Łobzów (Kraków) – Wikipedia, wolna encyklopedia
Pałac Królewski w Łobzowie | |
Państwo | |
---|---|
Miasto | |
Dzielnica | |
Data budowy | od XIV wieku |
Położenie na mapie Krakowa | |
Położenie na mapie Polski | |
Położenie na mapie województwa małopolskiego | |
50°04′31″N 19°54′27″E/50,075278 19,907500 |
Łobzów – obszar Krakowa wchodzący w skład Dzielnicy V Krowodrza i Dzielnicy VI Bronowice.
Wieś królewska, położona w drugiej połowie XVI wieku w powiecie proszowickim województwa krakowskiego[1], należała do wielkorządów krakowskich[2]. Włączana do Krakowa jako odrębna jednostka administracyjna w latach 1791–1792, 1838–1853 oraz od 1910 (jako XVI dzielnica katastralna) do dnia dzisiejszego[3] (w obecnym podziale administracyjnym miasta Krakowa historyczny Łobzów został podzielony pomiędzy sąsiednie dzielnice: V Krowodrza i VI Bronowice).
Historia
[edytuj | edytuj kod]W Łobzowie mieści się Pałac Królewski wzniesiony za panowania Kazimierza Wielkiego. Mieściła się tam letnia rezydencja królewska. W 1357 prawdopodobnie powstał tam gotycki zamek Kazimierza Wielkiego, którą przekształcił w manierystyczny pałac Stefan Batory. Prace te wykonał Santi Gucci, który zaprojektował także rozległy ogród. Kolejne przemiany miały miejsce za panowania Zygmunta III, kiedy to Giovanni Trevano nadał pałacowi szatę barokową. W latach 1642–1646 odrestaurowano budowlę. W XVIII wieku Łobzów podupadł. Po III rozbiorze Polski austriackie władze odebrały Łobzów uniwersytetowi. W 1875 w pałacu zorganizowana została Szkoła Kadetów Piechoty. Obecnie gmach pałacu należy do Politechniki Krakowskiej.
Według austriackiego spisu ludności z 1900 w 86 budynkach w Łobzowie na obszarze 140 hektarów mieszkały 1364 osoby, z czego 1301 (95,4%) było katolikami, 27 (2%) wyznawcami judaizmu, 16 (1,2%) grekokatolikami, a 20 (1,5%) innej religii lub wyznania, 997 (73,1%) było polsko-, 255 (18,7%) niemiecko-, 15 (1,1%) rusko-, a 82 (6%) innojęzycznymi[4].
Teren dawnej rezydencji od strony wschodniej okala mur zbudowany w czasach Stefana Batorego. W jego obrębie znajduje się Ogród Łobzów. Przez teren rezydencji przepływała niegdyś rzeka Młynówka Królewska, zasypana w latach 60. i 70. XX wieku, obecnie stanowiąca deptak. Część terenu rezydencji zajmuje jednostka wojskowa. Na jej terenie mieści się stadion WKS „Wawel” założonego w 1919.
W dwudziestoleciu międzywojennym w Łobzowie stacjonowały następujące jednostki Wojska Polskiego:
- Korpus Kadetów Nr 1 (1918–1921)
- 20 Pułk Piechoty Ziemi Krakowskiej
- 6 Pułk Artylerii Lekkiej
- Szkoła Podchorążych Rezerwy Piechoty Nr 5 (1927–1928)
- Batalion Podchorążych Rezerwy Piechoty Nr 5 (1928–1929).
W 1927 r. księża michalici na potrzeby Wydawnictwa Powściągliwość i Praca nabyli drukarnię od Czesława Lipińskiego przy ul. Kazimierza Wielkiego 95. W 1945 r. przenieśli tu swoje Wyższe Seminarium Duchowne, istniejące do dziś. W kwietniu 1950 r. drukarnia została upaństwowiona przez władze komunistyczne. Na zabranym zakonnikom ogrodzie postawiono mieszkalne bloki czteropiętrowe, których budowę ukończono w 1970[5][6]
W 1994 przy ul. Kijowskiej powstał nowy kościół parafialny pw. bł. Anieli Salawy księży misjonarzy.
- Dawna szkoła ludowa (obecnie przedszkole samorządowe nr 82), ul. Głowackiego 2 (proj. Jan Zawiejski, 1913-1915)
- Ulica Lucjana Rydla
- Ulica Jadwigi z Łobzowa
- Park Młynówka Królewska w Łobzowie
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Województwo krakowskie w drugiej połowie XVI wieku ; Cz. 1, Mapy, plany, Warszawa 2008, k. 1.
- ↑ Franciszek Leśniak, Wielkorządcy krakowscy XVI–XVIII wieku, Kraków 1996, s. 18-19.
- ↑ Łobzów z Gramatyką [online], www.poczetkrakowski.pl [dostęp 2024-11-14] .
- ↑ Gemeindelexikon der im Reichsrate vertretenen Königreiche und Länder, bearbeitet auf Grund der Ergebnisse der Volkszählung vom 31. Dezember 1900, XII. Galizien. Wien: 1907.
- ↑ Michalici - podstrona zewnętrzna [online], michalici.pl [dostęp 2022-09-11] .
- ↑ Michalici [online], seminarium.michalici.pl [dostęp 2022-09-11] .
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Łobzów, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. V: Kutowa Wola – Malczyce, Warszawa 1884, s. 672 .