Grand Prix-wegrace van San Marino 1986

Vlag van San Marino Grand Prix-wegrace van San Marino 1986
Land Vlag van San Marino San Marino
Datum 24 augustus 1986
Organisator FIM
500 cc
Poleposition Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson
Snelste ronde Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson
Eerste Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson
Tweede Vlag van Australië Wayne Gardner
Derde Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola
250 cc
Poleposition Vlag van Venezuela Carlos Lavado
Snelste ronde Vlag van Venezuela Carlos Lavado
Eerste Vlag van Japan Tadahiko Taira
Tweede Vlag van Spanje Sito Pons
Derde Vlag van Frankrijk Dominique Sarron
125 cc
Poleposition Vlag van Italië Fausto Gresini
Snelste ronde Vlag van Oostenrijk August Auinger
Eerste Vlag van Oostenrijk August Auinger
Tweede Vlag van Italië Luca Cadalora
Derde Vlag van Italië Fausto Gresini
80 cc
Poleposition Vlag van Spanje Jorge Martínez
Snelste ronde Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi
Eerste Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi
Tweede Vlag van Spanje Jorge Martínez
Derde Vlag van Spanje Manuel Herreros

De Grand Prix-wegrace van San Marino 1986 was de elfde Grand Prix van het wereldkampioenschap wegrace in het seizoen 1986. De races werden verreden op 24 augustus 1986 op het Circuito Internazionale Santamonica bij Misano Adriatico aan de Adriatische Zee in Italië. In deze Grand Prix werd de wereldtitel in de 80cc-klasse beslist.

Het Marlboro-Yamaha-team van Giacomo Agostini had een goed weekend met twee overwinningen.

In Imola reed Jorge Martínez naar zijn eerste wereldtitel in de 80cc-klasse. Verder viel de prestatie van Niall Mackenzie op, die de Skoal Bandit-Heron-Suzuki naar de derde startplaats reed. Daardoor werd hij ook een belangrijke speler in de nieuwe contractbesprekingen, die in Imola al gehouden werden. Veel teams waren geïnteresseerd in Mackenzie, die in de race weliswaar achtste werd, maar wel de beste Suzuki-rijder was. August Auinger won zijn tweede race van het seizoen, maar liet nu ook zien dat hij op een droge baan snel was. Carlos Lavado leek de 250cc-race te gaan winnen, maar hij verviel in een oude gewoonte: in gewonnen positie vallen. Daardoor won Tadahiko Taira zijn eerste Grand Prix. De Grand Prix van San Marino werd gereden bij hoge temperaturen maar ook met veel wind, voor ca. 15.000 toeschouwers.

Niall Mackenzie had in Zweden al opzien gebaard door zijn Heron-Suzuki op de zevende startplaats te zetten, maar nu reed hij zelfs de derde trainingstijd. Raymond Roche was met de zevende tijd de tweede Honda-coureur, maar hij reed nu weer met zijn privé-Honda RS 500 R driecilinder, nadat hij drie wedstrijden met de viercilinder Honda NSR 500 van Freddie Spencer had mogen racen.

Trainingstijden

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Marlboro-Agostini-Yamaha 1"19'31
2. Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda 1"19'73
3. Vlag van Verenigd Koninkrijk Niall Mackenzie Skoal Bandit-Heron-Suzuki 1"20'13
4. Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Marlboro-Agostini-Yamaha 1"20'14
5. Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Lucky Strike-Roberts-Yamaha 1"20'30
6. Vlag van Verenigde Staten Mike Baldwin Lucky Strike-Roberts-Yamaha 1"20'74
7. Vlag van Frankrijk Raymond Roche Rothmans-Katayama-Honda 1"21'07
8. Vlag van België Didier de Radiguès Rollstar-Chevallier-Honda 1"21'21
9. Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 1"21'27
10. Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam ELF-Honda 1"21'47

Wayne Gardner startte in Imola veel beter dan Eddie Lawson en bouwde zelfs een voorsprong van vijf seconden op. Lawson moest intussen Didier de Radiguès, Raymond Roche en teamgenoot Rob McElnea passeren, maar na zes ronden was hij al tweede en in de twintigste ronde nam hij de leiding. Hij bouwde zelfs nog een voorsprong van bijna tien seconden op. Gardner op zijn beurt finishte negen seconden voor Randy Mamola, die nog steeds niet helemaal fit was en de hele race in gevecht was geweest, eerst met Rob McElnea en later met zijn eigen teamgenoot Mike Baldwin.

Uitslag 500cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Ronden Tijd Grid Punten
1 Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Marlboro-Agostini-Yamaha 35 47"30'83 1 15
2 Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda 35 +9'87 2 12
3 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Lucky Strike-Roberts-Yamaha 35 +18'96 5 10
4 Vlag van Verenigde Staten Mike Baldwin Lucky Strike-Roberts-Yamaha 35 +20'74 6 8
5 Vlag van Frankrijk Raymond Roche Rothmans-Katayama-Honda 35 +37'66 7 6
6 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 35 +41'29 9 5
7 Vlag van België Didier de Radiguès Rollstar-Chevallier-Honda 35 +42'84 8 4
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Niall Mackenzie Skoal Bandit-Heron-Suzuki 35 +50'98 3 3
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam ELF-Honda 35 +1"04'28 10 2
10 Vlag van Verenigde Staten Kevin Schwantz Rizla-Heron-Suzuki 34 +1 ronde 13 1
11 Vlag van Japan Shunji Yatsushiro Moriwaki-HRC-Honda 34 +1 ronde 11
12 Vlag van Italië Leandro Becheroni Honda 34 +1 ronde 14
13 Vlag van Zwitserland Wolfgang von Muralt Frankonia-Suzuki 34 +1 ronde 21
14 Vlag van Italië Vittorio Gibertini Cagiva 34 +1 ronde 18
15 Vlag van Frankrijk Christian Le Liard ELF-Honda 34 +1 ronde 20
16 Vlag van Luxemburg Andreas Leuthe Honda 34 +1 ronde 22
17 Vlag van San Marino Fabio Barchitta Honda 34 +1 ronde 32
18 Vlag van Nederland Boet van Dulmen Bakker-PDM-Honda 34 +1 ronde 23
19 Vlag van Duitsland Manfred Fischer Hein Gericke-Honda 33 +2 ronden 26
20 Vlag van Oostenrijk Karl Truchsess Honda 33 +2 ronden 36
21 Vlag van Italië Vinicio Bogani Honda 33 +2 ronden 31
22 Vlag van Finland Eero Hyvärinen Honda 33 +2 ronden 30
23 Vlag van Nederland Mile Pajic SNRT-Honda 33 +2 ronden 35
24 Vlag van Brazilië Marco Greco Honda 33 +2 ronden 34

Niet gefinisht

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Ronden Oorzaak Grid
Vlag van Verenigd Koninkrijk Simon Buckmaster Duckhams Oil-Honda 28 33
Vlag van Spanje Juan Garriga Cagiva 27 Motor 12
Vlag van Zimbabwe Dave Petersen HB-Gallina-Suzuki 24 Opgave[1] 16
Vlag van Italië Marco Marchesani Suzuki 20 24
Vlag van Italië Armando Errico Suzuki 14 27
Vlag van Italië Fabio Biliotti FMI-Honda 13 19
Vlag van Italië Alessandro Valesi Honda 12 29
Vlag van Italië Vittorio Scatola Paton 12 28
Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Marlboro-Agostini-Yamaha 7 Val 4
Vlag van Australië Paul Lewis Skoal Bandit-Heron-Suzuki 6 15
Vlag van Zwitserland Marco Gentile Écurie-Fior-Honda 1 17
Coureur Merk Grid
Vlag van Italië Massimo Messere Honda 25

Niet gekwalificeerd

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk
Vlag van Nederland Henk van der Mark PDM-Honda
Vlag van Zwitserland Christoph Bürki Honda
Vlag van Denemarken Claus Wulff Suzuki
Vlag van Spanje Andres Pérez Rubio Suzuki
Vlag van Oostenrijk Josef Doppler Honda
Vlag van Oostenrijk Dietmar Marehardt Suzuki
Vlag van Griekenland Stelio Marmaras Suzuki

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Italië Pierfrancesco Chili HB-Gallina-Suzuki Blessure[2]

Top tien eindstand 500cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Marlboro-Agostini-Yamaha 139
2 Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda 117
3 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Lucky Strike-Roberts-Yamaha 105
4 Vlag van Verenigde Staten Mike Baldwin Lucky Strike-Roberts-Yamaha 78
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Marlboro-Agostini-Yamaha 60
6 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 58
7 Vlag van België Didier de Radiguès Rollstar-Chevallier-Honda 42
8 Vlag van Frankrijk Raymond Roche Rothmans-Katayama-Honda /
Rothmans-Katayama-HRC-Honda
35
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam ELF-Honda 18
10 Vlag van Italië Pierfrancesco Chili HB-Gallina-Suzuki 11

Het ging in de trainingen erg slecht met de fabrieks-Honda's. Toni Mang reed de zesde tijd, maar werd daarbij zelfs verslagen door Jean-Michel Mattioli met een privé-Yamaha TZ 250. Maurizio Vitali reed ook weer een goede tijd (vierde), omdat zijn Garelli steeds beter werd. Tadahiko Taira zette de toon voor de latere race door sneller te trainen dan zijn stalgenoot Martin Wimmer.

Trainingstijden

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Venezuela Carlos Lavado HB-Venemotos-Yamaha 1"20'83
2. Vlag van Japan Tadahiko Taira Marlboro-Agostini-Yamaha 1"21'67
3. Vlag van Duitsland Martin Wimmer Marlboro-Agostini-Yamaha 1"22'01
4. Vlag van Italië Maurizio Vitali Garelli 1"22'41
5. Vlag van Frankrijk Jean-Michel Mattioli Yamaha 1"22'66
6. Vlag van Duitsland Toni Mang Rothmans-HRC-Honda 1"22'70
7. Vlag van Italië Loris Reggiani Aprilia-Rotax 1"22'82
8. Vlag van Zwitserland Jacques Cornu ELF-Parisienne-Honda 1"22'99
9. Vlag van Frankrijk Dominique Sarron Rothmans-Honda 1"23'00
10. Vlag van Verenigd Koninkrijk Donnie McLeod Silverstone-Armstrong-Rotax 1"23'21

Jean-Michel Mattioli had de beste start, maar kon die positie met zijn Yamaha TZ 250 productieracer niet vasthouden tegen het grote aantal fabrieksracers. Als eerste werd hij gepasseerd door Carlos Lavado, die meteen een grote voorsprong op begon te bouwen. Achter hem volgden de Honda-rijders Dominique Sarron, Fausto Ricci, Toni Mang en Jean-François Baldé, terwijl Martin Wimmer en Tadahiko Taira zoals gewoonlijk hun Yamaha YZR 250 moeilijk aan de praat hadden gekregen en aan hun inhaalrace begonnen. Na tien ronden lag Taira al op de tiende plaats, vijf seconden achter de Honda's, maar Lavado was toen al onbereikbaar. Hij bouwde zijn voorsprong uit tot 20 seconden, maar kwam in de 24e ronde ten val. De Honda-rijders roken hun kans. Baldé was intussen gevallen, maar Sito Pons had de groep aangevuld. Terwijl zij om de overwinning streden kwam Taira steeds dichterbij en in de 28e ronde nam hij met nog twee ronden te gaan de leiding om ze niet meer af te staan. Hij scoorde de eerste Japanse overwinning in het wereldkampioenschap sinds Takazumi Katayama de 500cc-Zweedse GP van 1982 won.

Uitslag 250cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Japan Tadahiko Taira Marlboro-Agostini-Yamaha 41"52'62 2 15
2 Vlag van Spanje Sito Pons Campsa-HRC-Honda +1'54 12 12
3 Vlag van Frankrijk Dominique Sarron Rothmans-Honda +1'79 9 10
4 Vlag van Duitsland Toni Mang Rothmans-HRC-Honda +2'19 6 8
5 Vlag van Italië Fausto Ricci HRC-Honda +8'58 13 6
6 Vlag van Duitsland Martin Wimmer Marlboro-Agostini-Yamaha +13'28 3 5
7 Vlag van Frankrijk Jean-Michel Mattioli Yamaha +13'57 5 4
8 Vlag van Italië Virginio Ferrari Total-Katayama-HRC-Honda +26'02 24 3
9 Vlag van Zwitserland Pierre Bolle ELF-Parisienne +29'49 15 2
10 Vlag van België Stéphane Mertens Johnson-Yamaha +35'10 14 1
11 Vlag van Frankrijk Jean Foray Chevallier-Yamaha +37'17 32
12 Vlag van Verenigd Koninkrijk Donnie McLeod Silverstone-Armstrong-Rotax +37'44 10
13 Vlag van Verenigd Koninkrijk Gary Noël EMC-Rotax +37'72 19
14 Vlag van Duitsland Reinhold Roth HB-Römer-Honda +48'09 16
15 Vlag van Italië Marcellino Lucchi Aprilia-Rotax +1"11'68 28
16 Vlag van Frankrijk Jean-Louis Tournadre Yamaha +1"13'98 33
17 Vlag van Zwitserland Roland Freymond Yamaha +1"15'83 31
18 Vlag van Duitsland Harald Eckl Honda +1"18'86 26
19 Vlag van Zwitserland Urs Lüzi Yamaha +1"22'46 25
20 Vlag van Italië Bruno Casanova Honda +1"24'42 20
21 Vlag van Italië Alberto Rota Honda +1 ronde 21
22 Vlag van Italië Gilberto Gambelli Honda +1 ronde 34
23 Vlag van Italië Oscar La Ferla Yamaha +1 ronde 36

Niet gefinisht

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Venezuela Carlos Lavado HB-Venemotos-Yamaha Val 1
Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Rothmans Katayama-Honda Val 11
Vlag van Frankrijk Philippe Pagano Yamaha 35
Vlag van Italië Stefano Caracchi Aprilia-Rotax 22
Vlag van Italië Massimo Matteoni Honda 17
Vlag van Spanje Carlos Cardús Campsa-Honda 23
Vlag van Frankrijk Christian Boudinot JJ Cobas-Rotax 27
Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Carter JJ Cobas-Rotax 30
Vlag van Italië Maurizio Vitali Garelli Koppeling 4
Vlag van Zwitserland Jacques Cornu ELF-Parisienne-Honda Val 8
Vlag van Frankrijk Jean-Louis Guignabodet MIG-Rotax 29
Vlag van Verenigd Koninkrijk Niall Mackenzie Silverstone-Armstrong-Rotax 18
Coureur Merk Grid Oorzaak
Vlag van Italië Loris Reggiani Aprilia-Rotax 7 Blessure[3]
Vlag van Oostenrijk Siegfried Minich Honda Blessure[4]

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Oostenrijk Hans Lindner Rotax Blessure[5]
Vlag van Duitsland Manfred Herweh HB-Aprilia-Rotax Blessure[6]

Top tien eindstand 250cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos. Coureur Merk Ptn.
1 Vlag van Venezuela Carlos Lavado HB-Venemotos-Yamaha 114
2 Vlag van Spanje Sito Pons Campsa-HRC-Honda 108
3 Vlag van Frankrijk Dominique Sarron Rothmans-Honda 72
4 Vlag van Duitsland Toni Mang Rothmans-HRC-Honda 65
5 Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Rothmans Katayama-Honda 63
6 Vlag van Duitsland Martin Wimmer Marlboro-Agostini-Yamaha 56
7 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu ELF-Parisienne-Honda 32
8 Vlag van Italië Fausto Ricci HRC-Honda 30
9 Vlag van Japan Tadahiko Taira Marlboro-Agostini-Yamaha 28
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Donnie McLeod Silverstone-Armstrong-Rotax 27

Trainingstijden

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Italië Fausto Gresini FMI-Garelli 1"24'71
2. Vlag van Oostenrijk August Auinger Bartol-LCR-MBA 1"24'86
3. Vlag van Italië Luca Cadalora FMI-Garelli 1"25'55
4. Vlag van Italië Domenico Brigaglia Ducados-MBA 1"26'65
5. Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler LCR-MBA 1"26'90
6. Vlag van Italië Paolo Casoli MBA 1"27'02
7. Vlag van Italië Ezio Gianola MBA 1"27'09
8. Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi MBA 1"27'19
9. Vlag van België Lucio Pietroniro Johnson-MBA 1"27'53
10. Vlag van Zwitserland Thierry Feuz MBA 1"27'59

August Auinger had de tweede startplaats, maar omdat zijn koppeling te snel aangreep was zijn start slecht. Zo bestond de kopgroep in het begin uit Luca Cadalora, Fausto Gresini, Pier Paolo Bianchi, Bruno Kneubühler, Domenico Brigaglia, Lucio Pietroniro, Thierry Feuz en daarna pas August Auinger. Na de derde ronde lag Auinger al op de derde plaats achter Cadalora en Gresini. Die laatste viel terug omdat hij schakelproblemen kreeg door een afgebroken voetsteun. Auinger stelde zich tevreden met de tweede plaats, maar merkte dat hij bij het inhalen van achterblijvers tijd goedmaakte op Cadalora. Hij passeerde Cadalora ook. Die probeerde hem in de volgende bocht uit te remmen, maar dat mislukte en Cadalora drong niet meer aan. Door zijn tweede plaats was hij vrijwel zeker van de wereldtitel. Gresini was na afloop woedend op zijn team. Door de afgebroken voetsteun was hij de wereldtitel kwijt en die voetsteun was tijdens de opwarmronde ook al afgebroken.

Uitslag 125cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Oostenrijk August Auinger Bartol-LCR-MBA 40"08'62 2 15
2 Vlag van Italië Luca Cadalora FMI-Garelli +16'42 3 12
3 Vlag van Italië Fausto Gresini FMI-Garelli +31'81 1 10
4 Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler LCR-MBA +46'96 5 8
5 Vlag van Italië Domenico Brigaglia Ducados-MBA +47'25 4 6
6 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi MBA +1"16'77 8 5
7 Vlag van Italië Gastone Grassetti MBA +1 ronde 21 4
8 Vlag van Zweden Håkan Olsson MBA +1 ronde 17 3
9 Vlag van Oostenrijk Mike Leitner MBA +1 ronde 11 2
10 Vlag van Duitsland Adi Stadler MBA +1 ronde 22 1
11 Vlag van Italië Marco Pirani MBA +1 ronde 19
12 Vlag van Frankrijk Jacques Hutteau MBA +1 ronde 26
13 Vlag van Frankrijk Jean-Claude Selini MBA +1 ronde 24
14 Vlag van Venezuela Iván Troisi MBA +1 ronde 32
15 Vlag van Frankrijk Patrick Daudier PMDF +1 ronde 23
16 Vlag van België Manfred Braun MBA +1 ronde 29
17 Vlag van Zwitserland Thierry Maurer MBA +1 ronde 30
18 Vlag van Italië Marco Cipriani MBA +2 ronden 27
19 Vlag van Italië Alberto Dova MBA +2 ronden 31
20 Vlag van Duitsland Sepp Bader MBA +2 ronden 34
21 Vlag van Tsjechië Peter Balaz MBA +2 ronden 16

Niet gefinisht

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van België Lucio Pietroniro Johnson-MBA 9
Vlag van Finland Johnny Wickström MBA 15
Vlag van Zwitserland Thierry Feuz MBA 10
Vlag van Duitsland Norbert Peschke MBA 18
Vlag van Spanje Andres Sánchez Ducados-MBA 20
Vlag van Italië Giuseppe Ascareggi MBA 33
Vlag van Spanje Ángel Nieto Ducados-MBA 14
Vlag van Italië Paolo Casoli MBA 6
Vlag van België Olivier Liégeois Assmex-MBA 25
Vlag van Frankrijk Michel Escudier MBA 36
Vlag van Italië Vincenzo Sblendorio MBA 13
Vlag van Algerije Bady Hassaine MBA 12
Vlag van Denemarken Flemming Kistrup MBA 28
Vlag van Italië Ezio Gianola MBA 7
Coureur Merk Grid
Vlag van Finland Esa Kytölä MBA 35

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Finland Jussi Hautaniemi MBA Blessure[7]

Top tien tussenstand 125cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Italië Luca Cadalora FMI-Garelli 110
2 Vlag van Italië Fausto Gresini FMI-Garelli 99
3 Vlag van Italië Domenico Brigaglia Ducados-MBA 75
4 Vlag van Oostenrijk August Auinger Bartol-LCR-MBA 50
5 Vlag van Italië Ezio Gianola MBA 49
6 Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler LCR-MBA 48
7 Vlag van België Lucio Pietroniro Johnson-MBA 37
8 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi MBA 34
9 Vlag van Finland Johnny Wickström MBA 31
10 Vlag van Argentinië Willy Pérez MBA 26

Trainingstijden

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Spanje Jorge Martínez Ducados-Derbi 1"29'70
2. Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Krauser 1"29'72
3. Vlag van Nederland Hans Spaan Hertog Jan-HuVo-Casal 1"30'52
4. Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian McConnachie Krauser 1"31'20
5. Vlag van Spanje Manuel Herreros Ducados-Derbi 1"31'53
6. Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi Seel-MBA 1"31'65
7. Vlag van Spanje Ángel Nieto Ducados-Derbi 1"32'25
8. Vlag van Oostenrijk Josef Fischer Krauser 1"32'50
9. Vlag van Duitsland Gerhard Waibel Real-Krauser 1"32'56
10. Vlag van Duitsland Rainer Kunz Ziegler 1"32'97

Jorge Martínez had aan een tweede plaats in de race genoeg om de nieuwe 80cc-wereldkampioen te worden, maar startte erg slecht. Hans Spaan startte als snelste, maar ra de eerste ronde reed Pier Paolo Bianchi al aan de leiding, voor Manuel Herreros en Spaan. Stefan Dörflinger volgde dit trio op een afstandje, maar kon geen vuist maken. Intussen werkte Martínez zich naar voren, terwijl Herreros probeerde het tempo van de kopgroep te vertragen om hem de kans te geven aan te sluiten. Dat lukte, hoewel hij Bianchi niet meer kon bedreigen. Dat was ook niet erg, want Martínez werd tweede voor Herreros. Spaan kon het tempo niet volgen door een verkeerde gearing en Dörflinger had last van een te hoge motortemperatuur, waardoor hij 1.000 toeren per minuut verloor.

Uitslag 80cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi Seel-MBA 33"24'60 6 15
2 Vlag van Spanje Jorge Martínez Ducados-Derbi +6'86 1 12
3 Vlag van Spanje Manuel Herreros Ducados-Derbi +8'85 5 10
4 Vlag van Nederland Hans Spaan Hertog Jan-HuVo-Casal +11'95 3 8
5 Vlag van Spanje Ángel Nieto Ducados-Derbi +29'99 7 6
6 Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Krauser +33'21 2 5
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian McConnachie Krauser +50'19 4 4
8 Vlag van Brazilië Alex Barros Autisa +50'53 13 3
9 Vlag van Duitsland Gerhard Waibel Real-Krauser +55'42 9 2
10 Vlag van Spanje Herri Torrontegui Autisa +1"12'24 16 1
11 Vlag van Duitsland Hubert Abold Krauser +1"13'29 14
12 Vlag van Italië Salvatore Milano Krauser +1"19'28 11
13 Vlag van Italië Vittorio Sblendorio Krauser +1"24'83 15
14 Vlag van Oostenrijk Josef Fischer Krauser +1"25'09 8
15 Vlag van Nederland Wilco Zeelenberg Casal +1"28'29 18
16 Vlag van België Chris Baert Seel-MBA +1 ronde 27
17 Vlag van Oostenrijk Gert Kafka Krauser +1 ronde 19
18 Vlag van Duitsland Günter Schirnhofer Krauser +1 ronde 23
19 Vlag van Italië Paolo Priori Lusuardi +1 ronde 28
20 Vlag van Finland Raimo Lipponen Krauser +1 ronde 24
21 Vlag van Duitsland Richard Bay Maico +1 ronde 25
22 Vlag van Oostenrijk Otto Machinek Hummel +1 ronde 34
23 Vlag van Duitsland Thomas Engl Krauser +1 ronde 33
24 Vlag van Italië Claudio Granata Lusuardi +2 ronden 30
25 Vlag van Nederland Jos van Dongen Krauser +2 ronden 31

Niet gefinisht

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Spanje Luis Miguel Reyes Autisa 12
Vlag van Duitsland Rainer Kunz Ziegler 10
Vlag van Italië Massimo Fargeri HuVo-Casal 29
Vlag van Spanje Felix Rodríguez Autisa 21
Vlag van Zwitserland René Dünki Krauser 22
Vlag van Italië Nicola Casadei RB 37
Vlag van Italië Mario Stocco Casal 26
Vlag van Nederland Theo Timmer Hertog Jan-HuVo-Casal Val 20
Vlag van Zwitserland Reiner Koster Kroko 38
Vlag van Duitsland Reiner Scheidhauer Seel-MBA 17
Vlag van Zwitserland Stefan Brägger HuVo-Casal 36
Coureur Merk Grid
Vlag van Italië Gabriele Gnani Gnani 32
Vlag van Italië Vincenzo Safliotti UFO 35

Top tien tussenstand 80cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Spanje Jorge Martínez (wereldkampioen) Ducados-Derbi 94
2 Vlag van Spanje Manuel Herreros Ducados-Derbi 77
3 Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Krauser 70
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian McConnachie Krauser 50
5 Vlag van Nederland Hans Spaan Hertog Jan-HuVo-Casal 47
6 Vlag van Spanje Ángel Nieto Ducados-Derbi 39
7 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi Seel-MBA 44
8 Vlag van Duitsland Gerhard Waibel Real-Krauser 36
9 Vlag van Oostenrijk Josef Fischer Krauser 13
10 Vlag van Oostenrijk Gerd Kafka Krauser 9

Afscheid Boet van Dulmen

[bewerken | brontekst bewerken]

Helmenfabrikant AGV bood Boet van Dulmen op zaterdagavond een afscheidsparty aan, waarbij veel topcoureurs aanwezig waren. Domenico Brigaglia gaf een breakdance-demonstratie en Marco Lucchinelli deed een poging om te zingen. Het feest werd afgesloten met een staande ovatie voor Van Dulmen.

De GP van San Marino stond - nu de belangrijkste wereldtitels al vergeven waren - grotendeels in het teken van het komende seizoen. Suzuki toonde de nieuwe Suzuki XR 71, maar dat was slechts een niet rijdend prototype. Coureurs en teams onderhandelden al met elkaar over het volgend seizoen.

Honda

Honda rekende op de terugkeer van Freddie Spencer, maar Wayne Gardner was niet bereid als tweede rijder te fungeren.

Yamaha

Yamaha had drie fabrieksteams: Giacomo Agostini-Marlboro, Kenny Roberts-Lucky Strike en Gauloises-Sonauto. Lucky Strike was wel tevreden over de prestaties van het team, maar het was maar de vraag of Kenny Roberts Randy Mamola en Mike Baldwin zou behouden. Agostini had enkele problemen. Eddie Lawson vroeg veel meer geld en Tadahiko Tairo wilde van de 250cc-klasse overstappen naar de 500cc-klasse. Yamaha zou voor de regerend wereldkampioen (Lawson) en protegé Taira wel gratis machines willen regelen. Voor andere coureurs zou (omgerekend) ca. 500.000 Euro huur per machine betaald moeten worden. Dan zou Rob McElnea buiten de boot vallen, maar Agostini had bovendien zijn oog laten vallen op Niall Mackenzie. Sonauto was voornemens het team uit te breiden met een 250cc-machine voor Dominique Sarron, zodat beide Sarron-broers voor hetzelfde team in verschillende klassen zouden rijden. Dominique verkoos echter de voortzetting van zijn contract bij Rothmans-Honda.

Suzuki

Suzuki had twee semi-fabrieksteams, het Britse Heron en het Italiaanse Gallina. Die moesten al enkele jaren zelf hun machines verbeteren, want Suzuki zelf deed daar niet veel aan. Nu presenteerde men de nieuwe V-4, maar die reed nog niet. Heron had - onder druk van sponsor Skoal Bandit - ook interesse in een contract met Niall Mackenzie, maar Gallina had al van zijn sponsor HB te horen gekregen dat hij in 1987 maar andere motorfietsen moest huren als de nieuwe Suzuki niet competitief zou blijken.

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Zweden 1986
FIM wereldkampioenschap wegrace
38e seizoen (1986)
Volgende race:
Preis von Baden-Württemberg 1986

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van San Marino 1985
Grand Prix-wegrace van San Marino Volgende race:
Grand Prix-wegrace van San Marino 1987