12,8 cm FlaK 40 – Wikipedia, wolna encyklopedia

12,8 cm FlaK 40

12,8 cm FlaK 40 w wersji stacjonarnej
Dane podstawowe
Państwo	III Rzesza
Producent	Rheinmetall
Rodzaj	działo przeciwlotnicze
Dane taktyczno-techniczne
Kaliber	128 mm
Długość lufy	7835 mm 6478 mm (części gwintowanej)
Donośność	14 800 m (pionowa)
Prędkość pocz. pocisku	880 m/s (pocisk o masie 26 kg)
Długość	15 000 mm
Wysokość	3965 mm
Masa	27 000 kg (marszowa) 17 000 kg (bojowa, wersji holowanej) 13 000 kg (wersji stacjonarnej)
Kąt ostrzału	−3° do +87° (w pionie) 360° (w poziomie)
Multimedia w Wikimedia Commons

12,8 cm FlaK 40 – niemieckie działo przeciwlotnicze z okresu II wojny światowej.

W 1936 roku w III Rzeszy pojawił się projekt wprowadzenia do uzbrojenia armaty przeciwlotniczej kalibru 128 mm. Jednak prace nad tą bronią miały niski priorytet i dlatego dopiero w 1940 roku firma Rheinmetall zaprezentowała prototyp armaty oznaczonej jako Gerät 40. Prototypowa armata była działem holowanym, ale wymiary i masa działa sprawiły, że zdecydowano, iż tylko pierwszych sześć dział, których produkcję już rozpoczęto, zostanie wykonanych w wersji mobilnej, pozostałe będą zaś montowane na ufortyfikowanych stanowiskach stacjonarnych oraz wagonach kolejowych. Produkcję wersji stacjonarnej rozpoczęto w 1942 roku. W momencie zakończenia wojny armia niemiecka miała 570 dział tego typu, broniących przed nalotami duże miasta i ośrodki przemysłowe. Powstała także podwójnie sprzężona wersja tego działa oznaczona jako 12,8 cm Flakzwilling 40. Następcą armaty FlaK 40 miał być 12,8 cm FlaK 45, ale powstał tylko prototyp tej broni.

• KS–30 – radziecka armata p-lotnicza kalibru 130 mm produkowana od 1950 roku na podstawie zdobycznej dokumentacji 12,8 cm FlaK 40

• Chris Bishop: The Encyclopedia of Weapons of World War II. New York: Barnes £ Noble Books, 1998, s. 153–154. ISBN 0-7607-1022-8.