Grand Prix-wegrace van Argentinië 1987

Grand Prix-wegrace van Argentinië 1987
Autodromo Municipal de la Ciudad Buenos Aires
Officiële naam	Grand Prix de la República Argentina 1987
Land	Argentinië
Datum	4 oktober 1987
Organisator	FIM
500 cc
Poleposition	Wayne Gardner
Eerste	Eddie Lawson
Tweede	Randy Mamola
Derde	Wayne Gardner
250 cc
Poleposition	Martin Wimmer
Eerste	Sito Pons
Tweede	Dominique Sarron
Derde	Masahiro Shimizu

De Grand Prix-wegrace van Argentinië 1987 was de vijftiende Grand Prix van het wereldkampioenschap wegrace in het seizoen 1987. De races werden verreden op 4 oktober 1987 op het Autodromo Municipal de la Ciudad Buenos Aires aan de rand van Buenos Aires. Alleen de 250cc-klasse en de 500cc-klasse kwamen aan de start. Alle wereldtitels waren al beslist.

In 1981 en 1982 waren de coureurs nogal huiverig geweest om naar Argentinië te gaan, met de slechte ervaringen van de Grand Prix van Venezuela in het achterhoofd. De organisatie bleek echter op orde en de Argentijnse Grand Prix van 1982 werd zelfs als voorbeeld gesteld voor de eerste GP van Zuid-Afrika. Er waren niet veel coureurs meer over die daar nog bij waren, maar Loris Reggiani, Toni Mang en Didier de Radiguès reisden met een goed gevoel naar Buenos Aires.

Op woensdag voor de race arriveerde men echter op een totaal verouderd en (hoewel gehomologeerd) ongeschikt circuit. Er werd in allerijl nog een betonnen chicane gebouwd, maar omdat het beton nog niet droog was werd er op donderdag niet getraind, ook al omdat er onvoldoende strobalen langs de baan lagen én omdat men de vorm van de chicane niet acceptabel vond en de baan te glad was. De organisatie was niet in staat de zaak te verbeteren en stelde aan Wayne Gardner, Martin Wimmer en Christian Sarron voor om een nog kortere versie van het circuit (men had vele mogelijkheden) te gebruiken, waardoor het slechtste stuk asfalt (bocht 13 op het plaatje rechtsboven) vermeden werd, maar waardoor men ook onder de minimale FIM-eis van 3,5 kilometer zou komen. Bovendien zouden racende coureurs problemen ondervinden door rijders die de pit in gingen. Tijdens de race zou dat niet voorkomen, maar tijdens de trainingen veelvuldig. Nu liepen coureurs en monteurs met strobalen te sjouwen om de gewijzigde baan te maken, maar vooral Toni Mang en Randy Mamola waren tegen de wijziging. Zij konden beter leven met een algehele boycot van de Grand Prix. Mang verklaarde alleen op de originele, gehomologeerde baan te rijden en anders na enkele ronden te zullen stoppen.

Zowel de FIM als de IRTA werd grove nalatigheid verweten. De FIM werd vertegenwoordigd door juryvoorzitter Vito Ippolito en drie Spaanse juryleden. Ippolito was de zoon van Andreas Ippolito, die verantwoordelijk was voor de eveneens beroerd georganiseerde Grand Prix van Venezuela en van de Spanjaarden kon niet worden verwacht dat ze kritiek hadden op de organisatie. Drie weken eerder had Spanje in Jarama de GP van Portugal georganiseerd en ook daar was de organisatie abominabel. Mike Trimby, oprichter en voorzitter van de IRTA stak de hand in eigen boezem en legde uit hoe de homologatie was verlopen: begin 1987 had hij in Buenos Aires een gesprek gehad met de organisatoren, samen met de voorzitter van de Spaanse bond Antonio Lopez Lopez. Daar was echter alleen gesproken over de reisvoorzieningen en de homologatie. Het circuit zelf was niet bezichtigd omdat men voetstoots aannam dat dit in orde was, afgaande op de goede ervaringen tijdens de GP van Argentinië van 1982.

Aanvankelijk verklaarde teammanager Kenny Roberts nog dat men in Europa allang vertrokken zou zijn bij een dergelijk slechte organisatie, maar zowel hij als Giacomo Agostini kenden de macht van corrupte douanebeambten en ze waren bang dat hun peperdure fabrieksracers niet uitgeklaard zouden worden. Roberts had al douanebeambten om moeten kopen om zijn Dunlop-banden terug te krijgen. Daarom steunden ze uiteindelijk de FIM-jury in het besluit de GP te laten doorgaan.

Er waren eigenlijk maar twee fabriekscoureurs die het zich konden veroorloven de Grand Prix individueel te boycotten: de beide wereldkampioenen Toni Mang en Wayne Gardner. Gardner had Michelin echter beloofd een nieuwe, experimentele achterband te testen. Een algehele boycot was in het voordeel van Randy Mamola en Reinhold Roth, die geen wereldkampioen meer konden worden, maar wier tweede plaatsen nog bedreigd werden. Als Mamola op eigen houtje zou besluiten niet te rijden zou Eddie Lawson kunnen opschuiven naar de tweede plaats en Roth werd bedreigd door Sito Pons. Ook in de lagere regionen van de WK-tabellen bestonden dergelijke belangen. Niemand wilde zijn positie verliezen als een concurrent de GP niet zou boycotten. Carlos Lavado zat helemaal in de tang: juryvoorzitter Vito Ippolito was eigenaar van Venemotos, de Venezolaanse Yamaha-importeur. Daardoor was Ippolito ook zijn teambaas. Martin Wimmer was de rijdersvertegenwoordiger bij de FIM en was tegen een boycot. Hij organiseerde een stemming waaraan slechts dertien rijders deelnamen. Daarvan waren er negen tegen een boycot.

Van de privérijders, vooral die uit Europa, kon niet verwacht worden dat ze de race zouden laten schieten. Ze hadden veelal uit eigen zak de reiskosten betaald.

Het was meteen duidelijk dat de Spaanse coureurs op de hand waren van de Spaanstalige Argentijnse organisatie, evenals de jury, die bestond uit drie Spanjaarden onder voorzitterschap van de Venezolaan Vito Ippolito.

Toen de races voorbij waren, was de ellende voor de coureurs en de teams nog niet voorbij. Randy Mamola merkte bij de uitbetaling van het prijzengeld dat hij 2.000 Zwitserse francs gekort was. Dat was - zonder weerwoord - gebeurd wegens "het maken van een obsceen gebaar naar de startfunctionaris". Dat "obscene gebaar" bestond eruit dat Mamola voor de herstart van de 500cc-race tegen de strobalen voor de hoofdtribune urineerde. Uiteindelijk werd de boete gehalveerd. Ook Pierfrancesco Chili kreeg een straf omdat hij op illegale wijze de pitstraat was ingereden.

De teams hadden intussen al hun materiaal ingekrat en deze kratten zouden dinsdag na de race door Aerolíneas Argentinas in Madrid afgeleverd worden. Ze kwamen echter pas vlak voor het weekend aan, ze waren beschadigd en er waren spullen uit verdwenen. De laatste kratten arriveerden pas op maandag en daardoor waren vooral de Japanse teams in paniek, want voor hen stonden er nog races in Sugo en Fuji gepland. Het was bijna onmogelijk om de machines nog op tijd naar Japan te brengen.

De IRTA vergaderde in Genève en rapporteerde aan de FIM dat men onder deze voorwaarden niet meer naar Argentinië zou afreizen. De organisatoren van de GP van Brazilië, die samen met de Argentijnen verantwoordelijk waren voor de reisvoorwaarden, verklaarden dat ze in 1988 hun GP alleen wilden organiseren.

Op het FIM-congres in het najaar werd de rapportage van juryvoorzitter Ippolito behandeld, maar Ippolito meldde geen enkel probleem en daarmee stond de FIM machteloos. Zowel de Braziliaanse als de Argentijnse GP werden op de kalender voor 1988 gezet: 6 maart Brazilië en 13 maart Argentinië. De vergaderingen van de wegracecommissie CCR vonden op aandringen van de Nederlander Jo Zegwaard veelal achter gesloten deuren plaats, waardoor de IRTA buitenspel werd gezet.

De IRTA maakte tijdens haar eigen congres korte metten met de FIM, haar wegracecommissie, Vito Ippolito en Jo Zegwaard. In geen geval zou men zo vroeg in het seizoen naar Zuid-Amerika gaan. De Grand Prix van Brazilië zou later in het seizoen plaats kunnen vinden, maar een Grand Prix in Argentinië was uitgesloten. Als stok achter de deur dreigde men uit de FIM te stappen.

De GP van Argentinië verdween tot het seizoen 1992 van de kalender.

Pos	Coureur	Merk	Tijd
1.	Wayne Gardner	Rothmans-HRC-Honda	1"21'56
2.	Randy Mamola	Roberts-Lucky Strike-Yamaha	1"21'79
3.	Eddie Lawson	Agostini-Marlboro-Yamaha	1"22'09
4.	Niall Mackenzie	Gallina-HB-HRC-Honda	1"22'77
5.	Shunji Yatsushiro	Rothmans-HRC-Honda	1"22'77
6.	Christian Sarron	Gauloises-Sonauto-Yamaha	1"22'79
7.	Raymond Roche	Bastos-Cagiva	1"22'94
8.	Mike Baldwin	Roberts-Lucky Strike-Yamaha	1"23'28
9.	Didier de Radiguès	Bastos-Cagiva	1"23'91
10.	Pierfrancesco Chili	Gallina-HB-HRC-Honda	1"23'51

De start van de 500cc-race verliep chaotisch, toen de lichten op groen sprongen terwijl de man met de rode vlag nog voor de eerste startrij stond. Hij probeerde een goed heenkomen te zoeken, maar blokkeerde daarmee Raymond Roche, Eddie Lawson en de hoofdschuddende Wayne Gardner. De wedstrijdleider had duidelijk uitleg van Giacomo Agostini nodig alvorens hij de race voor de eerste doorkomst afvlagde. Voor de herstart liet Randy Mamola zien wat hij van de organisatie dacht door voor de hoofdtribune tegen de strobalen de urineren. Na de tweede start nam Gardner al snel de leiding, opgejaagd door Lawson en Roche. Al snel klom de slecht gestarte Mamola op naar de derde plaats, terwijl Gardner begon te merken dat zijn experimentele achterband de race niet kon volhouden. Hij wuifde Mamola voorbij, waarmee de tweede plaats in het wereldkampioenschap beslist was. Om tweede te worden had Lawson meer nodig dan een overwinning; Mamola mocht niet hoger finishen dan de derde positie. Nu behield Mamola een punt voorsprong waarmee ook zijn tweede plaats in het wereldkampioenschap vast stond.

Pos	Coureur	Merk	Tijd	Grid	Punten
1	Eddie Lawson	Agostini-Marlboro-Yamaha	46"38'225	3	15
2	Randy Mamola	Roberts-Lucky Strike-Yamaha	+11'416	2	12
3	Wayne Gardner	Rothmans-HRC-Honda	+14'060	1	10
4	Shunji Yatsushiro	Rothmans-HRC-Honda	+35'826	5	8
5	Raymond Roche	Bastos-Cagiva	+50'104	7	6
6	Mike Baldwin	Roberts-Lucky Strike-Yamaha	+50'373	8	5
7	Niall Mackenzie	Gallina-HB-HRC-Honda	+51'182	4	4
8	Tadahiko Taira	Agostini-Marlboro-Yamaha	+1"14'433	11	3
9	Pierfrancesco Chili	Gallina-HB-HRC-Honda	+1 ronde	10	2
10	Ron Haslam	ELF	+1 ronde	12	1
11	Marco Gentile	Lucky Strike-Fior-Honda	+1 ronde	13
12	Gerhard Vogt	Suzuki	+2 ronden	17
13	Vincenzo Cascino	Suzuki	+2 ronden	15

Coureur	Merk	Oorzaak	Grid
Christian Sarron	Gauloises-Sonauto-Yamaha	Val[1]	6

Coureur	Merk	Oorzaak	Grid
Didier de Radiguès	Bastos-Cagiva	Motor[2]	9
Wolfgang von Muralt	Suzuki	Val in training[3]	14
Rob McElnea	Agostini-Marlboro-Yamaha	Onbekend	16

Coureur	Merk	Oorzaak
Freddie Spencer	HRC-Honda	Contactlenzen[4]
Richard Scott	Honda
Kenny Irons	Heron-Suzuki	Geen machine[5]
Kevin Schwantz	Suzuki	Geen machine[5]

Pos.	Coureur	Team/merk	Ptn.
1	Wayne Gardner	Rothmans-HRC-Honda	178
2	Randy Mamola	Roberts-Lucky Strike-Yamaha	158
3	Eddie Lawson	Agostini-Marlboro-Yamaha	157
4	Ron Haslam	ELF-HRC-Honda / ELF	72
5	Niall Mackenzie	Gallina-HB-HRC-Honda	61
6	Tadahiko Taira	Agostini-Marlboro-Yamaha	56
7	Christian Sarron	Gauloises-Sonauto-Yamaha	52
8	Pierfrancesco Chili	Gallina-HB-HRC-Honda	47
9	Shunji Yatsushiro	Rothmans-HRC-Honda	40
10	Rob McElnea	Agostini-Marlboro-Yamaha	39

Pos	Coureur	Merk	Tijd
1.	Martin Wimmer	Agostini-Marlboro-Yamaha	1"24'22
2.	Masahiro Shimizu	HRC-Honda	1"24'52
3.	Carlos Lavado	HB-Venemotos-Yamaha	1"24'81
4.	Sito Pons	Campsa-HRC-Honda	1"24'84
5.	Juan Garriga	Ducados-Yamaha	1"24'84
6.	Reinhold Roth	HB-Römer-HRC-Honda	1"24'91
7.	Loris Reggiani	Aprilia-Rotax	1"24'95
8.	Luca Cadalora	Agostini-Marlboro-Yamaha	1"25'01
9.	Carlos Cardús	Nieto-Ducados-HRC-Honda	1"25'11
10.	Stefano Caracchi	Honda	1"25'27

Toni Mang deed precies wat hij beloofd had: na de eerste ronde stuurde hij de pit in uit protest tegen de slechte organisatie van de Grand Prix. Door die ene ronde dwong hij die organisatie wel zijn startgeld te betalen en omzeilde hij eventuele contractuele verplichtingen die een boycot verboden. De race werd vervolgens erg spannend, met een kopgroep die bestond uit Luca Cadalora, Carlos Cardús, Juan Garriga, Patrick Igoa, Carlos Lavado, Sito Pons, Loris Reggiani, Reinhold Roth, Dominique Sarron, Masahiro Shimizu en Martin Wimmer. Sarron reed als eerste aan de leiding, daarna Pons en vervolgens Reggiani. Pons en Reggiani namen samen een voorsprong, tot Reggiani in de twaalfde ronde viel. Pons won met minder dan 0,2 seconden voorsprong op Sarron. Door zijn overwinning kwam hij op 108 punten, waardoor er gerekend moest worden wie er tweede in het wereldkampioenschap werd, want Reinhold Roth kwam door zijn zesde plaats eveneens op 108 punten. Beiden hadden één GP gewonnen en waren tweemaal tweede geworden. De derde plaatsen brachten de uitkomst: Sito Pons was tweemaal derde geworden, Reinhold Roth viermaal en daardoor werd hij achter Toni Mang tweede in het kampioenschap 250 cc. Masahiro Shimizu gooide met zijn derde plaats in de race hoge ogen. Hij had zijn deelname aan de Braziliaanse en Argentijnse GP's te danken aan zijn nationale 250cc-titel.

Pos	Coureur	Merk	Tijd	Grid	Punten
1	Sito Pons	Campsa-HRC-Honda	42"56'523	4	15
2	Dominique Sarron	Rothmans-HRC-Honda	+0'195	13	12
3	Masahiro Shimizu	HRC-Honda	+0'473	2	10
4	Luca Cadalora	Agostini-Marlboro-Yamaha	+0'688	8	8
5	Carlos Cardús	Nieto-Ducados-HRC-Honda	+2'254	9	6
6	Reinhold Roth	HB-Römer-HRC-Honda	+3'655	6	5
7	Juan Garriga	Ducados-Yamaha	+4'005	5	4
8	Patrick Igoa	Gauloises-Sonauto-Yamaha	+4'306	12	3
9	Carlos Lavado	HB-Venemotos-Yamaha	+25'305	3	2
10	Stefano Caracchi	Honda	+39'232	10	1
11	Guy Bertin	Honda	+1"06'237	18
12	Jean-Michel Mattioli	Yamaha	+1"18'458	17
13	Alberto Puig	JJ Cobas-Rotax	+1 ronde	20
14	Bruno Bonhuil	Honda	+1 ronde	22
15	Hervé Duffard	Honda	+1 ronde	21
16	Luis Lavado	Yamaha	+1 ronde	26
17	Miguel Gonzales	Yamaha	+1 ronde	24
18	Eduardo Aleman	Yamaha	+2 ronden	28
19	Raul Piloni	JJ Cobas-Rotax	+2 ronden	32
20	Fernando Gonzales	JJ Cobas-Rotax	+2 ronden	33
21	Philippe Pagano	Honda	+3 ronden	34
22	Francisco Incorvaia	Yamaha	+3 ronden	35
23	Oscar Cabas	Yamaha	+4 ronden	30

Coureur	Merk	Oorzaak	Grid
Martin Wimmer	Agostini-Marlboro-Yamaha	Ontsteking	1
Loris Reggiani	Aprilia-Rotax	Val	7
Stéphane Mertens	Katayama-Armstrong-HRC-Honda	Val[6]	14
Jean-Philippe Ruggia	Gauloises-Sonauto-Yamaha		15
Urs Lüzi	Parisienne-HRC-Honda		16
Jean Foray	Yamaha		23
Ricardo Blanco	Yamaha		31
Alfredo Rios	Yamaha		36
Alain Bronec	Honda		27
Toni Mang	Rothmans-HRC-Honda	Boycot	19

Coureur	Merk	Grid	Oorzaak
Jean-François Baldé	Defi-Rotax	11
Rene Zanatta	Yamaha	25
Sergio Granton	Yamaha	29

Coureur	Merk
Raul Calvelo	Yamaha
Claudio Incorvaia	Yamaha

Coureur	Merk	Oorzaak
Jacques Cornu	Parisienne-HRC-Honda	Blessures[7]

Pos.	Coureur	Team/merk	Ptn.
1	Toni Mang	Rothmans-HRC-Honda Deutschland	136
2	Reinhold Roth	HB-Römer-HRC-Honda	108
3	Sito Pons	Campsa-HRC-Honda	108
4	Dominique Sarron	Rothmans-HRC-Honda	97
5	Carlos Cardús	Nieto-Ducados-HRC-Honda	70
6	Loris Reggiani	Aprilia-Rotax	68
7	Luca Cadalora	Agostini-Marlboro-Yamaha	63
8	Martin Wimmer	Agostini-Marlboro-Yamaha	61
9	Jacques Cornu	Parisienne-HRC-Honda	50
10	Carlos Lavado	HB-Venemotos-Yamaha	46