Ścianka Larsena – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ścianka Larsena, ścianka Larssena – ścianka szczelna (szczelna ściana oporowa) z profili stalowych o grubości od 3^[1] do 16 mm^[2] (w wyrobach gorącowalcowanych środnik może mieć nawet 20 mm^[2][3]). Została wynaleziona w Bremie około 1902 r. przez Tryggve Larssena(inne języki), niemieckiego inżyniera budownictwa lądowego pochodzenia norweskiego.

Ścianka Larsena jest wykonywana z konkretnego rodzaju grodzic (inaczej brusów), a mianowicie typu Larsena (zwanych potocznie „larsenami”).

Grodzice stalowe i technologie ich pogrążania są powszechnie użytkowane w wielu konstrukcjach oporowych, jak również palisadach stalowych w konstrukcjach lądowych i hydrotechnicznych. Do zalet grodzic stalowych należy m.in. ich wysoka efektywność w sytuacjach wymagających elastyczności rozwiązania konstrukcyjnego i technologicznego, w stosunku do fundamentu lub/i konstrukcji oporowej^[4]. Inne rodzaje ścianek szczelnych są stawiane z innych profili^[5].

Ścianka Larsena stosowana jest do umacniania i uszczelniania nabrzeży. Bywa również używana do budowy koferdamów (grodzi stawianych podczas prac wodnych) oraz jako zabezpieczenie fundamentów przed osuwem.

Zobacz multimedia związane z tematem: Ścianka Larsena