6 Ciężka Brygada Saperów – Wikipedia, wolna encyklopedia

6 Ciężka Brygada Saperów – związek taktyczny wojsk inżynieryjno-saperskich ludowego Wojska Polskiego.

Sformowana w maju 1951 w Dęblinie, jako jednostka znajdująca się na wypadek wojny w odwodzie Naczelnego Dowództwa WP. Brygada powstała w ramach realizacji Planu zamierzeń organizacyjnych WP na lata 1951-1952, będącego planem przyśpieszonej rozbudowy wojska w związku z zaostrzeniem sytuacji międzynarodowej po wybuchu wojny koreańskiej. W 1955, po utworzeniu Układu Warszawskiego, brygada na wypadek wojny znajdowała się w dyspozycji dowódcy Frontu Polskiego, jako brygada frontowa. W październiku 1956, w ramach redukcji jednostek Wojska Polskiego, 6 Ciężką Brygadę Saperów przeformowano w 6 Pułk Saperów. Kilka miesięcy później, w kwietniu 1957, pułk ten rozformowano^[2].

Dowództwo i sztab

• dwa bataliony saperów - w każdym trzy kompanie saperów
• specjalny batalion saperów - dwie kompanie saperów i kompania czołgów specjalnych (z trałami przeciwminowymi)
• batalion szkolny
• kompania techniczna
• kompania minowania
• kompania rozpoznawcza
• park przepraw
• plutony: łączności, samochodowy, transportowy i gospodarczy

Razem: żołnierzy – 1222 (oficerów – 117, podoficerów – 283, szeregowych – 822), pracowników cywilnych - 35

Sprzęt:

• park przeprawowy TMP – 1
• kuter BMK – 6
• półślizgowiec NKŁ – 3
• kafar składany RMK – 2
• czołg z trałem – 10
• koparka uniwersalna – 1
• samochody – 103

• Jednostki inżynieryjno-saperskie Wojska Polskiego

• Jerzy Kajetanowicz: Polskie wojska lądowe 1945-1960 : skład bojowy, struktury organizacyjne i uzbrojenie. Toruń ;Łysomice: Europejskie Centrum Edukacyjne, 2005. ISBN 83-88089-67-6. Brak numerów stron w książce