand Prix de la República Argentina 1987
Land Vlag van Argentinië Argentinië
Datum 4 oktober 1987
Organisator FIM
500 cc
Poleposition Vlag van Australië Wayne Gardner
Eerste Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson
Tweede Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola
Derde Vlag van Australië Wayne Gardner
250 cc
Poleposition Vlag van Duitsland Martin Wimmer
Eerste Vlag van Spanje Sito Pons
Tweede Vlag van Frankrijk Dominique Sarron
Derde Vlag van Japan Masahiro Shimizu

De Grand Prix-wegrace van Argentinië 1987 was de vijftiende Grand Prix van het wereldkampioenschap wegrace in het seizoen 1987. De races werden verreden op 4 oktober 1987 op het Autodromo Municipal de la Ciudad Buenos Aires aan de rand van Buenos Aires. Alleen de 250cc-klasse en de 500cc-klasse kwamen aan de start. Alle wereldtitels waren al beslist.

In 1981 en 1982 waren de coureurs nogal huiverig geweest om naar Argentinië te gaan, met de slechte ervaringen van de Grand Prix van Venezuela in het achterhoofd. De organisatie bleek echter op orde en de Argentijnse Grand Prix van 1982 werd zelfs als voorbeeld gesteld voor de eerste GP van Zuid-Afrika. Er waren niet veel coureurs meer over die daar nog bij waren, maar Loris Reggiani, Toni Mang en Didier de Radiguès reisden met een goed gevoel naar Buenos Aires.

Op woensdag voor de race arriveerde men echter op een totaal verouderd en (hoewel gehomologeerd) ongeschikt circuit. Er werd in allerijl nog een betonnen chicane gebouwd, maar omdat het beton nog niet droog was werd er op donderdag niet getraind, ook al omdat er onvoldoende strobalen langs de baan lagen én omdat men de vorm van de chicane niet acceptabel vond en de baan te glad was. De organisatie was niet in staat de zaak te verbeteren en stelde aan Wayne Gardner, Martin Wimmer en Christian Sarron voor om een nog kortere versie van het circuit (men had vele mogelijkheden) te gebruiken, waardoor het slechtste stuk asfalt (bocht 13 op het plaatje rechtsboven) vermeden werd, maar waardoor men ook onder de minimale FIM-eis van 3,5 kilometer zou komen. Bovendien zouden racende coureurs problemen ondervinden door rijders die de pit in gingen. Tijdens de race zou dat niet voorkomen, maar tijdens de trainingen veelvuldig. Nu liepen coureurs en monteurs met strobalen te sjouwen om de gewijzigde baan te maken, maar vooral Toni Mang en Randy Mamola waren tegen de wijziging. Zij konden beter leven met een algehele boycot van de Grand Prix. Mang verklaarde alleen op de originele, gehomologeerde baan te rijden en anders na enkele ronden te zullen stoppen.

De belangen van de FIM en de IRTA

[bewerken | brontekst bewerken]

Zowel de FIM als de IRTA werd grove nalatigheid verweten. De FIM werd vertegenwoordigd door juryvoorzitter Vito Ippolito en drie Spaanse juryleden. Ippolito was de zoon van Andreas Ippolito, die verantwoordelijk was voor de eveneens beroerd georganiseerde Grand Prix van Venezuela en van de Spanjaarden kon niet worden verwacht dat ze kritiek hadden op de organisatie. Drie weken eerder had Spanje in Jarama de GP van Portugal georganiseerd en ook daar was de organisatie abominabel. Mike Trimby, oprichter en voorzitter van de IRTA stak de hand in eigen boezem en legde uit hoe de homologatie was verlopen: begin 1987 had hij in Buenos Aires een gesprek gehad met de organisatoren, samen met de voorzitter van de Spaanse bond Antonio Lopez Lopez. Daar was echter alleen gesproken over de reisvoorzieningen en de homologatie. Het circuit zelf was niet bezichtigd omdat men voetstoots aannam dat dit in orde was, afgaande op de goede ervaringen tijdens de GP van Argentinië van 1982.

De belangen van de teams

[bewerken | brontekst bewerken]

Aanvankelijk verklaarde teammanager Kenny Roberts nog dat men in Europa allang vertrokken zou zijn bij een dergelijk slechte organisatie, maar zowel hij als Giacomo Agostini kenden de macht van corrupte douanebeambten en ze waren bang dat hun peperdure fabrieksracers niet uitgeklaard zouden worden. Roberts had al douanebeambten om moeten kopen om zijn Dunlop-banden terug te krijgen. Daarom steunden ze uiteindelijk de FIM-jury in het besluit de GP te laten doorgaan.

De belangen van de coureurs

[bewerken | brontekst bewerken]

De fabriekscoureurs

[bewerken | brontekst bewerken]

Er waren eigenlijk maar twee fabriekscoureurs die het zich konden veroorloven de Grand Prix individueel te boycotten: de beide wereldkampioenen Toni Mang en Wayne Gardner. Gardner had Michelin echter beloofd een nieuwe, experimentele achterband te testen. Een algehele boycot was in het voordeel van Randy Mamola en Reinhold Roth, die geen wereldkampioen meer konden worden, maar wier tweede plaatsen nog bedreigd werden. Als Mamola op eigen houtje zou besluiten niet te rijden zou Eddie Lawson kunnen opschuiven naar de tweede plaats en Roth werd bedreigd door Sito Pons. Ook in de lagere regionen van de WK-tabellen bestonden dergelijke belangen. Niemand wilde zijn positie verliezen als een concurrent de GP niet zou boycotten. Carlos Lavado zat helemaal in de tang: juryvoorzitter Vito Ippolito was eigenaar van Venemotos, de Venezolaanse Yamaha-importeur. Daardoor was Ippolito ook zijn teambaas. Martin Wimmer was de rijdersvertegenwoordiger bij de FIM en was tegen een boycot. Hij organiseerde een stemming waaraan slechts dertien rijders deelnamen. Daarvan waren er negen tegen een boycot.

De privérijders

[bewerken | brontekst bewerken]

Van de privérijders, vooral die uit Europa, kon niet verwacht worden dat ze de race zouden laten schieten. Ze hadden veelal uit eigen zak de reiskosten betaald.

De Spaanstaligen

[bewerken | brontekst bewerken]

Het was meteen duidelijk dat de Spaanse coureurs op de hand waren van de Spaanstalige Argentijnse organisatie, evenals de jury, die bestond uit drie Spanjaarden onder voorzitterschap van de Venezolaan Vito Ippolito.

Toen de races voorbij waren, was de ellende voor de coureurs en de teams nog niet voorbij. Randy Mamola merkte bij de uitbetaling van het prijzengeld dat hij 2.000 Zwitserse francs gekort was. Dat was - zonder weerwoord - gebeurd wegens "het maken van een obsceen gebaar naar de startfunctionaris". Dat "obscene gebaar" bestond eruit dat Mamola voor de herstart van de 500cc-race tegen de strobalen voor de hoofdtribune urineerde. Uiteindelijk werd de boete gehalveerd. Ook Pierfrancesco Chili kreeg een straf omdat hij op illegale wijze de pitstraat was ingereden.

De teams hadden intussen al hun materiaal ingekrat en deze kratten zouden dinsdag na de race door Aerolíneas Argentinas in Madrid afgeleverd worden. Ze kwamen echter pas vlak voor het weekend aan, ze waren beschadigd en er waren spullen uit verdwenen. De laatste kratten arriveerden pas op maandag en daardoor waren vooral de Japanse teams in paniek, want voor hen stonden er nog races in Sugo en Fuji gepland. Het was bijna onmogelijk om de machines nog op tijd naar Japan te brengen.

De IRTA vergaderde in Genève en rapporteerde aan de FIM dat men onder deze voorwaarden niet meer naar Argentinië zou afreizen. De organisatoren van de GP van Brazilië, die samen met de Argentijnen verantwoordelijk waren voor de reisvoorwaarden, verklaarden dat ze in 1988 hun GP alleen wilden organiseren.

Op het FIM-congres in het najaar werd de rapportage van juryvoorzitter Ippolito behandeld, maar Ippolito meldde geen enkel probleem en daarmee stond de FIM machteloos. Zowel de Braziliaanse als de Argentijnse GP werden op de kalender voor 1988 gezet: 6 maart Brazilië en 13 maart Argentinië. De vergaderingen van de wegracecommissie CCR vonden op aandringen van de Nederlander Jo Zegwaard veelal achter gesloten deuren plaats, waardoor de IRTA buitenspel werd gezet.

De IRTA maakte tijdens haar eigen congres korte metten met de FIM, haar wegracecommissie, Vito Ippolito en Jo Zegwaard. In geen geval zou men zo vroeg in het seizoen naar Zuid-Amerika gaan. De Grand Prix van Brazilië zou later in het seizoen plaats kunnen vinden, maar een Grand Prix in Argentinië was uitgesloten. Als stok achter de deur dreigde men uit de FIM te stappen.

De GP van Argentinië verdween tot het seizoen 1992 van de kalender.

Trainingstijden

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda 1"21'56
2. Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Roberts-Lucky Strike-Yamaha 1"21'79
3. Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Agostini-Marlboro-Yamaha 1"22'09
4. Vlag van Verenigd Koninkrijk Niall Mackenzie Gallina-HB-HRC-Honda 1"22'77
5. Vlag van Japan Shunji Yatsushiro Rothmans-HRC-Honda 1"22'77
6. Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 1"22'79
7. Vlag van Frankrijk Raymond Roche Bastos-Cagiva 1"22'94
8. Vlag van Verenigde Staten Mike Baldwin Roberts-Lucky Strike-Yamaha 1"23'28
9. Vlag van België Didier de Radiguès Bastos-Cagiva 1"23'91
10. Vlag van Italië Pierfrancesco Chili Gallina-HB-HRC-Honda 1"23'51

De start van de 500cc-race verliep chaotisch, toen de lichten op groen sprongen terwijl de man met de rode vlag nog voor de eerste startrij stond. Hij probeerde een goed heenkomen te zoeken, maar blokkeerde daarmee Raymond Roche, Eddie Lawson en de hoofdschuddende Wayne Gardner. De wedstrijdleider had duidelijk uitleg van Giacomo Agostini nodig alvorens hij de race voor de eerste doorkomst afvlagde. Voor de herstart liet Randy Mamola zien wat hij van de organisatie dacht door voor de hoofdtribune tegen de strobalen de urineren. Na de tweede start nam Gardner al snel de leiding, opgejaagd door Lawson en Roche. Al snel klom de slecht gestarte Mamola op naar de derde plaats, terwijl Gardner begon te merken dat zijn experimentele achterband de race niet kon volhouden. Hij wuifde Mamola voorbij, waarmee de tweede plaats in het wereldkampioenschap beslist was. Om tweede te worden had Lawson meer nodig dan een overwinning; Mamola mocht niet hoger finishen dan de derde positie. Nu behield Mamola een punt voorsprong waarmee ook zijn tweede plaats in het wereldkampioenschap vast stond.

Uitslag 500cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Agostini-Marlboro-Yamaha 46"38'225 3 15
2 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Roberts-Lucky Strike-Yamaha +11'416 2 12
3 Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda +14'060 1 10
4 Vlag van Japan Shunji Yatsushiro Rothmans-HRC-Honda +35'826 5 8
5 Vlag van Frankrijk Raymond Roche Bastos-Cagiva +50'104 7 6
6 Vlag van Verenigde Staten Mike Baldwin Roberts-Lucky Strike-Yamaha +50'373 8 5
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Niall Mackenzie Gallina-HB-HRC-Honda +51'182 4 4
8 Vlag van Japan Tadahiko Taira Agostini-Marlboro-Yamaha +1"14'433 11 3
9 Vlag van Italië Pierfrancesco Chili Gallina-HB-HRC-Honda +1 ronde 10 2
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam ELF +1 ronde 12 1
11 Vlag van Zwitserland Marco Gentile Lucky Strike-Fior-Honda +1 ronde 13
12 Vlag van Duitsland Gerhard Vogt Suzuki +2 ronden 17
13 Vlag van Chili Vincenzo Cascino Suzuki +2 ronden 15

Niet gefinished

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha Val[1] 6
Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van België Didier de Radiguès Bastos-Cagiva Motor[2] 9
Vlag van Zwitserland Wolfgang von Muralt Suzuki Val in training[3] 14
Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Agostini-Marlboro-Yamaha Onbekend 16

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer HRC-Honda Contactlenzen[4]
Vlag van Nieuw-Zeeland Richard Scott Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Kenny Irons Heron-Suzuki Geen machine[5]
Vlag van Verenigde Staten Kevin Schwantz Suzuki Geen machine[5]

Top tien eindstand 500cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos. Coureur Team/merk Ptn.
1 Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda 178
2 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Roberts-Lucky Strike-Yamaha 158
3 Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Agostini-Marlboro-Yamaha 157
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam ELF-HRC-Honda / ELF 72
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Niall Mackenzie Gallina-HB-HRC-Honda 61
6 Vlag van Japan Tadahiko Taira Agostini-Marlboro-Yamaha 56
7 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 52
8 Vlag van Italië Pierfrancesco Chili Gallina-HB-HRC-Honda 47
9 Vlag van Japan Shunji Yatsushiro Rothmans-HRC-Honda 40
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Agostini-Marlboro-Yamaha 39

Trainingstijden

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Duitsland Martin Wimmer Agostini-Marlboro-Yamaha 1"24'22
2. Vlag van Japan Masahiro Shimizu HRC-Honda 1"24'52
3. Vlag van Venezuela Carlos Lavado HB-Venemotos-Yamaha 1"24'81
4. Vlag van Spanje Sito Pons Campsa-HRC-Honda 1"24'84
5. Vlag van Spanje Juan Garriga Ducados-Yamaha 1"24'84
6. Vlag van Duitsland Reinhold Roth HB-Römer-HRC-Honda 1"24'91
7. Vlag van Italië Loris Reggiani Aprilia-Rotax 1"24'95
8. Vlag van Italië Luca Cadalora Agostini-Marlboro-Yamaha 1"25'01
9. Vlag van Spanje Carlos Cardús Nieto-Ducados-HRC-Honda 1"25'11
10. Vlag van Italië Stefano Caracchi Honda 1"25'27

Toni Mang deed precies wat hij beloofd had: na de eerste ronde stuurde hij de pit in uit protest tegen de slechte organisatie van de Grand Prix. Door die ene ronde dwong hij die organisatie wel zijn startgeld te betalen en omzeilde hij eventuele contractuele verplichtingen die een boycot verboden. De race werd vervolgens erg spannend, met een kopgroep die bestond uit Luca Cadalora, Carlos Cardús, Juan Garriga, Patrick Igoa, Carlos Lavado, Sito Pons, Loris Reggiani, Reinhold Roth, Dominique Sarron, Masahiro Shimizu en Martin Wimmer. Sarron reed als eerste aan de leiding, daarna Pons en vervolgens Reggiani. Pons en Reggiani namen samen een voorsprong, tot Reggiani in de twaalfde ronde viel. Pons won met minder dan 0,2 seconden voorsprong op Sarron. Door zijn overwinning kwam hij op 108 punten, waardoor er gerekend moest worden wie er tweede in het wereldkampioenschap werd, want Reinhold Roth kwam door zijn zesde plaats eveneens op 108 punten. Beiden hadden één GP gewonnen en waren tweemaal tweede geworden. De derde plaatsen brachten de uitkomst: Sito Pons was tweemaal derde geworden, Reinhold Roth viermaal en daardoor werd hij achter Toni Mang tweede in het kampioenschap 250 cc. Masahiro Shimizu gooide met zijn derde plaats in de race hoge ogen. Hij had zijn deelname aan de Braziliaanse en Argentijnse GP's te danken aan zijn nationale 250cc-titel.

Uitslag 250cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Spanje Sito Pons Campsa-HRC-Honda 42"56'523 4 15
2 Vlag van Frankrijk Dominique Sarron Rothmans-HRC-Honda +0'195 13 12
3 Vlag van Japan Masahiro Shimizu HRC-Honda +0'473 2 10
4 Vlag van Italië Luca Cadalora Agostini-Marlboro-Yamaha +0'688 8 8
5 Vlag van Spanje Carlos Cardús Nieto-Ducados-HRC-Honda +2'254 9 6
6 Vlag van Duitsland Reinhold Roth HB-Römer-HRC-Honda +3'655 6 5
7 Vlag van Spanje Juan Garriga Ducados-Yamaha +4'005 5 4
8 Vlag van Frankrijk Patrick Igoa Gauloises-Sonauto-Yamaha +4'306 12 3
9 Vlag van Venezuela Carlos Lavado HB-Venemotos-Yamaha +25'305 3 2
10 Vlag van Italië Stefano Caracchi Honda +39'232 10 1
11 Vlag van Frankrijk Guy Bertin Honda +1"06'237 18
12 Vlag van Frankrijk Jean-Michel Mattioli Yamaha +1"18'458 17
13 Vlag van Spanje Alberto Puig JJ Cobas-Rotax +1 ronde 20
14 Vlag van Frankrijk Bruno Bonhuil Honda +1 ronde 22
15 Vlag van Frankrijk Hervé Duffard Honda +1 ronde 21
16 Vlag van Venezuela Luis Lavado Yamaha +1 ronde 26
17 Vlag van Venezuela Miguel Gonzales Yamaha +1 ronde 24
18 Vlag van Venezuela Eduardo Aleman Yamaha +2 ronden 28
19 Vlag van Argentinië Raul Piloni JJ Cobas-Rotax +2 ronden 32
20 Vlag van Spanje Fernando Gonzales JJ Cobas-Rotax +2 ronden 33
21 Vlag van Frankrijk Philippe Pagano Honda +3 ronden 34
22 Vlag van Argentinië Francisco Incorvaia Yamaha +3 ronden 35
23 Vlag van Argentinië Oscar Cabas Yamaha +4 ronden 30

Niet gefinished

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Duitsland Martin Wimmer Agostini-Marlboro-Yamaha Ontsteking 1
Vlag van Italië Loris Reggiani Aprilia-Rotax Val 7
Vlag van België Stéphane Mertens Katayama-Armstrong-HRC-Honda Val[6] 14
Vlag van Frankrijk Jean-Philippe Ruggia Gauloises-Sonauto-Yamaha 15
Vlag van Zwitserland Urs Lüzi Parisienne-HRC-Honda 16
Vlag van Frankrijk Jean Foray Yamaha 23
Vlag van Argentinië Ricardo Blanco Yamaha 31
Vlag van Argentinië Alfredo Rios Yamaha 36
Vlag van Frankrijk Alain Bronec Honda 27
Vlag van Duitsland Toni Mang Rothmans-HRC-Honda Boycot 19
Coureur Merk Grid Oorzaak
Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Defi-Rotax 11
Vlag van Argentinië Rene Zanatta Yamaha 25
Vlag van Argentinië Sergio Granton Yamaha 29

Niet gekwalificeerd

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk
Vlag van Brazilië Raul Calvelo Yamaha
Vlag van Argentinië Claudio Incorvaia Yamaha

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Parisienne-HRC-Honda Blessures[7]

Top tien eindstand 250cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos. Coureur Team/merk Ptn.
1 Vlag van Duitsland Toni Mang Rothmans-HRC-Honda Deutschland 136
2 Vlag van Duitsland Reinhold Roth HB-Römer-HRC-Honda 108
3 Vlag van Spanje Sito Pons Campsa-HRC-Honda 108
4 Vlag van Frankrijk Dominique Sarron Rothmans-HRC-Honda 97
5 Vlag van Spanje Carlos Cardús Nieto-Ducados-HRC-Honda 70
6 Vlag van Italië Loris Reggiani Aprilia-Rotax 68
7 Vlag van Italië Luca Cadalora Agostini-Marlboro-Yamaha 63
8 Vlag van Duitsland Martin Wimmer Agostini-Marlboro-Yamaha 61
9 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Parisienne-HRC-Honda 50
10 Vlag van Venezuela Carlos Lavado HB-Venemotos-Yamaha 46
Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Brazilië 1987
FIM wereldkampioenschap wegrace
39e seizoen (1987)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Japan 1988

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Argentinië 1982
Grand Prix-wegrace van Argentinië Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Argentinië 1994