Łupek metamorficzny – Wikipedia, wolna encyklopedia

Łupek metamorficzny – pojęcie opisujące grupę skał metamorficznych, wykazujących dobrą łupkowatość (złupkowacenie). Tekstura łupków metamorficznych powstała w wyniku procesów metamorficznych. Łupki metamorficzne powstają zasadniczo w płytszych strefach metamorfizmu. Zwykle przeważa w nich jeden składnik, który nadaje danemu rodzajowi łupka swoje charakterystyczne cechy. Termin łupek krystaliczny ma nieco inne znaczenie.

• łupki kwarcowe (ł. kwarcytowe)
• łupki kwarcowo-serycytowe
• łupki krzemionkowe
• łupki grafitowe
• łupki serycytowe
• łupki łyszczykowe (ł. mikowe)
• łupki biotytowe
• łupki amfibolowe (ł. amfibolitowe)
• łupki glaukofanowe
• łupki aktynolitowe
• łupki sylimanitowe
• łupki chlorytowe
• łupki talkowe

• łupki radzimowickie
• łupki chrośnickie
• łupki mysłowskie
• łupki mikołajowskie
• łupki zdanowskie
• łupki strońskie

• inne hasła rozpoczynające się od łupek, łupki

• Wacław Ryka, Anna Maliszewska: Słownik Petrograficzny, Wydawnictwa Geologiczne, Warszawa 1991 (wyd. II popr. i uzup.), ISBN 83-220-0406-0